17 กันยายน 2545 11:16 น.
burst
ของเก่าเขาเล่าว่าแก่
แต่ของเก่าใช่ว่าแย่ไปกว่าเก่า
ของใหม่เขาเล่าไว้ใหม่ของเรา
อีกประเดี๋ยวก็เก่าเขาลืมเลือน
ของใหม่ไฉไลยิ่งกว่าเก่า
มีของที่ใครเขาไม่มีเหมือน
เมื่อของเก่าเปลี่ยนไปใหม่มาเยือน
ของเก่าก็ลืมเลือนตามเวลา
หากว่าพี่เปลี่ยนรูปโฉมประโลมใจ
เปลี่ยนให้มันดูใหม่ให้มีค่า
เปลี่ยนมันเถอะให้เปลี่ยนไปตามเวลา
เก่าไปแล้วใหม่ก็มาแทนที่กัน
พี่อยากเปลี่ยนพี่ก็เปลี่ยนน้องไม่ว่า
แต่ของร้องอย่ามาลบกลอนฉัน
น้องยังต้องมาที่นี่อยู่ทุกวัน
อาศัยกลอนเก่านั้นมาหากิน
ที่เปลี่ยนไปคือหน้าใหม่แต่ใจเก่า
มิตรภาพของเราไม่จบสิ้น
เหมือนธารน้ำที่ไหลไปแม้หลั่งริน
แต่สายน้ำไม่จบสิ้นที่ปลายคลอง
เปลี่ยนมันเถอะเปลี่ยนไปแม้ใครว่า
พี่บอกมาน้องยาก็สนอง
พี่คิดใหม่ทำใหม่น้องอยากลอง
เปลี่ยนมันเถอะไม่ต้องเกรงใจใคร
แต่อย่าเปลี่ยนน้องไปเป็นคนอื่น
แต่อย่าเปลี่ยนวันคืนก่อนเคยให้
แต่อย่าเปลี่ยนน้องคนนี้เป็นคนไกล
แต่อย่าเปลี่ยนหัวใจ....เคยรักกัน
9 กันยายน 2545 17:07 น.
burst
แม่ระบุเพศไว้ว่า
ลูกของฉันเกิดมาบนโลกนี้
ฉันได้ลูกชายเสียที
จะเลี้ยงลูกคนนี้ให้สู้คน
แต่เล็กแม่บากบั่น
ท่านสอนทุกวันคอยฝึกฝน
เกิดเป็นคนนะลูก...ต้องอดทน
มีล้มลุกหลายหนธรรมดา
เกิดเป็นลูกผู้ชาย
อย่าเสียน้ำตาง่ายๆไม่เข้าท่า
น้ำตาลูกมีชายมีราคา
อีกสองเข่าสองขาอย่าถูดิน
หัวมีไว้เชิดชู
อย่าให้ใครลบหลู่ดูหมิ่น
ก้มหัวให้ใครอายฟ้าดิน
อย่าให้มีมลทินเขานินทา
เมื่อโตเป็นหนุ่มมความรัก
ได้รู้จัก..อกหัก...เข้ามาหา
เกิดมาแม่ไม่เคยบอกสักครา
ว่ามันเจ็บเกินกว่าอธิบาย
อยากจะก้มหน้าคุกเข่า
เช็ดน้ำตาที่เขาทำไว้
แต่...นึกถึงแม่ทีไร
น้ำตามันกลับไหลย้อนกลับคืน
ถ้าแค่นี้ร้องไห้
ไม่อาจห้ามใจทนฝืน
ไม่รู้จักเก็บกล้ำกลืน
ก็ไม่สมควรยืนหยัดอย่างชาย
ไปหากระโปรงใส่ดีกว่า
ดีกว่าเห็นน้ำตาไหลง่ายๆ
ตระหนักแล้วแม่สอนไว้...หัวใจชาย
เก็บน้ำตากลับไป....แกร่งกว่าเดิม
9 กันยายน 2545 11:13 น.
burst
เหมือนมีพ่อ...เป็นตำรวจ
ช่างเข้มงวดทุกเรื่องไม่เคยปล่อย
เหมือนมีพ่อเป็นนายร้อย
เรื่องเล็กน้อยพ่อก็คอยดุด่าฉัน
ทำเป็นรักษากฏหมาย
วางท่ามากมายมาข่มกัน
แต่ตัวเองกลับรั้น
ไม่เคยฟังกัน...ทำตามใจ
กฏหมายมี...ตัวเองแหก
มันก็น่าแปลกใช่ไหม
สอนลูกด่าลูกตามใจ
แต่ตัวเองเหลวใหลทำซะเอง
ทั้งบุหรี่เหล้ายาและเมียน้อย
กลับถึงบ้านคอยแต่ข่มเหง
เหมือนมีพ่อเป็นตำรวจปนนักเลง
ทำตัวไม่เกรงใจใคร
เหมือนมีแม่เป็นโจร
เป็นคนละคนกับหวังไว้
แม่น่าจะเป็นพระในใจ
แต่นี่ไหงไม่เหมือนกัน
แม่เอาแต่เล่นไพ่
มั่วหวยไม่ใส่ใจแม้ตัวฉัน
พ่อจับลงโทษทุกวัน
ทะเลาะกันตบตีธรรมดา
สังคมเมืองไทย
มันเปลี่ยนแปลงอะไรนักหนา
ไม่เว้นบิดรมารดา
ที่ทิ้งกรรมไว้ต่อหน้าลูกลงคอ
แล้วฉันจะไปพึ่งใคร
ใครจะคอยใส่ใจลูกบ้างหนอ
่พ่อก็ด่า..แม่ก็ซ้ำ...น้ำตาคลอ
ฉันเกลียดแล้วแม่พ่อ...พอกันที
9 กันยายน 2545 09:58 น.
