27 กุมภาพันธ์ 2547 18:52 น.
burst
เจ้าชู้...เจ้าชู้...เจ้าชู้
คำนี่ลบหลู่หรือไม่
รู้แต่...ฟังแล้วอึดอัดใจ
ยามเมื่อใครๆเขาว่ามา
คนเรามีใจเอาไว้รัก
ถึงจะมีมากนักก็เห็นค่า
ก็แค่เป็นคน...ช่างเจรจา
มีเสน่ห์ยามคบหากับใครๆ
พูดจาธรรมดาก็ว่าหวาน
เขาติดใจคุยนานเลยหวั่นไหว
ก็แค่เผลอบอกรักกับเขาไป
หนึ่งหัวใจแบ่งให้เป็นหลายอัน
หัวใจใครมีอยู่สี่ห้อง
ไม่พอหรอกต้องหัวใจฉัน
เป็นคอนโดหัวใจห้องนับพัน
พร้อมแจกจ่ายหัวใจฉันให้หลายคน
อย่าโทษเลยว่าผมมันเจ้าชู้
ก็แค่อยากเรียนรู้อีกหลายหน
รักมันเป็นประสบการณ์...มันสอนตน
ให้รู้จักอดทนเมื่อรักใคร
คนเจ้าชู้อย่างผมใช่คนเลว
ใช่แหลกเหลวสำส่อนผมวอนไหว้
ก็เพียงกรุ้มกริ่มกระหยิ่มใจ
ไม่ได้หวังหรอกใครให้เคืองกัน
เกิดเป็นชายใจง่ายก็เพราะหญิง
นี่แหละหนอความจริงของตัวฉัน
มีรักใหม่แปลกหน้ามาทุกวัน
จึงต้องเปิดหัวใจฉัน...ไว้เตรียมรอ
26 กุมภาพันธ์ 2547 15:34 น.
burst
ก่อร่างสร้างฝันมาวันนี้
มีรักจริงเป็นที่พักอาศัย
มีรากฐานเป็นหวังดีและมีใจ
มิตรภาพที่รวมไว้ใจสองเรา
เราร่วมสร้างมันมากับมือ
ไม่นึกว่ามันคือความโง่เขลา
จะโทษใครไปได้นอกจากเรา
ที่ตามืดมัวเมาเอาแต่ใจ
ใส่ไปหมดร้อยเปอร์เซ็นต์ความเป็นฉัน
รักเท่าไหร่ใส่หมดนั้นไม่หวั่นไหว
รักก็รักเต็มร้อยไม่คอยใคร
ไม่หลงเหลือเผื่อใจให้ใครกัน
รักก็ล่มพังทลายไม่เป็นท่า
ทิ้งน้ำตาท่วมโลกโศกกว่าฝัน
ความเป็นจริงที่เธอทิ้งลงกลางคัน
ทิ้งให้ตัวของฉันลอยทะเล
ความรักจริงถูกทิ้งจมดิ่งลง
เหลือแต่ใจงุนงงและสนเท่ห์
ถูกคลื่นรักผันผวนและรวนเร
ซัดให้ใจซวนเซเพราะเล่ห์คน
เอาความรักของจริง...ฉันคืนมา
และเอาหยดน้ำตาไปให้พ้น
แล้วจะไม่ขออยู่สู้อดทน
เพราะรักแท้แม้ซักหน....มันไม่มี
25 กุมภาพันธ์ 2547 15:14 น.
