3 กุมภาพันธ์ 2548 12:52 น.
burst
ขออยู่ดีๆ ......ตายตามอายุ
ความรู้ใช่บรรลุ.......อรหันต์
ก่อนหน้า.......เคยแต่งกลอนทุกวัน
ก็แค่หายหน้า...ไม่เจอกัน...มาพักนึง
กลอน..ก็คือกลอน
ถึงไม่มีออดอ้อนให้คิดถึง
ไม่ต้องการเสียงด่าว่าอื้ออึง
ให้ต้องตกตะลึงยามอ่านกลอน
ผมไม่อยากเป็นศัตรูกับใคร
และพยายามจะขอบใจ...ที่มาสอน
ต่อแต่นี้..ทำงานเสร็จ...กลับบ้านนอน
ไม่แต่ง...แ - ม่ - ง แล้วกลอนชวนกวน ตี - น
ด่ากันนัก...ประชดกันนัก
อยากแช่งอยากชักให้ตายดิ้น
ก็อยู่มาได้....ไม่ขอใครกิน
ไม่กระดากลำบากลิ้นไปด่าใคร
พอแล้วพอ....พอแล้วล่ะ
เคยคิดนะ...ว่ากลับมาใหม่
คงเหมือนบ้านหลังเดิมเติมแรงใจ
และผูกพันเข้าใจคนอย่างเรา
ก็เอาเถอะ pigstation ก็เอาเถอะ
เหลือคำด่าอีกเยอะ...จริงมั้ยเล่า
กลอนแปด...กลอนตลาด ด่าสาดเอา
ก็เชิญเลย อยากรุกเร้าก็ตามใจ
ก็ขอจบจำนวนกลอนไว้เท่านี้
และยืนยันว่าคราวนี้ไม่มีใหม่
จบที่คนชื่อ burst เกิดเร็วไป
ไม่เหมาะกาลสมัยในกวี
เอาอะไรกันนัก แค่แต่งกลอน
มันจะทำให้สั่นคลอนถึงลิ้นปี่
หรือไปบีบหัวใจในบางที
จะลำบาก เ-ยี่-ย-ว ขี้ หรือยังไง
ไม่ทะเลาะ ไม่ทะเลาะ ไม่ทะเลาะ
ถ้าอยู่แล้วไม่เหมาะ ขอได้ไหม
ที่ผ่านมาใครเคยปลื้ม ลืมมันไป
ลาครั้งนี้ลาไกลให้ลืมกัน
ตอนกลับมาไม่อยากให้ลืม
ยังคิดถึงคนเคยปลื้ม..อย่าลืมฉัน
ณ วันนี้ยอมรับมันกลับกัน
อยากให้ลืมคืนวันที่ผ่านมา
ผมไม่อยากจะจำอะไรอีก
ใช้แค่หลบแค่หลีกหรือหนีหน้า
ในวันนี้...วันที่ 3 กุมภา
ขอเป็นวันร่ำลา...เป็นทางการ
------------------------------------------------------------
ไม่กลับมาแล้วล่ะครับ แต่สำหรับพี่ๆที่ใจดี
น้องๆที่เคยคุยกัน เป็นกำลังใจให้กันนะครับ
ผมจะเข้ามาอ่านกลอนพวกคุณเสมอๆ รับรอง
ฝากถึงพี่ ผีเสื้อปีกบาง ที่หายไปนาน
หากพี่ยังได้อ่านกลอนผมนะ ผมคิดถึงพี่นะ
แล้วก็พี่ๆ ที่คุ้นเคยทุกท่านด้วยครับ
ผมเบื่อครับ ไม่อยากต้องทนอะไรครับ
ถ้าเข้ามาแล้วไม่สบายใจ ผมทนไม่ได้ครับ
เพราะไม่อยากเป็นศัตรูกับใคร
คราวที่แล้วก็คุณ ศิษย์สุนทรภู่ทีนึงและ
เบื่อครับ
2 กุมภาพันธ์ 2548 16:46 น.
burst
ฉันหายไป....ตอนไหน.....ฉันไม่รู้
เหมือนรู้สึกว่าจู่จู่....ฉันก็หาย
เหลือแต่ความเงียบเหงา....เศร้า....เดียวดาย
ความรู้สึกรุมทำร้าย....ใจของเรา
ก่อนเคยอยู่ตรงนี้...ก็ที่ฉัน
พอผันผ่านคืนวันมันก็เก่า
ลืมเขาลืม...ลืมสหาย..กลายเป็นเงา
จดจำเพียงภาพที่เขาเคยเจรจา
ณ วันนี้ ฉันหายไป เป็นคนอื่น
มิตรภาพเคยหยิบยื่นกลับหายหน้า
กลายเป็นนักกลอนใหม่...ไม่เข้าตา
กลายเป็นคนไร้ค่า น่ารำคาญ
ปากก็จัด กัดเจ็บ กลอนเหน็บแนม
เค้าเลยไม่อยากแจม สนุกสนาน
ไม่คิขุ ไม่ทายทัก รักใครนาน
เค้าเลยไม่ต้องการอยากเหลียวแล
ฉันไม่มีตัวตน บนเว็บบอร์ด
และไม่ได้ฮิตฮอตให้แยแส
ทุกสำนวนเหลวไหล ไม่ค่อยแคร์
กลายเป็นคนแก่ๆ ที่เก่าเกิน
ฉัน........หาย.......ไป.... จริงๆ ฉันหายไป
จึงสมควรทำใจ ตั้งแต่เนิ่น
หากวันหนึ่งฉันหายไปโดยบังเอิญ
ก็คงไม่นานเกินให้ลืมกัน
สังคมใหม่ ไม่รู้จัก ใครสักคน
โลกนี้เหมือนสับสน...คนอย่างฉัน
จะก้าวล้ำกำแพงก่อพอกีดกัน
ให้เหลือเพียงสิ่งนั้น...ความเดียวดาย
------------------------------------------------------------------
ทุกอย่างเปลี่ยนไปเยอะนะ.......................
