14 พฤษภาคม 2545 15:05 น.
burst
ถึงวันนี้สองปีที่รู้จัก
เปลี่ยนจากชอบมาเป็นรักแล้วรู้ไหม
ฉันสวีทกับเธอมากเท่าไร
ในสายตาใครใครเค้ารู้ดี
เดินควงแขนเป็นแฟนใครก็รู้
เธอก็ดูสง่ามีราศรี
ฉันก็ดูเหมาะสมกับเธอดี
เห็นแล้วช่างสุขีเมื่อมีเธอ
จากเราสองเห็นต้องเหลือเพียงหนึ่ง
นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าฉันเผลอ
สองปีผ่านหลงปลื้มลืมถามเธอ
ถึงได้พบได้เจอเรื่องแปลกใจ
แล้วแฟนเธอก็กลับมาตรงที่เก่า
ตรงที่เรายืนอยู่เธอรู้ไหม
เธอมัวอมความลับไว้ทำไม
แล้วฉันเป็นตัวอะไร...ระหว่างเรา
มีแฟนแล้วก็น่าจะรีบบอก
ไม่ใช่หลอกให้ฉันเป็น..คนโง่เง่า
เราสามคนคงไม่พ้นต้องเป็นเรา
มือที่สามที่เขาไม่ต้องการ
จากเป็นคนที่ปลื้มลืมความทุกข์
เคยมีสุขจนล้น..ก็พ้นผ่าน
ถึงตอนนี้เธอมาบอกก็ป่วยการ
ฉันสับสนและลนลานเพราะคำเธอ
14 พฤษภาคม 2545 13:36 น.
burst
เห็นกลอนเศร้ากลอนเหงาแล้วใจหาย
เห็นพรรณนามากมายในความเหงา
เห็นผู้คนหมองหม่นทนปวดร้าว
เห็นแต่คนซึมเซาเศร้ากันจัง
ถ้าคุณเหงาว้าเหว่ just say no!
อย่าเพิ่งร้องไห้โฮ...ยังมีหวัง
เราจะช่วยแต่งเติมเสริมพลัง
มาเข้าคอร์สซะบ้างเสริมแรงใจ
1. ต้องเข้าถึงเหตุแห่งทุกข์
2. ค้นหาความสุขอยู่ที่ไหน
3. ยอมรับความจริงที่เป็นไป
4. เตรียมตัวเริ่มต้นใหม่ให้ทันการ
5. เสริมสร้างกำลังใจ
6. ฝึกเอาไว้ให้กล้าหาญ
7. เดินหน้าชนอย่างทนทาน
8. เชี่ยวชาญความเจ็บใจ
ฝึกให้รู้อดทนชนปัญหา
จึงจะเห็นปัญญาอยู่ที่ไหน
อย่าจมกับกองทุกข์เข็ญให้เป็นไป
นั่นแหละความสุขใจที่แท้จริง
สิ่งต่างๆไม่เป็นไปอย่างที่คิด
เพราะชีวิตไม่สมบูรณ์ไปทุกสิ่ง
รักตัวเองนั่นแหล่ะแน่...และแท้จริง
เจอปัญหาอย่าวิ่งให้เผชิญ
ผมเป็นคนที่ไม่สบายใจมากๆถ้าเห็นคนอื่นๆมีทุกข์
แต่ก็ไม่อยากเป็นพระ มาคอยเทศน์บอกชาวบ้าน
เอาเป็นว่าแต่งกลอนนี้ให้ทุกคนที่แต่งกลอนด้วย
อารมณ์ผิดหวัง อกหัก เหงา เศร้า นะครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอนะ
14 พฤษภาคม 2545 11:04 น.
