... เผชิญร้อนผ่านหนาวกี่คราวครั้ง น้ำตาหลั่งแพ้พ่ายก็หลายหน ชีพไม่สิ้นดิ้นไปไม่จำนน จะทรหดอดทน ดั่งต้นไม้... ...ที่หยัดเหยียดเสียดฟ้าต้านพายุ แสงระอุสุริยันมิหวั่นไหว ยิ่งเจ็บปวดทรมานสักปานใด ยิ่งเติบใหญ่มั่นคงทรงพลัง ลุกขึ้นมา อย่าหวั่นกับฝันร้าย ด้วยจิตหมายไม่สิ้นถวิลหวัง ฝ่าม่านหมอกรันทดที่บดบัง แม้ฟ้ายังมืดมัว...ไม่กลัวเกรง สวมวิญญาณนักสู้ผู้หาญกล้า ไม่ก้มหัวให้ชะตามาข่มเหง ไม่ระรานหาญหักมาดนักเลง แค่ชนะ...ใจตนเอง...นั่นเก่งจริง//