2 กุมภาพันธ์ 2548 10:21 น.
burst
อยากแต่งกลอนให้กับเค้ามานานแล้ว
จึงตั้งใจแน่แน่วแซวเค้าหน่อย
รอถึงลูกถึงคน อดทนคอย
ยอดผู้ชมไม่น้อยมาคอยชม
ตั้งแต่เค้าออกมาจากไอทีวี
ก็สร้างสรรค์สิ่งดีดีที่เหมาะสม
สร้างรายการมหาชนคนนิยม
ต้องยอมรับกับคารมเชือดเฉือนใจ
แต่ละคำพี่ท่านสรรค์มาจ้อ
ไอ้เราก็หัวร่ออยากขอใหม่
ยิงคำถามทีไรนะ มันสะใจ
เหมือนเราไป นั่งถาม ด้วยตัวเรา
เจอตัวจริงมาแล้วครับ แกดูดี
หน้าตาก็ตี๋ๆ แต่หล่อเหลา
แฟนผมยังแอบชม ข่มผมเอา
ว่าให้เท่ห์แบบเขา...ซักครึ่งนึง
สรยุทธ์ครับพี่...หากได้อ่าน
ผมนิยมชมพี่ท่านอย่างลึกซึ้ง
หากใครเค้าต่อว่าด่าอื้ออึง
ก็ยังมีผมคนนึง ที่ชอบใจ
ถามเถอะพี่หากมีดีให้พี่ถาม
ถึงใครๆ จะประนามหยามพี่ให้
ณ วันนี้ พี่ก็สมเป็นคนไทย
คอยใส่ใจความคิดเห็นประชาชน
SMS ไปโหวตโทษเรื่องใด
สะท้อนเสียงส่งไปไม่สับสน
มีเปอร์เซ็นต์ให้คิดสิทธิ์ทุกคน
พี่สะท้อนความสับสนเป็นภาพจริง
หากสักวัน...ออกรายการ...เคียงข้างพี่
คงเป็นสิ่งที่ยินดีเป็นอย่างยิ่ง
เสียงชาวบ้านเค้าสรรเสริญเกินอ้างอิง
สรยุทธ์คือคนจริง.....ของพวกเรา
---------------------------------------------------------
ในฐานะคนทำงานสื่อคนนึงอ่ะนะครับ ชอบพี่เค้ามากครับพ้ม
1 กุมภาพันธ์ 2548 18:05 น.
burst
ตาฉันเป็นรอยแยกแหกไปหมด
มีเลือดไหลหลายหยดรดใจฉัน
เธอแหกตาพล่าหัวใจไปทุกวัน
จนแห้งเหือดเลือดรักนั้นมันลดลง
อาจสับสนว่าคนดีเป็นที่หนึ่ง
เคยหลงรักปักใจซึ้งถึงขั้นหงส์
แต่เมื่อเธอทำร้ายหน่ายกันลง
เธอก็เปลี่ยนจากหงส์เป็นแร้งกา
ตาฉันบอดใจฉันมืดชืดทั้งใจ
มองไม่เห็นความเป็นไป..ดังใครว่า
ผู้คนหยามเยี่ยงกระโถนโดนแหกตา
ยังโง่งมชมเธอว่า...ดีแสนดี
ต่อไปนี้......มีอะไร....จะให้แหก
เหลือแต่ความเหลวแหลกและบัดสี
ตาสองตาพล่ามัวชั่วสิ้นดี
สายเกินแล้วสิ่งดีๆ จะได้ยล
ขอน้ำยาหยอดตามาให้หน่อย
เอาเข็มเย็บเก็บรอยค่อยๆด้น
ให้ตาฉันหายแหก....จำแนกคน
ว่าควรรัก....ควรสน....คนอย่างไร
เก็บแผลเป็นคราวนี้ไม่มีอีก
ให้รู้หลบเป็นปีกหลีกให้ได้
คนอย่างเธอไม่อยากเจอจนวันตาย
โปรดระวังเธอไว้...เธอแหกตา!!
หน้าส่วนตัว
2927
