..สาวลูกทุ่ง...

เฌอมาลย์

ยินคำพ้อต่อว่าข้าลืมถิ่น
หลงลืมกลิ่นกองฟางข้างเถียงเก่า
ไปบางกอกหมดปลื้มลืมแม้เงา
ลืมรักเราสิ้นเยื่อใยในวันวาน 

ทิ้งบ้านทุ่งคุ้งนามาบางกอก
ทิ้งบ้านนอกบ้านนามาฝันหวาน
ลืมกลิ่นโคลนสาปควายหมายสำราญ
ทิ้งถิ่นฐานถิ่นเกิดกำเนิดตน

แต่ความจริงข้าช้ำแสนลำบาก
ข้าทุกข์ยากอัตคัดแสนขัดสน
ทุ่งนาข้าเหือดแห้งแล้งเหลือทน
เพราะยากจนจำต้องจากท้องนา

 ภาระมีมากล้นท้นหนี้สิน
จำลาถิ่นฟ้าครามตามยถา
สู่ฟ้าใหม่เมืองกรุงทุ่งมารยา
เก็บเงินตราส่งบ้านต้องกร้านกรำ

 แม้นลำบากแค่ไหนใจยังสู้
ความเป็นอยู่อดมื้อฤาอิ่มหนำ
งานหนักเอาเบาสู้รู้เก็บงำ
เพียงให้มีงานทำยอมจำทน

ในวันเหงาเศร้าจิตคิดถึงบ้าน
อยากคืนฐานถิ่นนาหลายคราหน
ความอบอุ่นมากมายรายล้อมตน
แม้นยากจนแต่มากล้ำด้วยน้ำใจ

อีกไม่นานคงได้กลับรับขวัญทุ่ง
ลาเมืองกรุงรุ่งล้ำนำสมัย
คืนบ้านนาถิ่นคุ้นด้วยอุ่นไอ
รับฟ้าใหม่อรุณรุ่งทุ่งนาเดิม




				

..ชวนรัก..

เฌอมาลย์

เพียงเปิดใจยอมรับกับสิ่งใหม่
โลกออนไลน์..คลิกเดียวก็เกี่ยวถึง
แม้นมิเคยเห็นหน้ายังตราตรึง
เฝ้าคำนึงถึงกันผ่านหน้าจอ

เพียงอักษรแทนคำจำนรรจา
กลับมีค่าแทนใจยิ่งใหญ่หนอ
ช่วยคลายเหงาเศร้าใจได้เพียงพอ
มาเติมต่อบางอย่างระหว่างใจ

มิตรภาพไร้พรมแดนแทนความหมาย
จะต่อสายสัมพันธ์สร้างวันใหม่
ปรารถนาดีต่อกันนิรันดร์ไป
สานสายใจผูกพันฉันและเธอ

 โลกหมุนด้วยความรักประจักษ์เถิด
รักก่อเกิดออนไลน์ได้เสมอ
ย่อหนทางมาใกล้ให้พบเจอ
พร้อมเสนอมิตรภาพกำซาบใจ


				

..อีกฝั่งฝน..

เฌอมาลย์

แทนคำตอบมอบไปถึงใครหนึ่ง
ยังคิดถึงเธอมั่นมิหวั่นไหว
สุดขอบฟ้ากว่ากว้างบนทางไกล
แต่หัวใจไม่ห่างหรือร้างลา

ฟ้าฝั่งนี้เริ่มใสคลายความหม่น
หลังจากฝนหล่นสายให้ห่วงหา
ที่เคยทุกข์โศกเศร้าเหงาชีวา
กลับชุ่มชื่นอีกคราคลายล้าโรย

ลมหนาวแรกแทรกเหงาเมื่อเช้าตรู่
ทุกอณูเยือกใจจนไห้โหย
ทางนั้นเล่าเมฆหม่นฤาฝนโปรย
ฝากลมโชยไถ่ถามความเป็นไป

ถึงอีกคราปลายฝนเข้าต้นหนาว
อยากรู้ความ ข่าวคราวเธอหนาวไหม
"ดูแลตัวเองด้วยนะ"คำนี้ที่ห่วงใย
หวังคนไกล..จักรับฟัง..ยังห่วงเธอ..
				

สุขสันต์วันเกิดแด่..เพียงพลิ้ว

เฌอมาลย์

..หนึ่งชีวิต..

เฌอมาลย์

ด้วยเกิดมาผิวขาวราวหยวกกล้วย
รูปร่างสวยงดงามชวนหวามไหว
มิสิ้นไร้ไม้ตอกบอกกับใจ
จะหาใหม่ไม่ยากไม่อยากคุย

เพียงเพราะเชื่อคำชายทำลายฝัน
หลงเชื่อมั่นสัญญาว่าฉลุย
เพียงเก้าเดือนผ่านผันฝันกระจุย
มาขุดคุ้ยเรื่องเก่าเราประจาน

ที่เคยกกเคยกอดเคยพรอดพร่ำ
กลับเหยียบย่ำน้ำใจคล้ายประหาร
ลืมหมดแล้วคำมั่นเมื่อวันวาน
ที่เคยหวานกลับขมตรอมตรมใจ

ท้าให้ตรวจดีเอ็นเอ..อุเหม่เจ้า
ทำเหมือนเราซี้ซั้วมั่วใช่ไหม
เท่าที่รู้ที่เห็นและเป็นไป
มิมีใครมีแต่เธอเสมอมา

มองหน้าลูกตาดำดำน้ำตาไหล
หน้าเหมือนใครคนนั้นเคยฝันหา
หมดสิ้นเยื่อขาดใยในพริบตา
เมื่อลูกยากำเนิดเกิดในครรภ์

ถูกชาวบ้านชาวช่องเขาร้องด่า
หวังให้ท่าจับชายด้วยหมายมั่น
ว่าทีทับไม่ร้องเขาฟ้องกัน
ทุกคำหยันทับถมแทบจมดิน

มิเป็นไรลูกจ๋าอย่าร้องไห้
แม่เลี้ยงไหวแม้นหม่นคนหยามหมิ่น
อุทาหรณ์สอนสั่งฝังใจจินต์
ทุกชีวิน..มีค่าอย่าทำลาย