23 มีนาคม 2547 00:26 น.
Completely
" ฟังจากที่แกเล่า ฉันว่ามันมีอะไรแปลกๆอยู่นะ "
" อะไรเหรอ ที่ว่าแปลกน่ะ "
" ก็อย่างการกระทำหลายอย่างที่เขาทำกับแก เพื่อนกันเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอกนะ "
" พุธเขาก็ใจดีอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว "
" แล้วที่เขา " ทำซึ้ง " กับแกล่ะ "
" ฉันไม่รู้ "
" .... แกเองก็ไม่น่าไปดื้อกับเขาแบบนั้น "
" ฉันก็แค่อยากให้เขาเข้ามานอน ข้างนอกนั่นลมแรงจะตาย "
" แล้วตั้งแต่กลับมานี่เป็นยังไงกันบ้าง "
" ก็ไม่เป็นไง ... ไม่ได้เจอเขามาสองสามวันแล้ว "
" ฉันว่าแกกับเขาน่าจะห่างๆกันบ้งนะ เผื่อว่า การที่ไม่ได้เจอกันเลย อาจทำให้แกมีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้น ... เผื่ออะไรจะดีขึ้น แล้วแกอาจจะหายจากจากโรคพุธลิซึ่มซะที "
" ... "
" ดาว แกกับเขายังเป็นแค่เพื่อนบ้านกันนะ ไม่ต้องไปใส่ใจเขานักหรอก "
" แต่ฉันรักเขาไปแล้วนี่ แกก็รู้ "
" เออ ... ฉันรู้ แต่ก็น่าจะลองปล่อยๆไปบ้างก็ดีนะ "
" แกจะให้ฉันปล่อยอะไรล่ะ "
" ปล่อยวางไงแก ... เปิดโอกาสให้ตัวเองได้มองคนอื่นบ้าง "
" ฉันก็เคยคิดนะ แต่พอจะทำแล้วมันทำไม่ได้เลย ... ทุกครั้งที่ฉันลองมองคนอื่นๆดู แกรู้ไหม ... ฉันเห็นแต่หน้าพุธเต็มไปหมดเลย "
" แกเป็นเอามากแล้วล่ะ ... ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าจะช่วยแกยังไงดี เอาเป็นว่า แกต้องพยายามนึกถึงเขาให้น้อยที่สุดนะ หาอะไรทำให้ยุ่งๆดู ... แกไม่ได้จับพู่กันให้มันเป็นเรื่องเป็นราวมานานแค่ไหนแล้ว "
" ก็ไม่นานนะ ... ที่ไปทะเลกับพุธ ฉันก็เพิ่งวาดรูปทะเลที่นั่นไป "
" แล้วแกวาดเสร็จรึยัง "
" ยัง "
" ดี ... ไปวาดให้เสร็จ เสร็จเมื่อไหร่ เอารูปไปเข้าแกลลอรี่ได้แล้ว ... ยัยแก้วแว่นหนาคงบ่นถึงแกตายชักล่ะ แกเล่นไม่เอางานไปส่งเลย ... ยัยนี่ยิ่งงกๆอยู่ด้วย "
" พิน แกก็พูดเกินไป "
" อ้าว ... ก็มันจริงนี่ ขาดรูปแกไป ร้านยัยแว่นนี่จะมีลูกค้าเข้าร้านสักเท่าไรเชียว ชั้นว่า ยัยแว่นแก้วคงขาดรายได้ไปโขล่ะ ... รู้ไหม รีบๆปั่นงานซะบ้าง เดี๋ยวก็กินแกลบหรอก "
" เออ ... รู้แล้วน่า แค่นี้แล้วกัน แกไปทำงานต่อเถอะ เอาเวลางานมาคุยโทรศัพท์ ถ้าเจ้านายแกมาเห็นเข้า เดี๋ยวก็ถูกตัดเงินเดือนหรอก "
" โอ๊ย ... ชั้นไม่กลัวหรอก ให้รู้ไปสิว่าจะกล้าตัดเงินเดือนเลขาสาวสวยแถมเก่งเจ๋งอย่างชั้น "
" พูดดีไป เดี๋ยวจะรู้สึก ... แค่เนี้ยแหละ ไปทำงานต่อได้แล้ว "
" อือ ก็ได้ ... แกอย่าคิดมากล่ะ "
" รู้แล้ว ... "
" คิดถึงแกนะ ดาว "
" เออ ชั้นก็คิดถึงแกเหมือนกัน "
" มีอะไรก็โทรมาหาชั้นได้นะ ถ้าจะกินเหล้าก็โทรมาชวนบ้าง อย่าบ้าไปคนเดียวล่ะ แกยิ่งเพี้ยนๆอยู่ "
" เออ รู้แล้ว แค่นี้แหละนะ "
ฉันวางสายเพื่อนไปก็เท่านั้น ... ฉันอัดอั้นจะตายอยู่แล้ว ความรักที่ฉันมีต่อพุธมันช่างมากมายเหลือเกิน ... มากจนฉันคิดว่า มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก ที่ฉันจะหยุดรักเขาได้ ฉันคงติดอยู่ในบ่วงนี้ไปตลอดชีวิต
บ้าจริงๆ ... ทำไมฉันถึงบ้าขนาดนี้นะ รู้ทั้งรู้ว่า ถ้ารักแล้วต้องเจ็บปวด แต่ก็ยังโง่รักเขาอยู่อีก ...
