14 มีนาคม 2549 13:06 น.
chantarat
บทที่ 2
บนระเบียงตามทางที่จะไปห้องพักครู ในตอนนี้มีนักศึกษามากพอควรจึงทำให้การเดินทางของจัสมินและราเลสลาลำบากพอควร แต่ทั้งคู่ก็ใช้เวลาไม่มากทั้งคู่ก็มาถึงห้องพักครู
ก๊อก....ก๊อก....ก๊อก....เลสเคาะประตูห้องของอาจารย์แฟร์เลิส แต่เมื่อเลสเปิดประตูเข้าห้องไป เธอก็เห็นฟร้อนและอาจารย์สาวสวยอย่างสนิทสนม
ขอโทษค่ะ
เข้ามาสิเลส มีอะไรเหรอ
คือหนูจะมาขอใบลาค่ะ แต่รอให้อาจารย์คุยธุระกับฟร้อนก่อนก็ได้นะค่ะ
คุยด้วยกันก็ได้ เพราะฟร้อนก็มาคุยกับครูเรื่องนี้เหมือนกัน หลังจากที่แฟร์เลิสพูดจบเธอก็เดินไปหยิบเอกสารการลามาให้เลส แต่ฟร้อนก็ขัดขึ้นมาก่อน
อาจารย์ครับงั้นธุระของผมก็มีแค่นี้แหละครับ งั้นผมขอตัว
อ้าวเหรอจ๊ะ งั้นโชคดีกับการเดินทางนะ
ครับ พูดจบ ฟร้อนก็เดินออกจากห้องไป แล้วเอกสารที่ตอนนี้อยู่ในมือของแฟร์เลิสก็มาถึงมือเลส
ขอบคุณค่ะ แล้วนี่ต้องกรอกทุกช่องเลยใช่ไหมค่ะ เลสถามเมื่อเห็นเอกสาร
จ๊ะ แล้วนี่เธอจะลาไปไหนเหรอ
ยูคอนค่ะ
เอ๊ะ! ที่เดียวกับที่ฟร้อนจะไปเลยนะ
จริงเหรอค่ะ ชื่ออาจจะเป็นรัฐเดียวแต่เป็นคนละประเทศก็ได้นะค่ะ
เขาจะไปแคนนาดา แฟร์เลิสกล่าว
ค่ะ ถ้างั้นก็ประเทศเดียวกัน อาจารย์ค่ะถ้าหนูจะขอถามว่าเขาไปทำไมอาจารย์พอจะบอกได้ไหมค่ะ
ได้สิ เขาไปงานเลี้ยงกับพ่อแม่เขาน่ะ
ค่ะ งั้นถ้ากรอกเสร็จหนูจะเอามาให้นะค่ะ ว่าแล้วเธอก็เดินออกมาจากห้อง
เมื่อกี้ฉันเจอฟร้อนด้วย น่ารักที่สุด จัสมินพูดทันทีที่เจอเลส
เหรอจ๊ะ แล้วเธอรู้ไรไหมจัส...ฟร้อนเขาก็ลาหยุดเพื่อไปยูคอนเหมือนกัน
เหลือเชื่อ
จริง ๆนะ
งั้นเธอก็มีโอกาสสูงนะสิที่จะเจอเขาที่โน่น
ไม่มั้งเพราะเราคงดวงไม่ตรงกันขนาดนั้น แต่ฉันว่าคนที่อาจเจอฟร้อนบ่อย ๆ ไม่ใช่ฉันนะ เลสพูดพร้อมทำหน้าทะเล้น
บ้าสิ พูดอะไรน่ะเลส
เอ..แต่ฉันสงสัยจังว่าทำไมฉันกับฟร้อนมีเหตุที่ต้องเจอกันทุกที ตั้งแต่คราวที่แล้ว จำได้ไหมจัส
จำได้สิ ฉันยังอิจฉาไม่หายเลย ทั้งคู่สนทนากันต่อพร้อมเดินไปเรื่อย ๆ เพื่อจะไปที่ห้องเรียน แต่แล้วเมื่อเดินไปที่ทางเลี้ยวเลสซึ่งเดินนำหน้าจัสมินก็ต้องชะงักเพราะเธอได้ชนกับอะไรบางอย่างเข้า
อุ๊ย ขอโทษ เลสเอ่ยเมื่อเห็นว่าสิ่งที่เธอชนคือหน้าอกของฟร้อน
ไม่เป็นไรฉันก็รีบเหมือนกัน
พูดจบทั้งคู่ก็รีบแยกออกจากกันปานสายฟ้าแลบ แล้วฟร้อนก็เดินหายไป จัสมินที่เห็นเหตุการณ์ก็เข้ามาหาราเลสลา
เป็นไรรึเปล่าเลส จัสมินถามด้วยความเป็นห่วง
เปล่า ไปกันเถอะเดี๋ยวไม่ทัน ว่าแล้วเธอก็จูงแขนจัสเพื่อเข้าห้องเรียนไป
ชั่วโมงเรียนวันต่อมา นักเรียนที่นั่งตั้งตาคอยก็ต้องอารมณ์เสียเพราะเขาไม่มาแล้วที่สำคัญเขาไม่ยอมแจ้งล่วงหน้าด้วย
แย่จัง อาจารย์เนอร์วิลไม่มาแล้ววิชาประวัติศาสตร์มันยากนะเนี่ย จัสมินบ่น
เหรอ แต่นี่จัสพรุ่งนี้ฉันจะไปแคนนาดาแล้วนะอยากได้อะไรไหมหมายถึงของฝากอ่ะนะ
ไม่หรอกขอบใจ จัสตอบอย่างเศร้า ๆ
เป็นอะไรไปจัสเธอดูเศร้าผิดปกตินะ
ก็คิดถึงไง ฉันคงเหงาแย่
โธ่นึกว่าอะไร ฉันไม่...
การสนทนาของทั้งคู่ต้องหยุดเพราะสาวสวยมาขัดจังหวะเธอก็คือดาวเด่นของมหาลัย เซลรี่
ได้ข่าวว่าเธอเคยให้ฟร้อนไปส่งบ้านเหรอ เธอถามเลสด้วยเสียงที่หยิ่งเล็กน้อย
ใช่ เลสตอบด้วยท่าทีที่ปกติ แต่ภายในใจของเลส เธอรู้สึกเหมือนจะไม่ชอบผู้หญิงคนนี้เอาเสียเลย ไม่ถูกชะตา เธอคิด
ทีหลังอย่ามายุ่งกับฟร้อนอีก
ฉันไม่ได้ยุ่งมันเป็นเหตุบังเอิญ
เบื่อจริง ๆ พวกที่ชอบให้ท่าผู้ชายเนี่ย
ฉันว่าน่าจะเป็นใครบางคนแถวนี้มากกว่ามั้งที่ชอบให้ท่าผู้ชาย แต่ทั้งที่ให้เขาก็ไม่อยากจะเอา เลสพูดกลับเสียงเรียบ ๆ แต่สิ่งที่เซลรีกำลังทำตอนนี้มันต่างจากน้ำเสียงของเลสลิบลับ เพราะตอนนี้เซลรีกำลังกรี๊ดและกระทืบเท้าพร้อมมือก็กำลังจะเข้ามาตบหน้าของเลส แต่การกระทำของหล่อนก็ต้องชะงักเพราะอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวและทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ เซลรีจึงลดมือลงแล้วเดินจากไปด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว
ฉันไม่เคยเห็นว่าเซลรีจะยอมคนง่าย ๆ อย่างนี้ จัสมินบอก
อ๋อ ชื่อเซลรี สงสัยเขาคงอยากได้ฟร้อนจนตัวสั่นเลยคิดจะกำจัดผู้หญิงทุกคน เลสพูดออกมาอย่างหัวเสีย
เย็นแล้วเลสอยู่ที่สนามบินพร้อมกับจัสมิน เพราะวันนี้เลสต้องเดินทางไป แคนนาดา แล้วตอนนี้เธอก็กำลังรอเครื่องอยู่
ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ผู้ที่จะเดินทางไปประเทศแคนนาดากรุณาเตรียมตัวขึ้นเครื่องได้แล้วค่ะ เสียงพนักงานที่สนามบินประกาศทำให้เลสเตรียมตัว แล้วคุยกับ จัสมินต่อ แล้วเธอก็พาตัวเองไปที่ทางขึ้นเครื่อง
ระหว่างการเดินทางจากอียิปต์ไปแคนนาดาเลสนอนหลับตลอดทาง เธอรู้สึกเหมือนมีใครมาโอบกอดเธอดูแลเธอ แต่เลสก็ไม่อาจรู้ได้ว่าสิ่งที่เธอรู้สึกคืออะไร จนเมื่อเธอเดินทางถึงแคนนาดา เลสก็ต้องเดินทางไปรัฐยูคอนต่อ
