11 กรกฎาคม 2545 09:28 น.
chemicalbond
......ไฟ คือสิ่งที่มนุษย์ค้นพบมาช้านาน อาจเป็นเพราะความร้อนอันแรงกล้าของมันจึงทำให้ผู้ที่มิทันระวังตัวต้องถูกแผดเผาเป็นจุลด้วยสิ่งที่เราเรียกว่า ไฟนั่นเอง
.....จิตใจมนุษย์นั้นเปรียบได้ดั่งผืนน้ำที่สงบนิ่ง เยือกเย็น มีลมอ่อนละมุนคอยพัดพาไอร้อนระอุให้หมดไปอยู่เสมอ ทุกยุคทุกสมัยมนุษย์จะต้องเผชิญกับสิ่งที่จะรบกวนความเงียบสงบแห่งผืนน้ำ เมื่อจิตใจเปรียบได้ดั่งผืนน้ำ สติก็คงเปรียบได้ดุจเทพเจ้าที่เป็นเจ้าของผืนน้ำแห่งนั้น ยามใดที่เทพเจ้าอ่อนแอ อ่อนล้า ไฟแห่งกิเลสตัณหาจะแทรกซึมผ่านเข้ามาสู่อาณาจักรที่เงียบสงบนี้ได้โดยง่าย แม่น้ำที่ไหลเย็นกลับร้อนระอุ เดือดอย่างบ้าคลั่ง ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดจะดำรงอยู่ได้ ไม่มีละอองแห่งความสุข การแบ่งปัน ความเมตตากรุณา แต่บัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นไอประทุแห่งความริษยา ความเกลียดชัง ความโลภ ไปหมดสิ้นทุกอณู
.....เมื่อใดที่เทพเจ้ามีแรงพอที่จะลุกขึ้นสู้กับไฟโลกันต์ ความสงบมีวี่แววจะหวนคืนกลับมาสู่สถานที่นี้ได้อีกครั้ง แต่การที่จะพิชิตมันได้มิใช่เรื่องง่าย ต้องอาศัยความพยายาม วิริยอุตสาหะอย่างแท้จริง เพื่อผืนน้ำสีฟ้า ลมอุ่นๆจะกลับคืนมาได้ดังเดิม และสถานที่นี้จะสงบร่มเย็นได้อีกครั้ง
.....หากมนุษย์กำลังหลงเข้าสู่ภวังค์แห่งตัณหาเมื่อใด จงปลุกเทพเจ้าขึ้นมาด้วยจิตใจของตนเอง มอบอาวุธที่ดีที่สุดนั่นคือปัญญาและโล่ที่แข็งแกร่งนั่นคือฉันทะให้แก่ท่าน แล้วชัยชนะที่สง่างามจะได้มาอย่างง่ายดาย ปีศาจแห่งอเวจีตนใดก็มิอาจทำอันตรายต่อท่านได้เลย
4 กรกฎาคม 2545 15:47 น.
chemicalbond
ตอนนี้เธออยู่ไหน?
ฉันคิดถึงแทบขาดใจแล้ว...อกเอ๋ย
นานแสนนานที่ไม่ได้พบกับคนคุ้นเคย
ไม่ได้ข่าวเธอเลยว่าเธอเป็นอย่างไร...
สบายดีไหมนะ?
คนทางนี้จะส่งความคิดถึงฝากสายลมไปให้
โอ้...ไอแดดฝากความอบอุ่นในใจฉัน...ฝากไป
ฝากกลิ่นไอแห่งความหวังดี...ให้เธอคนนี้...คนเดียว
19 กุมภาพันธ์ 2545 12:43 น.
chemicalbond
การทำงานไม่ว่าจะเป็นงานอะไรก็แล้วแต่นั้น
จะต้องมีคนกลุ่มหนึ่งที่เป็นผู้เสียสละทำงานทุกอย่าง...
อีกกลุ่มที่ช่วยงานอยู่อย่างเงียบเงียบ...
และจะต้องมีอีกกลุ่มที่ช่วยงานด้วยเหมือนกันแต่ก็แอบไปบ่นไปนินทาว่า
-- งานนี้นะเหนื่อยจังเลย เมื่อไหร่จะเสร็จสักทีเนี่ย --
-- ฉันก็ทำมามากแล้วนะยังจะมาให้ทำอะไรกันหนักหนา ทำไมไม่ไปใช้คนอื่นบ้าง? --
ทำให้มีบางคนรู้สึกว่าความสามัคคีที่เขาเคยรู้จักมันมาเป็นอย่างดีว่ามันจะช่วยให้งานสำเร็จไปได้ด้วยดีนั้น...
เขาจะหามันได้จากไหนหรือ?
