10 พฤศจิกายน 2547 01:03 น.
Completely
เมื่อความรักแปรเป็นความชัง
เราต่างถูกขังในภาพเงาของความสดใส
เมื่อต่างยึดติดกับภาพฝัน ... ไม่มองความจริงที่เป็นไป
ว่ารักเรามันเก่าไป ... เมื่อมีรักใหม่มาแทนกัน
จะเฝ้าทนไปเพื่ออะไร
เมื่อทุกลมหายใจ ... เราต่างคิดถึงคนของใจ ... คนนั้น
เมื่อความรักเป็นแค่อดีต ... เหมือนมีดกรีดใจ ... ทุกเมื่อเชื่อวัน
มาเถอะนะ ... คุยกับฉัน ... จบกันเสียที
ก่อนที่จะเราจะเกลียดกัน
อยากรักษาความรู้สึกดีๆไว้ ... เพียงเท่านั้น ... เพื่อหลีกหนี
หนีจากรักร้าว ... หนีจากภาพเก่าๆ ... ที่เรามี
พอเถอะนะ ... พอแค่นี้ ...
ลาก่อนคนดี
จากนี้ ... ไม่มี --- เรา ---
8 พฤศจิกายน 2547 02:35 น.
Completely
จะดั้นเมฆคว้าดาวที่พราวแสง
ด้วยสองแรงมือน้อยค่อยค่อยฝัน
จะถักทอไอหมอกแห่งดวงจันทร์
ด้วยหัวใจ ... มีเท่านั้น ... ฉันกล้าดี
มีสองเท้าเล็กเล็กไม่สะอาด
แต่ไม่ขลาดพลังใจใช่ถอยหนี
ฉันต่ำต้อยน้อยศักดิ์หากภักดี
ต่อชีวีที่มั่นคงไม่หลงทาง
ยากจะเอื้อมมือคว้าดาวดวงสวย
ฉันร่ำรวยเพียงความหวังเพื่อสรรสร้าง
เป็นกำลังให้สู้ไปไม่ลาร้าง
ไม่ปล่อยวางทิ้งความฝันให้ลาไกล
ฉันยืนอยู่ ที่นี่ ... ณ พื้นโลก
บางคราโศกแสนเศร้า เหงา ... หวั่นไหว
สูงขึ้นสูงฉันยิ่งหนาวร้าวฤทัย
น้ำตารินจากหัวใจในวิญญาณ
แต่จะหนาวสักเท่าใดฉันไม่ท้อ
จะยืนรอแสงอาทิตย์อย่างกล้าหาญ
แม้โดดเดี่ยวอาจเดียวดาย ... หากชื่นบาน
เพียงเพื่อสานปณิธานแห่งชีวา
และฉันรู้ว่าสักวัน ... ต้องทำได้
จะชื่นชมสมใจในห้วงหล้า
แม้นดวงดาวอยู่ไกลสูง ... สูงสุดฟ้า
จะดั้นเมฆบนเมฆา ... ไปคว้าดาว
29 ตุลาคม 2547 16:59 น.
Completely
ไม่นึกว่าจะทนไม่ได้
ที่เธอหายหัวไปง่ายๆแบบนั้น
พอไม่เจอเธอสักสามวัน
เออ ... ฉัน ทำไมมันจะเป็นจะตาย
คิดถึงเธอขึ้นมาซะงั้น
นึกถึงเรื่องเธอกับฉันเมื่อครั้งสุดท้าย
เถียงกันไปมา ... ฉันโวยวาย
ไม่มีร้องไห้ ... มีแต่น้ำลาย ... ฟุ้งเป็นสายใส่กัน
โอ๊ย ... เคือง เคือง เคือง
เธอมันชอบหาเรื่อง ... ชอบหัวรั้น
ดีกันไม่ทันไร ... หวานใส่ไม่ทันข้ามวัน
ต้องเริ่มกวนประสาทฉัน ... เธอมันเป็นบ้าอะไร
แล้วนี่ ... มาหายหัวไปซะงั้น
ไม่โทรหากัน ... พ่อคนใจร้าย
ทำให้โมโห ... ทำให้คิดถึง ... ให้ใจละลาย
จะปล่อยฉันเดียวดาย ... ให้เฉาตาย ... งั้นสิเธอ
19 ตุลาคม 2547 19:14 น.
Completely
อาจไม่เคยเอ่ยแม้คำว่าช้ำจิต
เหมือนไม่คิดติดใจที่เธอห่าง
เหมือนรับได้เธอเปลี่ยนไปเพราะเส้นทาง
ที่เธออ้างร้างวันนี้ดีกว่ารอ
ไม่ถามเลยสักคำว่าช้ำไหม
หรือหัวใจรักเธอมันสึกหรอ
ไม่ห่วงคนเคยเคียงที่เฝ้ารอ
เธอกลับป้อยอคำหวานอยู่กับใคร
ภาพเคยรักเคยชิดสนิทหวาน
เหลือเพียงเศษแห่งวันวานอันหวานไหว
ภาพวันนี้มีเพียงฉันที่ร้องไห้
ภาพเธอเดินจากไปไกลลับตา
18 ตุลาคม 2547 15:29 น.
Completely
สดับลมขับขาน
ยินเสียงร้าวรานกู่ก้อง
กรีดแทงในหัวใจอันเศร้าหมอง
ลมหายใจร่ำร้องขอชีวิต
ใบไม้สีดำปลิดปลิวไกล
เผามวลไม้ไล่ขุดถอนตามลิขิต
ตามบัญชามัจจุราชแห่งความคิด
เร่งผลิตกลไกแห่งจักรกล
กระแทกกระชั้นกระชากประชิด
หลงทิศหลงทางอย่างสับสน
เลือดนองกองชีพแห่งผู้คน
หลงวนอยู่ในความไม่เข้าใจ
ทั้งพูดจาภาษาชาติเดียวกัน
ต่างไหวหวั่นไม่กล้าจะเข้าใกล้
ต่างถือมีดถือปืนกันเอาไว้
อย่าเผลอไปจะทำร้ายในทันที
อาศัยในนครอันอึกทึก
ความรู้สึกอันเงียบงันกลับล้นปรี่
เสียงหัวใจร่ำร้องอย่างเร็วรี่
อยากจะหนี ... อยากจะหนี ... หนีให้ไกล
สดับลมขับขาน
เหลือเพียงเศษวันวานอันหมองไหม้
เมื่อวันนี้ไม่มีแม้ใบไม้
จะสำนึกหรือร้องไห้ ... ก็สายเกิน
หน้าส่วนตัว
936
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟCompletely
