2 สิงหาคม 2547 12:53 น.
Completely
หากฉันมีหัวใจเหมือนหนึ่งกระดาษ
ก็คงไม่ต้องมาปาดน้ำตาเช่นนี้
มีหนึ่งยางลบ ... ก็สามารถจบเรื่องราวที่มี
จะรีบลบหน้าเธอคนนี้ ... ออกจากใจ
ไม่ต้องปิดไฟในห้องนอน
อิงหน้าแนบหมอน ... น้าตารินไหล
ภาพเก่าๆย้อนมา ... แล้วต้องยอมรับว่า ... เธอ ... ไป
ข่มใจไม่ได้ ... ลบเธอไม่ไหว ... หัวใจดึงดัน
หากฉันมีหัวใจเหมือนหนึ่งกระดาษ
จะรีบฉีกให้มันขาด ... ให้รักของฉันมันขาด ... ลงแค่นั้น
อยากเข้มแข็งกว่านี้ ... ไม่ใยดี ... กับคนที่ทิ้งกัน
แต่ก็คิดได้แค่นั้น ... เธอยังตามหลอนในฝัน
... ทุกวัน ... ทุกคืน ...
20 กรกฎาคม 2547 15:00 น.
Completely
เก็บเศษใจของเธอไว้
ได้ยินไหม ... ฉันไม่ต้องการเป็นรองเขา
เมื่อไม่ใช่คนเดียวของเธอ ... ก็ไม่มีคำว่า เรา
ไม่มีเรื่องรักสามเส้า ... ไม่ขอทนเฉาอีกต่อไป
เมื่อเธอเห็นฉันเป็นเพียงดอกไม้ริมทาง
ซึ่งไม่เคยคิดจะเอาลงกระถาง ... ใช่ไหม
เป็นแค่ดอกหญ้า ... ไม่มีค่าพอให้เทใจ
ไม่เหมือนยัยหน้าวัวนั่น ... ช่างปะไร ... ไม่เห็นแคร์
ได้ยินไหม ... ไปซะที
ไปให้พ้นจากตรงนี้ ... ที่นี่ ... ไม่มีใครแยแส
ดอกหญ้าอย่างฉัน ... อาจจะอ่อนไหว ... แต่ฉันจะไม่อ่อนแอ
ขอจบแบบไม่มีข้อแม้ ... เบื่อเต็มแก่
... คนไม่แน่นอน ...
19 กรกฎาคม 2547 17:00 น.
Completely
เมื่อความฝันพังทลาย
หัวใจถูกทำร้าย ... จนเจ็บร้าว
มีเพียงฉันที่ร่ำไห้ ... ในคืนฟ้าสกาว
ซุกตัวนอนเหน็บหนาว ... เพียงลำพัง
รอคอยแสงอาทิตย์สาดเข้ามา
แผดเผารอยน้ำตาแห่งความหลัง
ปลุกฉันให้เดิน ... ต่อเติมพลัง
อย่าเลย ... อย่าขังฉันไว้เช่นนี้
อยากลบเลือนภาพเขาไปจากใจ
เหนื่อยกับการร้องไห้ ... เหลือที่
เมื่อไหร่หนอ ... จะยิ้มได้ดังเดิม ... เสียที
จะจมอยู่กับความเศร้าอย่างนี้ ... นานเท่าไร
ฉันก็รับรู้ ... ว่าความฝันได้จบลง
แต่ฉันจะหลงทางอีกนานไหม
ฉันอยากเดินไปข้างหน้า ... ก้าวต่อไป
หากวันนี้ ... หัวใจ ... ไม่ต้องการ
อยากจมกับตัวเองไปแบบนี้
ร้องไห้ให้เต็มที่ ... จนชาด้าน
กว่าจะถึงวันนั้น ... คงอีกนาน
ฉันจะผ่าน ... วันนี้ ... ได้อย่างไร
5 กรกฎาคม 2547 17:03 น.