เช้าแล้วที่มหาลัยในอเล็คซานเดรียวันนี้มันช่างดูเงียบเหงาเหลือเกินในความรู้สึกของจัสมิน เธอรู้สึกคิดถึงพื่อนรักซะเหลือเกิน แต่ความรู้สึกนั้นดูจะบรรเทาลงเมื่อเธอก้มมองนาฬิกาที่ตอนนี้บอกเวลาที่เธอควรจะไปเรียนโบราณคดีได้แล้ว จัสจึงรีบไปที่ห้องเรียน และวันนี้อาจารย์ไมรัสก็เข้าห้องเรียนช้ากว่าปกติ และเมื่ออาจารย์มาถึงก็สั่งงานเด็ก ๆ
พวกเธอต้องจับคู่เพื่อที่อาทิตย์หน้าครูจะให้พวกเธอไปดูงานที่พีระมิด แล้วครูจะแจกรายละเอียดในวันนั้น อ๋อ...กรุณาส่งชื่อก่อนหมดคาบด้วยนะ อาจารย์ไมรัสพูด
อาจารย์ค่ะแต่ฟร้อนกับราเลสลาไม่อยู่ค่ะ จัสมินบอก
ถ้างั้นก็ให้คู่กันเพราะคนอื่นก็คงจับคู่กันพอดี ใช่ไหม อาจารย์พูด จากนั้นเขาก็สอนจนหมดชั่วโมง
ที่แคนนาดาตอนนี้อากาศค่อนข้างเย็นเพราะเพิ่งจะเช้าตรู่ เลสตื่นขึ้นอย่างสดชื่อเพราะเมื่อคืนเธอคงเหนื่อยกับการเดินทาง และวันนี้เธอก็ตั้งใจว่าจะไปหาแม่ที่สุสานด้วย เลสจึงออกไปที่ร้านดอกไม้และสั่งดกอกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ จากนั้นเธอก็ไปที่สุสานและวางดอกกุหลาบนั้นที่หลุมสลักชื่อแมรี่ จากนั้นเลสก็ยืนไว้อาลัย ระหว่างนั้นเลสก็ได้ยินเสียงใครสักคนที่อยู่แสนไกล
พอเถิดยอดดวงใจข้า อย่าเศร้าโศกอีกเลยเราอยากให้เจ้าเข้าใจ และให้อภัยข้า ข้าทรมานเหลือเกิน เลสแทบจะลืมตาขึ้นในทันทีที่เสียงนั้นหยุดลง
ใคร ใครน่ะ เลสพูดพร้อมกับหันไปมารอบ ๆ เพื่อดูว่ามีใครอยู่แถวนี้ไหม แต่ผลก็คือไม่มีใครนอกจากเธอ
เอ....เสียง ๆ เหมือนที่เราเคยได้ยินที่ห้องอาจารย์แฟร์เลิสนี่ หลังจากที่เลสสรุปเอาเองว่าเธออาจจะหูแว่วหรืออะไรก็ตามวันนี้เธอรู้สึกเหนื่อยมาก เลสจึงเดินทางกลับโรงแรมที่พัก และอีกไม่กี่วันเธอก็จะกลับ
เมื่อไหร่ฟร้อน เฮ้ย ...เลสจะกลับมาสักทีนะ จัสมินบ่น แต่ในใจเธอก็ยังคิดถึง ฟร้อนอยู่ดี และเมื่หันกลับไปข้างหลังอาลาซิลก็หันมาถามเธอ
จัสมินเลสไปไหนเหรอ ไม่เห็นเจอเลย
เลสเหรอ เขาไปแคนนาดานะ ไปธุระแล้วรู้ไหมว่าฟร้อนจะกลับเมื่อไหร่ จัสมิน ลองถาม
ก็วันนี้แหละตอนเย็น อาซิลตอบ
แต่สักพักเซลรีก็เดินเข้ามาแล้วดึงอาซิลขึ้นจากที่นั่ง แล้วยื่นกล่องบางอย่างให้
ฝากให้ฟร้อนเย็นนี้ด้วยนะ ขอบใจ พูดจบเซลรีก็เดินส่ายสะโพกจากไป การกระทำนี้สร้างความงุนงงให้อาซิลแต่เขาก็ไม่ว่าอะไร เมื่ออาซิงคุยกับเซลรีที่เพิ่งเดินจากไปเสร็จเขาก็หันมากล่าวลาจัสมินแล้วรีบไปเช่นกัน
ที่สนามบินฟร้อนเดินทางมาถึงแล้ว แต่เขาก็ไม่สนใจสายตาสาว ๆ ที่มองเขาเหมือนเคย แต่คนที่เขารอนะสิ ยังไม่มาให้เห็นสักที
อาซิลฉันจะรอนานดีไหมเนี่ย ฟร้อนพึมพำ ยังไม่ทันขาดคำอาซิลก็กึ่งเดินกึ่งวิ่ง
โอ๊ย เหนื่อยจังกว่าจะมาถึงที่นี่นึกว่าจะไม่ทันนายซะแล้ว อาซิลพูด
ก็เกือบจะไม่ทันแหละนะ ใครมารอใครเนี่ย ฟร้อนพูดแบบประชดเล็กน้อย
เอาน่า ฉันขอโทษแล้วกันแล้วนี่มีคนฝากมาให้ อาซิลพูดพร้อมกับหยิบกล่องออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้ฟร้อน
ของใคร ฟร้อนถาม พร้อมกับแกะกล่องนั้น ภายในกล่องเป็นแหวนโบราณ ลวดลายดูแปลกตา
เซลรี แต่สวยดีนะฟร้อน
ใช่สวยแปลก ๆ ฟร้อนตอบแต่สายตาของเขายังคงจับจ้องที่แหวน
สามทุ่มแล้วแต่ผู้คนที่สนามบินยังคึกคัก คงเป็นเพราะเสียงของผู้คนที่อยู่ที่นี่ วันนี้จัสมินมารอรับเลส ซึ่งเธอกำลังมองหาเลสอยู่ครู่ใหญ่สายตาจัสมินก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวในชุดสีดำ ซึ่งในสายตาของจัสมินเลสสวยเหลือเกินแม้จะไม่แต่งหน้า
คิดถึงจึง จัสพูดแล้วกอดเลสแน่น
ดีใจเหมือนกันที่เจอ รู้ไหมว่าฉันคิดถึงเธอจะตาย เลสพูด
แล้วเธอจะกลับบ้านเลยรึเปล่า จัสถามเพราะเห็นว่าดึกแล้ว
นอนบ้านเธอดีกว่า จะได้คุยกันนาน ๆ ไง เลสพูด
ว่าแล้วทั้งเลาและจัสก็นั่งรถออกไปจากสนามบิน ที่บ้านของจัสมินเป็นบ้านขนาดกลางมีต้นไม้ในเขตทะเลทรายอยู่มากมาย ซึ่งมันดูสวยงามมากในสายตาเลส
เข้ามาสิ วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่น่ะ จัสพูดในขณะที่มือก็ไขกุญแจ
เมื่อเลสเข้ามาถึงบ้านของจัสมินแล้วเธอก็ขอตัวไปอาบน้ำและพักผ่อน แต่เมื่อเลสล้มตัวลงนอนเธอก็ไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่เพราะคืนนั้นเธอฝันถึงสร้อยที่เจอบนชั้นนั้น แต่คราวนี้ไม่ได้อยู่บนชั้นแต่มันอยู่ในมือชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูสูงใหญ่น่าเกรงขาม เขากำลังบรรจงใส่สร้อยเส้นนั้นบนคอระหงของหญิงสาวคนหนึ่ง ซึ่งสร้อยเส้นนั้นเหมาะกับชุดสีดำที่เธอใส่เหลือเกิน แต่ภาพเหล่านั้นก็เลือนหายไปกลายเป็นภาพทะเลทรายมองไปทางใดก็ไม่มีสิ่งใดนอกจากทรายสีเหลืองแสดเท่านั้น หญิงสาวคนหนึ่งกำลังเดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายและดูเหมือนเธอกำลังอ่อนเพลียและกระหายมาก ภาพสุดท้ายที่เลสเห็นหญิงสาวคนนั้นเธอกำลังทรุดลงบนทะเลทรายแล้วใช้ของบางอย่างกรีดที่แขนจากนั้นของเหลวสีแดงก็หลังไหลออกมาแล้วเธอก็ดื่มมันเข้าไป เป็นเวลานานพอควรหน้าของหญิงสาวเริ่มซีด..