ในใจฉันมีแต่ภาพเขาเต็มไปหมด
พุธ ... ตอนนี้เขาทำอะไรอยู่นะ ฉันไม่ได้พบเขาเลยตั้งแต่เรากลับมาจากทะเล ... บางทีเขาอาจกำลังนั่งกินกาแฟหรือสูบบุหรี่อยู่นอกชาน ... เมื่อไหร่เขาจะเลิกสูบบุหรี่เสียทีนะ ฉันอยากจะคว้าไอ้แท่งสีขาวๆนั่นออกไปทิ้งทุกครั้งที่เห็นเขาพ่นควันสีขาวขุ่นนั่นออกมา ... ฉันไม่อยากให้เขาลาโลกนี้ไปก่อนวัยอันควร ฉันอยากจะเห็นหน้าเขาไปอย่างนี้ไปอีกนานแสนนาน ... ต่อให้เขาไม่ได้รักฉันเลยก็เถอะ
.......................................................................................................................
" พุธๆ ดาวซื้อไก่ย่างเจ้าโปรดพุธมาฝากแน่ะ " ฉันตะโกนเรียกเขา พลางกดกริ่งติดกันหลายครั้ง
ไม่มีเสียงฝีเท้าวิ่งมาเปิดประตูให้เหมือนเคย
เขาหายไปไหนนะ ฉันนึกสงสัย
" พุธๆ อยู่หรือเปล่า "
ฉันกดโทรศัพท์มือถือโทรหาเขา
... ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ...
ฉันเดินกลับไปที่บ้านแล้วรีบอ้อมไปยังรั้วหลังบ้าน ที่นั่นมีประตูเชื่อมบ้านของฉันกับเขาอยู่ ... มันไม่เคยล็อก
ฉันเดินไปที่หน้าประตูบ้านเขา ... ที่นั่น ฉันพบบางอย่าง
กระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งแปะอยู่ที่บานประตู ฉันขยับเข้าไปใกล้ มันเขียนไว้ว่า ...
" พุธไปทะเล ปลายเดือนกลับ ไม่ได้เอามือถือไป ดาวไม่ต้องเป็นห่วง แล้วจะซื้อของมาฝาก ปล. อย่าดื่มช่วงที่พุธไม่อยู่นะ "
เขาไปทะเล ... ไปอีกทำไม เราเพิ่งกลับมาจากที่นั่น
บางที เขาอาจไปทะเลที่อื่นก็เป็นได้
เขาน่าจะแวะมาบอกฉันสักคำ ... เขารีบถึงเพียงนั้นเชียวหรือ
ฉันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเป็นนาน ท่ามกลางความเงียบอันโหดร้าย
.......................................................................................................................
ฉันเอื้อมมือไปเปิดตู้เย็น มีเครื่องดื่มประเภท น้ำผลไม้ผสมแอลกอฮอล์ล แช่อยู่ข้างใน 3-4 ขวด ฉันเอื้อมมือไปหยิบมัน
... อย่าดื่มช่วงที่พุธไม่อยู่นะ ...
ฉันชะงัก ตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรดี เวลาผ่านไปชั่วอึดใจ ฉันปิดตู้เย็น มีขวดน้ำฝรั่งอยู่ในมือ ...
.......................................................................................................................
" แต่ความห่างไกล ไม่เคยห้ามใจ ที่ยังคิดถึง ส่งไปให้ถึงใจเธอ อยากบอกเธอ คิดถึงเธอ ... เหลือเกิน "
สายฝนเริ่มโปรยปรายลงมาอีกครั้ง
พุธ ... ป่านนี้ เขากำลังทำอะไรอยู่นะ นั่งอยู่ข้างนอกนั่นอีกหรือเปล่า ลมแรงออกอย่างนี้
ฉันเปิดม่าน มองฝ่าสายฝนออกไปเบื้องนอก
บ้านของเขามืดสนิท แทบจะกลืนไปกับความมืดมิดแห่งราตรีกาล
คุณรู้บ้างไหม ... ว่าฉันเป็นห่วงคุณเหลือเกิน
ฉันขยับหมอนให้เข้าที่ เอนกายลง จินตนาการถึงวันพรุ่งนี้
ฉันจะเปิดม่าน ... แล้วพบเขายืนล้างรถเหมือนเคย
.......................................................................................................................
17 มีนาคม 2547 23:23 น.
