21 มีนาคม 2550 22:20 น.
Cin
หยิบสมุดกลอนเล่มเก่าขึ้นมาอ่าน
คำพูดออดอ้อนหวานๆระหว่างเธอกับฉัน
ใช้นามแฝงที่สุดของปลายฟ้ากับดวงตะวัน
ที่เปรียบเสมือนเราจะอยู่คู่กันนิรันดร
แอบหัวเราะและร้องไห้เมื่อบทมันโดนใจ
คำว่ารักที่ฝากร่วมกันไว้ผ่านทุกตัวอักษร
กระเซ้าเหย้าแหย่ต่อกันบทต่อบท ตอนต่อตอน
ก่อนที่ความรักของเราจะร้าวรอน ปิดฉากกัน
ความรู้สึกของวันนั้นในวันนี้ก็ยังอยู่
แม้ใจฉันจะรับรู้ว่าคงไม่มีอีกแล้ววันนั้น
ที่เราสองคนจะกลับมาสานต่อความผูกพัน
แต่ทั้งหมดใจของชีวิตฉัน ยังไม่เคยลืมเธอ
19 มีนาคม 2550 22:09 น.
Cin
ใช้เวลาพิจารณาคำแถลง
ท่านAl Goreมาชี้แจงแถลงสาร
ถึงโลกร้อนร้าวรอนอยู่ไม่นาน
ใกล้ถึงตอนอวสานกาลโลกา
ธรรมชาติพลันสูญคูณความร้อน
ด้วยมนุษยชนช่วยบั่นทอนสร้างปัญหา
ทั้งควันรถผลิตน้ำมันกลั่นกันมา
โรงงานเล็กใหญ่ตัดเวลาโลกาหายใจ
มลพิษจากไฟป่าเผาและตัด
อาวุธรบพร้อมดินอัดทันสมัย
วัตถุระเบิดขีปนาวุธที่พุ่งไกล
ล้วนแล้วแต่สร้างเพื่อทำลายที่รุนแรง
ผลกระทบที่ตามมามีอีกมาก
คงคาลัยคงแห้งเหือดแตกระแหง
รวมภูเขามีน้ำแข็งจะอ่อนแรง
พังทะลายคืบคลานแฝงสู่พื้นดิน
โลกทั้งโลกแผ่นดินจมใต้น้ำ
พายุใหญ่โหมกระหน่ำซ้ำจนสิ้น
เฮอร์ริเคนใต้ฝุ่นร้ายคืนชีวิน
ไซโคลนกลืนกินแผ่นดินไร้แรงต้านทาน
เคยคิดไหมทำไมโลกแปรปรวน
เพราะความร้อนเป็นตัวป่วนด่วนประหาร
ความสมดุลขาดหายไปกลายเป็นแค่ตำนาน
ไม่เหมือนเก่าเมื่อหกแสนห้าหมื่นล้านปีที่เคยเป็น
อีกสัก30-40ปีในข้างหน้า
คงไม่มี3ฤดู4เวลาให้เราเห็น
จะมีแต่ก็ความร้อนไร้ความเย็น
เขียวขจีที่เคยเป็นก็จะอันตรธาน
ชนรุ่นหลังไม่มีผืนแผ่นดินอยู่
เพราะรุ่นปู่รุ่นทวดช่วยกันผลาญ
อวดมั่งมีแข่งสร้างโน่นสร้างนี่กันระราน
อ้างว่าทำเพื่อลูกหลานกันอย่างไร
ถ้าไม่ช่วยจับมือกันในวันนี้
ลดCo2ที่มีคงจะสาย
เพิ่มจำนวนทุกวี่วันมหันต์ภัย
โลกคงจะเลวร้ายวายอายุชน
19 มีนาคม 2550 07:15 น.
Cin
ในชีวิตของคนๆหนึ่ง....
