22 เมษายน 2545 14:24 น.
burst
เมล็ดพันธุ์แห่งรักเพาะลงแล้ว
หยั่งรากแก้วอยู่กลางใจหัวใจฉัน
เธอปลูกรักในใจขึ้นโดยพลัน
เป็นต้นกล้าในใจฉันเริ่มผลิใบ
ฉันรดน้ำพรวนดินสม่ำเสมอ
และมีเธอคอยเติมปุ๋ยเอาใจใส่
จนต้นกล้าเติบโตขึ้นเต็มใบ
แผ่นกิ่งก้านเต็มใจกันและกัน
ต้นของรักให้ดอกผลสีสวย
สองเราช่วยชื่นชมเก็บผลนั่น
แบ่งรสชาดหอมหวานให้แก่กัน
ตราบจนต้นแห่งรักนั้นยังเบ่งบาน
จนเมื่อลืมดูแลและใส่ใจ
เก็บแต่ผลต่อไปอยู่เช่นนั้น
เสพแต่สุขแห่งรักเข้านานวัน
ต้นแห่งรักของฉันเริ่มโรยรา
ไม่ติดดอกออกผลเหมือนดังเก่า
มีแต่ก้านใบเฉาหมดคุณค่า
เธอจึงโค้นต้นรักฉันลงทันตา
แล้วเผาตอต่อหน้าเจ้าของใจ
ต้นรักฉันก็ถึงวันเป็นขี้เถ้า
ทิ้งอยู่ในใจเน่าเน่าแหลกสลาย
ยามฟ้าฝนกระหน่ำบนหนทางใจ
น้ำตาฟ้าท่วมในใจฉันเอง
22 เมษายน 2545 14:09 น.
burst
ต่อให้ยื้อให้ดึงสักเท่าไหร่
ก็ไม่อาจเข้าใจถึงตัวฉัน
กลอนหัวใจปิดตายไร้คืนวัน
อย่าได้เปิดอ่านมันเลยคนดี
ใช้เงินซื้อกุญแจไขมันออก
ฉันขอบอกไว้เลยนะเรื่องนี้
ต่อให้อีกร้อยเท่าล้านทวี
ก็ไม่อาจซื้อใจนี้แม้เสี้ยวใจ
ใช้วาจาหวานหวานหว่านให้เปิด
เชื่อฉันเถิดไม่อาจเปิดมันออกได้
เธอจะถูกมดแดงแย่งกัดตาย
เพราะคำหวานจะทำร้ายกันและกัน
ใช้อำนาจบาทใหญ่เข้าบังคับ
หวังจะให้ตอบรับอย่าคิดสั้น
ฉันเกลียดนักคนบังคับหัวใจกัน
อย่าหวังเลยว่าฉันจะยอมใคร
เพียงเธอเอาหัวใจจริงของเธอ
หมั่นดูแลอยู่เสมอยามชิดใกล้
ค่อยค่อยเอาใจของเธอมาเปิดใจ
เท่านั้นฉัน....ก็เต็มใจ....เปิดให้เธอ
22 เมษายน 2545 13:55 น.
burst
เอาขี้เถ้ายัดปากบากด้วยขวาน
ฟาดด้วยจานทิ่มฟันด้วยเหล็กห้า
เฆี่ยนด้วยหวายแล้วใช้น้ำเกลือทา
กระแทกหน้าด้วยเสาเข็มอย่างเต็มแรง
แล้วจิกหัวลากบนพื้นมายืนต่อ
ยังไม่พอทุบต่อด้วยของแข็ง
ใช้ปังตอค่อยค่อยเชือดให้เลือดแดง
แล้วเอาเข็มทิ่มแทงลูกกะตา
ถีบให้ล้มพอก้มแล้วโดดเตะ
ตีให้เละด้วยหน้าสามตามแสกหน้า
รถแทรคเตอร์เหยียบซ้ำเร่งตามมา
น้ำมันราดท่วมหน้าแล้วจุดไฟ
มันยังไม่สาสมเพียงเท่านี้
สิ่งที่เธอทำอัปรีย์กว่าไหนไหน
แค้นนี้รอวันชำระให้สะใจ
คอยดูเถอะจะต้องได้ใช้หนี้กัน
22 เมษายน 2545 12:00 น.
burst
วันนั้นเธอตอกตะปูปิดฝา
อนุโมทนาร่ำลาฉัน
เธอสุมกองไฟให้ทุกวัน
สาบส่งให้ฉันไปพ้นทาง
ฉันตายมาแล้วในครั้งนั้น
อยู่อย่างเงียบงันและอ้างว้าง
เดินเพียงหนึ่งคนบนเส้นทาง
ทิ้งน้ำตาเป็นรอยทางแห่งเวลา
มาวันนี้เธอกลับมาจากนรก
หอบร่างสกปรกกลับมาหา
ยื่นมือฉุดฉันให้กลับมา
อ้อนวอนด้วยน้ำตาและปราณี
กลับมาเถิดที่รักยกโทษให้ฉัน
เธอเอ่ยเพียงคำนั้นเท่านี้
แลกกับทุกอย่างที่ฉันมี
ให้กลับมาคืนดีและรักเธอ
ได้โปรดเถอะที่รักอย่าโกหก
ถึงฉันมันดวงตกอยู่เสมอ
คนตาบอดยังไม่อยากจะกอดเธอ
หากได้พบได้เจอเธอก่อนมา
ฉันตายได้หนเดียวเท่านั้น
และเธอฆ่าฉันมาก่อนหน้า
กลับลงนรกเถอะ...อย่ามา
ให้คนที่เธอฆ่า...ต้องฆ่าเธอ
22 เมษายน 2545 11:45 น.
burst
หากไม่เกิดกับตัวกลัวบ้างไหม
เธอจะรู้จะเข้าใจไหมสิ่งนี้
ความเจ็บปวดรวดร้าวคราวที่มี
เธอรู้ไหมว่ามันมีค่าเพียงใด
ฝนที่ตกทางโน้นฟ้ามืดหม่น
คงเหน็บหนาวเสียจนเกินทนไหว
หนาวถึงคนทางนี้ที่มีใจ
เธอเจ็บช้ำเท่าไรฉันรู้ดี
หากวันนี้เจ็บบ้างเป็นบางคราว
หากรู้สึกปวดร้าวบ้างวันนี้
จึงได้สัมผัสรักขึ้นทุกที
มีเจ็บบ้างบางทีเพื่อสอนกัน
มีน้ำตาเป็นน้ำทิพย์ชโลมโลก
มีความเศร้าความโศกสร้างสีสัน
มีความทุกข์ไว้สร้างสุขทุกคืนวัน
เรียนรู้เธอกับฉัน....ด้วยความจริง
หน้าส่วนตัว
649
