7 พฤษภาคม 2546 18:55 น.
chemicalbond
ฉันไม่เคยพูดเลยคำคำนั้น
คำว่าฉันนั้น รักเธอเสมอ
คำว่าฉันนับวันคิดถึงเธอ
เฝ้ารอคอยว่าจะเจอกันเมื่อใด
คำว่า รัก ไม่จำเป็นต้องพูดหรอก
การแสดงออกนั้นสำคัญกว่าสิ่งไหน
การพูดคุย การสบตา กุมมือกันไว้
ทดแทนได้กับคำแค่คำเดียว
7 พฤษภาคม 2546 12:00 น.
chemicalbond
เริ่มผลิกลีบแย้มบานปานดอกเศร้า
วันนี้เช้ายังเหงาเหมือนวันก่อน
เฝ้าคิดถึงห่วงหาและอาทรณ์
กลิ่นเกสรดอกเศร้าเคล้าตามมา
ดมกลิ่นเหงาคละเคล้ากับรอยหยาด
สองมือปาดน้ำตาที่อาบหน้า
นานแค่ไหนไม่เคยคืนกลับมา
หัวใจล้าดอกหญ้าช่างตราตรึง
5 พฤษภาคม 2546 21:48 น.
chemicalbond
เหลืองเอยเหลืองใบยอ หอมช่อกระดังงา
เป็นมิตรสนิทกัน ถึงวันต้องอำลา
สหายเอ๋ยเคยสุข สนุกหนักหนา
พลัดพรากจากไกล แสนไกลลับตา
ขอให้เป็นสุข ทุกทุกเวลา
คิดถึงกันบ้างหนา ลาเอย
3 พฤษภาคม 2546 14:51 น.
chemicalbond
ฉันจะเป็นดอกไม้...ดอกน้อยน้อย
ที่เฝ้าคอยแสงตะวันของวันใหม่
เพื่อผลิกลีบแรกแย้มขึ้นแซมใบ
ส่งกลิ่นหอมละมุนละไม...ให้เธอ
อาจจะเป็นดังเช่น...ต้นไม้ใหญ่
ที่แข็งแรงให้ร่มใบได้เสมอ
ให้พักพิงอิงร่มเมื่อพบเจอ
แล้วพอเธอหายเหนื่อยค่อยจากไป
หรือจะเป็นดังเช่น...สายลมพริ้ว
พัดพาปลิวทิวปลายหญ้าสบัดไสว
พัดความร้อน ความทุกข์ จากใจไป
ให้เธอมีวันใหม่ที่สวยงาม
ฉันจะเป็นสิ่งไดอีกดีหนอ?
คงไม่พอกับสิ่งแค่ทั้งสาม
แม้ว่าฉันจะเป็นสิ่งใด...ก็ตาม
จะฝากความห่วงใยไปให้เธอ
20 มีนาคม 2546 17:49 น.
chemicalbond
จากกันไปนานแสนนาน
ความเงียบเหงาของวันวานนั้นทำให้อ่อนไหว
ความเดียวดายที่เกิดจากความห่างไกล
ไม่ได้ทำให้หัวใจ...ฉันผันแปร
แต่ในค่ำคืนที่เหว่ว้า
ทำให้ใจที่อ่อนล้า...เป็นแผล
ฉันกลับมาที่นี่...อยากให้เธอช่วยดูแล
และตัดสินใจแน่วแน่...ว่าจะอยู่กับเธอตลอดไป