22 มิถุนายน 2547 02:57 น.

Why does Love got to be so sad?

ความรักเป็นสิ่งสวยงาม ... สวยงามมากจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นผู้รัก หรือผู้ถูกรัก ทั้งการให้และการรับตางก็มีความงามทางความรู้สึกอยู่ในตัว แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ความรักก็ยังคงเป็นเรื่องน่าเศร้า ... ทั้งงดงามและทั้งน่าเศร้า บางครั้ง คำว่า เศร้า ก็อาจยังน้อยเกินไป เราร้องไห้กับมันจนไม่มีน้ำตาจะร้อง ตาบวมแดง ปล่อยให้ตัวเองโทรมได้โดยที่ไม่สนใจสายตาคนรอบข้างว่าเขาจะมองเราอย่างไร เราเดินไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้ว่าเรากำลังจะไปไหน ในหัวสมองมีแต่ภาพของเขา ภาพของเรา ความไม่เข้าใจ ความสับสนก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรง จนเมื่อเวลาผ่านไป เราก็จะเริ่มชินชา เจ็บจนชา กับมัน แล้วเราก็จะเริ่มปลง ... ทำใจได้เอง แม้ว่ามันจะขมขื่นแค่ไหนก็เถอะ

ความรักมันก็เหมือนการปลูกดอกไม้สักดอกหนึ่งนั่นแหละ

เราเพาะเมล็ดพันธุ์แห่งความรักด้วยกัน เราดูแล หมั่นรดน้ำ พรวนดินให้มัน เราเอาใจใส่มัน ประคบประหงมมัน จนมันค่อยๆโตขึ้น ค่อยๆเจริญเติบโตขึ้น

เรารักกัน ความผูกพันก็ก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆ ตามจำนวนครั้งที่เราพูดคุยกัน ตามจำนวนเวลาที่เราใช้ร่วมกัน ... กินข้าว เดินเล่น ทำการบ้าน หรือดูหนังด้วยกัน

ดอกไม้ของเรามีแมลงร้ายมาเกาะแกะ มีโรคร้ายมายุ่มย่าม เราก็ร้อนใจหายาฆ่าแมลงมาฉีด ตัดแต่งกิ่งเฉือนเจ้าโรคร้ายนั่นออกไป

เราดูแลกันและกันเมื่อไม่สบาย เราอังหน้าผากดูว่าตัวร้อนหรือไม่ เราเตือนให้คนที่เรารักอย่าลืมกินยา เขาคอยดุเมื่อเราจะดื่มน้ำเย็น เราเดินกางร่มให้กันและกัน

จนเมื่อเวลาผ่านเลยไป เราก็คุ้นกับดอกไม้ดอกนี้มากขึ้นเรื่อยๆ เรามองเห็นมันทุกวัน เพราะมันยังอยู่ที่เดิม มันยังเป็นของเรา ... เป็นของตายของเรา และเราก็เริ่มที่จะไม่สนใจมัน ไม่เอาใจใส่มันอย่างเคย

น้ำสะอาดที่เคยรด กลายเป็นน้ำที่เหลือก้นแก้วที่เราดื่ม กลายเป็นน้ำสุดท้ายของการซักผ้า กลายเป็นน้ำที่เหลือจากการล้างจาน ... ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ

เราไม่พูดดีๆกันอย่างเคย น้ำคำที่เรามอบแด่คนที่เรารัก กลายเป็นคำที่ทำร้ายจิตใจ เราประชดประชันกัน ค่อนขอด ตัดพ้อใส่กัน เรามีรอยยิ้มเหยียดที่มุมปาก มีประกายวาววับในแววตา มีน้ำเสียงเฉือดเฉือน ... ไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ

แต่อย่างไรก็เถอะ ... ดอกไม้ดอกนี้ ก็ยังคงเป็นของเรา และเราก็มีสิทธิ์ที่จะหวงมัน โดยที่อาจลืมกันไปว่า ในความหวงนั้น มีความห่วงอยู่ด้วยหรือเปล่า

เรานำดอกไม้ลงกระถาง เก็บไว้ในเรือนเพาะชำอย่างดี เราดัด เราใส่โครงเหล็กไว้ที่กิ่งก้านของมัน บังคับให้มันเป็นไปตามที่เราต้องการ

บางที ... เราก็ลืมกันไป ว่าธรรมชาติของดอกไม้ดอกนั้นเป็นอย่างไร

เราหวงคนรักของเรา เราผูกพันกับเขา เราผ่านช่วงเวลายาวนานมาด้วยกัน ... นานมาก ... จนมันทำให้เราลืมสำรวจจิตใจของเราว่า เรายังรักกันอยู่ไหม หรือเราแค่คุ้นชินกันเท่านั้น

ความรักหายไปหรือยัง ... มันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มันเหลือแต่ความผูกพัน

ความจริงประจักษ์แจ้งว่าความรักจางไป ... ต่างฝ่ายต่างเจ็บปวด หรือมีเพียงฝ่ายเดียวที่เจ็บปวด หรือไม่มีใครเลยที่เจ็บปวด

ความรักมันหายไปแล้ว จึงไม่มีประโยชน์ที่จะคงความเป็นคนรักกันต่อไป ... สิ่งใดที่จบลงกันล่ะ สถานภาพ? ... หรือความรู้สึกกันแน่

ดอกไม้ค่อยๆเฉาลง ... เฉาลง จนตายไปในที่สุด ... เหี่ยวแห้งตายไป

กว่าจะรู้ว่าเซล์ลภายในกำลังจะตาย ... มันก็สายไปเสียแล้ว เพราะเราไม่สามารถชุบชีวิตเซล์ลใดๆขึ้นมาได้อีก

ดอกไม้มีวันตาย ... ต่อให้เบ่งบานสักเพียงไหน สักวันมันก็จะตายลง

ความรักมีจุดเริ่มต้น และมีจุดจบในตัวของมัน

ไม่ว่าจะค้างคา หรือ ลาจาก ไม่ว่าจะจากกันได้อย่างสวยงาม คงความเป็นมิตรภาพกันต่อไปยังไง

ไม่ใช่ประเด็นสำคัญว่า ใครทิ้งใคร ใครบอกเลิกใคร ใครเป็นฝ่ายเปลี่ยนไป

เรื่องของเรื่องก็คือ มันจบลงแล้ว ความรักมันจบลงแล้ว ดอกไม้ดอกนี้ที่เราช่วยกันปลูกกันมาตั้งแต่วันแรก ... มาวันนี้ มันตายเสียแล้ว

มันตายลงอย่างถาวรชั่วนิรันดร์ และนี่เอง ทำไมเราถึงเศร้ากับความรัก

เราเริ่มมัน อยู่กับมัน และมันก็จบลง
คนสองคนอาจอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ... เหมือนวันที่เขาเคยรักกัน ... แต่มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไป ... เพราะมันจบลงไปแล้ว เหลือเพียงภาพอดีตที่ฝังจำ กับความรัก กับภาพที่ฝังใจ ... ไปตลอดกาล

ดอกไม้ดอกสวย ที่เราช่วยกันปลูก เรานำความรักมาพันผูก
เราปลูกดอกรัก ... ลงในใจ
ดอกไม้แห่งเธอฉัน ผลิบานความฝันอันยิ่งใหญ่ ต่อเติมความหวังอันสดใส
จูงมือก้าวไป ... เราไปด้วยกัน
ดอกรักเจ้าเอย ใยวันนี้เหลือเพียงภาพฝัน จบลงแล้วหรือ ... ร้างความผูกพัน
ดอกรักดอกนั้น ... ใยพลันตายลง