Completely
" แอบรักเธออยู่ในใจ เก็บหัวใจไว้ให้เธอ วันทั้งวันฉันมองเหม่อ คิดถึงเธอทุกเวลา ... "
เขาเลือกเพลงได้ดีจริงๆ ... เขาเปิดให้ฉันหรืออย่างไรกัน
" พุธไปเล่นน้ำนะ "
" เดี๋ยวพุธ ... ดาวขอยืมเจ้าเต่าสีขาวของพุธหน่อยสิ "
" จะไปไหนหรือ " เขาถาม น้ำเสียงห่วงใย
" ไม่ไปไหนไกลหรอก ดาวแค่อยากขับรถเล่นเท่านั้น "
" กุญแจรถอยู่บนโต๊ะ ขับรถดีๆนะดาว อย่าซิ่งนักล่ะ "
" ดาวรู้แล้วน่า ไม่ต้องห่วงหรอก "
แล้วเขาก็เดินออกไป
แดดแรงจัง จำได้ว่าพุธมีที่บังแดดนี่นา อยู่ไหนนะ
ฉันเริ่มค้นหาที่บังแดด ในลิ้นชักรถ ข้างเบาะ จนฉันเอี้ยวตัวไปหลังเบาะคนขับ พลางรื้อของต่างๆ สายตาของฉันก็สะดุดกับบางสิ่ง
มันเป็นกรอบรูปไม้สีน้ำตาล
ฉันค่อยๆหยิบมันขึ้นมา แม้ว่ามันจะถูกสิ่งของมากมายทับอยู่ น่าแปลกที่สภาพของมันกลับสะอาดเอี่ยม เหมือนกับได้รับการดูแลอย่างดี แต่ถูกนำมาซ่อนให้พ้นหูพ้นตาคน
ฉันพลิกดูรูปนั้น แล้วความรู้สึกนานาก็ประดังเข้ามา
มันเป็นภาพของหญิงสาวคนหนึ่ง ... เธอกำลังหลับตาพริมอยู่บนเก้าอี้หวายตัวยาว ท่าทางหลับสบาย มีผ้าห่มสีขาวคลุมตัวเธออยู่ ... ฉันเอง
ฉันในรูปนั้น ผมยังยาวประบ่าอยู่ รูปนี้คงถ่ายเมื่อปีก่อน
เขาถ่ายรูปฉันทำไมนะ เขาไม่เคยเอารูปนี้ให้ฉันดูด้วยซ้ำ
แล้วทำไมมันจึงถูกซุกไว้ที่นี่ ... ในรถคันนี้
ฉันคงจะต้องเอ่ยถามเขาในสักวันหนึ่ง
........................................................................................................................
" เหมาะกับดาวมากเลย " เขายิ้มอย่างดีใจ
" นึกยังไงถึงซื้อมาให้ล่ะเนี่ย " ฉันเอ่ยถามอย่างสงสัย
" ดาวใส่รองเท้าแบบนี้ ดูน่ารักขึ้นเยอะเลย รู้ไหม "
วูบหนึ่ง ฉันรู้สึกขัดเขิน
" ส้นสูงสีแดงคู่นั้นน่ะ พุธไม่ชอบเลย "
" แต่ดาวชอบนี่ "
" ดาวใส่แบบนี้น่ะดีแล้ว ไม่ต้องสูงไปหรอก ตัวเล็กๆเท่านี้ดีกว่านะ "
" มันไม่มีส้นเลยนะ "
" ก็จะมีไปทำไมล่ะ ดาวสูงไล่พุธ เดินด้วยกันจะเหมาะได้ไง ตัวเล็กๆเท่านี้ดีกว่านะ "
ฉันยิ้มเขินๆ เขาพูดอะไรของเขาเนี่ย
" รองเท้าหวายสานแบบนี้ เข้ากับผู้หญิงแบบดาวที่สุดเลย "
" ทำไม ผู้หญิงแบบดาวเป็นยังไง " ฉันเอียงคอถามด้วยความไม่เข้าใจ
" อิสระ ... อ่อนไหว " เขาตอบซื่อๆ
อ่อนไหว ... ใช่สิ โดยเฉพาะกับคุณไงล่ะ ไม่รู้บ้างเลยหรือไง
........................................................................................................................
" ขอให้ค่ำคืนนี้มีแต่เรา ... อยู่เคียงใต้แสงดาว และมีความรักให้กันและกัน ให้เธอเป็นดังเจ้าหญิงในใจฉัน และจะมีเธอเท่านั้น ... "
ความเหมือนอย่างหนึ่งที่ฉันกับเขามีร่วมกันคือ เราฟังเพลงแบบเดียวกัน
เพลงที่เขาเลือกเปิด จึงมักจะกระทบใจฉันเสมอ และช่วยไม่ได้ที่มันจะตรงกับความรู้สึกของฉัน แม้ว่า เขาจะไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นก็ตาม
ดังเช่นเพลงนี้ ... ในคืนนี้เป็นต้น
แต่ฉันไม่มีทางได้เป็นเจ้าหญิงของเขาหรอก ... มันคงไม่มีวันนั้น
........................................................................................................................
" พุธเข้ามาเถอะ วันนี้ลมแรง เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ "
เขานั่งอยู่ที่ระเบียง คงกำลังเขียนเพลง
" ผมผู้ชายนะครับ ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก ดาวไม่ต้องเป็นห่วง "
" ใครว่าห่วง กลัวไม่มีใครพากลับบ้านต่างหาก "
" ดาวก็ขับรถเป็นนี่ ถ้าพุธเป็นอะไรไปจริงๆ ดาวก็ขับแทนสิ "
" ดาวไม่ชอบขับรถทางไกล "
" พุธพูดเล่น ... พุธไม่เป็นอะไรหรอก พุธต้องอยู่ดูแลดาวนี่ " เขายิ้มอย่างอ่อนโยน
ทำไมเขาชอบพูดแบบนี้กับฉันเรื่อยเลยนะ ... ฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจ
" เข้ามาเถอะพุธ ลมแรง ... เปิดระเบียงไว้แบบนี้ ... ดาวหนาวนะ "
" งั้นเดี๋ยวพุธปิดประตูให้ ดาวห่มผ้าแล้วนอนเถอะ "
ฉันไม่ยอมให้เขานั่งตากลมอยู่ข้างนอกนั่นแน่
" ดาว! ออกมาทำไม " เขามองหน้าฉันอย่างไม่เข้าใจ
" ออกมาหนาวเป็นเพื่อนพุธไง "
เขามองฉัน ... ฉันรู้ว่าเขาห่วงฉัน ... และฉันกำลังจะชนะ ดูแววตานั่นสิ
" งั้นก็ตามใจ "
ฉันคิดผิดงั้นหรือ ...