burst
ยามที่ฉันมองตาเธอตอนนี้
คนที่ดีแสนดีหายไปไหน
ที่อยู่ตรงหน้าฉัน...นั้นคือใคร
มีหัวจิตหัวใจที่ไหนกัน
หน้าเป็นยักษ์หว่างคิ้วก็ดูย่น
นี่หรือคนที่เคยดีกับฉัน
ทั้งสีหน้าแววตา...อยากฆ่ากัน
นี่หรือคนที่ฉันเคยหวังดี
ฉันก่อร่างสร้างความดีมาเท่าไหร่
แค่เล็กน้อย...ถึงบรรลัยในวันนี้
เธอเป็นคนแบบไหนไม่ใยดี
เฝ้าอุตส่าห์ทำดีไม่เคยดู
เธอก็รู้ว่าฉันรักเธอแค่ไหน
มาวันนี้เธอเปลี่ยนไปทำไม่รู้
ฉันทำผิดเพียงนิด...เธอคิดดู
และไม่อยากให้เธอรู้อยู่เหมือนกัน
เราเป็นแฟนกันมาสิบห้าปี
ความสัมพันธ์อันดีเธอกับฉัน
เรื่องแค่นี้ใยเธอคิดตีค่ากัน
แล้วโมโหโกรธฉันเกินเยียวยา
แค่.............ฉันไปทำเขาท้อง
แค่นี้ทำไมต้องจ้องมองหน้า
แค่นี้ทำไมต้องโมโหโกรธา
แค่นี้ทำไมต้องชี้หน้าด่ากัน
ฉันยอมรับความเป็นจริง
แล้วใยจะมาทอดทิ้งฉัน
อุตส่าห์เอาเรื่องจริงมาบอกกัน
ยังมาว่าด่าฉันได้ยังไง
24 กุมภาพันธ์ 2547 11:41 น.
burst
อยากจะเตะเธอซักป้าบ!
หากเธออยากทราบเหตุผล
มันคืออารมณ์คนหนึ่งคน
ที่ยากจะอดทนต่อไป
แรกๆก็อยากแค่ตบ
แต่ไม่อาจลบภาพเธอได้
ความผิดครั้งนี้เกินอภัย
จึงเพิ่มความแรงให้อีกเท่าตัว
อย่ามาตีหน้าว่าไม่ผิด
อย่าได้คิดว่าไม่ชั่ว
อย่ามาทำเป็นไม่กลัว
และเห็นแก่ตัวจะหนีไป
คราวนี้ฉันขอแค่เตะ
คราวหน้าอาจเละกว่าเดิมได้
หากเธอยังหนีต่อไป
ฉันอาจเปลี่ยนใจโดดถีบแทน
กลับมาซะเถอะคนดี
เตะเพื่อเรานี้...แน่นแฟ้น
ให้สมกับเป็นชายมาดแมน
ขอขมาต่อหน้าแฟนในเร็ววัน
24 กุมภาพันธ์ 2547 11:33 น.
burst
ฉันเป็นคนมีจิตใจใช่สิ่งของ
ไม่ใช่ขี้แค่หนึ่งกองเธอปล่อยไว้
เธอมองฉันเป็นแค่ขี้ของใคร
เธอมองฉันเป็นอะไรในสายตา
ฉันมีค่าไม่เท่าคนจริงจริงหรือ
หรือว่ามองฉันคือของไร้ค่า
ขนาดขี้..ยังทำปุ๋ยได้ราคา
แต่นี่ฉันหมดท่ากว่าขี้ใคร
อันเรื่องขี้มันไม่ดีที่มันเหม็น
ใครใครเห็นก็อาจทนไม่ได้
เอาน้ำล้างให้หมดกลิ่นก็สิ้นไป
แต่นี่ฉันเป็นอะไรยิ่งกว่ามัน
เอาน้ำล้างก็ยังลบไม่ออก
ไม่ได้โกหกหรอก...เธอบอกฉัน
หน้ามันเหม็นใจมันเหม็นอยู่ทุกวัน
เธอถึงคอยแต่ผลักดันให้ไกลตา
อนาถหนอเมื่อขี้...ดีกว่าฉัน
คิดแล้วมันรันทดหมดคุณค่า
ไม่อยากเป็นขี้ของใครไร้ราคา
ไม่อยากเป็นขี้ค่าของบางคน
ขอโทษนะครับ ถ้ากลิ่นมันไม่ดี....
หน้าส่วนตัว
1050