เลส ตื่นๆ วันนี้มีเรียนเช้านะ เสียงของจัสมินทำให้เลสตื่นจากภวังค์
จ๊ะ ๆ ตื่นแล้ว เลสเมื่อรู้ตัวเธอก็เด้งตัวขึ้นจากเตียงทันที
ไปอาบน้ำได้แล้วจ๊ะ จัสพูด
จ๊ะ เลสรับคำแล้วก็ยิ้มแล้วพาร่างเข้าห้องน้ำ แล้ว 20 นาทีเธอก็ออกมา
ในรถทั้งสองคนกำลังคุยกันเรื่องการทำงานนอกสถานที่ในวันนี้
เธอได้คู่กับฟร้อน อิจฉาเลสจัง
ฉันจะโดนทำร้ายไหมเนี่ย แต่ถ้าเธออยากคู่ฟร้อนก็เปลี่ยนกันสิ ดีไหม เลสพูดยิ้ม ๆ เมื่อเธอคิดถึงหน้าเซลรี
ไม่เป็นไรหรอก ฉันคู่อาซิลก็ได้
จัสเธอแอบชอบฟร้อนมาก็นานนะ แต่เธอเคยบอกเขารึเปล่า
ไม่อ่ะ ฉันไม่กล้า
ถ้าเธอไม่บอกเขา มันจะมีประโยชน์อะไร จริงไหมเพราะงั้นเธอต้องกล้า ๆ ไว้
ไปที่พีระมิดนะค่ะ จัสพูดขึ้นกับคนขับรถ แล้วหันมาตอบเลส
ก็ได้ ฉันจะกล้าบอกเขา
ที่ทะเลทรายตอนนี้นักศึกษากำลังยืนจับกลุ่มคุยกันเพื่อรอเวลา แต่เลสกำลังยืนจ้องพีระมิดเบื้องหน้าด้วยความสนใจ และเธอก็สงสัยว่าทำไมกาลเวลาไม่อาจทำลายมันลงได้ บางคนเชื่อว่าพีระมิดนี้มีคาถากำกับไว้เพื่อให้มันอยู่ได้ตลอดกาล
เลสร้อนจังเลย เมื่อไหร่อาจารย์จะมาเนี่ย จัสมินบ่น
ร้อนก็เอาเสื้อฉันไปบังแดดก่อนก็ได้นะ เลสพูดพร้อมกับถอดเสื้อให้แล้วบังแดดให้
แล้วเธอล่ะเลส
ไม่เป็นไร ฉันยังไม่ร้อนนะ
เวลาผ่านไปไม่นานอาจารย์ก็เรียกนักศึกษาทีละคู่ออกไปรับใบงาน
เลสเดี๋ยวเจอกันนะ ไปทำงานก่อน จัสพูดแล้วเดินจากไป ส่วนฟร้อนและเลสก็ไปด้วยกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไปงานของฟร้อนและเสลก็เสร็จเป็นคู่แรก แต่เธอส่งงานเสร็จเลสและฟร้อนก็ออกมาเดินเล่น
ฟร้อนนายว่าข้างหลังพีระมิดมีอะไร เลสถาม
อยากรู้ก็ไปดูกันสิ ไปไหม เลสรู้สึกแปลกใจ แต่เธอก็อยากรู้เช่นกันเลสจึง ไปกับฟร้อน
ฟร้อนนายว่าไหมว่าทะเลทรายมันดูสวยดูนะ เวลาโดนแดด เลสพูดเหมือนมีใครสั่ง
ใช่สวย แต่มันคงมีอันตรายเหมือนกันนะ ดูอย่างทะเลซิ ฟร้อนตอบแต่สายตายังคงมองพื้นทรายเบื้องหน้า
เดินไปอีกหน่อยไหม ทั้งคู่กล่าวพร้อมกัน
แล้วการเดินทางของทั้งคู่ก็เริ่มขึ้น โดยที่ไม่มีใครสังเกตว่าไม่มีใครอีกแล้วอยู่ในบริเวณนั้น แต่ทั้งคู่ก็เดินต่อไปข้างหน้าเหมือนโดนมนต์สะกด แต่สิ่งที่ทำให้ทั้งสองรู้สึกตัวอีกทีพายุทะเลทรายก็โหมกระหน่ำเสียแล้ว
( จบตอน )
11 มีนาคม 2549 22:48 น.
chantarat
บทที่ 1
ยูคอนเป็นรัฐหนึ่งของประเทศแคนนาดาซึ่งมีอากาศหนาวเย็นมากทีเดียวในช่วงฤดูหนาวอย่างนี้ ต้นไม้ที่ขึ้นเองโดยทั่วไปรวมทั่งต้นไม้ดอกไม้ที่คนปลูกบัดนี้ดูเหมือนจะเหลือแต่เพียงลำต้นไว้ส่วนใบก็ทิ้งไว้เพียงร่องรอยเท่านั้น ในบรรยากาศเช่นนี้ทุกคน
โดยส่วนมากจะชอบเก็บตัวอยู่ในบ้านแล้วก็ทำกิจกรรมอื่นๆไม่ว่าจะเป็นดูทีวี คุยโทรศัพท์หรืออื่น ๆ แต่ก็มีคนบางกลุ่มเท่านั้นที่จะออกมานอกบ้าน ซึ่งกลุ่มใหญ่ก็มีแต่พวกวัยรุ่นที่จะชอบออกมานั่งที่สวนสาธารณะโดยไม่เกรงกลัวต่อสภาพอากาศเลยแม้แต่น้อย
และในมุมหนึ่งหญิงสาวที่นั่งอยู่กับเด็กหญิงตัวน้อย ๆ ซึ่งตอนนี้ประมาณอายุของหล่อนคงประมาณสัก 8 ขวบ แก้มของเด็กหญิงแดงดูช่างน่ารักซะเหลือเกิน ครู่หนึ่งเด็กหญิงก็ถามมารดาด้วยความสงสัยเพราะเธอเพิ่งสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่าง
คุณแม่ค่ะ ทำไมต้นไม้ถึงไม่เหลือใบไว้เลยล่ะค่ะ เธอพูดพร้อมกับชี้นิ้วมือเล็ก ๆ ไปที่ต้นไม้ที่ใกล้ที่สุด
ต้นไม้พวกนี้ยอมสละใบเพื่อลำต้นไงจ๊ะ เพื่อว่าวันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิมาถึง ต้นไม้พวกนี้ก็จะมีใบตามเดิม โดยที่พวกมันจะได้ไม่ต้องตายในหน้าหนาวอย่างนี้ แมร์รี่มารดาของเด็กหญิงกล่าว
แม่จ๋าหนูหิวแล้วอ่ะค่ะ เด็กหญิงพูดพร้อมกับรอยยิ้ม และนั่นก็คงจะเหมือนเป็นวันสุดท้ายที่เด็กหญิงได้ยิ้มกับแมร์รี่อย่างนี้
ขอบคุณค่ะแม่ เด็กหญิงรับขนมนั่นไว้ โดยที่มีมารดามองด้วยความเอ็นดู
‹ 10 ปี ผ่านไป ›
ความร้อนระอุที่บริเวณกรุงไคโรประเทศอียิปต์ช่างร้อนระอุเหลือเกิน และนี่เองก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ชาวผิวขาวบางคนอยากกลับประเทศขึ้นมาในทันทีทันใด หากไม่มีสิ่งที่ล่อตาล่อใจพวกเขาไว้ พวกเขาก็คงจะวิ่งแจ้นไปซื้อตั๋วเครื่องบินกลับประเทศอย่างที่กล่าวไว้ พีระมิดซึ่งตั้งเด่นตระหง่าอยู่บนผืนทรายทำให้ดูกี่ครั้งก็ชวนให้พิศวงมองมันเป็นสิ่งที่ลี้ลับชวนให้ค้นหา จึงทำให้ในปีหนึ่ง ๆ อียิปต์ได้เงินเข้าประเทศหลายร้อยล้านบาทจากนักท่องเที่ยว
ฟร้อนหนุ่มรูปงามที่มีเลือดผสมระหว่างอังกฤษและอียิปต์เป็นที่ต้องตาต้องใจของสาว ๆ โดยทั่วไป คงเป็นเพราะหน้าตาที่คมเข้มแบบชาวทะเลทรายรวมกับนัยส์ตาสีฟ้านั้นกระมังที่ทำให้เขาโดดเด่น และเมื่อเขาต้องสบตากับผู้หญิงคนใดหญิงคนนั้นก็มักจะหลบสายตาเขาเพราะร้อนวูบหากใจไม่แข็งพอ แต่ฟร้อนก็ไม่ค่อยสนใจผู้หญิงมากมายนัก เพราะเรื่องในอดีตที่คอยตามหลอกหลอนเขา และนี่เองที่ทำให้เขาไม่อยากสนใจหญิงคนใด รวมถึงเขาไม่ชอบการที่อยู่ใกล้ผู้หญิงด้วยหากไม่มีความจำเป็น
