31 มกราคม 2546 14:31 น.
burst
ก่อนไทยลาวเขมรเป็นน้องพี่
ร่วมทุกข์สุขทุกทีไม่มีถอย
แต่..สิ้นแสงวันนั้นตะวันลอย
มิตรภาพกลับเสื่อมถอยลงทันใด
ใครไม่เห็นกับตาคงไม่รู้
ต่อให้แหกตาดูยังสงสัย
พระบรมฉายาลักษณ์เจ้าเหล่าไทย
มันรุมเหยียบเอาไว้ใต้บาทา
ทั้งแรงงานต่างแดนทุกแคว้นถิ่น
อีกช่องทางหากินทุกทั่วหล้า
พระบรมโพธิสมภารแต่นานมา
ทรงพระกรุณาให้ร่มเงา
ศูนย์เขมรอพยพหลบสงคราม
เป็นเมตตาลือนามตามช่วยเขา
แล้วดู๊ดูสิมัน....ทำกับเรา
แค่ยกเอาดารามาราวี
คิดสงสารน้องกบอยู่เหมือนกัน
มันมายุ่งกับฉันทำไมนี่
เล่นละครให้ดูอยู่ดีๆ
ดันมาด่ากันเสียนี่ไร้ยางอาย
หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นช่างกุข่าว
ต่อเรื่องสั้นให้ยาวเป็นข่าวร้าย
เป็นเหมือนหนอนไชชอนบ่อนทำลาย
อนาคตคงไม่วายชาติล่มจม
เคยสงสารคนเขมรเดนสงคราม
ทั่วทั้งโลกเขาประนามเขาทับถม
รัฐบาลก็สิ้นท่ามานานนม
ต้องต่ำตกอกตรมทุกคืนวัน
ทำยังไงล่ะทีนี้...ลุยดีไหม
เอาคืนให้สะใจทำไว้นั่น
เอาระเบิดเอาปืนใหญ่ยิงใส่มัน
เปิดสงครามฆ่าฟันให้บรรลัย
หรือจะอยู่เฉยๆเหมือนเคยอยู่
ดูมันอย่างอดสูและหมั่นไส้
ให้ประเทศมันค่อยๆล่มจมไป
อยู่นิ่งๆอย่างพี่ไทยที่ใจเย็น
คิดเสียดายก็แต่ความเป็นเพื่อน
กี่ร้อยปีกี่พันเดือนเหมือนเคยเห็น
มาคราวนี้ขาดแล้วหนอ...ต่อยากเย็น
มันก็คงจะเป็น...อดีตไป.....
24 มกราคม 2546 16:31 น.
burst
เธอสวยงามจริงหนาคิ้วก็โก่ง
จมูกคางปากคอดูคมขำ
หน้าตาน่ารักและใจดี
เธอเป็นคนที่ใจฉันต้องการ
แต่งกลอนให้เธอไปอ่านเล่น
เธอหัวเราะทั้งคืนน้ำตาไหล
กลอนที่ฉันแต่งให้เธออ่านวันนั้น
มันเป็นกลอนที่ไม่สัมผัสเลย
................................................................
นึกถึงครั้งแรกที่แต่งกลอน
แล้วนึกย้อนถึงที่แต่งในวันนี้
กลอนข้างบนมันเป็นกลอนไม่ดี
ไม่มีสัมผัสอย่างที่ควรเข้าใจ
อ่านไปหัวเราะหัวแทบทิ่ม
เหมือนคนปัญญานิ่มแต่งมาให้
เหมือนพ่อแม่มันไม่ใช่คนไทย
แต่งมาได้ยังไงเหมือนพึมพำ
อ่านยังไงก็ไม่คล้องจอง
หัวเราะจนท้องแข็ง...เพราะขำ
ไอ้ตอนเรียนครูสอนก็ไม่จำ
เสียไปหมดความงาม...ไร้ราคา
แต่....กลอนบทนั้น
อาจมีค่ากว่ารางวัลล้ำค่า
ถึงกวีซีไรท์ไม่ชายตา
แต่อาจมีคุณค่ากว่าบทใด
ตอนที่ฉัน...แต่งกลอนไม่เป็น
ทุกอย่างที่ฉันเห็น...เป็นไปได้
ฉันจับเอาถ้อยคำวางตามใจ
รวมๆแล้วแต่งได้มาเป็นกลอน
ณ ตอนนี้...ฉันแต่งกลอนเป็น
สัมผัสยากเย็นตามครูสอน
ใช่...มันออกมาเป็นกลอน
แต่ไม่อาจสะท้อนความในใจ
ในถ้อยคำสวยหรูและดูดี
มันขัดกับความรู้สึกที่ยากบอกได้
ฉันรักเวลานั้นสุดหัวใจ
ในความเรียบง่าย....ไม่เป็นกลอน
-----------------------------------------------------
เพราะหลายครั้งด้วยกันมีคนตำหนิกลอน
ของผมว่า ไม่ถูกฉันทลักษณ์ ไม่ถูกหลัก
ผมก็ไม่รู้หรอกว่าหลักมันเป็นยังไง
ผมเป็นพวกไม่มีหลักไม่มีแหล่ง
พูดก็มาก พล่ามก็มาก ไม่ค่อยได้สาระ
อ่านๆไปเถอะนะครับ กลอนของผมคง
ไม่ได้ทำให้ใครยากจนลง หรือทำให้ใคร
รวยขึ้นหรอก (ยกเว้นก๊อบไปพิมพ์ขายนะครับ)
22 มกราคม 2546 15:53 น.
