28 ตุลาคม 2549 07:23 น.
เฌอมาลย์
กี่คนผ่านพักใจเพื่อคลายเศร้า
กี่คนเหงาทดท้อรอความหวัง
กี่คนหม่นหมองใจในภวังค์
กี่คนฝังรอยอาลัยในอารมณ์
เหมือนศาลาริมทางอ้างว้างนัก
คนผ่านพักชีวาคราขื่นขม
เจ็บเก็บทนซ่อนซุกทุกข์ระทม
ฝืนใจข่มงำเงียบเชียบเพียงเรา
เหมือนศาลาพักผ่อนยามอ่อนล้า
ดังชายคาหลบแดดที่แผดเผา
ช่วยคุ้มฟ้ากันฝนจนบรรเทา
ศาลาเก่าที่พึ่งพาหมดค่าพลัน
ยามสดชื่นรื่นเริงบันเทิงจิต
มิเคยคิดหยุดพักทักทายฉัน
ทิ้งศาลาอ้างว้างอย่างเงียบงัน
ปล่อยเถาวัลย์คลุมปรกรกรุงรัง
มีใครสนแยแสดูแลบ้าง
ศาลาร้างสึกหรอรอความหวัง
วันเวลาผ่านพ้นทนชิงชัง
ผุกร่อนพังสลายอย่างดายเดียว
ยามอ่อนแอท้อถอยค่อยถามหา
ร่มศาลาอยู่ไหนใคร่แลเหลียว
หวังพึ่งพิงอิงศาลาล้าจริงเชียว
ที่ยึดเหนี่ยวทางใจไร้ร่องรอย???
25 ตุลาคม 2549 15:19 น.
เฌอมาลย์
มิได้เป็นรุ้งงามข้ามโค้งฟ้า
มิได้เป็นจันทราดาราฉาย
มิได้เป็นสุริยาจ้าประกาย
แต่เป็นสายสัมพันธ์ที่มั่นคง
ด้วยรักมากมอบใจให้หมดสิ้น
แม้นชีวินยินยอมพร้อมประสงค์
หวังเพียงเธอถวิลจินต์จำนง
ใจซื่อตรงยินยอมพร้อมจะพลี
พร้อมจะรับปรับตนเป็นคนใหม่
ยอมทั้งใจทุกทางหว่างวิถี
แต่ผลลัพธ์เธอเห็นเช่นธุลี
ค่าฤดีแค่เปล่ากลวงในดวงตา
ฤาน้อยไป..จึงไม่รับกลับทิ้งขว้าง
รักอับปางกลางใจให้กังขา
ต้องแค่ไหนถึงพอดีในชีวา
พอมีค่าควรมองตามต้องการ
รักคงเหมือนของเล่นเช่นเธอว่า
จึงร้างลาง่ายดายไร้สงสาร
จึงหมดค่าหมดอาลัยให้ทรมาน
แม้ร้าวราน..รับได้ไม่มากพอ
12 ตุลาคม 2549 08:05 น.
เฌอมาลย์
คือรางวัลคนเศร้าแสนร้าวจิต
รักเป็นพิษเพราะดื้อซื่อเพียงเขา
เลยต้องช้ำกล้ำกลืนฝืนเพียงเรา
เหลือเพียงเงาเปล่าร้างคือรางวัล
เมื่อรักมากย่อมช้ำมากยากไถ่ถอน
รักรานรอนร้าวอุราแทบอาสัญ
หลงคารมคมคำที่จำนรรจ์
จึงจาบัลย์ช้ำทรวงบ่วงวาจา
แสนโศกาอาดูรสูญสิ้นหวัง
รักภินท์พังด้วยเล่ห์เสน่หา
ความซื่อตรงคงมั่นพลันร้างลา
เมื่อเธอลืมสัญญาคราวันวาน
ป่านฉะนี้อยู่แห่งไหนกับใครเขา
ลืมเลือนเราหรือไรช่วยไขขาน
คนรอคอยน้อยใจให้ทรมาน
สิ้นสงสารก็อย่าหมายทำร้ายกัน
คือรางวัลคนนี้ที่โง่เขลา
เหลือเพียงเงาเปล่ากลวงทุกห้วงฝัน
ค่าความรักเคลือบแคลงที่แบ่งปัน
คือรางวัล..คนเศร้าเท่านั้นเอง
5 ตุลาคม 2549 07:46 น.
เฌอมาลย์
เรียบเรียงร้อยถ้อยลำนำคำอักษร
เป็นบทกลอนบรรเลงบทเพลงฝัน
ฝากสายลมพรมใจไปจำนรรจ์
ยังยืนยันมั่นรัก ภักดิ์เพียงเธอ
อยู่แห่งไหนไถ่ถามตามห่วงหวง
ใจทั้งดวงมอบสัญญามาเสนอ
ถ้อยรำพันรักท้นนำปรนเปรอ
ใช่พร่ำเพ้อลวงเล่นเซ่นดวงมาน
ฝากลำนำคำร้องลิวล่องฟ้า
ผ่านภูผาธารสดับร่วมขับขาน
อยู่ดินแดนแคว้นใดให้พบพาน
หมายสืบสานสายรักถักทอใจ
ฝากสายลมพรมพริบกระซิบสั่ง
คนอยู่หลังคงมั่นมิหวั่นไหว
ตราบฟ้าดินมิสิ้นรักจากทรวงใน
หฤทัยขอตายแทบตักเธอ
4 ตุลาคม 2549 07:58 น.
เฌอมาลย์
รักเปลี่ยนแปลงอย่างไรอย่าไหวหวั่น
ขอเธอนั้นอย่ายอมแพ้แลหวั่นไหว
อุปสรรครักขมตรมทรวงใน
ร้าวรอนใจแค่ไหนให้จำทน
เป็นบทเรียนพิสูจน์ใจในความรัก
แม้เจ็บหนักมีน้ำตาค่ากุศล
ขอกรวดน้ำคว่ำขันบันดาลดล
ให้หลุดพ้นคนรวนเรร้อยเล่ห์ใจ
ขออุทิศผลบุญหนุนชีวิต
รักลิขิตพบทางกระจ่างใส
พบคนรักภักดิ์ท้นล้นหทัย
พบรักใหม่ให้ชื่นรื่นอุรา
อยากบอกเธอคนดีมีคนห่วง
กาลลับล่วงรักพลาดไร้วาสนา
ให้เธอคิดว่าไร้บุญหนุนนำพา
คู่ชีวาคงไม่พลาดฤาคลาดกัน
ดั่งบุพเพสันนิวาสวาดลิขิต
รักประสิทธิ์ครองคู่สู่สุขสันต์
คู่กันแล้วมิคลาไคลให้จาบัลย์
ขอเธอนั้น..เชื่อมั่นอย่าหวั่นใจ
หน้าส่วนตัว
1946
Calendar
Lovers
34 คน เลิฟเฌอมาลย์
