22 กรกฎาคม 2547 09:38 น.
burst
หมาเห่าดาวเทียม
burst
เธออยู่สูงสุดฟ้าเกินกว่าเห็น
นั่งมองเงาเช้าเย็นเห็นแต่ฝัน
ในชีวิตได้แต่คิดอยู่ทุกวัน
เธออยู่สูงเกินกว่าฉันจะเอื้อมมือ
ฉันก็เป็นแค่หมาราคาต่ำ
มิสมควรสมคำจะยึดถือ
อยากให้เธอเป็นลูกไก่ในกำมือ
แต่ความจริงนั่นหรือ...คือฝันไป
แม้เครื่องบินบินผ่านยังพอเห่า
คงซักวันเธอจะเข้าใจฉันได้
เห่าเห่าเห่า...ค่ำเช้าเพื่อเอาใจ
ได้แต่เห่าเห่าไปไม่อายเธอ
แต่นี่ฉันยิ่งเห่ายิ่งไม่เห็น
นั่งมองเงาเช้าเย็นเป็นแต่เหม่อ
ยืดคอมองขึ้นไปไม่เห็นเจอ
เธอนะเธอสูงยิ่งกว่าจะรอคอย
ฉันเหมือนหมาเห่าดาวเทียมไม่เจียมตัว
กลัวก็กลัวว่าต้องเศร้าต้องเหงาหงอย
ถึงจะเห่าเท่าไร...เธอไม่คอย
ยังคงลอยสูงเด่น..อยู่เช่นเดิม
-----------------------------------------------------------
รักคนที่สมน้ำสมเนื้อกันดีกว่านะผมว่า...
22 กรกฎาคม 2547 08:58 น.
burst
ฉันไม่ได้เป็นรถเบ๊นซ์คันใหญ่
ให้เธออวดใครใครในตัวฉัน
บนถนนรถรานับพัน
ไม่มีค่าเท่านั้นไร้ราคา
ฉันมันก็แค่ทางเท้า
คนเดินดินอย่างเราเค้าเหยียบหน้า
ใช้ทางเท้าสัญจรไปมา
ยังดิ้นรนไขว่คว้าอยู่ร่ำไป
ฉันเป็นทางเท้าให้เธอย่ำ
แล้วแต่เธอจะทำอะไรไว้
ยอมให้เธอเหยียบย่ำตามใจ
ถึงแม้เธอจะไปขึ้นรถยนต์
แต่....
โปรดจงคิดเถอะที่รัก
ฉันเป็นที่พัก..ให้เธอกี่หน
บนเส้นทางที่วกวน
มีกี่คนมองข้ามเธอไป
รถราขับเบียดขับแซง
อันตรายคอยกลั่นแกล้งเธอแค่ไหน
อุบัติเหตุมากมายเพียงใด
จะหาความปลอดภัยไม่ค่อยมี
ถึงฉันเป็นแค่ทางเท้า
แต่ใครเขาก็ไว้ใจตรงนี้
ทั้งปลอดภัย....จริงใจ...ปราถนาดี
พร้อมให้เธอคนดีไม่เคยไกล
ที่ที่เธอใช้เหยียบย่ำ
คนที่เธอทำให้ช้ำ...ให้ร้องไห้
แต่ที่ตรงนี้....ที่เธอปลอดภัย
และเป็นที่พักใจ....ไม่เปลี่ยนแปลง
ทางเท้าอย่างฉันไม่เคยขอ
และยังเฝ้ารออยู่ทุกแห่ง
ยามใดอ่อนล้าหมดแรง
ยามถูกกลั่นแกล้ง...จงกลับมา
----------------------------------------------------------
คนดีไงครับ ต้องเจอแต่เรื่องทุกข์ใจ
แต่ก็หวังให้เค้าไปดีมาดีน่ะครับ
21 กรกฎาคม 2547 11:22 น.