ในอียิปต์มีมหาวิทยาลัยอยู่ไม่มากนัก ฟร้อนเข้าเรียนที่อียิปต์เพราะพ่อแม่ของ ฟร้อนทำงานที่สถานทูตเมืองอียิปต์ รวมถึงอยากให้เขาเป็นทูต แต่เขาก็ไม่ชื่นชอบงานเช่นนั้นฟร้อนชอบการผจญภัยและการสำรวจมากกว่า เหตุนี้เขาจึงเลืกเรียนโบราณคดีที่อเล็กซานเดรีย เขาเรียนได้ดีจนเกือบจะดีมากในทุกรายวิชา ถ้าเขาไม่ติดที่ต้องไปร่วมงานสังสรรค์กับบรรดาเพื่อนของพ่อแม่ที่ต่างประเทศบ่อย ๆ ฟร้อนมีเพื่อนสนิทชื่ออาลาซิส เพื่อนของเขาคนนี้มักจะโดนสาว ๆ ที่ชื่นชอบฟร้อนถามโน่นนี่อยู่เสมอ ๆ แต่อาลาซิสก็ไม่รู้สึกเบื่อเพราะเขาแอบชอบหญิงคนหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มนั้นนั่นเอง เธอชื่อว่าจัสมิน
วันนี้ที่มหาลัยค่อนข้างร้อน แต่นักศึกษาที่นี่ก็ชินกับสภาพอากาศแบบนี้แล้ว ในห้องเรียนตอนนี้มีเสียงคุยของเด็ก ๆ ที่รอเวลาที่อาจารย์จะมาเข้าสอนในชั่วโมงแรกของเทอมใหม่ ครู่ใหญ่อาจารย์แฟรเลิสก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมจูงมือเด็กสาววัยรุ่นตามมาด้วย เมื่อเธอเดินมาถึงกลางหน้าชั้นเรียนอาจารย์ก็กล่าวขึ้น
นักศึกษาจ๊ะวันนี้ครูมีเพื่อนใหม่ที่จะมาเรียนร่วมชั้นกับเรานะ แนะนำตัวเองซิจ๊ะ
สิ้นเสียงอาจารย์แฟรเลิสเธอก็ส่งสัญญาณให้ราเลสลา
สวัสดีค่ะ ฉันราเลสลาย้ายมาจากแคนนาดา เรียกราเลสหรือเลสก็ได้ค่ะ ฝากตัวด้วยนะค่ะ หลังจากการแนะนำตัวก็มีเสียงปรบมือดังขึ้น
ไปนั่งโต๊ะข้าง ๆ นั้นนะจ๊ะ อาจารย์พูดพร้อมชี้มือไปที่โต๊ะข้าง ๆ ฟร้อน แล้วการสอนก็เริ่มขึ้นเมื่อเธอนั่งที่เรียบร้อย เลสก็กล่าวทักทายเพื่อนใหม่แต่สิ่งที่ได้กลับคืนมาคืออาการเงียบของฟร้อน
ในทุก ๆ วันก็ดำเนินผ่านไปเหมือน ๆ เดิม แต่ราเลสกลับรู้สึกแปลก ๆ กับคนที่เธอนั่งคู่ด้วยทุกวัน เขาไม่เคยแม้แต่จะหันมาทักทายเธอเลยหากจะให้นับก็คงสักประมาณเกือบ 2 อาทิตย์แล้ว เลสจึงถามจัสมินในคาบว่างของวันนี้
จัสมิน ฉันมีเรื่องอยากถามเธอน่ะ
อะไรเหรอ เลส
เธอรู้จักคนที่นั่งคู่ฉันใช่ไหม
ใช่สิ จัสมินตอบด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ
เออ....เธอรู้ไหมว่าเขาชื่ออะไร แล้วทำไมเขาถึงไม่คุยกับเพื่อน ๆ บ้างเลย ใช่! เขาคุยด้วยกับเฉพาะเพื่อนผู้ชาย ฉันเออ.....เขาเป็นแอบจิตเหรอ เมื่อคำพูดของเลสจบ จัสมินก็ตอบขึ้นทันทีทันใดด้วยความตกใจ
ฟร้อนไม่ได้เป็นเกย์นะ เขาแค่กลัวผู้หญิงอย่างฝังใจเท่านั้นเอง
แค่กลัวผู้หญิงเหรอ เธอพูดเหมือนกับว่าผู้ชายทั่ว ๆ ไปเนี่ยส่วนมากเขากลัวผู้หญิง งั้นแหละ
ก็เขามีเรื่องฝังใจนี่ จัสมินตอบอย่างเห็นใจฟร้อน
นี่...เธอชอบฟร้อนใช่ไหม
บ้า จัสมินตอบทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็หน้าแดงมาก
you in love เลสพูดขึ้นพร้อมมองหน้าจัสมินแล้วยิ้ม
แปลว่าอะไรเหรอเลส
แกล้งทำเป็นไม่รู้เชียวนะ ก็แปลว่าคุณกำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งรักไง เออแล้วนี่ฟร้อนเขามีเรื่องอะไรฝังใจล่ะ เขาถึงไม่ชอบผู้หญิงอ่ะ เล่าให้ฟังได้ไหม
ได้ซิ จัสมินตอบ ฟร้อนนะเคยมีเพื่อนหญิงคนหนึ่งชื่อ เรโมนาอืม........ใช่แหละ เรโมนา โมนาเป็นคนน่ารักแล้วไงก็ไม่รู้สุดท้ายทั้งคู่ก็ตกลงมาคบกัน แต่ไปไงมาไงก็ไม่รู้ยายโมนากลับไปหมั้นกับแอนดริวแทนที่จะเป็นฟร้อน ฉันนะพอรู้ข่าวฉันสงสารฟร้อนแทบแย่ เขานะเงียบ เฉย นิ่งเหมือนจะไม่รับรู้อะไรอีก แต่ยังไงเขาก็ยังทำคะแนนได้เป็นอันดับ 4 ของห้องอยู่ดีอ่ะ ฉันลองมาคิด ๆ ดูนะว่าถ้าเพื่อนสนิทของฉันทำอย่างที่นายแอนดริวทำกับฟร้อนน่ะฉันจะทำไงดี
แล้วโมนาเขายินดีเหรอที่จะหมั้นกับแอนดี้ เลสถาม
ฉันว่าน่าจะเต็มใจนะเพราะตอนที่โมนาบอกเลิกฟร้อนน่ะ เธอมีท่าทีแจ่มใสดีออก ดูไม่เห็นเสียใจอะไรเลย แล้วเพื่อนของฟร้อนน่ะก็ชื่อแอนดริวไม่ใช่แอนดี้
จ๊ะ แอนดริวก็แอนดริว
ตอนเย็นหลังเลิกเรียนเลสนั่งเหม่อกว่าจะรู้ตัวก็เย็นมากแล้ว
เอ.....เอางานไปส่งเลยดีกว่า เธอพูดกับตัวเองพร้อมกับมองดูนาฬิกาที่ตอนนี้บอกเวลา 18.50 น. แล้ว เธอจึงเดินไปที่ห้องของอาจารย์แฟร์เลิส
อาจารย์ค่ะ อยู่ไหมค่ะ เลสพูดหลังจากเคาะประตูไปหลายครั้งแต่ไม่มีเสียงตอบรับเลสจึงเปิดประตูเข้าไปเอง ในห้องของอาจารย์แฟร์เลิสดูเงียบสงบ ไม่มีใครอยู่เลย นี่น่า เธอคิดในใจ แต่แล้วเลสก็รู้สึกสะดุดตากับของบางอย่างที่อยู่บนชั้นโชว์ สร้อยคออัญมณีสีน้ำเงินเข้ม การเจียระไนดูละเอียดมองทางใดแสงก็จะกระทบมองแล้วดูสวยงามอย่างประหลาดในความรู้สึกของเลส
สวยจัง ทำจากพลอยมั้ง
มาเถอะ ข้าจะมอบสิ่งหนึ่งให้เจ้า
เสียงใครน่ะ เลสได้ยินเสียงนั้นมันใกล้หูเธอมากเหมือนเสียงกระซิบที่อยู่แสนไกล
เรามั่นใจว่าเจ้าจะต้องชอบ ยอดรักแห่งข้า
เสียงนุ่มจังพอได้ฟังแล้วอยากฟังซ้ำอีกหลาย ๆ รอบ เลสคิดในใจพร้อมกับยิ้มออกมา สักพักก็มีเสียงหนึ่งที่กระตุ้นให้เลสตื่นจากภวังค์
เข้ามาฟร้อน
ครับ
ฟร้อนเดินเข้ามาพร้อมกับอาจารย์แฟรเลิส
เออ......ขอโทษค่ะหนูนึกว่าอาจารย์อยู่เลยเข้ามา
ไม่เป็นไรจ๊ะ นั่งสิมีอะไรหรือเปล่าจ๊ะเลส
แค่แวะเอางานมาส่งน่ะค่ะ
เรอะจ๊ะ
ค่ะ หนูวางไว้บนโต๊ะแล้วนะค่ะงั้นหนูขอตัวกลับเลยนะค่ะ พูดจบเลสก็เตรียมตัวเก็บข้าวของเพี่อออกจากห้อง