burst
สายเกินไปเสียแล้วตอนนี้
สายเกินกว่าที่จะแก้ไข
ฉันจะฉุดจะรั้งเธออย่างไร
มิอาจเปลี่ยนหัวใจให้กลับทัน
เธอมีความมุ่งมั่นอย่างแน่วแน่
และคงไม่มาแคร์คำพูดฉัน
ฉันจะห้ามอย่างไรไม่มีวัน
เธอนั่งยันนอนยันมันเรื่อยไป
คงไม่อาจทำให้เธอกลับเหมือนเดิม
มีแต่เธอจะเริ่มในสิ่งใหม่
สิ่งต่างๆในวันเก่าเราเป็นไง
ในวันนี้มันไม่ใช่ที่ของเรา
เธอสลัดจากฉันในวันนี้
สิ่งที่บอกว่าดีกลับโง่เขลา
คำพูดเตือนของเพื่อนรักน้ำหนักเบา
ได้แต่ดูอยู่เหงาๆเราเคยแคร์
โอ้..เพื่อนรักเธออยากไปแปลงเพศ
หน้าตามันก็ทุเรศอยู่จะแย่
อันผิวพรรณตัวมันไม่ดูแล
เป็นผู้ชายแท้ๆยังแปรใจ
ฉันคงไม่อาจทำให้...ใจเพื่อนเปลี่ยน
แม้จะต้องสะอิดสะเอียนอีกแค่ไหน
หากเห็นตอนมันแปลงแล้ว..คงทำใจ
ต้องยอมรับความจริงไว้...นี่เพื่อนกู
22 มกราคม 2546 15:42 น.
burst
ข่มเขาโคขืนให้กลืนหญ้า
เค้ายังว่าไม่น่าทำอย่างนั้น
นี่ข่มขืนเขาแค้นใช่แฟนกัน
ยังมีหน้าทำอย่างนั้นไอ้จัญไร
ผู้หญิง...เป็นเพศแม่ควรบูชา
เพศเดียวกับมารดามีค่าไหม
เกิดลูกสาวแกโดนมั่ง...ทำยังไง
ให้รู้สึกรู้ไส้....รู้สันดาน
เกิดเป็นชาย...ไม่สุภาพ...อย่าหยาบนัก
คนเขาจักแช่งชักและหักหาร
รังแกหญิงเลวจริงหนอส่อสันดาน
ให้สังคมเขาประจานหน้าตัวเมีย
อย่ามองเซ็กส์เป็นเรื่องเล็กเรื่องหมกมุ่น
มันจะกลับทำร้ายคุณให้สูญเสีย
อันคดีนี้หนอ...ขอให้เคลียร์
ผมช่วยเชียร์เพศหญิง...ด้วยจริงใจ
แม้ข่มขืนหรือสมยอมก็ตามเถิด
ขออย่าให้มันเกิดอีกได้ไหม
อันคำว่าข่มขืน...กล้ำกลืนใจ
ฟังแล้วมันไม่สดใสกับสังคม
ลูกผู้ชายทั้งหลายจงไว้ชื่อ
อยากให้เขาร่ำลือหรือทับถม
พวกข่มขี่ทางเพศ...เศษสังคม
คนดีดีไม่นิยม...ขอประณาม
21 มกราคม 2546 10:38 น.
burst
เอามันไปทิ้งทะเล....ได้ไหม
ความเสียอกเสียใจแต่ภายหลัง
น้ำตาที่เกิดจาก...ไม่ระวัง
ทิ้งได้ไหมความหลังเมื่อวันวาน
หรือจะขุดดินกลบมัน
หรือใช้ไฟโรมรันเผาผลาญ
ภาพความเสียใจฝังอยู่นาน
และคงยากเกินการจะปิดบัง
ใครไม่เคยผิดคงไม่รู้
คงไม่เคยอดสูกับความหลัง
ความเสียอกเสียใจเข้าประดัง
บอกใครก็ไม่ฟังไม่เชื่อใจ
คุณครูครับผมขอรับสารภาพ
ตอนป.4คุณครูจะทราบไหม
แจกันสีดำที่แตกไป
ผมนี่แหละทำให้มันแตกเอง
...........................(น้องพลับ)
หน้าส่วนตัว
933