ฉันนั่งอยู่ตรงนั้น ลมเย็นขึ้นเรื่อยๆ ฉันเริ่มห่อตัวโดยไม่ตั้งใจ เสียงคลื่นซัดกระหน่ำดังก้องไปทั่ว
เขาไม่สนใจฉันเลยหรือไงนะ
เขาเหลือบมองฉัน และฉันก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ฉันรู้แต่ว่า ฉันเริ่มน้อยใจมากขึ้นเรื่อยๆ
เขาไม่ห่วงเลยหรือ ว่าฉันจะเป็นหวัดหรือเปล่า
เขาไม่รู้เลย ... ว่าที่ฉันมาทนหนาวแบบนี้ ... เพียงเพราะอยากให้เขาเข้าไปในห้อง
ฉันห่วงเขา ... เขาล่ะ?
ฝนเริ่มลงเม็ด ทะเลบ้า
" พุธยอมแพ้ดาวแล้ว ... มาเถอะ " เขาลุกขึ้น และดึงมือฉันเข้าไปในห้อง
" หน้าซีดเชียว ... เขาจับแก้มฉัน " หนาวมากไหมดาว "
" ... " ฉันเงียบแทนคำตอบ รู้สึกดวงตาเริ่มร้อน
" เดี๋ยวพุธไปเอาผ้าขนหนูมาให้นะ "
ฉันเบือนหน้าไปอีกทาง น้ำตาอุ่นๆเริ่มไหลออกมา ฉันรีบปัดมันทิ้ง ... ฉันไม่ต้องการให้เขารู้ว่าฉันร้องไห้ เขาคงสงสัยว่าทำไม ...
และคำตอบนั้น ฉันก็คงบอกเขาไม่ได้
******************************************************************************************
" ขอบคุณมากนะ ที่ช่วยไล่งูให้ "
" ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็ผมกับคุณเป็นเพื่อนบ้านกันนี่ มีอะไรก็เรียกผมได้นะ "
" ท่อน้ำบ้านดาวมันแตกน่ะ น้ำไหลไม่หยุดเลย สงสัยต้องตามช่างมาซ่อม "
" ไม่ต้องหรอก แค่ท่อแตกเอง เดี๋ยวพุธซ่อมให้ก็ได้ "
" โชคดีนะ ที่ดาวแวะเอาหนังสือมาคืน ไม่งั้นพุธจะทำยังไง "
" จะทำยังไง ... ก็คงนอนกองอยู่ตรงนั้น จนกว่าจะมีใครมาเจอมั้ง "
" ยังจะพูดดีอีก ... กินยาซะเดี๋ยวดาวจะเช็ดตัวให้ "
" พุธโชคดีจัง ที่มีเพื่อนบ้านน่ารักอย่างดาว ... "
******************************************************************************************
" ดาว ... นมอุ่นๆ ดื่มให้หมดนะ "
ฉันรับนมถ้วยนั้นมา ควันสีขาวลอยบางๆเหนือขอบถ้วย
" ดาวไม่น่าดื้อแบบนี้เลยนะ ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก รู้ไหม " เขาทำเสียงดุ
" หลับตาเถิดนะ ... แล้วเราก็จะพบกัน อาจเป็นเพียงฝัน ... ก็พอใจ "
ฉันส่งถ้วยเปล่าคืนให้เขา
" นอนนะครับ ... ดาว ... เด็กดื้อ "
ฉันหลับตาลง เขาค่อยๆห่มผ้าให้
" พุธใจร้าย "
เขาเอื้อมมือมาจับมือฉัน เสียงนั้นกระซิบอยู่ข้างหู
" ผมขอโทษ "
ไออุ่นนั้นยังวนเวียนอยู่ใกล้ๆ กระทั่งฉันเคลิ้มหลับไป
........................................................................................................................
12 มีนาคม 2547 19:37 น.
Completely
เขาสบตาฉัน ... ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นกำลังมองลึกลงไปในใจฉัน
หัวใจของฉันไหววูบ
เขาบรรจงสวมแหวนที่นิ้วนางของฉันช้าๆ
น้ำตาใสของฉันไหลหยด ... รู้สึกหายใจไม่ออก ... ความปีติแน่นอยู่ในอก
เขาลูบผมของฉันเบาๆ ... ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะค่อยๆเลื่อนกายเข้ามาโอบกอดฉัน
เขาโอบกอดฉัน ... ฉันหลับตาซบลงบนบ่าของเขา รู้สึกถึงความเย็นของแหวนที่นิ้ว
ฉันได้กลิ่นน้ำหอมของเขาจางๆ ... จาง ... เข้มข้นขึ้น ... แรงขึ้นเรื่อยๆ
ฉุน!
........................................................................................................................
ฉันค่อยๆลืมตา ห้องสีขาวลอยอยู่เต็มไปหมด " กลิ่น " นั้นยังคงอ้อยอิ่งอยู่รอบตัวฉัน ...
