บันทึกจากปลายสวน..เรื่องของอีเหมียว...ขอโทษนะจ๊ะ “เหมียวเหมียว”

cicada

แซมไม่ได้หยาบคายนะคะ.. ตอนแซมเด็กๆ ตามบ้านนอก เราเรียกหมา แมว ว่าอี และไอ้...
ไม่มีใครเรียกหมาว่าน้องหมา  และ นังเหมียวว่า น้องแมวหรอกค่ะ....

แซมมานึกๆดูแล้วแปลกใจ กึ่งสงสัย กึ่งขำ...เลยโทรศัพท์ไปหาคุณน้า ที่โตในกรุงเทพ...
ตอนเอ่ยปากถาม  กำลังรอคำตอบของน้า  แซมอดหัวเราะออกมาไม่ได้..
ก็แซมขำคำถามของตัวเอง แซมถามว่า “น้าขา...ตอนน้าอยู่บ้านที่กรุงเทพ  น้าเรียกหมาว่าอะไรคะ...”
น้าฟังแล้ว ร้องว่า...” หือ “  แล้วก็เงียบไป  แซมขำจนหยุดหัวเราะไม่ได้...
ตั้งสติ แล้วถามใหม่..” น้าเรียกหมาว่า หมา  แล้วแมว ว่าแมวรึเปล่า... “
คุณน้า ไม่เข้าใจ  ถามแซมว่า “ ไม่เรียกหมาว่าหมา  แมว ว่าแมว แล้วจะให้เรียกว่าอะไร... “
กร๊าก.......ก...ก..ก...
“ อืม...ไม่เรียกน้องหมา น้องแมวเหรอ... “ 
คราวนี้ น้าหัวเราะมั่ง....
“ ไม่หรอก  เรียกมัน ไอ้ดำ อีด่าง  อีสำลี....”

ตอนเด็กๆ ที่บ้านเรามีย่า ซึ่งเป็นป้าของพ่อ  ไม่ได้แต่งงาน .....
ย่าอยู่กับเราตั้งแต่พ่อแต่งงานกับแม่... แซมเกิดมาก็เห็นย่าอยู่กับเราแล้วค่ะ..
ย่าไม่ต้องทำอะไรมาก แค่ช่วยดูหลานๆ บ้างเวลาพ่อกับแม่ไม่อยู่  ทำขนมไทยๆ ให้เราทานบ้าง
คอยดุไม่ให้เราซุกซนบ้าง...
และคอยดุหมา แมว เวลามันซุกซนตามพวกเรา..

ตอนนั้น เรามีลูกแมวเหมียวเล็กๆอยู่ตัวนึง ชื่อว่า นังเหมียว.....
เราเรียกมันว่า “เหมียวเหมียว” แต่ย่าเรียก อีเหมียว....
เหมียวเหมียว ขี้เล่นและซุกซนตามประสาลูกแมว..
ชอบไปรื้อข้าวของ ของย่า...ตามเชี่ยนหมากมั่ง ตามตั่งเตี้ยๆ ของย่ามั่ง..
ย่าเลยเขม่นนังเหมียวเหมียว อยู่บ่อยๆ....

วันหนึ่งย่าทำถั่วกวนให้พวกเรากิน... ทำด้วยถั่วเขียว หรือถั่วเหลืองแซมก็ไม่ทราบ..
รู้แต่ว่า ตอนสุกแล้ว มันดูแหยะๆ  คล้ายๆ ขี้แมวเละๆ....

แซมนึกอยากแกล้งใครซักคนขึ้นมา..แกล้งน้องก็ไม่ได้  เพราะยังไม่พ้นทัณฑ์บนเรื่องแกล้งน้องคราวที่แล้ว...
แกล้งพี่ๆ ก็คงไม่มีทางเป็นไปได้... เห็นอยู่แต่นังเหมียว...

แซมเอาใบตองมาทำเป็นกรวย แล้วเอาถั่วกวนใส่..
แล้วไปหยอดถั่วกวนเป็นกองวนๆ ให้มีปลายแหลมนิดนึง แบบกองขี้แมวตามที่แซมคิด...
หยอดไว้ข้างๆ เชี่ยนหมากย่ามั่ง..ใกล้ๆ ตั่งของย่า  และตามข้างๆประตูมั่ง ...
ทำไว้ สี่ ห้า กอง... แล้วไปถามย่าว่า...” ย่าจ๋า  นี่อะไรจ๊ะ...”
ย่ามามองๆ ดู..แล้วตะโกนเรียก..” อีเหมียว.. มานี่เดี๋ยวนี้..ทีเดียว... มาขี้เรี่ยราด  เลอะเทอะเต็มบ้าน...”
แล้วย่าก็เดินตามหานังเหมียว... แซมรู้สึกสงสารนังเหมียว ต้องรีบพานังเหมียวไปแอบ.....

พ่อมาดูเหตุการณ์ ได้เห็นแต่ย่าตามเช็ดกองขี้ปลอมของนังเหมียว....
แล้วเรื่องก็เงียบไปหลายวัน.... กว่าความจะปูดขึ้นมา ย่าก็ลืมโกรธนังเหมียวไปแล้ว....

แต่แซมยังไม่ลืมความซุกซนที่ร้ายกาจตอนเด็กๆของแซมเลยค่ะ....
แค่นี้แหละ.... ขอโทษนะ เหมียวเหมียว