ทั้ง ๆ ที่รู้ดีกันทุกคนว่าหากช่วยงานกันโดยไม่หวั่นถึงความได้เปรียบเสียเปรียบเลยจะทำให้ได้งานที่เสร็จตามเวลาและได้งานที่มีคุณภาพ
การเกี่ยงกันทำงานไม่ใช่วิสัยของคนที่ได้รับการศึกษาหรือถูกอบรมมาอย่างดี
จริงอยู่ที่งานหนึ่ง ๆ ต้องมีคนที่ยอมเสียสละอยู่ร่ำไป
แต่จะมีสักกี่คนเล่าที่จะยอมเป็นผู้เสียสละอยู่ตลอดไป
จะมีไหม...
12 กุมภาพันธ์ 2545 17:16 น.
chemicalbond
ทิพากรส่องฟ้า สาดแสงสว่างหล้า
ตื่นขึ้นทันที
ปักษีมีเคียงข้าง ร่อนผืนอากาศกว้าง
ต่างเข้าไพรี หากิน
ธรณีเองอ้า เริ่มตื่นแสงแรงกล้า
ปลุกเจ้าชีวี ดำรง
เขียวขจีทุ่งหญ้า ชุ่มชื่นรื่นรมณ์อ้า
ต่างหน้ารับตะ- วันฉาย
ภูผาตระหง่านหน้า สูงสุดยอดเสียดฟ้า
ดั่งเจ้าแห่งป- ฐพี
มวลพฤกษใหญ่น้อย ล้วนแต่โยกกิ่งย้อย
ไกว่พริ้วตามลม
ชมมัจฉาว่ายฝ่าน้ำ แข่งขันบ่ยั่นย้ำ
ชนะเจ้าธารา
นานาสัตว์ป่าล้วน อยู่อย่างปรองทั่วถ้วน
ทั่วหล้าสุขสันต์
เกลียวกลมอันคลื่นน้ำ ฟาดฝ่าตีฝั่งล้ำ
จึ่งให้จิตรู้ โกรธา
วายุดูกราดเกรี้ยว พิศผ่านดูลดเลี้ยว
ถิ่นบ้านพินาศ ทันใด
อสุนีบาตฟาดเปรี้ยง ทุกสิ่งมลายหายเกลี้ยง
แรงร้อนฤทธี
พระสุรีย์คราสแท้ เงาบุหลันบังแล้
งามไร้หากกลับ หม่นหมอง
นภางค์ลับดับแล้ว ระหรี่ยิบยับแก้ว
ดุจได้เรื่องรอง เพชรเฮย
แสงนวลทองส่องฟ้า จรัสแสงเจิดจ้า
อร่ามแคว้นแสงแข แลนา
หนาวลมแปรจิตร้าง ปลายกิ่งมีหยดค้าง
ตรงหน้าลาวัณย์
ธรรมชาติสรรค์โลกกว้าง ควรเร่งกตัญญูบ้าง
ท่านข้ารักษ์พลัน ยืนนาน
4 กุมภาพันธ์ 2545 18:43 น.
chemicalbond
ประตูสีขาว
เมื่อมองไปพบภาพในวันเก่า
คนสองคนพบกันที่ตรงนี้...และสัญญาว่าเราจะมีเรา
แต่วันนี้กลับเงียบเหงา...ไม่มีใครแวะเวียนเข้ามา
ประตูหมองเศร้า
คงเหลือเพียงความเหน็บหนาวที่คอยเพรียกหา
เปิดประตูเข้าไปยังพบสิ่งที่ดูคุ้นตา
เก้าอี้ แจกัน โซฟา ชุดน้ำชาที่เตรียมไว้สำหรับคนสองคน
เดินมานั่งบนโซฟาตัวเก่าที่เปื้อนฝุ่น
วันนั้นมีไออุ่นละมุน...ถักทออยู่ใต้หลังคาสีฟ้าที่คุ้มฝน
แต่วันนี้ไม่มีรักให้ห่มอุ่น...ดุจมันมีตัวตน
เหลือแค่เพียงหนึ่งคนที่มีแต่ใจที่แตกสลาย...ได้ผ่านเข้ามา
พอแล้วใจ
ถึงเวลาต้องจากไปกับที่ที่เก่าตรงหน้า
ประตูสีขาวยังคงงามเหมือนวันวานที่เคยคุ้นตา
แต่คงไม่มีค่า..เมื่อไม่มีใครนั่งบนโซฟา...ส่งแววตาที่คอยห่วงหา...
..........กลับมาตรงนี้อีกต่อไป
หน้าส่วนตัว
912
Lovers
0 คน เลิฟchemicalbond
Calendar