บนทางเดินที่ซึ่งยังไม่รู้จุดหมาย
พยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อความก้าวหน้าที่ยาวไกล
เป็นเหตุผลที่เก็บไว้ในใจไม่เคยบอกเธอ
เลือกทำในสิ่งที่รออยู่ตรงหน้า
จึงทำให้เธอจากลาเพราะเข้าใจผิดคิดว่าฉันพลั้งเผลอ
คิดไปต่างๆนาๆและคิดว่าหัวใจหมดรักเธอ
แต่เรื่องจริงที่ฉันไม่สามารถมาเจอเพราะติดภาระที่จำเป็น
อยากยื้อเธอกลับคืนมาก็คงยาก
คงลำบากที่จะทำให้เข้าใจในสิ่งที่เธอไม่เห็น
สายเกินไปใช่ไหมและมันคงจะเป็นเรื่องที่ยากเย็น
ที่จะทำให้เรากลับมาเป็นเช่นดั่งเดิม
ในชีวิตของฉันถึงวันผ่าน
หลังจากเราต้องเลิกร้าง ต้องห่างเหิน
ยืนท่ามกลางความเดียวดาย ความหมางเมิน
คิดถึงเธอเหลือเกิน แทบขาดใจ
หวังว่าคงเข้าใจในเจตนา
ที่วันนั้นบอกเธอไม่ได้ว่า ภาระหนักแค่ไหน
ต้องทำให้เธอเจ็บปวดและทำให้เธอเสียใจ
ฉันขอโทษเธอวันนี้คงไม่สาย..ขอโทษจริงๆ
19 มีนาคม 2550 02:46 น.
Cin
นานมาแล้วที่เธอจากลากันไป
แต่ทุกครั้งที่ฉันไม่มีใคร..ก็ยังเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้น
ยังคงชินกับน้ำเสียง รอยสัมผัสของความผูกพันธ์
เผลอเรียกชื่อเธอก็บ่อยครั้งอยู่ร่ำไป
บางค่ำคืนยังได้ยินเสียงเพลงที่เธอเคยร้อง
มันยังคงดังกึกก้อง...เฝ้ามองหาเสียงเธอมาจากไหน
หมอนยังมีกลิ่นไออุ่นหอมตราติดตรึงใจ
เสื้อผ้าที่เธอชอบใส่ก็ยังอยู่ในที่ของมัน
คิดถึงเธอมากรู้ไหม ยังคิดถึง
สุดจะเอื้อนเอ่ยคำรำพึงยังเหมือนฝัน
ทั้งที่รู้ว่าไม่มีวันกลับมา มาครองคู่กัน
แต่ว่าฉันก็ยังคงคิดถึง...คิดถึงแต่เธอ
17 มีนาคม 2550 07:09 น.
Cin
ลืม...ลืมฉันเถอะนะคนดี
อย่าไปจำว่ายังมีคนๆนี้อยู่..มันดีซะที่ไหน
ลืม...ลืมไปเถอะ ว่าเราเคยมีความสัมพันธ์กันเพียงใด
หากเธอยังเก็บมันเอาไว้ก็ไม่ได้หมายความว่าเรายังมีกัน
เธอมีเค้าคนนั้นที่สำคัญกว่า
และตัวเธอเองก็รู้ดีว่าเธอรักเค้าคนนั้น
ไม่ต้องการจะสูญเสียเค้า แล้วเธอทำไมต้องจดจำ
เลิกมายุ่ง เลิกติดต่อกับฉันอีกได้ไหม มันป่วยการ
เพราะเหตุผลที่ฉันยังไม่มีใครคนใหม่
นั่นหรือเปล่าที่เธอยังลังเลใจและเสียดายกับความร้าวฉาน
คำว่าคิดถึง ยังเป็นห่วง ใช่ !จริงอยู่ว่าฉันก็รู้สึกเช่นกัน
แต่วันนี้เหตุการณ์ทุกๆอย่าง มันได้เปลี่ยนไป
ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องกังวลกับคนๆนี้
ที่ฉันยังไม่ได้มีใครคนใหม่ที่ไหน
และฉันก็ไม่ได้รอเธอเพื่อให้กลับมาหาฉัน..ไม่ว่าวันใด
เพียงแต่ฉันยังรักษาหัวใจไม่หาย ที่เราเลิกกัน
เธอเคยกล้ามีเค้าเข้ามาก่อน
แล้วทำไมเธอไม่กล้าตัดรอนกับคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
อย่ามากังวลอะไรเลย..มันนานมาแล้วที่เราเคยร่วมคืน-วัน
ฉันให้อภัยเธอกับเค้าตั้งแต่วันนั้น วันที่เธอปันใจ
ลืม...ลืมเถอะนะเด็กน้อย
คิดมากไปเดี๋ยวคนที่คอยเค้าจะรู้สึกหวั่นไหว
ลืม...ลืมเรื่องของเราเหอะ จะไปทำร้ายเค้าทำไม
ไม่อยากให้เค้าต้องเจ็บปวดใจ เพราะเธอไม่มีอะไรที่แน่นอน
หน้าส่วนตัว
1406
