23 เมษายน 2545 14:24 น.
burst
เธอมือค่าแค่ลูกไก่ในกำมือ
ให้ฉันถือหรือบีบตายได้ทั้งนั้น
ชีวิตเธอมีค่าเท่าไหร่กัน
อยู่ที่มือของฉันจะสั่งการ
มองขึ้นมาเธอเห็นฉันเป็นอะไร
หรือต้องการบอกใบ้ให้สงสาร
หรือจะบอกว่าไม่ไหว...ทรมาน
ในสายตาคู่นั้นบอกอะไร
แล้ววันหนึ่งฉันถึงได้รู้ความ
ในคำถามครั้งนั้นจำได้ไหม
มองกระจกเห็นตัวเราถึงเข้าใจ
ฉันก็เป็นลูกไก่เหมือนเหมือนกัน
จึงได้มองขึ้นไปเหมือนกับเธอ
หวังดีใจว่าละเมอไปเท่านั้น
ฝันสลายแทบจะตายไปโดยพลัน
สุดท้ายตัวของฉัน....ไร้ราคา
เป็นลูกไก่ที่มือไก่ในกำมือ
เป็นลูกไก่ที่ใครถือที่ใครว่า
ฉันเป็นแค่ลูกไก่ไร้ลูกตา
มองไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง
22 เมษายน 2545 16:33 น.
burst
เคาะกะโหลกโขกกะลาเหมือนบ้าใบ้
สะท้อนจิตสะเทือนใจก็คราวนี้
ให้เป็นบ้าเป็นหลังก็ยังดี
ไม่อยากแล้วรักนี้ไร้ยางอาย
สองต่อสองไม่พอใจอีกหรือ
นึกว่าฉันนั้นคือจุดมุ่งหมาย
เธอผ่านร้อนผ่านฝนทนมือชาย
กี่สิบร้อยใจกายได้ผ่านมา
เธอเป็นตัวอะไรหลายใจนัก
เห็นความรักเป็นของไร้คุณค่า
มีความรักเหมือนเป็นเช่นผักปลา
เธอซื้อหาความรักได้ทันที
เจอกับตัวทั้งกลัวทั้งสมเพช
ทั้งทุเรศตัวตนคนอย่างนี้
ถึงเป็นบ้าประสาทกินก็ยินดี
ให้ต้องรักคนอย่างนี้...ฉันไม่เอา
22 เมษายน 2545 16:33 น.
burst
กติกามีอยู่ว่าถ้ามีรัก
อย่าทุ่มเทมากนักอาจไร้ค่า
อย่าได้หวังว่าจะสุขทุกเวลา
เธอคือตัวกติกาที่น่ากลัว
เริ่มรอบนี้รอบแรกและสุดท้าย
เกมความรักทำลายอย่าได้มั่ว
ทุกคำตอบปลายทางช่างมืดมัว
ผิดแล้วมันเข้าตัวให้ระวัง
แม้ทำดีเท่าไหร่ในรอบแรก
คงไม่แปลกหากจะแย่ในรอบหลัง
ทุกย่างก้าวความรักนี้ไม่จีรัง
อย่าทำให้เธอผิดหวังแม้ซักที
โดนกำจัดออกไปจนเหลือหนึ่ง
จนมาถึงตาฉันบ้างคราวนี้
อยู่ที่ว่าเธอจะเลือกใครดี
แล้วสุดท้ายคราวนี้ก็เป็นจริง
สิ่งที่ทำดีมาทุกๆรอบ
คือคำตอบแทนคำทุกๆสิ่ง
ต้องก้มหน้าเดินจากไปไม่ท้วงติง
ฉันเป็นจุดอ่อนจริงๆ....ในใจเธอ
22 เมษายน 2545 15:07 น.
burst
โอบกอดจูบและลูบไล้
แอบอิงเอนกายทรวงสะท้าน
แทรกกายดุจสายลมผ่าน
ดุจดั่งราตรีกาลปั่นป่วน
สุดสายคลื่นปะทะโขดหินผา
กระเซ็นสายธาราอย่างผันผวน
สะท้อนกลับดุจคลื่นรับคำชวน
เริ่งรื่นคลื่นหวนทวนเป็นสาย
พายุโหมห้าวหาญปานสายฟ้า
รวดเร็วลีลาเริงร่าย
แม้สงบไม่สยบต่อสิ่งใด
ก่อกำเนิดคลื่นใหม่โถมใส่ฝั่ง
ราตรีกาลเป็นพยานแห่งหินผา
ยังต่อสู้ฟันฝ่าไม่หยุดยั้ง
แม้นคลื่นหมดแรงลดตามกำลัง
ค่อยทอดกายถึงชายฝั่งอย่างเยือกเย็น
ดุจเกลียวคลื่นพัดกลืนถึงหาดทราย
ม้วนกระหวัดพัดเป็นสายยามได้เห็น
โอบกอดสายน้ำเจ้าทุกเช้าเย็น
อบอุ่นเหมือนได้เป็นกันและกัน
22 เมษายน 2545 14:38 น.
burst
ใยเทียนเหงาเศร้าใจใคร่อยากทราบ
น้ำตาอาบคราบไขใครห่างเหิน
ใช้ไฟเร้าเผากายให้ยับเยิน
คงช้ำใจเหลือเกินเขาเมินมอง
ยิ่งลมปัดพัดแสงให้แรงกล้า
เจ้ายิ่งเสียน้ำตามาสนอง
จนหมดตัวหมดตนคนไม่มอง
เป็นเถ้าไขไหลกองนองพื้นดิน
คราบน้ำตาเทียนเจ้าที่เอ่อล้น
ให้คิดถึงใจของคนใกล้สูญสิ้น
เทียนเจ้าเอ๋ยแม้เจ้าเคยมีทลทิน
หากได้ยินฉันยังห่วงด้วยดวงใจ
หน้าส่วนตัว
693
