15 สิงหาคม 2545 18:20 น.
burst
แม้นหมูหมากาไก่ไหนขวางหน้า
ไม่สนเจรจาหมาหน้าไหน
ไม่สนหรอกใครจะบอกกรอกหูใคร
ไม่สนใจเพราะนี่ไง...เจอทางตัน
มันคลุ้มคลั่งนั่งเหม่อเพ้อเหมือนบ้า
หมดแล้วหมดราคาค่าของฉัน
เจออย่างงี้ถึงกับมีความเมามัน
ชนไปหมดให้ฉันสาแก่ใจ
บ้าไปแล้วคงไม่แคล้วสติแตก
สมกับที่เหลวแหลกถึงสุดท้าย
เกิดเป็นคนโดนเขาหลอกชอกช้ำตาย
เกิดเป็นชายอกสามศอก...หลอกกันลง
มือกุมหัวเนื้อตัวก็สั่นเทา
นึกถึงเขาเมื่อเราเคยลุ่มหลง
เคยนะเคย...คิดว่ารัก..จักยืนยง
สุดท้ายมันก็คงเหมือนหนังไทย
เป็นคนดีมานานแล้วต่อหน้าเธอ
แต่พอเจอที่เธอทำกันลงได้
ขอเป็นคนบ้าบอ...ไม่ง้อใคร
เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวร้องไห้ สะใจกู
เกิดชาตินี้เสียทีที่เป็นคน
โดนหลอกมากี่หนยังไม่รู้
มองหน้าควายมันยังมีดีให้ดู
มองหน้ากูยิ่งกว่าควาย....หน่ายตัวเอง
14 สิงหาคม 2545 16:36 น.
burst
พาเธอไปดูหนังนั่งฟังเพลง
ทำตัวเป็นกันเองอย่างออกหน้า
เธอบ้านไกลไปส่งตรงเวลา
เลิกเรียนรับไปหาถึงหน้าม.
เสื้อตัวเก่าไม่เอาเราซื้อใหม่
นาฬิกาเก่าไปซื้อให้ต่อ
กางเกงก็รุงรังยังไม่พอ
ช้อปจนเหนื่อยจนท้อจนพอใจ
ผมเกรียนเกรียนเธอว่าเลี่ยนเปลี่ยนทรงผม
เราก็เชื่อหลงคารมไปเปลี่ยนให้
เธอจะอ้อนจะขอก็ตามใจ
เดินควงแขนกันไปสองสามปี
เริ่มสงสัยความสัมพันธุ์ในวันก่อน
จึงได้ย้อนมาถามในยามนี้
เป็นแฟนกันคงจะเหมาะเจาะพอดี
รักกันนะคนดีเป็นแฟนกัน
เธออึ้งอึ้งทึ่งทึ้งทำหลบหน้า
คงจะอายล่ะสิท่า...ทำอย่างนั้น
เธอเอียงอายบ่ายหน้ามาเร็วพลัน
เป็นเพื่อนกัน เธอบอกเพียงสามคำ
สองปีแล้วสองปีที่ว่าหวาน
ภาพเก่าเก่าของวันวานมาตอกย้ำ
ที่ผ่านมาแลกด้วยคำสามคำ
อนาถหนอเธอทำกันลงคอ
เพื่อนมีเยอะอยู่แล้วไม่ต้องการ
เปลี่ยนเป็นแฟนก็แล้วกัน...นะฉันขอ
ได้แค่เพื่อนฉันก็ปลงก็คงพอ
เสียเวลาจีบต่อพอกันที
จาก...คนขี้เกียจรอ
13 สิงหาคม 2545 17:26 น.
