8 มีนาคม 2550 09:55 น.

น้อยใจ

คนใจน้อยหงอยเหงาสุดเศร้าหมอง
น้ำตานองคิดมากเพราะสับสน
หลงติดบ่วงลวงใจในวังวน
น้อยใจจนทดท้อจึงพ้อมา

เขาไม่รับไม่รู้อดสูเหลือ
รักจุนเจือสักหนยากค้นหา
มีบ้างไหมตอบรักมาสักครา
คนไร้ค่าเสียน้ำตาเป็นอาจิณ

ยามท้อแท้อับจนไร้หนทาง
รักอับปางพังทลายสลายสิ้น
คนอับโชควาสนาน้ำตาริน
ชั่วชีวินสิ่งที่หมายมลายรอน

สมน้ำหน้าโง่นักรักคนผิด
ระทมจิตตนเองหลงเพลงหลอน
หลงคารมคำลวงบ่วงอาวรณ์
แทบม้วยมรณ์ชีวาตย์พลาดคำคน

ฉันทั้งนั้นที่ทำให้ช้ำรัก
มาตระหนักเจียนตายก็หลายหน
รักแล้วช้ำกล้ำกลืนจำฝืนทน
น้ำตาหล่นนองหน้าก็สาใจ

3160

love

comment

3 มีนาคม 2550 18:41 น.

คืนรัง

กลับคืนถิ่นบ้านนาที่ผาสุก
ลืมเรื่องทุกข์ท้อใจไว้เบื้องหลัง
ทางข้างหน้ามีคนรอต่อภวังค์
สร้างความหวังคืนถิ่นดินแดนดง

คิดถึงเสียง..หริ่งเรไรในแนวป่า
สกุณาจะโผผินคืนถิ่นหลง
นกปีกหักจะกลับรังยังไพรพง
ลาแล้วกรงเมืองกรุงมุ่งคืนคอน

คิดถึงคนเคียงใจใต้ต้นโศก
ลมโชยโบกพัดผ่านรานสิงขร
คืนสู่เรือนเพื่อนยากที่จากจร
สู่ดินดอนบ้านนาป่าพฤกษ์ไพร

ยามเย็นนี้..มีใครคอยละห้อยหา
ยังรอท่าน้องคืนถิ่นดินเดิมไหม
จากไปนานรานรอนสะท้อนใจ
ฤาลืมใคร..คนนี้ที่จากมา

ถ้ามีคน..รออยู่โปรดรู้ด้วย
โปรดจงช่วยดูแลและรักษา
นกปีกหักคืนคอนย้อนพนา
ช่วยเยียวยารักษาใจให้หายตรม