เจือจางลง ... เจือจางลง ... อ่อนลง
ฉันหันไปมองข้างๆกาย ผ้าห่มถูกเลิ่กลงไปเกือบครึ่ง ที่หมอนยังมีความอบอุ่นเคล้าคลออยู่
ฉันได้ยินเสียงฝักบัวในห้องน้ำ
ฉันนอนยิ้ม ยกนิ้วนางข้างซ้ายขึ้นมา ลูบไล้แหวนไปมา
ครู่หนึ่ง ... ฉันได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิด --- ปิดลงในทันที เสียงประตูห้องแต่งตัวเปิด
ฉันลุกออกจากเตียง ถอดชุดนอนออก ... เดินร่างเปลือยเปล่าเข้าไปในห้องน้ำ
ฉันเปิดฝักบัว สายน้ำเย็นฉ่ำพรมลงทั่วกายฉัน ... ฉันปิดฝักบัว ออกจากห้องน้ำตรงไปยังห้องแต่งตัว
ฉันเปิดประตูห้องแต่งตัวเข้าไป
เขากำลังผูกเนกไท ... หันมามองฉันอย่างแปลกใจ
ฉันตรงไปจับมือเขา ดึงเนกไทของเขาออก สายตาของเราประสานกัน
เขายืนนิ่ง ไม่เอ่ยคำใด
ฉันค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต ถอดเข็มขัด ... ทำให้กางเกงของเขากองอยู่กับพื้น
เขาลูบไล้ต้นคอของฉันแผ่วเบา ... ฉันโน้มคอเขาลงมา แล้วขบติ่งหูเขา
เราค่อยๆย่อตัวลง ก่อนที่ฉันจะเอนกายแนบลงกับพื้น
แล้วเราก็ร่วมรักกัน
ความสุขถาโถมใส่ฉัน ก่อนที่ฉันจะกรีดร้องด้วยความหฤหรรย์
" ติ๊งหน่อง "
เขาชะงัก ก่อนที่จะค่อยๆเขยับร่างออกจากายฉัน เราจูบกันอย่างดูดดื่ม ... ฉันคว้าเสื้อคลุมมาสวม ก่อนที่เดินออกจากห้อง ตรงไปเปิดประตู
........................................................................................................................
ผมยืนรอน้องอยู่หน้าประตู เมื่อคืนผมฝันไม่ค่อยดีนัก ... และตื่นขึ้นมาเพราะ " กลิ่นน้ำหอม " ... ผมรู้สึกคุ้นๆกับมันชอบกล
ผมรู้สึกเป็นห่วงน้องอย่างบอกไม่ถูก จึงรีบมาหาเธอแต่เช้า ... น้องผมยังสาวและสวยมาก ... เธออยู่คนเดียว ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอไหม
" แอ๊ด " ประตูบ้านค่อยๆเปิดออก ผมยืนตะลึงอย่างตกใจ
เธออยู่ในเสื้อคลุมสีดำตัวบาง ... เออ ... โปร่งบาง ... บางจนผมเห็นทุกสัดส่วนและผิวขาวเนียนทั่วเรือนร่างของเธอ
ผมรีบเปิดประตู พาตัวเองเข้าไปในบ้าน แล้วรีบปิดประตูทันที
ผมถอดสูทของผมออก แล้วรีบคลุมให้เธอ สายตาของผมมีแต่คำถามและความกังวล
เธอยิ้มอย่างอ่อนหวานให้ผม ... หวานมาก ... เหมือนวันที่เธอแต่งงานเลย ... ผมยังจำได้
" เขาอยู่ข้างบนค่ะพี่ กำลังแต่งตัวไปทำงาน "
ผมตกตะลึงตัวแข็ง ก่อนที่จะกระโจนขึ้นบันได ตรงดิ่งไปยังห้องนอน เปิดมันออก ... ไม่มี
ผมวิ่งไปยังห้องแต่งตัว เปิดประตูออก ... " กลิ่น " ปะทะเข้ามาเต็มหน้า
แต่ไม่มีวี่แววของ " เขา " เลย
สิ่งเดียวที่ผมเห็นคือ เสื้อผ้าของ " เขา " ที่ยังอยู่ทั้งไม้แขวนเสื้อ ... กองอยู่ที่พื้น
ผมขนลุกซู่
น้องเดินมาข้างหลังผม " ยังแต่งตัวไม่เสร็จอีกเหรอคะคุณ เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก "
ผมหันไปมองเธอ แต่สายตาของเธอไม่ได้จับจ้องอยู่ที่ผม ... แต่อยู่ที่ ... อยู่ที่ ...
ผมมองตามสายตาของเธอ ... หน้ากระจกเงาบานใหญ่ ... ที่ไม่สะท้อนเงาของใครในนั้น ... นอกจากผมกับเธอ
ผมกอดน้อง ... " ฟังพี่นะ ... เขาตายไปแล้ว รัน ... เขาตายไปแล้ว "
เธอไม่ตอบอะไรผม ยังคงยิ้มแย้มอยู่เช่นเดิม
" รัน ขายบ้านนี้ซะ กลับไปอยู่บ้านเรานะ "
แต่เธอก็ยังคงยิ้ม ... ขณะที่ --- กลิ่นธูป --- รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
........................................................................................................................
8 มีนาคม 2547 04:20 น.
