24 ธันวาคม 2547 02:43 น.

ความปวดร้าวแห่งเกลียวคลื่น ตอนที่ 5

เธอไม่รู้ว่าผมกำลังมองเธออยู่ ...

ผมเห็นเธอก้มลงใส่ส้นสูงสีแดงคู่นั้น ... คู่เก่งของเธอล่ะ ... ผมไม่ชอบเลย ...

ดาวเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ผิวไม่ได้ขาวสว่างเหมือนอย่างพรีเซ็นเตอร์ครีมทาผิวขาวใน T.V.  ... แต่เธอก็น่ารัก ... เธอมีดวงตาสีน้ำตาล ... ที่ส่องประกายสดใสทุกครั้งที่เธอยิ้ม ... ริมฝีปากเธอเป็นสีส้ม ... 

ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนมีริมฝีปากสีส้มมาก่อน ...

ดาวก้มลงใส่รองเท้าอีกข้าง ... ก่อนที่เหลือบมาเห็นผม ... เพื่อนบ้านที่นั่งมองเธอตาบ้องแบ๊วมาตั้งแต่ 2 นาทีที่แล้ว

... ใครบอก 2 นาที ... 2 ปีต่างหากล่ะ ... พุธเอ๊ย ...

ดาวยิ้มให้ผม ผมแกล้งเสผมแล้วเบือนหน้าไปข้างๆ ทำเป็นไม่เห็นเธอ ... ผมแอบหันไปอมยิ้มคนเดียว

ผมจะให้เธอรู้ได้ยังไงกันล่ะ ... ว่าผมดีใจที่เห็นเธอ

... จะให้เธอรู้ได้ยังไง ... ว่าผมดีใจมาตั้งแต่เห็นเธอขนกระเป๋าย้ายเข้ามาอยู่บ้านข้างๆตั้งแต่ 2 ปีที่แล้ว ... 

ผมแอมยิ้มคนเดียวตั้งแต่บ่ายวันนั้น ...

ผมค่อยๆเบนสายตากลับไปมองเธออีกครั้ง ... แต่เธอหายไปแล้ว

"พุธ!" 

ผมสะดุ้งก่อนที่จะพบว่า เธอกำลังยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าบ้านผม หน้าบูดเชียว ...

"พุธแอบว่าอะไรดาวในใจน่ะ ... กำลังคิดว่าดาวทำหน้าบูดเป็นตูดหมูอยู่ใช่ไหมล่ะ"

ผมกลอกตา ... ดาวทำหน้าบูดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะลดแขนลงข้างกาย แล้วหันหลังเดินออกไป 

"เดี๋ยวดาว!"  

ดูสิ ... เธอร้ายจริงๆ เธอรู้อยู่แล้ว ว่าผมต้องรีบลุกไปหาเธอแน่ ถ้าเธอเล่นไม้นี้

"ดาวโกรธพุธแล้ว ... ทำเป็นมองไม่เห็นใช่ไหม ถ้าไม่เห็นดาวในสายตา ... งั้นดาวไปล่ะ"

"โธ่ดาว ... พุธล้อเล่นหรอกน่า"
"แต่ไม่ได้ล้อเล่นเรื่องไม่เห็นดาวอยู่ในสายตาใช่ไหม" เธอทำตาเศร้า

หัวใจผมกระตุกวูบ ... สับสนว่าจะตอบเธอว่าอย่างไรดี 

ดาวเอื้อมมือมาลูบแก้มผม ... ผมรู้สึกร้อนที่ใบหน้าขึ้นมาฉับพลัน ... และก่อนที่จะรู้ตัว

"จะบ้าเหรอพุธ ... ดาวล้อเล่นหรอกน่ะ อะไรเนี่ย หน้าแดงเลยเหรอ" แล้วเธอก็ตบแก้มผม ... ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา ... 

"พุธเจ็บนะดาว" ผมแกล้งทำหน้าขึงขังใส่เธอ
"อะไรกัน ดาวแกล้งตีเบาๆเองนะ อย่ามาทำสำออยหน่อยเลย"
"พุธเจ็บจริงๆ"

ผมเห็นเธออึ้งไป ... ผมเองก็อึ้งไป ... ผมกำลังทำให้เธอรู้สึกแย่แต่วันเลยเหรอเนี่ย ... ผมเริ่มโกรธตัวเอง

"ดาวขอโทษนะ ... เจ็บมากไหมพุธ" เธอหน้าจ๋อยลงไปถนัดตา 
"ไม่เจ็บหรอก ... พุธล้อเล่นน่ะ ไม่เจ็บหรอกครับ"
"จริงเหรอ ..."
"อืม"
"พุธไม่ได้โกรธดาวใช่ไหม"
"พุธจะโกรธดาวทำไมล่ะ เรื่องแค่นี้เอง ดาวแค่หยอกพุธเล่นๆนี่"

เธอยิ้มออกมา ... ผมรู้สึกว่าอะไรบางอย่างข้างในมันฟูขึ้น ... พองตัวขึ้นเรื่อยๆ ... ดาวยิ้มออกมาแล้ว

ผมเอื้อมมือออกไปลูบผมเธอเบาๆ เธอไม่ได้ขัดขืนหรือถอยหนี ... เราเป็นเหมือนเพื่อนกัน ... เพื่อนสนิทกัน

 ... เพื่อนสนิทกัน ...