เดี๋ยวสิเลส มืดแล้ว เดี๋ยวกลับพร้อมฟร้อนก็ได้ ใช่ไหมฟร้อน
ครับ เขาหันมาตอบแต่เลสก็หันมาตอบทันควันว่า
คือไม่ต้องก็ได้ค่ะ เกรงใจฟร้อนเขา
ไม่เป็นไร ฟร้อนตอบด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบเหมือนเดิม
ถ้างั้นหนูไปรอฟร้อนข้างนอกนะค่ะ เมื่อเลสพูดจบเธอก็เดินออกมานั่งรอข้างนอกห้อง เวลาผ่านไปเลสก็เผลอหลับไป
เธอ เสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับการสัมผัสของคน ๆ นั้นเลสจึงสะดุ้งตื่นขึ้นมา
เธอนั่นเอง เลสเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหน้าฟร้อน
ไปได้แล้ว เดี่ยวก็ดึกหรอก ฟร้อนพูดอย่างเฉยชา เลสพยักหน้าแสดงอาการรับรู้ แล้วเธอก็เดินตามฟร้อนไป
เมื่อถึงที่จอดรถเธอก็มองตามที่ฟร้อนเดินไป รถของฟร้อนบ่งบอกให้รู้ถึงฐานะที่ดีมากของฟร้อน รถของฟร้อนเป็นรถนำเข้าจากเยอรมันยี่ห้อดัง BMW สีดำ
ขึ้นมาสิ ฟร้อนบอกทางหน้าต่างรถ
อืม ขอบคุณ เลสพูดพร้อมกับเปิดประตูขึ้นรถ จากนั้นรถสีดำคันงามก็แล่นออกไปที่ถนนสายหลัก
นายขับรถกลับบ้านคนเดียวอย่างงี้ทุกคืนเหรอ เลสพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
ใช่
นายโกรธหรือเปล่าเนี่ยที่ฉันถาม
เปล่านี่ ฟร้อนพูดแล้วมองมาที่เลส
ถามอีกได้ไหม เลสถามขึ้นด้วยเสียงอยากรู้อยากเห็น
ได้
เคยมีใคร....อืม......ไม่มีไร
แล้วนี่จะให้ฉันส่งเธอที่ไหน
ก็แถว ๆ ถนนนี้แหละ
เดี๋ยวจะไปส่งที่บ้าน
ไม่ต้อง ขอบใจแค่นี้ก็ต้องขอบใจมากแล้ว
ก็บอกว่าจะไปส่ง เสียงของฟร้อนดูหนักแน่น สุดท้ายเธอก็ต้องยอมแพ้และบอกทางไปบ้านให้ฟร้อนได้รู้ และเมื่อถึงบ้านของเลสแล้วเลสก็กล่าวขอบคุณ เมื่อล่ำลากันเสร็จเลสก็มองตามรถคันงามที่เธอเพิ่งนั่งมาจนลับสายตาเธอจึงเข้าบ้าน
ที่นี่เธอต้องอยู่คนเดียว เพราะเมื่อ 7 ปีก่อนแม่ของเลสได้จากไป ส่วนพ่อของเลสนะเหรอเขาก็ไปมีความสุขอยู่กับครอบครัวใหม่ของเขา ความจริงพ่อเคยชวนเธอไปอยู่ด้วยแต่นั่นคงจะทำให้เกิดความลำบากใจกับแม่เลี้ยงมาก เธอจึงตัดสินใจอยู่คนเดียวและพ่อก็คอยส่งเงินให้ใช้บ้างเธอจึงไม่ค่อยเดือนร้อนเท่าไหร่
คืนนี้เลสนอนไม่ค่อยหลับเพราะเธอคิดถึงเสียงที่ได้ยินในห้องของอาจารย์แฟร์เลิส
ทำไมเราถึงรู้สึกว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีเลยนะ แต่เสียงนั่นเหมือนฉันเคยได้ยินที่ไหนน่า
เลสรำพันกับตัวเอง แล้วเธอก็เดินไปที่โต๊ะเพื่อหยิบสมุดบันทึกซึ่งนาน ๆ ทีที่เลสจะหยิบมันขึ้นมาเขียนเรื่องราวที่สำคัญ ๆ เท่านั้น เธอเขียนทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้สุดท้ายเลสก็ง่วงขึ้นมา เธอจึงพาร่างบางของเธอขึ้นเตียงแล้วพาตัวเองสู่ภวังค์
เช้าวันต่อมาเลสไปมหาลัยค่อนข้างเร็วกว่าปกติ เมื่อเข้าไปข้างในเธอก็ได้เพื่อนสนิทในตอนนี้ของเธอ
หวัดดี จัส เลสเรียกชื่อของจัสมินสั้น ๆ
ดี อ้าวทำไมวันนี้เธอมาเรียนเร็วจัง วันนี้เราเรียนบ่ายไม่ใช่เหรอ
ฉันจะไปหาแม่
ไปหาแม่.....เหรอ จัสมินทวนคำ
ใช่ฉันจะกลับแคนนาดา
แล้วจะไปกี่วันล่ะ จัสมินถามสียงอ่อย
1 อาทิตย์
แล้วการสนทนาของจัสมินและเลสก็ต้องชะงักลงชั่วคราวเพราะฟร้อนได้เดินเข้ามาแล้วพูดกับเลส
หนังสือ เมื่อวานเธอลืมไว้ในรถฉัน เมื่อเลสเห็นหนังสือในมือฟร้อนเธอจึงกล่าวขอบคุณเมื่อเลสรับหนังสือจากมือฟร้อนแล้วเขาก็เดินผ่านไปแล้วจัสมินก้ถามเลสด้วยความสงสัยแกมอิจฉา
เธอไปกับฟร้อนมาเมื่อไหร่เลส
เมื่อวาน
เลสรู้ไหมว่าฟร้อนไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนขึ้นรถเขาเลยนะตั้งแต่เขาอกหักเนี่ย ยกเว้นก็แต่ยายโมนา
ก็เขาถูกขอร้องแกมบังคับจากอาจารย์คนสวยนี่ อิจฉาฉันเหรอจัส เลสพูดแล้วอมยิ้มให้จัสมิน
เปล่านะ ฉันจะอิจฉาทำไม
แน่ใจเหรอ เงียบจัสมินไม่ตอบอะไรเลสจึงพูดต่อ
นี่จัสไปหาอาจารย์แฟร์เลิสเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ นะจ๊ะ เลสอ้อนวอนเมื่อเห็นหน้าของจัสมินไม่ยิ้มเหมือนเมื่อครู่
ก็ได้ เมื่อจัสมินตอบรับทั้งคู่จึงเดินไปที่ห้องพักครู
ถอยหน่อยครับ ๆ เสียงของอาลาซิสดังขึ้นขณะที่มือของเขาก็ถือของอยู่
จัสมินนั่นเพื่อนของฟร้อนใช่ไหม เลสถาม
ใช่ เขาชื่ออาลาซิล แล้วเขาถืออะไรมาเนี่ย จัสมินแสดงความคิดเห็นกับเพื่อน
และแล้วความสงสัยของจัสมินและเลสก็กระจ่างขึ้นเพราะสิ่งที่อาลาซิลถือมาตอนนี้มันหล่นด้วยแรงกระแทกของนักศึกษาบางคน สิ่งที่อาลาซิลถือมาก็ตอนนี้ก็เละอยู่บนพื้นไม่มีชิ้นดี
เป็นอะไรหรือเปล่าอาลาซิล
ไม่เป็นไร เขาตอบทั้งที่ไม่เห็นหน้าผู้ถาม
แล้วเค้กของใครเหรอ จัสมินถามต่อ แต่คราวนี้อาลาซิลมองเห็นจัสมินแล้ว
ของ..ของ..อาจารย์แฟร์เลิส อาลาซิลจะเป็นอย่างนี้ทุกทีที่เจอหน้าจัสมิน ทั้งนี้ก็เพราะเขาเขิน และตอนนี้ตัวของเขาก็เต็มไปด้วยครีมของหน้าเค้ก
แล้วตัวเธอเลอะจะทำไง จัสมินถามด้วยความเป็นห่วง
ไม่เป็นไรนิดหน่อย อาลาซิลตอบ
แล้วนายจะเอาเค้กไปให้อาจารย์ที่ไหน เลสถาม
ก็ที่ห้องแหละ ฟร้อนก็อยู่
อืม ๆ ขอบใจนะ แล้วอย่าลืมไปเช็ดครีมออกล่ะ พูดจบราเลสก็ลากจัสมินไปที่ห้องของอาจารย์
( จบตอน )
10 เมษายน 2548 17:11 น.