burst
เป่าขลุ่ยลุยทุ่งมุ่งสู่นา
กรุ่นไอดินกลิ่นหญ้าแห่งท้องไร่
พาไอ้ทุยเดินดุ่ยลุยต่อไป
แล้วทิ้งตัวเอนกายข้างกองฟาง
นอนผิวปากข้างดงกอไม้ใหญ่
ใต้ร่มไทร..มีควายนอนข้างข้าง
แหงนหน้ามองฟ้าใหญ่...เมฆจางจาง
นอนไขว่ห้างร้องเพลงลูกทุ่งครวญ
สบายหนอสบายใจใครจะเท่า
เสียงกระเส่าลูกคอล้อลมหวน
จิ้งหรีดร้องคล้องเสียงนกเชิญชวน
นึกถึงน้องหน้านวลชวนสุขใจ
ผมมันคนบ้านนอกอย่าบอกเขา
แค่แฝงตัวมาเข้าสู่เมืองใหญ่
อยู่บางกอกมีแต่หลอกให้ช้ำใจ
นึกถึงบ้านเมื่อไหร่...น้ำออกตา
อยากกลับบ้านก็กลับไปไม่ได้
เพราะภาระยังมากมายอยู่ตรงหน้า
ได้แค่นึกก็เป็นสุขทุกเวลา
หวังแค่เพียงภายหน้า...อยู่สบาย
จะกลับไปซื้อที่นาให้พ่อแม่
ที่เจ็บไข้จะดูแลให้โรคหาย
ที่ลำบากจะเป็นสุขทุกข์ก็คลาย
หวังถึงวันลูกได้ไปแทนคุณ
ชีวิตคนบ้านนอกเข้ากรุงครับ ผมก็ไม่ได้กลับบ้านสองเดือนแล้ว
คิดถึงพ่อคิดถึงแม่จับใจนะ หลายๆคนคงเป็นอย่างผม
14 พฤษภาคม 2545 10:53 น.
burst
หัวใจตายด้านเพราะคานทับ
ไม่กล้าเปิดรับรักจากไหน
ไม่สนความรักจากผู้ใด
ตอกตะปูปิดกลอนไว้ห้ามเข้ามา
รักของฉันเป็นหมันเพราะกิเลส
เพราะว่าเธอเป็นเหตุมาก่อนหน้า
เธอรักฉันแล้วจับตอนแต่ก่อนมา
หัวใจฉันจึงเย็นชาไม่ได้การ
ใช้ไม่ได้แล้วใจฉันเป็นหมัน
ถูกตัดความสัมพันธ์ให้พ้นผ่าน
ใจจึงไม่อาจมีรัก...ทนดักดาน
เป็นหัวใจน่ารำคาญของหลายคน
รักจริงใจแค่ไหนก็ไร้ค่า
ถึงสวยสมหน้าตาก็ไร้ผล
คนเป็นหมันที่หัวใจ...แสนมืดมน
อยู่อย่างไร้ตัวตน...ค้นตัวเอง
13 พฤษภาคม 2545 16:42 น.
burst
หากสวรรค์มีจริง
ให้เราขอซักสิ่งได้ไหม
ช่วยดูแลคนหนึ่งซึ่งจากไป
ช่วยให้เขาอยู่สบายกว่าที่เป็น
ศิลปินผู้เป็นคนเขียนยิ้ม
เป็นพ่อพิมพ์พ่อพระอย่างที่เห็น
เป็นพ่อครู...ผู้เบิกทางอย่างลำเค็ญ
ชีวิตพ่อช่างเป็นเครื่องเตือนใจ
พ่อจากไปทิ้งลูกไว้กับน้ำตา
เสียงหัวเราะและเฮฮาพ่อฝากไว้
พ่อ..คนดี...คนนี้....ที่จากไป
พ่อเป็นดั่งขวัญใจปวงประชา
ทุกรอยยิ้มฝากไว้ให้กับพ่อ
และสานต่อทางไกลไปข้างหน้า
เสียงหัวเราะจะคงอยู่คู่โลกา
แม้นภพนี้ภพหน้า...คู่ฟ้าดิน
เสียงของพ่อ..คำสอน...ขอวอนไหว้
ลูกจะน้อมนำไปใช้ให้สิ้น
คนอย่างเราหน้ามองดาวเท้าติดดิน
จะยืนหยัดหากินอย่างจริงใจ
ด้วยความที่เป็นคนหนึ่งที่เคยทำอาชีพในสายบันเทิง
จึงขอสดุดีความดีของพ่อล้อต๊อกด้วยความเคารพครับ
ขอให้พ่อไปดี.....และมีสุขอย่างแท้จริง
จาก...ลูกคนนึง
หน้าส่วนตัว
546