 ... มันยังชื้นๆ เธอคงเพิ่งสระผม

สายลมวูบหนึ่งพัดมา ...

กลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพูกระทบจมูกผม ... ผมสูดเข้าไปอย่างลืมเลือนทุกสิ่ง

"พุธ" เสียงใสๆของเธอดึงให้ผมกลับเข้ามาสู่โลกจริง

"ดาวไปก่อนนะ ... นัดยัยแว่นแก้วเอาไว้ จะเอารูปไปส่ง เดี๋ยวบ่าย 4 โมง ลูกค้าประจำเค้าจะแวะมาดู" เธอบอกพลางยิ้มกว้าง "ขาดรายได้มาหลายเดือนแล้ว ... ดีนะว่ารูปๆนึงขายได้หลายตังค์อยู่ ดาวเลยยังไม่ต้องกินแกลบ" เธอหัวเราะ ก่อนที่จะเบี่ยงหัวออกจากมือผมช้าๆ

"ให้พุธไปส่งไหมดาว"
"ไม่ล่ะ ... ร้านอยู่ใกล้แค่นี้เอง ... อีกอย่าง วันนี้ดาวอยากเดินเล่น อากาศดีๆนะ"
แล้วเธอก็หันหลังเดินไปทันที

ผมมองตาม ... ดาวใส่กระโปรงสีน้ำตาลผ้าบาติกยาวครึ่งน่อง ... ชายกระโปรงของเธอพริ้วไหวเล่นลม ... เธอมีผมยาวสีดำ ... ทอประกายสีแดงเมื่ออยู่กลางแสงแดด ... วันนี้เธอรวบผมเป็นหางม้า ผูกโบว์สีฟ้า

ดาวเดินไปได้เกือบ 10 ก้าว ขณะที่ผมยังคงมองเธออยู่ ... เธอหันมายิ้มให้ผม

"เดี๋ยวเย็นนี้ดาวจะซื้อไก่ย่างเจ้าโปรดมาฝากพุธนะ ... พุธหุงข้าวแล้วทำแกงเผ็ดไว้ด้วยล่ะ เดี๋ยวดาวจะกลับมากินข้าวเย็นด้วย" เธอตะโกน

ผมพยักหน้า

ดาวยิ้มกว้าง ก่อนที่จะหันหน้าแล้วก้าวเดินออกไปอย่างร่าเริง ...

โบว์ของเธอกลืนเข้ากับสีของท้องฟ้า ... นกน้อยกำลังโผปีกไปสู่โลกกว้าง

ผมนั่งยิ้มอยู่ที่รั้วบ้านอยู่คนเดียว ... 

ผ่านไปสองชั่วโมง ... ผมยังเขียนเพลงไม่ได้แม้ซักประโยคเดียว



... ดาว ...

1538

love

comment

13 ธันวาคม 2547 16:07 น.

นกสีฟ้า

Completely

นกสีฟ้าที่บินเข้ามาอย่างร่าเริงเมื่อคืน ... กลับยืนสิ้นเรี่ยวแรงอยู่ที่ปลายเตียง ... ฉันลุกขึ้นนั่งช้าๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่นกสีฟ้าไม่วางตา ... และฉันก็เห็นว่า มันจ้องกลับมาด้วยดวงตาเล็กๆอันเศร้าสร้อย

"บ้าน่า ... นกเศร้าไม่เป็นหรอก" ฉันบอกกับตัวเอง

วันคืนผ่านไป ... นกตัวนี้ยังคงอยู่ในห้องฉัน ... อยู่กับฉัน ... ใช่แล้ว นับแต่วันที่ฉันปิดหน้าต่างคราวนั้น ... ฉันก็ไม่ได้เปิดมันอีกเลย ด้วยเพราะฉันอยากยึดให้เจ้านกตัวนี้อยู่กับฉันไปเรื่อยๆ

จากสีฟ้าสดใส ... กลับกลายเป็นสีฟ้าหม่น

เขาไม่ยอมกินลูกไม้ใดๆที่ฉันวางใส่ถาดไว้ให้ ไม่แม้แต่จะจิบน้ำสักอึก ... น้ำที่เคยเต็มถ้วย ค่อยๆระเหยไปในอากาศ

ฉันรู้สึกปวดร้าวใจ ... ถ้าฉันเปิดหน้าต่างนั่น เขาก็คงรีบบินออกไป ... บินหนีฉันไป ... ทั้งที่ฉันเฝ้ามอง ดูแล ด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก ... แต่เขาก็จะบินหนีฉันไป

