22 เมษายน 2545 13:55 น.
burst
เอาขี้เถ้ายัดปากบากด้วยขวาน
ฟาดด้วยจานทิ่มฟันด้วยเหล็กห้า
เฆี่ยนด้วยหวายแล้วใช้น้ำเกลือทา
กระแทกหน้าด้วยเสาเข็มอย่างเต็มแรง
แล้วจิกหัวลากบนพื้นมายืนต่อ
ยังไม่พอทุบต่อด้วยของแข็ง
ใช้ปังตอค่อยค่อยเชือดให้เลือดแดง
แล้วเอาเข็มทิ่มแทงลูกกะตา
ถีบให้ล้มพอก้มแล้วโดดเตะ
ตีให้เละด้วยหน้าสามตามแสกหน้า
รถแทรคเตอร์เหยียบซ้ำเร่งตามมา
น้ำมันราดท่วมหน้าแล้วจุดไฟ
มันยังไม่สาสมเพียงเท่านี้
สิ่งที่เธอทำอัปรีย์กว่าไหนไหน
แค้นนี้รอวันชำระให้สะใจ
คอยดูเถอะจะต้องได้ใช้หนี้กัน
22 เมษายน 2545 12:00 น.
burst
วันนั้นเธอตอกตะปูปิดฝา
อนุโมทนาร่ำลาฉัน
เธอสุมกองไฟให้ทุกวัน
สาบส่งให้ฉันไปพ้นทาง
ฉันตายมาแล้วในครั้งนั้น
อยู่อย่างเงียบงันและอ้างว้าง
เดินเพียงหนึ่งคนบนเส้นทาง
ทิ้งน้ำตาเป็นรอยทางแห่งเวลา
มาวันนี้เธอกลับมาจากนรก
หอบร่างสกปรกกลับมาหา
ยื่นมือฉุดฉันให้กลับมา
อ้อนวอนด้วยน้ำตาและปราณี
กลับมาเถิดที่รักยกโทษให้ฉัน
เธอเอ่ยเพียงคำนั้นเท่านี้
แลกกับทุกอย่างที่ฉันมี
ให้กลับมาคืนดีและรักเธอ
ได้โปรดเถอะที่รักอย่าโกหก
ถึงฉันมันดวงตกอยู่เสมอ
คนตาบอดยังไม่อยากจะกอดเธอ
หากได้พบได้เจอเธอก่อนมา
ฉันตายได้หนเดียวเท่านั้น
และเธอฆ่าฉันมาก่อนหน้า
กลับลงนรกเถอะ...อย่ามา
ให้คนที่เธอฆ่า...ต้องฆ่าเธอ
22 เมษายน 2545 11:45 น.
burst
หากไม่เกิดกับตัวกลัวบ้างไหม
เธอจะรู้จะเข้าใจไหมสิ่งนี้
ความเจ็บปวดรวดร้าวคราวที่มี
เธอรู้ไหมว่ามันมีค่าเพียงใด
ฝนที่ตกทางโน้นฟ้ามืดหม่น
คงเหน็บหนาวเสียจนเกินทนไหว
หนาวถึงคนทางนี้ที่มีใจ
เธอเจ็บช้ำเท่าไรฉันรู้ดี
หากวันนี้เจ็บบ้างเป็นบางคราว
หากรู้สึกปวดร้าวบ้างวันนี้
จึงได้สัมผัสรักขึ้นทุกที
มีเจ็บบ้างบางทีเพื่อสอนกัน
มีน้ำตาเป็นน้ำทิพย์ชโลมโลก
มีความเศร้าความโศกสร้างสีสัน
มีความทุกข์ไว้สร้างสุขทุกคืนวัน
เรียนรู้เธอกับฉัน....ด้วยความจริง
18 เมษายน 2545 14:09 น.
burst
เห็นรอยยิ้มในสายตาเธอ
ชื่นใจเสมอเมื่อสบตาฉัน
รอยยิ้มที่บอกผ่านมาหากัน
เหมือนเชิญชวนให้ฉันยิ้มกลับไป
ยินเสียงหวานผ่านคำพูดเธอ
ชื่นใจเสมอเมื่อเธออยู่ใกล้
เสียงหวานยามเธอพูดกับใคร
ฉันรู้ว่ามีความนัยแอบส่งมา
ผู้หญิงแอบรักไม่กล้าบอก
ฉันรู้ความจริงหรอก...ไม่ถือสา
อันที่จริงไม่จำเป็นต้องหลบตา
ทำเป็นเดินผ่านหน้าไม่สนใจ
เธอแอบรักแอบคิดผิดหรือเปล่า
ฉันเองคิดว่าเราคงจะใช่
สบโอกาสจึงถามความในใจ
รักก็รักบอกไปให้ได้ยิน
เหมือนฟ้าผ่าตรงหน้าเวลาเช้า
สิ่งที่เราคิดฝันมันจบสิ้น
สามคำเธอบอกไว้ให้ได้ยิน
ไอ้บ้าเหยียบตีน ....โอ้ววว...จบกัน
18 เมษายน 2545 11:45 น.
burst
ชาติก่อนคงเป็นลูกกำนัน
เกิดมาพร้อมปากคันคันน่าหมั่นไส้
ลีลาเธอล้วนกวนหัวใจ
ทำก๋ากั่นเกินวัยใครจะทน
ชาติที่แล้วฉันคงเป็นปลัด
ถึงเกิดมาเป็นคู่กัดเธออีกหน
พรหมลิขิตช่วงชีวิตชักชอบกล
เริ่มรู้สึกสับสนในหัวใจ
จริงจริงปากเสียก็น่ารัก
ถึงจะด่าแสบนักก็พอไหว
กระโดกกระเดกไปบ้างก็ตามวัย
ดูทอมทอมก็จริงใจน่าคบดี
คบกับเธอคงต้องใช้กำลัง
ดูเธอชอบคงสมหวังล่ะคราวนี้
หากตบจูบ ตบจูบ ซักสองที
ความรู้สึกดีดีคงกลับมา
รักซาดิสม์แต่ไม่คิดเหมือนพิศาล
แค่กล้าหน่อยและหน้าด้านทำบ้าบ้า
นี่แหละฉันกับเธอคู่กันมา
เธอตบ...ฉันจูบท้า...เลยเป็นไง
หน้าส่วนตัว
617
