18 กุมภาพันธ์ 2547 18:15 น.
burst
ฉันเป็นคน...ไม่ใช่หมา
มีสติปัญญาการแก้ไข
มีสมองตรองคิด..มีจิตใจ
เธอตีค่าได้ไง...ไม่คำนึง
ก่อนนี้ดีเป็นนิจติดเอาใจ
เดี๋ยวนี้ที่ผ่านไปไม่นึกถึง
ที่ก่อนเคยเฝ้าฝัน รำพันรำพึง
จากแต้มร้อย น้อยเหลือหนึ่ง ได้ไงกัน
สรุปว่าฉัน..นั้นดูไม่ดี
ทั้งที่เธอไม่ดูความเป็นฉัน
พอท้าให้เธอดู สู้กับมัน
ความเป็นจริงเธอก็ดัน...แพ้น้ำลาย
ฟังขี้ปากชาวบ้านเค้าป้ายสี
กลับเหยียดหยามความดีมีแล้วหาย
ก่อนเคยเห็นเดี๋ยวนี้เป็นวัวเป็นควาย
มองไม่เห็นความเดียวดายที่ลำเอียง
ฉันผิดจริงจริงน่ะเหรอ...เธอบอกหน่อย
แค่ขี้ปากเค้าพลอยไม่อยากเถียง
มันเจ็บแสบแอบร้องและมองเมียง
เธอยังเห็น..ฉันเป็นเพียง....ขี้ปากคน
18 กุมภาพันธ์ 2547 18:09 น.
burst
ตั้งแต่เปิดตา.....
รับภาพเธอเข้ามาจดจำไว้
บันทึกทุกลีลาผ่านตาไป
เธอสวยงามจับใจในสายตา
ตั้งแต่เปิดใจ....
จดจำเธอเอาไว้...ให้รู้ว่า
โลกนี้ช่างมีสิ่งงามตา
และมีคุณค่ายิ่งสิ่งใด
ตั้งแต่รักเธอ...
ทุกสิ่งที่พบเจอกลับสดใส
ในความงามของเธอซ่อนความนัย
และเวทมนต์อันใดเปลี่ยนใจกัน
ตั้งแต่คบเธอ....
ทุกสิ่งที่พบเจอสำหรับฉัน
ช่างสวยงามเกินกว่าคำพร่ำรำพัน
เธอเข้ามาเปลี่ยนฉันในทันที
ตั้งแต่เลิกกัน....
สิ่งสำคัญสำหรับฉันในวันนี้
คือความงามนิรันดร์ที่เธอมี
ยังคงติดอยู่ในนี้...ในหัวใจ
เธอ...งามที่สุด
แม้เวลาไม่อาจหยุดความงามได้
แม้ชีวิตที่อาจจบลงวันใด
ก็ยังจดจำไว้...ความงดงาม
17 กุมภาพันธ์ 2547 12:46 น.
burst
บางกอกซิตี้...เมืองแฟชั่น
ขบวนแห่ให้ชมกัน....สนั่นหวั่นไหว
นางแบบมากหน้า..เดินมาเดินไป
ประกาศเฟื่องเมืองไทย...ดูไม่เชย
นายกเค้าก็..ถ่อมาเปิดงาน
รัฐมนตรีหน้าบาน สุขสันต์จริงเหวย
พ่อค้า...ดีไซเนอร์ เห่อมาเต็มเลย
ขนาดคนไม่เคย ยังไม่อาจเฉย..ต้องมาดู
เมืองไทยเนี่ยเหรอ...เมืองแฟชั่น
เดินสวนกันทุกวัน...ไหนล่ะ...ที่มันหรู
รสนิยมแบบไหนที่เค้าใส่ใจดู
แบรนด์เนมที่ต้องกู้เงินมาซื้อมัน
ซื้อ Guess ตัวนึง อดข้าวไปครึ่งเดือน
ยอดเครดิตมันเตือนว่าเริ่มผวนผัน
ถ้าซื้อ Luis Vitton คงต้องเข็ดฟัน
ยอมรับเถอะทุกท่าน..ว่ามันเร็วเกินไป
แต่ก่อนผ้าขาวม้า เดินห่มผ้าแถบ
ฝรั่งมันทำแสบ ปลุกกระแสนิยมใหม่
ให้คนไทยเห่อ ฟุ้งเฟ้อเกินไป
แบรนด์นอก แบรนด์ไทย...มันก็แพงเกินทน
สองตัวร้อย สามตัวร้อย.....นี่แหละไทย
ตลาดนัดนี่ไง...ซื้อแล้วไม่ขัดสน
ห่มฝ้าย..ม่อฮ่อม ถนอมเงินของตน
ใช้ชีวิตอย่างคน กินอยู่อย่างไทย
เสื้อผ้าสองร้อย ใช่ห่มน้อยกว่าเป็นพัน
มันก็เสื้อเหมือนกัน เอาไว้สวมใส่
บ้างแค่สายเดี่ยว...ราคาเสียวหัวใจ
ขายมาได้ไง เห็นแล้วใจสั่นคลอน
บางกอกซิตี้ คิดดีแล้วเหรอ
ว่าต่อไป..จะไม่เจอ..กับความเดือดร้อน
ค่านิยมไหนเล่า...ขอเฝ้าวิงวอน
หยุดคิดกันก่อน...จะทำการใด
ในหลวงท่านตรัสดำรัสไว้มั่น
พออยู่กินกัน...นั่นแหละสดใส
ไม่เป็นหนี้เขา..เราสบายใจ
นี่แหละคนไทย...น้ำใจไมตรี
มีหมื่นกินพัน มีร้อยกินสิบ
เก็บหอมรอมริบ คิดให้ถ้วนถี่
รู้คำว่าพอ...ไม่ท้อเสียที
ประเทศก็มี..แต่พัฒนา
แฟชั่นแฟร์โชว์ ดูโก้ภายนอก
ภายในช้ำชอก..บอกว่าไม่น่า
เงินทองเท่าใด..ไหลมาเทมา
แต่เงินเราหนา..ไหลมาเทไป
แบรนด์นอกเค้าแข็ง มีแรงโปรโมท
แบรนด์ไทยสลด ต้องอดทนไว้
คนจนกี่ล้าน ตกงานต่อไป
เอาเงินที่ไหน มาแต่งมาโชว์
12 กุมภาพันธ์ 2547 11:46 น.