chantarat
รักครั้งแรกของฉัน( หรือเปล่า )
ฉันเพิ่งรู้ว่าการที่เราได้รักใครสักคนมันรู้สึกดีมากเพียงใด และการสูญเสียใครคนนั้นไปก็เจ็บปวดใจมากเช่นกัน เมื่อก่อนฉันเคยคิดว่าการที่ฉันไม่คิดที่จะเปิดใจรับว่าการที่จะมีคนรักมันเป็นเรื่องที่ยากและไม่สำคัญสำหรับฉัน แต่เมื่อได้มาพบเธอความคิดเหล่านั้นของฉันมันก็เปลี่ยนไป ฉันกลับรู้สึกอบอุ่นกับการที่ได้รับความห่วงใยและอาทรณ์ต่อกันมันรู้สึกได้ภายในจิตใจของฉัน ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลาที่ไม่นานนักแต่เขาคนนั้นก็สอนให้ฉันรู้ว่าการรักใครสักคนและเสียใจก็ดีกว่าคนที่ไม่รู้จักรักเลย
เมื่อก่อนฉันรู้ตัวเองว่าเป็นคนค่อนข้างเก็บตัวไม่ชอบปรึกษาคนอื่นหรือเรียกอีกว่าว่าพวกมีความในใจ มีแต่รับให้คำปรึกษาคนอื่นมากกว่า ที่เป็นอย่านั้นคงเป็นเพราะฉันเก็บความลับได้ดีมั้งทุกคนจึงดูเหมือนไว้ใจฉัน ในทุก ๆ ครั้งคนเหล่านั้นโดยเฉพาะเพื่อน ๆ ของฉัน จะมาระบายเรื่องราวเกี่ยวกับคนที่พวกหล่อนรักและแอบรัก โดยส่วนมากของทุกอย่างมักจะมีสองด้านเสมอ ความรักก็เช่นกันบางคนก็ร้องไห้ฟูมฟายบางคนก็ยิ้มหน้าบาน และนี่เองที่ทำให้ฉันไม่คิดอยากจะมีความรักเหมือนกับใคร ๆ เขา ถึงแม้ว่ารักครั้งแรกของฉันมันจะเคยเกิดมานานแล้วก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่คิดจะชอบใครอีก จนในวันหนึ่งฉันได้พบกับเขาคนนั้นคนที่มาทำให้ใจที่เคยแข็งแกร่งของฉันละลายเหมือนขี้ผึ้งโดนไฟ ทั้ง ๆ ที่ครั้งแรกที่เราได้รู้จักกันเราจะไม่ได้เจอหน้ากันด้วยซ้ำ ใช่แล้วฉันรู้จักกับเขาก็เพราะคอมของน้องฉันเสียแล้วน้องของฉันก็ขอร้องแกมบังคับฉันให้คุยโทรศัพท์กับพี่คนที่มาทำคอมให้ และนี่คือครั้งแรกที่ฉันได้คุยกับเขา
ไรนะพี่ ช่องไหนนะ ฉันถามด้วยความงง
นี่...เราจำช่องที่พี่ไปเปลี่ยนได้ไหมล่ะ ใกล้ ๆ กันปลั๊กสีเขียวอ่ะ พี่คนนั้นถามฉัน
อืม...พี่คือหนูไม่ไช่ภานะพี่ หนูเป็นพี่ของภา ฉันตอบ
อ้าวเหรอ คนที่พี่เคยเจอตอนนั้นหรือเปล่า แต่พี่ว่าเสียงเหมือนกันเลยนะ
ไม่ใช่ค่ะ พี่ไม่เคยเห็นหน้าหนูหรอกน่า อืมไหนตรงลงมันใส่ช่องไหนเนี่ยพี่งงนะเนี่ย
ก็พี่ว่าพี่คงเสียบสลับสายให้อ่ะนะ ลองเปลี่ยนดูดิ
โธ่ บอกแค่นี้ก็รู้เรื่องแล้ว บอกว่าสลับสายกันพี่ชอบบอกไรวกไปวนมานะ ฉันบ่นเขานิด ๆ แล้วฉันก็จัดการคอมจนเสร็จ แล้วฉันก็ยังพิเรนส่งข้อความไปหาเขาอีกนะ อิอิ ฉันรู้จักชื่อเขานิแต่เขาไม่รู้จักฉันน่าแกล้งจะตาย ใช้ได้แล้ว thank นะพี่ สักพักฉันก็ได้คำตอบ มีอะไรถามได้ครับ ทีแรกฉันกะจะไม่ยุ่งเรื่องนี้แล้วล่ะแต่เหมือนกรรมของฉัน คอมฉันสิเสียเฉยเลยถ้าจะรอให้เพื่อนของพ่อมาซ่อมนะรอไปเถอะ พอดีนึกถึงพี่ภาษได้ฉันเลยส่งข้อความไปถามพี่แก แถมยังยิงไปหาเขาอีก ( ไม่ลงทุนอะไรเลยนะเนี่ย ) สักพักใหญ่พี่เขาก็โทรกลับแล้วเราก็คุยกัน
นี่...พี่ยังไม่รู้จักชื่อเราเลยนะ เขาถามฉัน
ชื่อภัสพี่ อืมมาถามก่อนเวลาจะลงโปรแกรมอ่ะจะทำไงเนี่ยพี่
ทำไมล่ะเนี่ย
พี่จะสอนภัสไหมล่ะ แหมแค่ถามอ่ะ คอมภัสมันเสีย
ได้ ๆ แต่มันยาวเลยนะ
เหรอพี่แล้วถ้าภัสให้พี่เอาไปซ่อมล่ะพี่คิดเท่าไหร่
ห้าร้อย รวมค่ารถพี่นะ
โห งกนะพี่เนี่ยแค่นี้คิดค่ารถด้วย
แล้วฉันก็คุยกับเขาเกือบชั่วโมง ฉันชอบคุยกับพี่เขานะ สนุกดี อีกอย่างพี่ชอบพาฉันนอกเรื่องเรื่อยเลยส่วนตัวฉันก็พยายามวกเข้าเรื่องคอมเหมือนกัน แล้ววันต่อมาเราก็คุยกันส่งข้อความหากันเสมอ ๆ ช่วงนั้นฉันมีความสุขมาก ๆ เลยล่ะ จนพี่เขาพูดเหมือนจะจีบฉัน
ภัส ถ้าพี่ชอบเราขึ้นมาจะทำไงเนี่ย พี่ชอบคุยกับเราอ่ะ
บ้าพี่ หน้ายังไม่เจอจะชอบได้ไงแล้วอีกอย่างภัสว่ามีแฟนแล้วแน่เลย
ไม่มี รอจีบเราเนี่ย อะจึ้ย แล้วจะให้พี่ไปเอาคอมวันไหน
พรุ่งนี้ ว่างป่ะ
ได้ ๆๆๆๆ ภัสไปฟิวกันเถอะวันนี้ไปป่ะ
ออกจากบ้านไม่ได้ พี่อ่ะ
แล้วเขาก็ชวนฉันทุกครั้งที่เราคุยกัน และทุกครั้งฉันก็ปฎิเสธเสมอจนฉันคิดว่าพี่ภาษคงจะเบื่อฉันแล้วก็ได้ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะรู้สึกว่าพี่ภากับฉันมีอะไรหลาย ๆอย่างที่เหมือน ๆกัน จนบางทีฉันยังหลงคิดไปว่าฉันชอบพี่ภาเข้าแล้วแต่ฉันก็เป็นพวกไม่ค่อยยอมรับความจริงสักเท่าไหร่นักอ่ะนะเลยเป็นอย่างงี้
พรุ่งนี้แล้วสิที่จะเจอหน้าพี่ภาษ และการรอคอยของฉันก็มาถึงเมื่อเสียงมือถือฉันดังขึ้น
เราอยู่ตรงไหนเนี่ย
111/212 ถามยามหน้าหมู่บ้านก็ได้พี่ ฉันบอก แล้วอีกประมาณห้านาทีมือถือฉันก็ดังอีกครั้งพร้อมกับเสียงรถ
นั่นแน่พี่ต้องมาแล้วแน่ ๆ ฉันรอต้อนรับพี่เขา อิอิ พี่เขาหน้ารักดีอ่ะ
หวัดดีพี่
ภัสใช่ป่ะ
อืมดิ แล้วพี่คิดว่าใครล่ะ เข้าบ้านดิ ฉันพูดแล้วเดินนำพี่เข้ามา
หวัดดีครับ มารยาทดีจริง ๆมือไม้อ่อนเชียว ฉันคิดในใจ
แล้วฉันก็ปล่อยให้พี่เขาคุยกับแม่ไปส่วนฉันเหรอ ฮ่า ๆ ไปเล่นกับน้องดีกว่า และเมื่อพี่ถอดซีพียูเสร็จแล้วฉันก็ไปส่งพี่เขาหน้าหมู่บ้าน เป็นคนดีจริง ๆเลยฉัน พี่ชวนฉันคุยตลอดเลย ฉันอายนะเนี่ยก็เขาเคยบอกเองนิว่าฉันเป็นทอมหรือเปล่า เมื่อถึงหน้าหมู่บ้านเราก็ยังคุยกันอีกใจฉันเต้นแรงมากเลยล่ะ มีอีกนะเขาชมว่าฉันน่ารักฉันล่ะมีความสุขมาก ๆเลย ในคืนนั้นพี่ภาษก็ส่งข้อความมาให้ฉันอีก อิอิ สุขสุดๆ
ฉันรู้สึกได้เลยว่าฉันเป็นสุขมากกว่าเมื่อก่อน แต่ฉันก็ยังไม่คิดว่าพี่เป็นแฟนหรอกนะ แต่พี่เขาคงไม่รู้หรอกว่าฉันให้ใจไปหมดแล้ว แต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจเองมากกว่า
จนวันที่พี่เขาเอาคอมมาให้ฉันอยุ่กับพี่ภาษตั้งหลายชั่วโมง เราคุยกันอย่าสนุกสนานเหมือนรู้จักกันมานานพี่เขาก็ลงโปรแกรมฉันก็นั่งดู แล้วเราก็แซวกันตามประสา แต่มีอย่างหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนนั่นคือเขาจะชวนฉันตลอดแต่นั่นก็คือคำตอบของฉันเสมอคือไม่ แล้วพี่ก็กลับไปแต่ฉันก็รักพี่เขามากขึ้นกว่าเดิมแล้วแหละ จนกระทั่งปัจจุบันฉันกับพี่ภาษก็ยังติดต่อกันและคุยกันมาขึ้นกว่าเก่า จนฉันคิดว่าฉันเริ่มรักพี่เขาแล้ว แต่ก็มีอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นทำให้ฉันต้องมานั่งเศร้า เงียบและ อยู่กับตัวเองเมื่อพี่เขาไม่โทรมาหาฉันเหมือนก่อนฉันรู้สึกว่าใจมันห่อเหี่ยว ได้ยินเพลงรักทีไรน้ำตามันก็เอ่อทุกทียิ่งได้เจออะไรเกี่ยวกับพี่ภาษฉันก็ยิ่งจมดิ่งอยู่กับความทุกข์กว่าเดิม ฉันเลยได้แต่คิดว่าถ้าฉันทำดีกับพี่เขาให้มากกว่านี้ ดูแลพี่เขาเหมือนที่เขาทำให้ฉันสักครึ่งฉันคงไม่ต้องมานั่งร้องไห้อย่างนี้ ฉันไม่ควรปิดใจของตัวเองแบบนี้เลยจริง ๆ แต่ถึงไงฉันก็ยังรักพี่นะค่ะพี่ภาษของภัส.
