29 ธันวาคม 2549 20:02 น.
Chesper
จะปีนี้หรือปีหน้าก็มีทุกข์
ไม่เคยหยุดกระหน่ำซ้ำทับถม
จะลืมตาอ้าปากหม่นหมองตรม
ไม่เคยสมใจได้เลยสักที
มองทางไหน ณ ที่ใดก็ว่างเปล่า
มรสุมลุมเล้าเพิ่มพูนหนี้
ญาติพี่น้องสั่งสมกล้ำราวี
ผลักภาระหน้าที่เพียงผู้เดียว
จะเก็บเงินสร้างฝันที่ตั้งไว้
แต่จำใจต้องเอาไปใช้หนี้สิน
หมดทุกอย่างทั้งความหวังจะหากิน
หมดทุกสิ่งจะดิ้นรนสิ้นหนทาง
อนิจจามีกรรมมากำหนด
ชีวิตรันทดหมดทางจะสร้างฝัน
บางบั่นหน้าต่อไปในเร็ววัน
พรุ้งนี้นั้นจะมีอีกไหมหนอ....
25 ธันวาคม 2549 20:35 น.
Chesper
ขอได้ไหมเพียงเธอหันมา
เอ่ยวาจาสักคำจะได้ไหม
ไม่คาดคิดว่าเธอจะจากไป
ทิ้งฉันไว้ให้เดียวดายเพียงลำพัง
ขอได้ไหมรอฉันหน่อยสักนิด
ขอมีสิทธิ์คุยกับเธออีกสักครั้ง
ไม่มีเธอเธอก็หมดกายพลัง
ไม่อาจรั้งเธอไว้เคียงข้างกาย
อาจเป็นเพราะรักเธอเหลือเกิน
ใจจึงเกินจะทนได้
อาจเป็นเพราะรักเธอมากไป
หัวใจจึงแตกสลาย
โลกมืดมนหม่นหมองเศร้า
ทุกข์ลุมเล้ากล้ำกลายสุดข่มไหว
น้ำตานองเนืองหน้าเธอลาไกล
จากกันไปไม่ลาสักคำ....โฮ้ โห โฮ
19 ธันวาคม 2549 13:17 น.
Chesper
เหน็ดเหนื่อยเหลือเกินต้องเดินเพียงลำพัง
ผ่านคืนและวันสุดอ้างว้าง
จะดั้นด้นดิ้นรนบนหนทาง
สุดเลือนลางเหว่ว้าแทบขาดใจ
หวังให้ไกลไปสุดฝัน
ทุกคืนวันอาจเหน็บหนาว
ทุกเรื่องราวก้าวผ่านไป
ด้วยหัวใจมั่นคงและจริงจัง
คงมีสักวันจะดีพร้อม
หากใจไม่ยอมให้ใครหยุดยั้ง
ทุก ๆ สิ่งไม่ยั่งยืนและจีรัง
จงวาดฝันบนฟากฟ้าอันแสนไกล...
บนฟากฟ้ายังมีดวงดาว
ส่องสกาวให้ฟ้าสดใส
แต่เธอนั้นยังมีฉันอยู่ใกล้ ๆ
ขอหัวใจเธอนั้นไม่หวั่นเกรง....ต่อสิ่งใด
15 ธันวาคม 2549 18:39 น.
Chesper
สายลมหนาวโบยโบกโศกใจเศร้า
เจ็บปวดร้าวฤทัยไห้หวนหา
คืนวันเดือนผันผ่านนมนานมา
โอ้คุณย่าจากไปไม่หวนคืน
แม้เหนื่อยยากลำบากระคนทุกข์
แม้ล้มลุกคลุกคลานทนกล้ำฝืน
เพื่อลูกหลานเติบใหญ่ทนกล้ำกลืน
เพื่อให้ยืนหยัดได้ในสังคม
ข้าวเคยป้อนนอนเคยพัดให้ลูกหลาน
สุขสราญมาด้วยกันแสนสุขสม
แต่วันนี้ย่าจากไปใจตรอมตรม
ให้ขื่นขมทุกระทมข่มน้ำตา
ต่อแต่นี้คงไม่มีอีกแล้วหนอ
น้ำตาคลอร่วงรินถวิลหา
เพียงภาพเงาแห่งความหลังที่ผ่านมา
ขอชาติหน้าเป็นหลานย่าทุกคราไป
8 ธันวาคม 2549 19:19 น.
Chesper
โอ้ว่าฟ้าวันนี้ชั่งเงียบเหงา
หมู่เมฒเล่าไปอยู่แห่งหนไหน
จะมองหาร่มบังกายและใจ
เพียงร่มเงาแมกไม้ยังมะมี
รุ่งอรุณเบิกฟ้าสว่างจ้า
สกุณาบินว่อนสู่แห่งไหน
สัปเสียงสำเนียงแว่วแต่ไกล
วันฟ้าใหม่ก็คงเป็นเช่นเดิม
ยามตะวันลับฟ้า ๆ มืดมิด
เหมือนดั่งจิตใจข้าจะอ่อนไหว
มองเห็นเดือนและดาวกลางฟ้าไกล
นานแค่ไหนก็จะรอไขว่คว้ามัน
หน้าส่วนตัว
1079