burst
ความรักอยู่ในอากาศ
เป็นธาตุที่ล่องลอยได้
เปลี่ยนสถานะไปตามใจ
แต่สสารไม่หายไป...จากใจเรา
รักหน้าตาเป็นยังไง
ยิ่งคิดยิ่งกลุ้มใจเหมือนโง่เง่า
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเลยเห็นเงา
หรือความรักว่างเปล่าไร้ตัวตน
รักคงล่องคงลอยเหมือนอากาศ
ฉันจึงไม่อาจ...พบเลยสักหน
ยิ่งคิดยิ่งวุ่นวายใจวกวน
ฝันวาดตัววาดตนต่างกันไป
แม้ไม่รู้หน้าตา....ค่าความรัก
หวังสักวันจะรู้จักรักให้ได้
อันสัมผัสรอบข้างสื่อกลางใจ
มีรักอยู่ทั่วไป...รอบรอบตัว
รักก็คืออากาศที่ไม่เห็น
เหมือนฟ้าใสที่อาจกลายเป็นสลัว
เหมือนอากาศที่เมื่อขาด...ก็เริ่มกลัว
เริ่มหัวใจเต้นรัว..เหมือนขาดใจ
love is in the air
ความผูกพันหมั่นดูแลคงแก้ได้
เริ่มมองเห็นลางลาง..ตรงกลางใจ
หน้าตารักเป็นยังไง....เริ่มจะเจอ
11 กุมภาพันธ์ 2547 12:08 น.
burst
ยามเมื่อลมฝนฟ้ามาแปรเปลี่ยน
เป็นคลื่นฝนวนเวียนอยู่บนฟ้า
ปล่อยความทุกข์เป็นสายฝนหล่นลงมา
เหมือนจะบอกคนรักว่าเหงาเพียงใด
เหมือนสายฝนกับเมฆหม่นบ่นพึมพำ
จนหน้าแดงหน้าดำแล้วรู้ไหม
ทะเลาะกันเสียงเปรี้ยงเปรี้ยงนั่นเสียงใด
เจ้าทุบตีกันหรือไรใยเคืองกัน
ฝนจะบอกอะไรมาสู่ดิน
บอกสิ่งใดให้ได้ยินเสียงฝนนั่น
ยามฉันเหงาฉันตีความไปตามมัน
คิดว่าฝนห่วงฉันจะเดียวดาย
ยามฉันเจ็บฉันหนาวเหน็บเพราะสายฝน
คิดว่าซ้ำเติมจนใจสลาย
ยามฉันโกรธฉันโทษฟ้าหน้าไม่อาย
ตกหนอตกอยู่ได้ไอ้เทวดา
ยามฉันท้อฉันมีฝนเป็นเพื่อนรัก
ได้รู้จักกับสายฝนชโลมหน้า
ยามฉันเหนื่อยฉันมีฝนเจรจา
เหมือนกำลังบอกว่า..สู้ต่อไป
ยามฉันร้อนฝนอาทรให้ความเย็น
เหมือนมีฝนคอยเป็นตู้เย็นให้
ยามฉันหนาวฝนดันตกมาทำไม
เปียกหมดเลยรู้ไหม..ไหงแกล้งกัน
ยามฉันโสดสนิทคิดเบื่อฝน
ตกอยู่ได้ไม่มีคนอยู่ใกล้ฉัน
ต้องอดทน...ไม่มีคนใกล้ชิดกัน
แล้วก็ดันโดนฝนหล่นโปรยปราย
แต่ยามนี้มีคนดีอยู่ใกล้ชิด
ฝนตกหนักอีกหมื่นลิตรก็ทนได้
เพราะยามนี้มีคนดีอยู่ข้างกาย
ฝนจะตกซักเท่าไหร่ก็ไม่กลัว
ฝนกำลังบอกอะไรในยามนี้
ฉันคิดถึงทุกทียามฟ้าสลัว
ยามฝนตกทีไร..ในใจตัว
กลับนึกกลัวหากไร้ฝน...หล่นลงมา
หน้าส่วนตัว
901
