โอ้ยามรักชักพาอุราชื่น วันและคืนผันผ่านปานโผผิน ยามรักร้างอ้างว้างแทบพังภินท์ โลกแทบสิ้นใจสลายมลาญรอน หากไม่รักคงไม่ช้ำระกำกลุ้ม ไฟไม่สุมจิตเกษมสโมสร อยู่คนเดียวเปลี่ยวเปล่าเหงาอาวรณ์ มินานจรไร้ทุกข์สุขสำราญ มิตรภาพอาบใจจากใครหนึ่ง วันนี้ถึงตอนจบอวสาน สิ่งดีดีมีให้เพียงไม่นาน เวลาผ่านเหลือภาพคราบน้ำตา ความหวังดีห่วงใยในครั้งก่อน เป็นบทสอนว่าลวงทำห่วงหา คำปลอบใจยามแพ้แค่มายา แล้วเข่นฆ่าตอนท้าย...ตายทั้งเป็น