Completely
คิดถึงทุกคนมากมาย
นับตั้งแต่วันที่ห่างหาย ... ถึงวันนี้
ลืมกันไปหรือยัง ... นะคนดี
ว่า Completely คนนี้ ... ยังมีตัวตน
งานยุ่งทุกวัน
เล่นเอาฉัน ... สับสน
การบ้าน ... รายงาน ... หนีไม่พ้น
ปั่นงานอย่างร้อนรน ... คนละคร
นอนซะดึกตั้งตี 3 ตั้ง ตี 4
เป็นชะตาของคนที่เรียนอักษร
โดยเฉพาะพวกเด็กเอกละคร
ยังอาวรณ์อยากโท Eng จึงโดนดี
แปลงานกันเข้าไป
เขียน essay แทบไม่ได้ ... ก็ไม่หนี
ปลุกระดมความคิดจากมิตรที่ดี
ส่งเร็วรี่เพื่อปั่นงานชิ้นต่อไป
วันนี้มีเวลาว่างประเดี๋ยว
จึงได้เลี้ยวเข้าร้านเนตไม่สงสัย
ด้วยคิดถึงทุกคนจับหัวใจ
คิดถึงไทยโพเอมบ้านของเรา
ขอโทษด้วยที่ไม่ได้อ่านกลอนใครเลย
ใช่นิ่งเฉยทั้งที่ใจสุดแสนเศร้า
อยากจะลงคอมเม้นให้พวกเรา
สุดจะเหงาเคล้าคำนึงถึงทุกคน
รอให้ผ่านช่วงนี้ไปสักพัก
โอเล่จักรีบกลับมาไม่สับสน
กลับมาหาพี่เพื่อนผองน้องทุกคน
คงสุขล้นปนครื้นเคลงบรรเลงเรา
29 มิถุนายน 2547 02:39 น.
Completely
หยุดคำสาบานเอาไว้ดีกว่า
เพราะฉันไม่อยากได้ยินคำร่ำลา ... ในทีหลัง
แรกๆก็ก็งี้ ... ยังเห่อรักเต็มพลัง
ทุกอย่างเป็นดั่ง ... วิมานบนดิน
เก็บคำสัญญานั่นเอาไว้เถอะ
ฉันไม่อยากเจอะกับวาจาร้อยลิ้น
พอก่อนเท่านี้ ... ฉันไม่อยากได้ยิน
คำที่กัดกร่อนใจให้แหว่งวิ่น ... ที่รินมา
ไม่ใช่ไม่เชื่อ
แต่ฉันเบื่อ ... กับคำที่เธอย้ำซ้ำๆว่า
จะรักฉันตลอดไป ... ไม่มีวันร้างลา
ประสบการณ์สอนฉันว่า ... ไม่มีวัน
ฉันไม่ได้มองโลกในแง่ร้าย
เพียงแค่ต้องรีบทำลาย ... สลายความฝัน
ปลุกเธอ ... เตือนตัวเอง ... ว่าสักวัน
เราก็ต้องจบกัน ... มันเป็นเรื่องธรรมดา
ความรักเริ่มต้น ... พร้อมกับจุดจบ
นับแต่วันที่เราได้พบ ... สบหน้า
วันที่เราต้องเลิกกันก็ถูกลิขิต ... นับจากครั้งแรกที่เราสบตา
รักเราเลอค่า ... พร้อมกับ ... ไร้ความจริง
ปล่อยให้มันเป็นไป ... เถอะนะ
ไม้ต้องไปนั่งคิด ... ว่าใครจะเป็นฝ่ายถูกทิ้ง
ไม่ต้องสัญญา ไม่ต้องสาบาน ... อยู่นิ่งๆ
ปล่อยให้โชคชะตา ... พารักเรา ... วิ่งต่อไป
เพื่อวันที่เราจบ ... ไม่มีน้ำตา
ไม่มีการบอกลา ... หรือร้องไห้
เพื่อที่เราคงความเป็นเพื่อน ... ตลอดไป
จะเลิกกันเมื่อไหร่ ... ไม่ต้องไปแคร์
หน้าส่วนตัว
1007
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟCompletely
