10 กรกฎาคม 2545 08:28 น.
burst
มีตังค์อยู่ห้าบาทยังอาจเอื้อม
ได้แต่มองตาเชื่อมยืนเกาะตู้
ปล่อยให้ตาดุ๊กดิ๊กกระดิกดู
ปากก็ร้องอู้หู!!! อยากได้จัง
เดี๋ยวพรุ่งนี้มากับแม่เราเล็งไว้
อีกไม่นานรอได้...พอมีหวัง
ไม่เป็นไรพรุ่งนี้มีกะตังค์
ตื่นเต้นจังพรุ่งนี้เป็นของเรา
แล้วก็ถึงวันนี้มาเดินห้าง
ดูท่าทางแม่ช่างแสนหงอยเหงา
ไม่เป็นไรคราวนี้ถึงทีเรา
ดึงมือแม่...เร็วเข้า....มาไวไว
แม่จ๋าแม่...หนูอยากได้เจ้าหุ่นยนต์
มันมีไฟมีปืนกลเดินเองได้
แถมรุ่นนี้ยังดูดีกว่าใครใคร
มันยังแปลงร่างได้เป็นเครื่องบิน
แม่ยังทำท่าเฉยดูระอา
ไม้ต่อไป...เปลี่ยนท่ามานอนดิ้น
ตะโกนร้องออกไปให้ได้ยิน
มีท่าไหนใส่ให้สิ้นให้รู้กัน
หนูจะเอาหนูจะเอาเข้าใจมั้ย
แค่หุ่นยนต์ตัวใหม่...เอาตัวนั้น
แม่ใจร้าย....ไม่ซื้อให้...อยากได้มัน
ไม่รู้ล่ะ...เอาตัวนั้น....มาไวไว
แม่ประคองกอดไว้ซับน้ำตา
เอาล่ะหนอ...คราวหน้า...แม่ซื้อให้
เดี๋ยวสิ้นเดือนเงินเดือนออกเมื่อไร
แม่จะพามาใหม่ซื้อให้เลย
หวนนึกถึงวันนั้น.......
นึกถึงหน้าแม่ทำหน้าตาเฉย
มาวันนี้....อนาถหนอ...มันคุ้นเคย
มันจับใจเจ้าเอยบางเวลา
เงินทองกว่าจะหาแสนลำบาก
ต้องอดอดอยากอยากยากจะหา
แต่เห็นลูกอยากได้มีน้ำตา
ให้ลำบากก็ต้องหามาเอาใจ
นึกถึงหุ่นยนต์ตัวนั้น
แลกได้ไหมกับรางวัลอันยิ่งใหญ่
แลกกับน้ำใจแม่...แน่กว่าใคร
มันจะเพียงพอไหมได้ทดแทน
อยากจะกลับไปลบอดีตเก่า
รับไออุ่นขอบเขาในอ้อมแขน
จะหุ่นยนต์กี่ล้านตัวไม่อาจแทน
พระคุณแม่ดุจแผ่นฟ้ากว้างไกล
ไม่มีแม่ซื้อหุ่นยนต์ให้อีกแล้ว
น้ำตาของลูกแก้ว...ช่วยได้ไหม
ยังไม่ทันตอบแทนคุณ...แม่สิ้นใจ
อย่าปล่อยให้สายไป.....เกินแทนคุณ
10 กรกฎาคม 2545 08:12 น.
burst
ให้ซี้ดซ้าด...ฟืดฟาด....รสเมนทอล
เย็นยิ่งกว่าอมฮอลล์เป็นไหนไหน
ทั้งดูดเข้าพ่นออกสบายใจ
ปล่อยเป็นวงออกไปสบายจัง
เพียงคุณจุดไฟติดเอาปากจ่อ
สองนิ้วคีบก็รอถึงสวรรค์
เหมือนล่องลอยกลางวิมานแห่งหมอกควัน
นี่แหละหนอสวรรค์เห็นรำไร
มันคือบุหรี่.....เพียงมวนเดียว
สนิทสนมกลมเกลียวมาแต่ไหน
ไม่ถึงร้อยซองเดียวหายเปลี่ยวใจ
ไม่ต้องสนใครใครมาเชิญชวน
แท้จริงใครจะคิดถึงพิษร้าย
เคยเลิกไป..ทนไม่ได้ต้องหันหวน
อยู่ดำรงคงไว้....ได้ทั้งมวน
ยิ่งสังคมเชิญชวนให้กลับมา
อันโรงงานยาสูบที่กว้างใหญ่
กว้างพอที่จะให้ขายถ้วนหน้า
ช่วยกันมอมคนไทยให้ติดยา
ให้นรกขึ้นมาอยู่บนดิน
คนยุคใหม่ขอให้ just say no!!