Completely
หวานเจ้าหวาน หวานเกินใครๆ อยากจะขอเด็ดไว้มาชื่นชม ... เพียงแค่สายลม ... พัดโชยกลิ่นก็ยังตรึงใจ
. แจกันแต่เช้าเชียวนะพุธ เขานั่งอยู่ข้างๆ มองดูฉันที่เพิ่งลืมตาตื่น
อรุณสวัสดิ์" ดาว เขายิ้มให้ฉัน โจ๊กใส่ไข่อยู่บนโต๊ะแน่ะ ล้างหน้าล้างตา แล้วรีบกินซะ เย็นเดี๋ยวจะไม่อร่อย
ไปซื้อโจ๊กมาจากไหนเหรอ " ฉันยังคงอ้อยอิ่งอยู่บนเตียง ซุกตัวในผ้าห่มผืนเย็น
พุธไปตลาดมาเมื่อเช้า มีของกินเยอะแยะเลยนะ ถ้าอยากกินอะไร ไปหาเอาแถวนั้น คงไม่ผิดหวัง
แล้วพุธซื้อโจ๊กใส่ไข่มาให้ดาวทำไม ฉันจ้องหน้าเขา
ไม่ชอบหรือไง
ใส่ตับมาด้วยหรือเปล่า
ไม่ใส่ จะกินหรือไม่กิน
กินสิ เขายิ้มอย่างรู้ทัน อันที่จริง ฉันก็ถามลองใจเขาไปอย่างงั้นเอง ฉันแค่อยากรู้ ว่าเขารู้อะไรเกี่ยวกับตัวฉันมาก น้อยแค่ไหน
โจ๊กอร่อยหอมฉุย
พุธกินอะไรหรือยัง ฉันเอ่ยถามเขา โจ๊กเต็มปาก
กินกาแฟไปแล้วแก้วนึง เขาตอบพลางหยิบสมุดเล่มโปรดของเขาขึ้นมาบนโต๊ะ
แค่นั้น?
แค่นั้นแหละ เขาตอบ พลางเริ่มเหม่อมองออกไปข้างนอก ... ท้องฟ้าสีคราม ปุยเมฆสีขาว
จะไปอิ่มอะไร พุธซื้อโจ๊กมาถุงเดียวเองหรือ
ถุงเดียวสิ ให้ดาวไง
ฉันเดินไปเปิดกระเป๋าใบย่อมของฉัน แล้วหยิบขนมปังส่งให้เขา
ดาวกินเถอะ
ก็ดาวกินโจ๊กอยู่นี่ไง เอาไปกินสิพุธ
เขารับไปวางบนโต๊ะ ขอบใจนะ เดี๋ยวพุธค่อยกินแล้วกัน
มาเที่ยวพักผ่อน ... พุธหอบเอางานมาทำด้วยทำไม ฉันถามเขา เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มเขียนบางอย่างลงในสมุด
ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร มาทะเลทั้งที ... ดาวจะไม่ให้พุธเก็บบรรยากาศแบบนี้ลงในเสียงเพลงเชียวหรือ
แล้วตอนแรก ทำท่าเหมือนไม่อยากมา ฉันเริ่มหงุดหงิด
ไม่ใช่อย่างนั้น ... ก็เมื่อคืนก่อน ดาวดื่มมาไม่ใช่หรือ พุธก็เลยอยากให้ดาวนอนพักไง
เอาอะไรมาพูดว่าดาวดื่ม ... พูดบ้าๆ
พุธเห็นหน้าดาวตอนเช้าก็รู้แล้ว เขายิ้ม อย่ามาโกหกพุธเลย
ฉันอมยิ้ม เขาดีกับฉันเสียจริง ฉันไม่อยากคิดเลยว่าทำไม
พุธ ...
หืม
แต่งเพลงนี้เสร็จ ร้องให้ดาวฟังคนแรกได้ไหม
เขาเงยหน้าขึ้นมา ... สบตากับฉัน ฉันคิดว่าเขากำลังยิ้มอยู่ แปลกจัง ... ฉันคิดว่าฉันเห็นประกายอยู่ในแววตาของเขาด้วย
ได้สิ แล้วเขาก็ยิ้มออกมา
พุธ ... ดาวเคยบอกพุธไหม ว่าพุธตาสวยจัง ฉันถามเขา พลางมองลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้น
แล้วพุธเคยบอกดาวหรือยัง ว่า ...
ว่าอะไรหรือจ๊ะ
เปล่า ... ไม่มีอะไรหรอก ดาวกินโจ๊กให้หมดเถอะ เย็นหมดแล้ว เห็นไหม ...
.............................................................................................................
ฉันอยู่ที่ทะเล ... มากับพุธ
แล้วแกจะกลับเมื่อไหร่
ยังไม่รู้เลย อีกซักอาทิตย์นึงมั้ง
อืม ... เที่ยวให้สนุกแล้วกัน ค่อยสบายใจหน่อย ฉันก็สงสัยว่าแกไปกับใคร ถ้ากับพุธ ก็หายห่วง
ขนาดนั้นเชียว
อือ ... แล้วพุธเค้ารู้หรือยัง เรื่องนั้น น่ะ
ยังหรอกมั้ง ก็ฉันเป็นแค่เพื่อนบ้านเขานี่
ปีนึงแล้วนะแก จะปล่อยไว้อีกนานแค่ไหน
ไม่รู้ ... ปล่อยไปเรื่อยๆมั้ง
ไม่เหงาหรือไง อยู่ก็อยู่คนเดียว เพื่อนฝูงก็ทยอยแต่งงานกันไปเกือบหมดแล้ว เพื่อนๆเขารอฟังข่าวดีของแกอยู่นะ
ทำไงได้ล่ะ มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก
คนดีๆมีอีกตั้งเยอะ แกยังสวยอยู่นะดาว
ฉันรักเขา
ฉันรู้แล้ว แต่แกก็ไม่เห็นทำอะไรสักทีนี่ แล้วเขาจะรู้ได้ไง
...
