ร่วงลงต่ำจวนตกแล้วนกน้อยเรี่ยวแรงด้อยถอยถดหรือหมดฝันสิ่นพลังอหังการ์จะฝ่าฟันยามตะวันโรยราทิวาวายปีกสองข้างด่างช้ำเพราะกรำกร้านสุดเหิมหาญทะยานคว้าดาราฉายท่องคืนวันดั้นด้นทุรนทุรายแทบเจียนตายกลางกระแสความแปรปรวนเพราะหลงเพลินเหินไปไกลสุดกู่จนไม่รู้เท่าทันความผันผวนเสวยทุกข์สุขสันต์น่ารัญจวนแต่ก็ล้วนเกิด-ปรากฎแล้วหมดไปนานแสนนานผ่านภพมิจบสิ้นตาหูลิ้นยังคงเฝ้าหลงใหลเสพอารมณ์สมหมายทั้งกายใจล้าเพียงใดนกเจ้า ยังเฝ้าบิน
ทุกอนุขณะล่วงของดวงจิต วนเวียนคิดถึงเธอเหมือนเพ้อคลั่ง ดุจคลื่นลมทะเลประเดประดัง กระแทกฝั่งสะเทือนใจอยู่ไม่วาย สิ้นตะวันฝันร้างต่างวิถี ค่ำคืนที่มีแต่ผู้แพ้พ่าย ผู้ไม่ละความไม่รู้ผู้ไม่คลาย ดิ้นจนเฮือกสุดท้ายเพียงหมายเงา ลมหนาวโกรกกระทบกายสะท้าน แต่ทรวงในไหวพล่านปานถูกเผา หมื่นแสนดาวปลอบขวัญสุดบรรเทา หาเทียมเท่าเพียงหนึ่งติดตรึงใจ หวาดสะดุ้งฟุ้งซ่านทรมานจิต ความมืดมิดกระหน่ำย่ำยีใส่ แน่นหนักดั่งขุนเขาสักเท่าใด ยังหวั่นไหวพ่ายฤทธิ์ คิดถึงเธอ