burst
ลมทะเลพัดเข้าหาฝั่ง
ถึงเวลาหรือยัง....ดังใจใฝ่
จะพาเรือลำน้อยล่องลอยไป
พาหัวใจสองเราก้าวพร้อมลม
เข็นเรือน้อยออกจากฝั่ง
แม้คลื่นยังประดังถาโถม
ดุจหมู่มารล้างผลาญจู่โจม
พัดพาคลื่นโครมโรมรัน
แต่เรือน้อย...ใจยังสู้
ตราบใดมีเธออยู่...เคียงข้างฉัน
เราต่างลงเรือลำเดียวกัน
มีเธอมีฉันคอยพึ่งพา
แต่เอ๊ะ....นั่น....เรือกลไฟ
ช่างโอ่อ่ากว้างใหญ่นักหนา
ไม่ต้องพายให้เมื่อยเหนื่อยอุรา
ได้แต่มองเงยหน้าอย่างละอาย
ตูม.....เสียงเธอโดดน้ำ
อ้าว....เสียงฉันร้องใจหาย
เธอกระโดดหนีเรือน้อย..ปล่อยเดียวดาย
ไปขึ้นเรือลำใหญ่ไม่แคร์กัน
เรือกลไฟแล่นไป
ปล่อยคลื่นมากระทบใจของฉัน
ให้โคลงเคลงวังเวงอยู่ทุกวัน
ปล่อยให้ใจของฉันลอยทะเล
เราลงเรือ...คนละลำเดียวกัน
พิสูจน์รักมานานวันกลับหันเห
ให้ซาบซึ้งรักหวนกลับซวนเซ
ควรกลัวเธอ...หรือทะเล...มากกว่ากัน
6 กันยายน 2545 14:51 น.
burst
เธอสวยงามจริงหนาคิ้วก็โก่ง
จมูกคางปากคอดูคมขำ
หน้าตาน่ารักและใจดี
เธอเป็นคนที่ใจฉันต้องการ
แต่งกลอนให้เธอไปอ่านเล่น
เธอหัวเราะทั้งคืนน้ำตาไหล
กลอนที่ฉันแต่งให้เธออ่านวันนั้น
มันเป็นกลอนที่ไม่สัมผัสเลย
................................................................
นึกถึงครั้งแรกที่แต่งกลอน
แล้วนึกย้อนถึงที่แต่งในวันนี้
กลอนข้างบนมันเป็นกลอนไม่ดี
ไม่มีสัมผัสอย่างที่ควรเข้าใจ
อ่านไปหัวเราะหัวแทบทิ่ม
เหมือนคนปัญญานิ่มแต่งมาให้
เหมือนพ่อแม่มันไม่ใช่คนไทย
แต่งมาได้ยังไงเหมือนพึมพำ
อ่านยังไงก็ไม่คล้องจอง
หัวเราะจนท้องแข็ง...เพราะขำ
ไอ้ตอนเรียนครูสอนก็ไม่จำ
เสียไปหมดความงาม...ไร้ราคา
แต่....กลอนบทนั้น
อาจมีค่ากว่ารางวัลล้ำค่า
ถึงกวีซีไรท์ไม่ชายตา
แต่อาจมีคุณค่ากว่าบทใด
ตอนที่ฉัน...แต่งกลอนไม่เป็น
ทุกอย่างที่ฉันเห็น...เป็นไปได้
ฉันจับเอาถ้อยคำวางตามใจ
รวมๆแล้วแต่งได้มาเป็นกลอน
ณ ตอนนี้...ฉันแต่งกลอนเป็น
สัมผัสยากเย็นตามครูสอน
ใช่...มันออกมาเป็นกลอน
แต่ไม่อาจสะท้อนความในใจ
ในถ้อยคำสวยหรูและดูดี
มันขัดกับความรู้สึกที่ยากบอกได้
ฉันรักเวลานั้นสุดหัวใจ
ในความเรียบง่าย....ไม่เป็นกลอน
หน้าส่วนตัว
608