อย่าได้นึกว่าโก้...ทิ้งให้สิ้น
มีข้าวปลาเหลือใช้ให้พอกิน
อย่าได้เพิ่มมลทินให้ตัวเรา
รู้ก็รู้อยู่ว่ามันไม่ดี
เลิกบุหรี่วันนี้...อย่างี่เง่า
ที่สูบหนักก็ขอให้เบาเบา
ที่ไม่เคย...พอเห็นเขา...อย่าเอาตาม
9 กรกฎาคม 2545 17:03 น.
burst
ร้อนอกร้อนใจยามใครด่า
อย่าโมโหโกรธาเค้าว่าไว้
เอาน้ำเย็นเข้าลูบประโลมใจ
หนึ่งถึงร้อยนับไว้ให้ใจเย็น
บางทีสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า
อาจมีมากกว่าคำด่าที่ตาเห็น
ปล่อยสมองรับไว้ใจเย็นเย็น
สิ่งที่เป็นอาจไม่นึกค่อยตรึกตรอง
อันว่าโกรธคือโง่...โมโหคือบ้า
นี่ของกูยึดมาเป็นเจ้าของ
แท้จริงไร้สิ่งที่จับจอง
ไร้สิ่งที่เป็นเจ้าของนิรันดร์กาล
ยึดมั่นตัวกูของกู
เสียไปแล้วหดหู่น่าสงสาร
ยึดเอาไว้ในใจทรมาน
อยู่ในวัฏสงสารคนมีกรรม
แม้บางครั้งอยากเอาน้ำกรดสาดหน้า
เอาน้ำเย็นลูบตาให้ชื่นฉ่ำ
คิดให้ดีก่อนตัดสินใจทำ
นึกถึงผลของกรรมก่อนทำใคร
9 กรกฎาคม 2545 11:54 น.
burst
ณ เวลานี้
ขอสักคนที่มีใจเหมือนฉัน
มานั่งกอดเข่าพูดคุยกัน
ตามประสารู้ใจกันคนเคยเป็น
น้ำตาที่ไหลอาบหน้า
จะได้มีค่ายามมองเห็น
ให้กลั้นไว้ก็ลำบากยากเย็น
เข้าใจไหมสิ่งที่เป็นเหมือนเหมือนกัน
ฉันเพิ่งถูกทิ้งมา
และอยากเห็นว่ามีคนเหมือนฉัน
เราต่างร้องไห้ด้วยกัน
และพูดคุยทั้งวันทุกเรื่องราว
ณ เวลานี้
มีแต่เธอที่ซึ้งถึงความปวดร้าว
ขอมีเธอเท่านั้นในบางคราว
ที่ร่วมเจ็บเหน็บหนาวไปด้วยกัน
ฉันขำไม่ออกในยามนี้
และเธอคงเข้าใจดีในตัวฉัน
แค่มองหน้าน้ำตาไหลไปด้วยกัน
เวลานี้ของฉัน...คงสุขใจ
5 กรกฎาคม 2545 14:17 น.
burst
ขอโทษ....ที่หายไปหลายวัน
และกลับมาเหมือนโกรธกันขนาดนี้
ฉันไม่ได้โกรธใครนะคนดี
แต่ฉันมีเรื่องที่อึดอัดใจ
เรื่องก็มีอยู่ว่า....
มือที่สามทำตัวน่าหมั่นไส้
เลิกไปแล้วยังไม่แคล้วมาทำลาย
เหมือนเป็นเชื้อโรคร้ายในใจเรา
แฟนเราก็เหลือเกิน
ใฃ่ว่าเราห่างเหินให้เงียบเหงา
เราก็ทุ่มสุดตัวความเป็นเรา
เข้าใจบ้างหรือเปล่าในหัวใจ
ทั้งเวลาทั้งความหวังทั้งความรัก
มันไม่มีค่านัก...ใช่ไหม
เธอถึงยังคบคนเก่าเคยเข้าใจ
แล้วส่งเขามาให้บนกระบาล
หน้าหมองหมองเหมือนควายไปพักนึง
ให้หวนกลับนึกถึงวันเคยหวาน
ไม่มี...มัน....คนนั้นให้รำคาญ
ชีวิตช่างเบิกบานสบายใจ
แต่...วันนี้มันกลับมา
กลับมาพร้อมวาจาน่าหมั่นไส้
ทำเป็นคุยเป็นโทรมาเรื่อยไป
คงหวังฟื้นวันเก่าให้หวนกลับคืน
กู...มีตาอยู่สองตา
และรับรู้ทุกเวลาที่กูตื่น
เฝ้าแหกตาคอยดูมึงทุกวันคืน
สิ่งที่คอยหยิบยื่นเพื่ออะไร
อย่าให้รู้นะว่านอกใจกัน
อย่าให้รู้นะว่าฉันนั้นหลอกง่าย
หากฉันรู้ซักนิดคิดเปลี่ยนใจ
จะชาตินี้...หรือชาติไหน....อย่าใยดี
หน้าส่วนตัว
747
