11 ธันวาคม 2547 21:23 น.
chantarat
ฉันสัญญาว่าเธอคือคนสุดท้าย
คนข้างกายฉันจะมีเธอตลอดไป
แม้ว่าฉันนั้นไม่น่าจะเชื่อถือ
แต่ก็อืม.....เชื่อฉันหน่อยได้ไหม
ฉันสัญญาไงว่าไม่เปลี่ยนไป
เพราะหัวใจของฉันเธอครอบครอง
11 ธันวาคม 2547 21:14 น.
chantarat
ตราบ...ที่ฟ้านั้นยังเป็นสีฟ้า
ตราบ...น้ำตาของคนยังรินไหล
ตราบ...ที่ลมยังพัดเย็นอยู่ไกลใกล้
ตราบ...หัวใจของคนยังเต้นรัว
ตราบ...พื้นดินยังคงความชุ่มชื้น
ตราบ...กลางคืนยังมีจันทร์แสงสลัว
ตราบ...คชสียังทำใจให้หวั่นกลัว
ตราบ...อาทิตย์นั้นมืดมัวในวันใด
ตราบ...นั้นใจฉันคงจะเลิกรัก
ตราบ...นั้นใจฉันคงดับสิ้นสลาย
ตราบ...ที่เมื่อฟ้านั้นถล่มดินทลาย
ตราบ...นั้นใจฉันถึงเลิกรักเธอ
11 ธันวาคม 2547 21:12 น.
chantarat
อยากฝากลมให้ไปบอกกับเธอ
ว่าฉันเพ้อถึงเธอมากแค่ไหน
อยากฝากดาวฝากนกที่บินไป
บอกว่าใจฉันอยู่ใกล้ ๆ เธอ
แต่รู้ไหมว่าที่ฉันห่างเหิน
ที่ฉันเดินไกลห่างอยู่เสมอ
เพราะว่ากลัวเธอจะรู้ใจสิเออ
ว่ารักเธอ รักมาก แต่ก็กลัว
11 ธันวาคม 2547 21:11 น.
chantarat
มีคนเคยบอก.............ได้บอกกันฉัน
ความรักเรานั้น............ช่างแปลกดีหนอ
ความรักหญิงชาย.......มีรักมีรอ
แตกต่างจริงหนอ.......ความรักคนเรา
หญิงเริ่มจากศูนย์.......เกิดก่อเป็นเงา
ร้องไห้โศกเศร้า..........ปวดใจเหลือเกิน
เพราะจากไม่รัก..........เป็นรักมากเพิ่ม
รักแล้วใจเริ่ม.............ให้ใจทั้งดวง
แต่รักจากชาย............พูดเหมือนคำลวง
ให้รักมาร่วม..............จากร้อยลดลง
และรักจากชาย...........ดูไม่มั่นคง
จากมากถอยลง..........คงเจ็บไม่นาน
ผิดกับสตรี...............คงเจ็บรนราน
เพราะรักมานาน..........กว่าจะก่อตัว
11 ธันวาคม 2547 16:07 น.
chantarat
เมื่อลมหนาวพัดมาอีกคราหนึ่ง
ใจรำพึงนึกถึงแต่ความหลัง
ในวันที่เรานั้นยังมีกัน
เหมือนความฝันที่ผ่านมาไม่นาน
แต่วันนี้ไม่มีเธอเคียงคู่
และไม่รู้เธออยู่หรือเปลี่ยนผัน
อยากฝากลมฝากดาวฝากกลุ่มควัน
ถามเธอนั้นใจยังเหมือนเดิมไหมเอย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟchantarat
หน้าส่วนตัว
992