burst
ไม่ต้องเปลืองเวลามาใส่ใจ
เธอรักแล้วก็หายไปไม่ห่วงฉัน
หากคนรักกันจริงแล้วทิ้งกัน
ก็ไม่มีค่าที่ฉัน...จะรักใคร
ให้เวลากันมากหน่อยฉันคอยอยู่
คอยเฝ้าดูสิ่งที่เธอทำเหลวใหล
เธอแว่บๆปิ๊งๆแล้วทิ้งไป
เผลอแป๊บเดียวก็หายทำร้ายกัน
มีเวลาให้กันแค่บอกรัก
พอรู้จักก็บอกรักกันแค่นั้น
ปล่อยให้ความฝันค้างตอนกลางวัน
เธอมองเห็นคำนั้นเป็นอะไร
คำว่ารักจริงอยู่พูดไม่อยาก
เผยอปากไม่มากก็พูดได้
แต่เธอคงหลมลืมบางสิ่งไป
สิ่งนั้นคือ...ความจริงใจ...ที่พูดมา
เธอรักๆทิ้งๆจริงมั้ยน้อ
ปล่อยให้ตั้งแต่รอมาเดือนกว่า
รอให้เธอบอกเลิก...ก็ไม่มา
อ้าว...นี่เอาไงหว่า....หายหัวไป
เฮ้ย...กลับมาก่อนได้มั้ยครับเนี่ย มาๆไปๆ งงนะเฟ้ย
13 สิงหาคม 2545 14:36 น.
burst
เธออยู่สูงสุดฟ้าเกินกว่าเห็น
นั่งมองเงาเช้าเย็นเป็นแค่ฝัน
ในชีวิตได้แต่คิดอยู่ทุกวัน
เธออยู่สูงเกินกว่าฉันจะเอื้อมมือ
ฉันก็เป็นแค่หมาราคาต่ำ
มิสมควรสมคำจะยึดถือ
อยากให้เธอเป็นลูกไก่ในกำมือ
แต่ความจริงนั่นหรือ...คือฝันไป
แม้เครื่องบินบินผ่านยังพอเห่า
คงซักวันเธอจะเข้าใจฉันได้
เห่าเห่าเห่า...ค่ำเช้าเพื่อเอาใจ
ได้แต่เห่าเห่าไปไม่อายเธอ
แต่นี่ฉันยิ่งเห่ายิ่งไม่เห็น
นั่งมองเงาเช้าเย็นเป็นแต่เหม่อ
ยืดคอมองขึ้นไปไม่เห็นเจอ
เธอนะเธอสูงยิ่งกว่าจะรอคอย
ฉันเหมือนหมาเห่าดาวเทียมไม่เจียมตัว
กลัวก็กลัวว่าต้องเศร้าต้องเหงาหงอย
ถึงจะเห่าเท่าไร...เธอไม่คอย
ยังคงลอยสูงเด่น..อยู่เช่นเดิม
รักคนที่สมน้ำสมเนื้อกันดีกว่านะผมว่า...
เพื่อนผมงี้...ไปรักลูกเศรษฐี อย่างงี้ซวยนะครับ
13 สิงหาคม 2545 14:31 น.
burst
แม่ครับ
ผมยอมรับว่าผมนั้นดูแย่
ผมยอมรับว่าเสียใจ...ไม่ดูแล
ผมยอมรับว่าปล่อยแม่ให้เดียวดาย
แม่ครับ
แม่ยังรับตัวตนจริงของลูกได้
แม่ยังรัก...เป็นห่วง...และเข้าใจ
แม่ยังเป็นผู้ให้เสมอมา
แม่ครับ
ผมต้องกลับเข้ากรุงนะแม่จ๋า
ผมต้องกลับไปหาเงินคอยส่งมา
ผมต้องจากต้องลาอีกครั้งนึง
แม่ครับ
แม่อย่าร้องไห้แม้ซาบซึ้ง
แม่ร้องไห้ครั้งใดลูกคำนึง
แม่จะรักและคิดถึงลูกเพียงใด
แม่ครับ
ผมจะหาโอกาสกลับมาให้ได้
ผมจะอดจะทนสู้ต่อไป
ผมจะให้แม่สบายกว่าที่เป็น
แม่ครับ
แม่ไม่อยากให้กลับผมก็เห็น
แม่ทำใจลำบากและยากเย็น
แม่จะเป็นคนชราที่เหงาใจ
แม่ครับ
ผมจำเป็นต้องกลับเดี๋ยวจะสาย
ผมจะไม่ปล่อยให้แม่ต้องเดียวดาย
ผมจะรีบมาใหม่...อีกไม่นาน
ไม่รู้เป็นเหมือนกันมั้ยครับ
ผมกลับไปต่างจังหวัด และเวลาที่ทำใจยากที่สุด
คือต้องยกมือไหว้แม่แล้วบอกว่า...ผมต้องกลับแล้วครับ
ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของแม่ตอนนั้นเลยครับ
หน้าส่วนตัว
695
