พระท่านเทศก์...อะไร ก็ไม่เที่ยงจงพอเพียงพักพุงบ้างลุงจ๋าไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกลาสามปีกว่าที่สรรเสริฟ เปิบพิสดารทั้งบนบกใต้น้ำตามโอกาสต้องไม่พลาดของชัวร์ไร้ตัวหารสะด๊วบง่ายสบายบรื๋อสะดือบานทางเสือผ่าน ลึกลับ...งับไม่คายแม้นอำนาจอร่อยลิ้นไม่สิ้นซากแต่ฝืนลากดันดึงอย่าพึงหมายจะวาดเสือให้กลัวทั้งวัวควายเสือกลับไม่มีลาย...เพราะกลายพันธ์
เธอไม่เคยเลยนะ...จะหยุดนิ่ง พาฉันวิ่งพล่านไปไม่หยุดหย่อน เธอยิ่งรีบเร่งรุดไม่หยุดจร จนฉันอ่อนล้าเกินจะเดินตามทิ้งฉันไว้ตรงนี้เถอะที่รัก ฉันขอพักผ่อนใจที่ไหวหวาม หยุดทะยานอยากใคร่ในรูปนาม ปล่อยใจชมความงามในยามเย็นดูตะวันตกดินสิ้นกำแหง มอบสีแสงสุดท้ายก่อนวายเว้น ฉันจะจูงหัวใจที่ไหวเอน ไปเดินเล่นเพื่อยลแสงสนธยาผืนฟ้าเริ่มหมองคลำ้ดำมืดมิด ไม่มืดเท่าดวงจิตแห่งมิจฉา ฉันจะหลับเพื่อตื่นจากอัตตา ทิ้งเบื้องหน้าเบื้องหลังที่ฝังใจเธอผู้ยังรีบรุดไม่หยุดวิ่ง ฉันจะนิ่งมองเธอมิเผลอไผล เพียรเฝ้าดูรู้ละทุกขณะไป เพราะสุขใดไหนเล่า...เท่าปล่อยวาง