23 สิงหาคม 2554 14:45 น.
เฌอมาลย์
ครบรอบปี
คล้ายวันที่เจ็บช้ำน้ำตาเอ่อ
ถึงจุดเปลี่ยนทางตันฉันและเธอ
ที่พบเจอเส้นขนานกาลเวลา
ขอฉลอง
ด้วยทำนบทำนองเต็มสองหน้า
ไหลมาเถิดไหลรินให้ชินชา
ร่ำน้ำตาสุขสันต์วันปวดใจ
จะกี่เดือน
มิลบเลือนวานวันนั้นลงได้
คือร้ายฝันบั่นทอนดุจฟอนไฟ
ที่เผาไหม้ลามลุกทุกเช้าเย็น
อีกนานไหม
ความเป็นไปแบบนี้ดังที่เห็น
จักสิ้นสุดความช้ำที่ลำเค็ญ
ตายทั้งเป็น..รู้ได้เมื่อไร้เธอ...
18 สิงหาคม 2554 13:40 น.
เฌอมาลย์
ถ้าไม่มาอีกครั้งอย่าหวังรอด
เราจะถอดจากก๊วนอย่างด่วนจี๋
คำว่ายุ่งเลิกอ้างบ้างก็ดี
นะคุณรี ..เป็นอย่างไรหายหน้าจัง
หรือฟาร์มสุขรุกล้ำจนนำหน้า
กับหวานตาคนปลื้มจนลืมหลัง
เพื่อนก๊วนนี้ลืมชื่อแล้วหรือยัง
หรือมัวนั่งโฟนอินถวิลใคร
ห้าเจ้าจอมหายหนึ่งจึงเหลือสี่
รอคุณรีมาอ่านพร้อมขานไข
มาเอื้อยเอ่ยเหตุผลกลการใด
จึงหายไปจากบ้านวานบอกที
ให้โอกาสอีกครั้งหวังสุดท้าย
อย่าเอียงอายหรือว่าหลบหน้าหนี
หากมีคู่ชูชื่นรื่นฤดี
พาแนะนำน้องพี่ช่วยชี้แจง
จะได้จัดงานฉลองถึงสองคู่
นะโฉมตรูคนสวยช่วยแถลง
เพื่อนเจ้าสาวพร้อมด้วยช่วยสุดแรง
รี กับ แมง..วิวาห์พร้อมหน้ากัน...อิอิ
12 สิงหาคม 2554 21:40 น.
เฌอมาลย์
เจ้าเกิดมาด้วยรักจากแม่พ่อ
มาเติมต่อสองใจให้สมหวัง
เจ้าเติมเต็มความสุขปลุกพลัง
คราได้ฟังเสียงเจ้าที่เฝ้ารอ
ครั้งเจ้าร้องอุแว้..แม่เต็มตื้น
สร้างชุ่มชื่นดวงใจรู้ไหมหนอ
ดั่งสำเนียงเสียงรักเจ้าถักทอ
ที่ทุกข์ท้อพลันหายมลายพลัน
คือสายใยแห่งรักประจักษ์จิต
เติมชีวิตชีวาพาสุขสันต์
อบอุ่นในครอบครัวถ้วนทั่วกัน
เจ้าแบ่งปันความสุขทุกเวลา
จากเด็กน้อยแบเบาะเริ่มเตาะแตะ
เติบโตและตั้งไข่ให้หรรษา
ลุกแล้วล้มแม่เจ้าเฝ้าเยียวยา
จวบแขนขาเจ้าแกร่งมีแรงเดิน
จากก้าวย่างเจ้าวิ่งอย่างลิงโลด
แม่ปราโมชชื่นใจไม่ขัดเขิน
ส่งเสียเจ้าเข้าเรียนเพียรจำเริญ
จากหยาดเหงื่อเป็นเงินดำเนินไป
ผ่านเวลาหลายปีที่ฟูมฟัก
ด้วยความรักมิเลือนสิ้นเงื่อนไข
จวบเจ้าจบวิชาเก่งกล้าวัย
มีโลกใหม่ทิ้งแม่ชะแง้รอ
ที่เคยแวะเวียนหาไม่มาแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้วเลือนหายหลายพ.ศ.
ตาฝ้าฟางมัวพร่าน้ำตาคลอ
อยู่ไหนหนอ..ดีร้ายอย่างไรกัน
คงห่วงหาอาทรนอนไม่หลับ
รอเจ้ากลับมาเยือนเหมือนผกผัน
ผ่านหลายปีที่เหงาร้าวชีวัน
เจ้าเหหันห่างหายไม่คืนเรือน
หวังสุดท้ายเห็นหน้าก่อนลาโลก
นัยน์ตาโศกเหม่อลอยมิคล้อยเคลื่อน
หวังเจ้าปิดเปลือกตาไม่มาเยือน
ภาพลางเลือนก่อนนั้นพลันดับลง..