สีฟ้าหม่น ... เริ่มกลายเป็นสีเทา

ฉันได้แต่นั่งร้องไห้ สายตาจับจ้องอยู่ที่นกน้อยสีฟ้า ... น้ำตาของฉันไหลริน ก่อนที่ฉันจะยอมรับได้ว่า ... เพราะฉัน ... เขาจึงเป็นแบบนี้ ... เพราะฉัน ... คนเดียว

นกตัวสวย ... ที่ครั้งหนึ่งเคยมีสีฟ้าสด ... บินมาเกาะที่บ่าฉันอย่างอ่อนล้า ... เงยหน้ามองฉัน ก่อนจะกระพือปีกเบาๆ เพื่อซับน้ำตาของฉันที่ไหลรินมาอย่างไม่ขาดสาย

ฉันรู้แล้วว่า ... คืนวันนั้น ... ในแววตาเศร้าสร้อยนั่น ... มีความเศร้าอยู่จริงๆ ... เพียงแต่ฉันไม่ยอมรับรู้ ... ฉันไม่กล้าพอที่จะยอมรับมัน

"ปล่อยฉันออกไปเถอะ"

ฉันหันไปมองหน้าต่าง

"จะขังความรักไว้อีกนานแค่ไหน ... ความรักไม่ครอบครองความรัก ... เธอเองก็น่าจะเข้าใจดี"

ฉันสะอื้นไห้

"ปล่อยให้ความรักโบยบินไป ด้วยใจที่ยังเหลือรักเถิดนะ ... อย่าปล่อยให้ความรักตายลงเลย"

"แต่ฉัน ... รัก ... เธอนะ"

"ฉันรู้ ... ความรักจึงได้บินเข้ามาทักทายเธอไงล่ะ ... แต่ความรักไม่ใช่การกักขัง ... ไม่ใช่การครอบครอง ... ไม่อาจถูกพันธนาการ ... สิ่งเดียวที่พันธนาการความรักไว้ ... คือความเป็นจริง"

น้ำตาของฉันไหลรินมาไม่หยุด

"ความจริง ... ความเป็นจริง ... ที่ตรึงความรักไว้กับที่ ... ที่ย้ำเตือนให้ความรักรู้ว่า ... ความรักคงความเป็นความรักอยู่หรือเปล่า ... เธอเข้าใจใช่ไหม"

"ปล่อยฉันออกไปเถอะนะ ... อย่าปล่อยให้ความรักตายลงเลย ... อย่าให้ห้องๆนี้มืดทึบไปยิ่งกว่านี้ ... เปิดหน้าต่างรับแสงตะวัน ... แสงจันทร์ ... แสงดาว ... เถอะนะ"

ฉันเดินมาถึงเขตแดนของอดีตและปัจจุบัน ... ความทรงจำมากมายหลั่งไหลเข้ามาในตัวฉัน

"อย่าทำร้ายหัวใจตัวเองไปมากกว่านี้เลย ... เปิดหน้าต่างเถอะ ... อนาคตรอเธอหลังบานหน้าต่างนั่นมานานแล้ว ออกมาจากภาพฝันวันเก่าๆเถอะนะ ..."

ฉันสะอื้นไห้อีกครั้ง ... นึกถึงภาพวันพรุ่งนี้ ... ที่ "เขา" จะไม่อยู่เคียงข้างฉันอีกแล้ว

เข็มนาฬิกากำลังเดินไปเรื่อยๆ ... เวลากำลังไหลไปเรื่อยๆ ... มีเพียงฉันที่หยุดนิ่งอยู่กับที่มานานแสนนาน

ขนนกสีเทา ... ค่อยๆตกลงบนพื้นห้อง ... ฉันมองเห็นประกายสีฟ้าสะท้อนยิบยับออกมา

หากประกายสีฟ้านี้เป็นครั้งสุดท้ายเล่า? ...

ฉันลุกไปที่หน้าต่าง มือจับอยู่ที่สลัก ... ขนนกร่วงลงสู่พื้นอีกครั้ง

ฉันสูดหายใจ ดวงตาพร่าเลือนไปด้วยหยาดน้ำตา ... ก่อนที่จะถอดสลักออก แล้วผลักบานหน้าต่างออกไปสุดแรง

แสงอาทิตย์สาดเข้ามาในห้อง ... ฉันยังสะอื้นไห้ไม่หยุด

"ขอบใจนะ"

นกสีเทากางปีกโบยบินออกไป ... นกสีเทาเลือนหายไปกับแสงอาทิตย์ ... ฉันมองตามความรักของฉันโผบินไปสู่โลกกว้าง

ฉันเม้มปาก พลางก้มลงมองที่หัวไหล่ที่ เขา เคยเกาะกุม ... ความอบอุ่นนั้นยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ... น้ำตายังคงรินมาไม่ขาดสาย