ดาว ... เฮ้ย! ยังอยู่หรือเปล่า
แค่นี้แล้วกัน ไว้ถึงกรุงเทพเมื่อไหร่ ฉันจะโทรไปหานะ
อือ ตามใจ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ
อือ บาย
บาย
ใครโทรมาหรือดาว
ฉันสะดุ้งเล็กน้อย เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
อ๋อ ... พินน่ะจ๊ะ เขาพยักหน้าน้อยๆ
พินกับดาวนี่แยกกันไม่ออกเลยนะ โทรติดต่อกันตลอดเลย นี่ถ้าใครคนหนึ่งย้ายไปอยู่เมืองนอก อีกคนคงย้ายตาม เขาเย้า
ก็เรียนมาด้วยกันนี่ ไม่ซี้กันได้ไงล่ะ
เขาเงียบไป ฉันสงสัยจัง เขาคิดอะไรอยู่นะ
ดาว ...
อะไรจ๊ะ
...
อะไร อ้ำๆอึ้งๆอยู่นั่นแหละ
พุธไม่รู้ว่าควรจะถามดีไหม
พุธ ... รองจากพิน ก็มีพุธเนี่ยแหละ ที่ดาวสนิทและก็ไว้ใจที่สุด เรายังต้องมีความลับต่อกันอีกหรือจ๊ะ
เขายิ้มเขินๆ
พุธไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง คือ ... ดาวมีคนที่รักแล้วหรือ
ฉันชะงักไป ... เขาได้ยิน ... เขาไม่รู้ตัวเลยหรือไงนะ
พุธจะอยากรู้ไปทำไม ฉันจ้องเขา
เออ ... ที่จริง พุธก็ไม่ได้อยากรู้อะไรหรอก มันเป็นเรื่องส่วนตัวของดาว
งั้นถามทำไม ฉันพูดห้วนๆ
ก็แค่เป็นห่วง ว่าเขาเป็นคนดีไหม
ดาวไม่คว้าโจรที่ไหนมาเป็นแฟนหรอกหรอก รับรองได้
ฉันปวดร้าวในใจ เขาคงไม่รู้ตัวเลยจริงๆ เราสองคนคงใกล้กันเกินไป ... ใกล้จนเขามองไม่เห็นความรู้สึกบางอย่าง ที่มันถูกกำแพงที่เรียกว่า เพื่อน กั้นเอาไว้
พุธไม่เขียนเพลงต่อหรือ
เขามองหน้าฉัน "ไม่ล่ะ พุธว่าพุธไปเล่นน้ำดีกว่า "
...........................................................................................................
8 มีนาคม 2547 02:24 น.
Completely
มันเป็นเช้าวันเดิมๆ ...ฉันค่อยๆลุกออกจากเตียง รองเท้าส้นสูงสีแดงกองอยู่ที่ปลายเท้า มือควานหามือถือข้างหมอน มันบอกเวลา 8 โมงเช้า
แค่ 8 โมงเท่านั้นเองหรือ น่าจะซักเที่ยงได้แล้ว
ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ลยังเต้นตุบๆอยู่ในหัว น่าแปลกที่ฉันตื่นได้เช้าขนาดนี้ ขวดวอดก้ายังซุกอยู่ใต้หมอน
ฉันเอื้อมมือไปเปิดม่านข้างเตียง แสงแดดอ่อนส่องเข้ามาในห้อง แล้วฉันก็เห็นภาพเดิม ... ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังล้างรถเต่าสีขาวอยู่อย่างขะมักเขม้น
เหมือนมีโทรจิตส่งถึงกัน เขาละจากงานตรงหน้า แล้วเงยหน้ามาส่งยิ้มให้ฉัน ฉันหาวให้เขาแทนคำตอบ
ฉันปิดม่าน รู้สึกเหนียวเหนอะหนะไปทั้งตัว เครื่องปรับอากาศราคาแพงไม่ได้ทำให้สบายเนื้อตัวขึ้นเลย หากก่อนนอนไม่ได้อาบน้ำ ฉันเริ่มนึกถึงน้ำเย็นๆจากฝักบัว
คว้าผ้าเช็ดตัวได้ ฉันตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำทันที ก่อนเข้าไปอาบน้ำ สิ่งที่ฉันไม่เคยลืมทำ คือการเปิดเพลงไว้เป็นเพื่อน
แม้ฉันจะเคยชินกับการอยู่คนเดียว แต่ฉันก็ไม่คุ้นเคยและไม่ชอบที่จะต้องอยู่กลางความเงียบ
.......................................................................................................................