18 กุมภาพันธ์ 2548 21:37 น.
chantarat
วันนั้นที่ฉันจะบอกรักเธอ
วันทุกวันของฉันยังดำเนินต่อไปอย่างช้า ๆ มันดูช่างน่าเบื่ออะไรอย่างนี้นะ
ฉันบอกตัวเองอย่างนี้ทุกครั้งที่เจอกับคนที่ฉันเคยรัก รักมากที่สุดจนฉันยอมทำทุกอย่างให้เขามีความสุข
แต่สิ่งที่ฉันได้กลับมามันเป็นเพียงความว่างเปล่า ที่ฉันต้องทนเก็บมันไว้ในใจ ตลอดกาลโดยที่เขาคนนั้น
ไม่มีทางที่จะรู้ได้เลย
เรื่องนี้มันเกิดขึ้นมานานเท่าไหร่ฉันไม่อยากจะจำมัน เพราะทุกวันของฉันมันเป็นวันที่น่าเบื่อ ฉันต้องฝึกยิงปืน
ออกกำลังกาย และเรียนรู้วิชาต่าง ๆ ฉันถูกฝึกมาให้แข็งแกร่ง ไม่รู้จักคำว่ารัก ฉันเป็นนักฆ่า ใช่ทุกคนมักจะเรียกฉันอย่างนี้
ฉันฆ่าคน และคนที่ฉันจัดการจะไม่มีทางรอดไปได้ จนถือได้ว่าฉันมีฝีมือมากคนนึงเลยทีเดียว แต่แล้วโชคชะตาของฉัน
ก็เล่นตลกกับฉัน
วันนั้นฉันได้รับคำสั่งให้ไปฆ่าชายหนุ่มคนหนึ่ง เขาไปขัดผลประโยชน์ของเจ้าพ่อใหญ่ทางภาคเหนือ แต่ฉันไม่คิดว่า
เขาคนนี้จะทำให้ฉันเป็นอย่างนี้ไปได้ วันที่ฉันตั้งฉันใจฆ่าเขาฉันปลอมตัวเป็นหญิงสาวที่หาความสวยไม่ได้ ฉันไม่แต่งหน้า
ทำตัวให้โทรมที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฉันแกล้งเขาสารพัด โดยที่หวังจะให้เขาโกรธ แต่ทุกอย่างกับผิดคาดฉันแกล้งชนเขาแล้วฉันก็ล้มลง
" ขอโทษครับ คุณเป็นอะไรมากไหม " เขาถามฉัน
" เปล่าค่ะ ไม่เป็นไรมาก ขอโทษคุณด้วยนะค่ะ "
" คุณไปทำแผลดีกว่าไหม " เขาพูด แต่ฉันกลับคิดว่าทำไมต้องทำแผลด้วย สุดท้ายฉันก็รู้ว่ามีเลือดออกที่แขนของฉัน
เขาคนนั้นรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าของเขามาซับเลือด แล้วพาฉันไปที่ห้องทำงานของเขาแล้วเขาก็รีบทำแผลให้ฉัน ตอนนั้น
ฉันไม่รู้สึกอะไร จนเวลาผ่านพ้นไปเขาดีกับฉันทั้ง ๆ ที่ฉันไม่เคยให้อะไรเขาสักอย่าง จนวันหนึ่งฉันได้ถามเขา
" เจ เอ้มีเรื่องจะถามนะ เจต้องตอบเอ้นะ "
" ได้สิ จะถามไรล่ะ "
" ถ้าเอ้... อืมถ้าเอ้ไม่ได้หน้าตาอย่างนี้ ไม่ใช่คนคนนี้น่ะ เจจะทำไง "
" เอ้ .... ทำไมถามงั้นล่ะ ถึงแม้ว่าเจจะรู้จักกับเอ้แค่ 2 อาทิตย์นะ แต่เจก็รู้ว่าเอ้เป็นคนดี "
" เอ้ถามไง ตอบสิ " ฉันทำหน้าเศร้า
" เจยังรักเอ้ไง " เขาพูดหน้าตาเฉย แต่ในใจฉันรู้สึกตื้นตัน
" เอ้ไม่รักเจนะ เจอย่ารักเอ้เลย " ทำไมนะ ทำไมฉันถึงพูดอย่างนี้
" ทำไมล่ะ เจรักเอ้ข้างเดียวก็ได้นะ " เจพูดทั้ง ๆ ที่หน้าตาของเขาก็เศร้ามาก ฉันทำอย่างนี้ได้ไง
" เจห้ามรักเอ้ สักวันถ้าเอ้ฆ่าเจ เอ้จะได้ไม่รู้สึกผิด "
" เจยอมให้เอ้ฆ่านะ เจรักเอ้ " ทุกคำพูดของเขายังดังก้องอยู่ในหูของฉัน
แล้วมันก็ยังอยู่ในความทรงจำตลอดมา " เจจะรู้ไหมว่าเอ้ก็รักเจ "
สุดท้ายวันวันนั้นก็มาถึงวันที่ฉันจะต้องตัดใจจากเขาคนนั้นมา ก่อนที่ฉันจะหักห้ามใจ
ไม่ได้ นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันทำงานไม่สำเร็จ และฉันก็ได้รู้จักความรักที่มันยิ่งใหญ่แต่ฉันไม่อาจ
จะเก็บมันไว้ได้ " เจ " ชื่อนี้คือคนที่ฉันจะรักตลอดไป
งานนี้ที่ฉันทำไม่สำเร็จฉันต้องโดนทำโทษ และมีคนที่ต้องการเก็บฉันเพราะช่วงนี้ถือว่าฉันอ่อนแอ
ที่สุด และนี้ก็เป็นเหมือนสิ่งที่ฉันฝันตลอดมา เจนัดฉันออกมาทานข้าว ทั้งที่ฉันก้รู้ว่าถ้าฉันออกมา
ฉันต้องโดนอะไรบ้าง แต่หัวใจของฉันเรียกร้องที่จไปพบะเขาคนนั้น คนที่ฉันได้มอบใจทั้งดวงให้เขา
โดยที่เขาจะต้องไม่รู้ ฉันให้เขารู้ไม่ได้
" เอ้ เราดีกันนะ มาเจอกันบ่อย ๆ เหมือนเดิมนะ " เจพูดเสียงสดใส
" ไม่ได้ เอ้มีงาน " หัวใจฉัน
" งั้นเจโทรไปหาเอ้บ่อย ๆได้ไหม "
" ไม่ได้ เอ้กำลังจะเปลี่ยนเบอร์ " เขาจะรู้ไหมว่าฉันต้องทำใจขนาดไหน
" เอ้ พูดกับเจเหมือนเมื่อก่อนสิ " เสียงเขาเว้าวอนเหลือเกิน
" พูดไง เอ้จะต้องไปแล้ว " ฉันรีบตัดบทก่อนที่น้ำตาของฉันจะไหล
" เอ้จะไปไหน " ปัง
ฉันไม่ตอบแต่ฉันกลับวิ่งไป วิ่ง ๆ ๆ จนรู้สึกว่าเขาจะตามฉันไม่ทัน แต่ฉันรู้สึก รู้สึกเย็นจัง
ฉันรู้สึกตัวเบา เอทำไมมันหนาวอย่างนี้นะ ฉันวิ่งมาไกลขนาดนั้นเลยเหรอ แต่.........
ฉันรู้สึกได้ถึงว่ามีมือของใครบางคนกอดฉันไว้ ฉันพยายามจะสลัดมันแต่ฉันไม่มีแรง ทำไมนะ
" เอ้ ๆๆๆๆๆๆ " เสียงเจนี่นา
ฉันอยากหลับตาจัง ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้นะ ฉันอยากหลับตลอดไปจัง หลับอยู่ในอ้อมแขนของคนทีฉันรัก
" เอ้ อย่าหลับนะ เอ้ " เสียงเจยังดังอยู่ใกล้ ๆ ฉัน ฉันเหนื่อยทำไมนะ ทำไมไม่มีแรง
" เอ้ เจรักเอ้ เอ้ห้ามเป็นอะไรนะ เอ้ เอ้ " ทำไมเจตโกนนะ " เจ "
ฉันพยามยามที่จะถามแต่เสียงของฉันไม่สามารถถ่ายทอดไปหาเจได้ เอ้อยากบอกว่าเอ้รักเจนะ รักมากแต่มัน
คงสายไป สายไปที่ฉันจะบอกคำว่ารักกับเจ
" เอ้ อย่าหลับตา เอ้ " ฉันไม่มีแรงอีกแล้ว ฉันค่อย ๆ ปิดตาลง มีความสุขจัง ฉันอยากอยู่กับเจตลอดไป
ฉันอยากได้ยินเสียงเจอย่างนี้ แต่บัดนี้เสียงนั้นได้เงียบลงไปแล้ว และเจก้คงไม่มีวันได้รู้ว่าฉันคิดอย่างไร
กับเขา ถ้าฉันย้อนเวลาได้ ฉันอยากจะทำทุกอย่างให้เจมีความสุข แต่วันนั้นคงไม่มีอีกแล้ว
ทุก ๆ ที่ 14 ของทุกปีเจจะไปเยี่ยมเอ้ทุกครั้ง ทั้ง ๆ ที่เขาก็มีคนที่มาชอบมากมายอต่เขาไม่อาจที่จะลืมเธอ
คนที่มากวนเขา ทำให้เขาสนุก แต่วันนี้ไม่มีเธอคนนั้นอีกแล้วเธอตายแล้วแต่เธอยังอยู่ในใจเขาเสมอ ไม่ว่าเอ้จะรักเจหรือไม่แต่
ความรักที่เจมีให้เอ้จะคงเดิมตลอดไป แล้วสายลมก็พัดโบกเหมือนมีใครมากระซิบว่า " เอ้รักเจ "
28 มกราคม 2548 21:57 น.