burst
ถ้าเสียใจวันนี้แล้วดีขึ้น
ล้มแล้วลุกขึ้นยืน...ยังพอไหว
ถ้าร้องไห้วันนี้แล้วพอใจ
ก็เต็มที่วันนี้ได้...แล้วลืมมัน
จำเสียงหัวเราะ...นั้นได้ไหม
ก่อนนั้นไง...เสียงใครนั่น
เรากอดคอ...หัวเราะ....กันทั้งวัน
ตบหัวฮากันลั่น...นั่นเสียงใคร
ฉันยังอยู่ไง...ฉันยังอยู่
เงยหน้าขึ้นดู...รู้ใช่ไหม
คนก่อนนั้น กับคนนี้ คือคนใด
ยังเป็นฉันใช่ไหม...เพื่อนของเธอ
อยากจะร้องเธอก็ร้อง
อยากจะหมองอยากจะเหม่อ
เต็มที่...วันนี้...เป็นของเธอ
คร่ำครวญกับสิ่งที่เจอให้เพียงพอ
แหกปากร้องไปเถอะที่รัก
ไม่สะใจจะนอนชักก็เชิญต่อ
ปล่อยมันออกมาอย่ารีรอ
ให้มันหมดความท้อความเสียใจ
ต่อหน้าคนอื่นใครชื่นชม
ลับหลังเธอจะตรมสักแค่ไหน
ฉันเห็นทุกอย่างความเป็นไป
เพราะฉันคนนี้ไง......เพื่อนของเธอ
19 กรกฎาคม 2547 15:01 น.
burst
อันพระคุณมารดาจะหาไหน
มิอาจเทียบเทียมได้หาใครเหมือน
ยามลูกผิดแม่ก็คิดคอยตักเตือน
เป็นเสมือนแม่ครูรู้แก่ใจ
อันพระคุณของแฟนหาใครเท่า
มิอาจเทียบเทียมเจ้าเอาใจใส่
ยามเราผิดแฟนก็คิดเตือนทันใด
เป็นเสมือนเพื่อนรู้ใจอยู่ใกล้กัน
ด้วยมารดาหวังพึ่งพายามเติบใหญ่
อยากเห็นความสุขใจอย่างที่ฝัน
อยากเห็นความสำเร็จในเร็ววัน
เราเป็นดั่งความฝันของมารดา
ด้วยว่าแฟนหวังพึ่งพาเราเลี้ยงดู
อยากเห็นความเป็นอยู่ดีวันหน้า
อยากเห็นความสำเร็จมีราคา
เราเป็นดั่งสิ่งมีค่าของแฟนเรา
มีมารดาเป็นเสาหลักคอยพักใจ
ปลอบประโลมชโลมใจยามเงียบเหงา
คอยพูดคุยปรึกษามาแต่เยาว์
จนโตบใหญ่ก็ได้เขาเป็นพลัง
มีแฟนเหมือนเรือนเสาหลักพักชีวิต
เป็นคู่คิดคู่ใจให้ความหวัง
คอยปรึกษายามปัญหามาประดัง
จนแก่เฒ่าเจ้าก็ยังเป็นแรงใจ
รักแฟนอย่าลืมแม่จนแก่เฒ่า
รักแม่อย่าลืมเจ้าเอาใจใส่
รักก็รักทั้งคู่ไว้ดูใจ
อันบุญคุณนั้นไซร้...ไม่ต่างกัน
19 กรกฎาคม 2547 10:44 น.
burst
โปรดจงอย่าหันมองกลับมา
ฉันได้แต่เบือนหน้าหลบหนี
ได้โปรดเถอะนะ...คนดี
น้ำตาครั้งนี้มันน่าอาย
ลูกผู้ชายอกสามศอก
กลับถูกเค้าหลอกทำร้าย
เหมือนน้ำเทลงทะเลทราย
น้ำตาฉันยิ่งไหลยิ่งดิ่งจม
รู้มั้ยฉันในตอนนี้
มีแต่ความรู้สึกที่เกินจะข่ม
มันเตลิดทั้งใจทั้งอารมณ์
หน้าแดงอกตรมระทมใจ
น้ำมูกใสใสไหลลงปาก
แต่ไม่อยากเลียมันให้หาย
เวลาหายใจออกทีไร
เป็นลูกโป่งใสใสไหลออกมา
หน้าตาบูดเบี้ยวหน้าชัง
ได้แต่เอามือบังตรงหน้า
โปรดอย่าหันมองกลับมา
ฉันอายเกินกว่าอธิบาย
เปลี่ยนจากความเห็นใจ....เป็นทิชชู
ฉันว่ามันจะดูดีกว่าไหม
เอามาเช็ดน้ำมูกน้ำลาย
ที่เหลือปล่อยให้ใจ...ลืมเอง
อารมณ์จริงๆเวลาร้องไห้นะเนี่ย เค้าอายนะ
หน้าส่วนตัว
995