" ใคร ... สักคนที่เกิดมาเพื่อผูกพัน ใครที่เกิดมาคู่กับฉัน ใครคือคนนั้นช่วยมา ... บอกฉันที ให้ใจ ... ที่หวั่นไหวได้พึ่งพิงซักที ให้รู้ว่าซักวันฉันจะเจอ ... คนๆนี้ และคนที่รอคนนี้ มีจริงใช่ไหม ... "
" ดาวอยากไปทะเล "
เขาหันมามองหน้าฉัน นิ่งไปนิดหนึ่ง แล้วยิ้ม
" เดือนที่แล้วก็เพิ่งไป "
" ก็อยากไปอีกนี่ " เขาเงียบ ฉันคิดว่า สมองของเขาคงกำลังทำงานหนัก
" พุธไม่ได้ไปไหนไม่ใช่เหรอ " ฉันถาม
" แต่ ... "
" งานก็เคลียร์หมดแล้ว "
เขาเงียบอีกครั้ง
" ดาวอยากไปวาดภาพ อยากนอนดูดาว "
เขาหันไปมองรถของเขา มันเพิ่งล้างเสร็จใหม่ๆ เขาไม่อยากให้รถออกไปคลุกฝุ่น ... ฉันเข้าใจ
" ไม่เป็นไร ... ดาวไปคนเดียวก็ได้ " ฉันหันหลังให้เขา
" เดี๋ยวดาว ... "
.......................................................................................................................
" มีเพียงหาดทราย ทะเล สายลม กับสองเรา ... ยินเพียงแผ่วเบา ยินเพียงเสียงคลื่นกับเสียงเรา "
" อารมณ์ดีจริงนะดาว ร้องเพลงหงิงๆเชียว "
ฉันยิ้ม มือจับพู่กัน แต้มสีลงบนเฟรม
" ทำไมไม่ชอบอยู่บ้าน เที่ยวไปทั่วไทยแล้วหรือยังเนี่ย "
" ถามทำไม พุธไม่อยากมาหรือไง "
" เปล่า พุธถามเฉยๆ "
" ไม่มีอะไร ไม่มีเหตุผล ดาวอยากมา ดาวก็เลยมา "
" อิสระเหลือเกิน แม่จิตรกร "
" พุธก็ใจง่าย ดาวชวนเป็นมารยาท ดันตามมาจริงๆ " ฉันหยอกเขา แต่มันคงแรงเกินไป เพราะเขาเงียบไปทันที
" ขี้งอนจัง ล้อเล่นแค่นี้เอง " แล้วฉันก็เอาพู่กันป้ายหน้าเขา มันเป็นสีขาวตัดกับสีแทนของเขาอย่างเด่นชัด
" ดาว! เลอะหน้าพุธหมดแล้ว เล่นเป็นเด็กๆไปได้ "
" เลอะก็ไปล้างสิ ทะเลอยู่ข้างหน้านั่นไง " ฉันพูดกลั้วหัวเราะ
" ไปล้างด้วยกัน แม่ตัวดี " แล้วเขาก็อุ้มฉันขึ้น พู่กันตกลงบนผืนทราย เกลียวคลื่นหยอกล้อเราสองอยู่เบื้องหน้า
.......................................................................................................................
" ดาว เข้าไปนอนเถอะ น้ำค้างลงแล้ว เดี๋ยวจะเป็นหวัด "
" พุธดูสิ ... ดาวสว่างเต็มฟ้าเลย หาดูที่กรุงเทพไม่ได้หรอกนะ "
" เรายังอยู่ที่นี่อีกหลายวัน ถ้าดาวเป็นหวัดคืนนี้ คืนต่อๆไป พุธไม่ยอมให้ดาวออกมาที่ระเบียงอีกนะ " เขาทำเสียงดุ แต่ฉันรู้ ... เขาเก๊กไปอย่างนั้นเอง ความห่วงใยในน้ำเสียงของเขานั้น ... ฉันรับรู้ได้อย่างชัดเจน
" ทำอย่างกับเป็นพ่อแน่ะ "
" ดาว ... "
" ค่ะๆ ดาวนอนก็ได้ "
เขาเดินมาห่มผ้าให้ฉัน หร่โคมไฟ คงไว้แต่แสงสีส้มจางๆ สายลมพัดเข้ามา เขาเดินไปปิดม่าน
เพลง So in Love ดังขึ้นเบาๆ
" พุธ "
" หืม? "
" พุธเอาเครื่องเล่นซีดีมาด้วยหรือ "
" อืม "
" ดาวชอบเพลงนี้จัง " แม้ในความมืด ฉันมองเห็นได้ว่า เขากำลังยิ้มบางๆ
" นอนเถอะดาว "
" อืม " แล้วเขาก็ค่อยๆเอนกายนอนข้างๆฉัน
ฉันรู้ว่าฉันไว้ใจเขาได้ แม้เราเพิ่งรู้จักกันได้แค่ 2 ปี นับแต่วันที่ฉันย้ายไปอยู่บ้านติดกับเขา ... มันเป็นบ้านไม้สองชั้น ทาสีขาวทั้งบ้าน ยกเว้นในห้องนอนของฉันที่ฉันซื้อสีฟ้ามาทาเอง ... บ้านของเขาเป็นสีฟ้าทั้งหลัง ยกเว้นห้องนอนของเขาอีกเหมือนกัน ที่เขาบอกฉันว่า เขาซื้อสีขาวมาทาเอง ... ตลกดี! ฉันกับเขามักทำอะไรสลับกันเสมอ แต่ที่น่าแปลกก็คือ ... ในความสวนทาง มันกลับมีความเหมือนแอบซ่อนอยู่
ฉันหันไปมองเขา พุธหลับเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ เขากรนเบาๆ แปลกจัง ... ทำไม So in Love ยังเล่นไม่จบสักที พุธคงตั้งให้มันเล่นต่อเนื่อง
เขารู้ ... ว่าฉันไม่ชอบความเงียบ
เสียงเพลงหวานซึ้ง ดึงให้ฉันเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว
.......................................................................................................................
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟCompletely
หน้าส่วนตัว
817