chantarat
บทที่ 3
เช้าแล้ว....ชีวิตของฉันวันนี้จะเป็นไงนะ วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันต้องเริ่มแกล้งคบกับพี่เต้ เฮ้อ..เหนื่อยกับชีวิตจัง อ้าวจริงสิวันนี้ฉันมีเรียนพิเศษนี่ อิอิ ฉันมีข้ออ้างแล้ว....ดีใจ ฮ้า ๆๆๆๆๆๆๆ พี่เต้ต้องไม่ทำให้
ฉันต้องขาดเรียนหรอกน่า อิอิ เขาต้องเป็นรุ่นพี่ที่ดีต่อรุ่นน้องดิ จริงไหม หลังจากที่ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นานมากแล้วฉันก็พาร่างที่ไร้วิญญาญมาถึงหน้าโรงเรียนแต่แล้วสิ่งที่ฉันเห็นก็ทำให้ฉันช็อกกกกก อะไรนะเหรอ
พี่เต้นะสิ เขายืนรอฉัน เอ....หรือเขาไม่ได้รอนะ แต่ในมือเขามีดอกกุหลาบด้วย สวยเชียว " อ้าว น้องมีนาจ๋า " อืม คำพุดของพี่เขาทำให้สาว ๆ บริเวณนั้นหันมามองฉันเป็นตาเดียว ฉันกลัวนะเนี่ย " พี่เต้ มายืนทำไรตรงนี้ค่ะเนี่ย "
ฉันถาม ถึงแม้ว่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว ก็มันเขินอ่ะ " พี่ก็มารอมีนาไง เราตกลงคบกันแล้วนี่นา " ดูพี่เขาพูดดิ ฉันอายนะ พูดได้ไงเนี่ยฉันอ่ะนึกว่าพี่เขาพูดเล่น " ไป..เข้าโรงเรียนกัน " พี่เต้พูด แต่เขาไม่ใช่แค่พูดอ่ะดิ เข้าจับข้อมือแนแล้วพาเข้าโรงเรียนไป
ฉันรู้สึกถึงรังสีอำมหิตของผู้หญิงที่มองฉันกับพี่เต้ ฉันจะถูกฆ่าตายไหม อีกตั้ง 13 วันนะกว่าจะครบสัญญากับพี่เขา โอ๊ย...ปวดหัว
ในห้องของฉันเกือบจะทุกคนเข้ามาถามฉันเกี่ยวกับเรื่องของพี่เต้ ฉันจะตอบได้ไงล่ะเพิ่งเจอพี่เขาแค่ 2 วันเองนะ แต่ฉันก็แกล้ง ๆ ตอบไป อิอิ ฉันก็มั่ว ๆไป แต่ผู้หญิงพวกนั้นก็เชื่อ ในที่สุดฉันก็ผ่านพ้นวันแรกของการคบกับพี่เต้ไปได้อย่างทุลักทุเล
แต่ฉันก็ยังแอบมองคิมอยู่ดี อิอิ ก็คิมออกจะน่ารัก ฉันเลยลองถามคิม " คิม " ฉันเรียก " ทำไมเหรอมีนา " " อืม..ฉันอยากถามว่า..เออ..การบ้านวันนี้มีอะไรบ้างน่ะ " ฉันถามพร้อมกับยิ้ม ยิ้มฝืด ๆอ่ะนะ คิมจะรู้ไหมเนี่ย " อ๋อ วันนี้ไม่มีนะการบ้าน "
" เหรอ อืม...ขอบใจนะ " ฉันชอบฟังเสียงคิมจัง " มีนาเธอเป็นไรอ่ะ ใจลอยไปไหนแล้ว " เสียงคิมถาม " เปล่านี่ " " แล้วที่เขาบอกกันว่าเธอเป้นแฟนพี่เต้ จริงไหม " คิมถามฉัน ใจฉันอ่ะอยากจะตอบว่ามันไม่ใช่นะจ๊ะคิม แต่ในความเป็นจริงฉันตอบอย่างงี้ไม่ได้
โธ่ ใจฉันจะละลายแล้วนะที่เห็นหน้าของคิม " ใช่ฉันคบกับพี่เต้อยู่ แต่คงจะคบได้อีกไม่กี่วันหรอก " นี่ฉันเลี่ยงแล้วนะ ฉันอยากให้คิมรู้จะตาย ว่าฉันชอบเธอ ................ โธ่ชีวิตฉัน
" มีนา น้องมีนา " นั่น..นั่น..เสียงพี่เต้นี่นา โหเขาลงทุนมารับฉันถึงห้องเลยเหรอเนี่ย " ไปกันเถอะ มีนา วันนี้พี่คิดถึงมีนามากกกก รู้ไหมจ๊ะ " ดูพี่เขาทักฉันดิ เดี๋ยวฉันชอบพี่เขาจริง ๆ ทำไงอ่ะ ฉันต้องคบกับเขาอีกแค่ 13 วันเองนะ แล้วหนจะคิมอีก " มีนา ไปเถอะนะ พี่มา
รับแล้ว " เสียงพี่เขาเรียกฉันเป้นรอบที่สามแล้ว ฉันเลยกล่าวลาคิม ( ทั้งที่ฉันไม่อยากไป ฮื้อๆๆๆๆๆ ) แล้วก็วิ่งออกมาหาพี่เต้ ฉันเลยกระซิบถามพี่เขาว่า " พี่เต้ ไม่ต้องพูดเพราะแล้วก็หวานขนาดนั้นก็ได้ค่ะ " " ทำไมล่ะ เราคบกันอยู่ไง " " แต่มีนาบอกแล้วไง ว่าแกล้ง " " ทำไมอ่ะ
มีนากลัวว่าจะหลงเสน่ห์พี่หรือไง อิอิ " พี่เต้ขำ อ่า..ฉันเพิ่งเคยเห็นนะเนี่ย แต่พี่เขาก็น่ารักดี
ระหว่างทางที่จะไปที่รถของพี่เต้ ก็มีผู้หญิงที่น่ารักมากคนหนึ่งเข้ามาหาพี่เต้อ่ะ " รุ่นพี่ค่ะ คบกับฉันเถอะนะค่ะ " ต้าย..เขากล้ามากเลยนะนี่ยที่กล้าสารภาพรัก ถ้าเป็นฉันนะ ฉันไม่เคยกล้าเลย " พี่มีแฟนแล้วนะ นี่ไง " ระหว่างที่ฉันตกตะลึง พี่เต้ก็พาฉันมาตรงหน้าผู้หญิงคนนั้น
" นี่ แฟนพี่ชื่อมีนา " อ้าวพี่เขาแนะนำซะเรียบร้อย " พี่เริ่มคบกับมีนาวันนี้ " พอพี่เต้พูดจบผู้หยิงคนนั้นก็วิ่งหายไป " พี่เต้ค่ะมีคนมาสารภาพรักกับพี่ทุกวันเหรอ " " ใช่ คนเมื่อกี้รอบที่ 5 แล้ว พี่เบื่อมากถึงให้มีนาช่วยไง " " แล้วพี่ไม่คิดจะชอบใครบ้างเหรอ " " คิด มีมีคนที่พี่แอบชอบ
แต่คนคนนั้นเขาไม่รู้ตัว " " พี่เล่าให้ฟังได้ไหมค่ะ " ฉันถามด้วยน้ำเสียงที่อยากรู้อ่ะนะ " ได้ แต่มีนาต้องคบกับพี่ 1เดือน เป็นข้อแลกเปลี่ยน " " พี่เต้....งั้นมีนาไม่อยากรู้แล้ว " พี่เขาคิดได้ไงอ่ะมุกนี้ อิอิ ทีหลังจะเอาไปใช้มั้ง " อยากรู้เถอะ พี่อยากบอก แค่เพิ่มไปอีกไม่กี่วันเอง นะ มีนา "
พี่เขาอ้อนเก่งจัง อืมความจริงฉันอยากรู้นะ แต่แกล้งฟอร์มงั้นแหละ " ก็ได้ค่ะ " แต่เอฉันคิดถุกหรือผิดเนี่ย....
---------------------------------------------- โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ----------------------------
หน้าส่วนตัว
1404
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟchantarat
