29 ตุลาคม 2545 11:25 น.
burst
พ่อแม่ผมเป็นครูชั้นประถม
ไร้เวลามาอบรมมาสั่งสอน
จึงได้มั่วเมายามาเขียนกลอน
ให้คุณว่าคุณสอนแทนใครใคร
อันความรู้ผมจบสิ้น..ปริญญาตรี
เรื่องภาษาได้ C พอถูไถ
บัตรประชาชน...ระบุเน้น..เป็นคนไทย
ถึงแต่งกลอนไม่เอาไหน...ผมไม่แคร์
ไม่รู้ผมทำอะไรให้เคืองขุ่น
ถึงต้องเป็นหน้าที่คุณมาแยแส
เดี๋ยวว่าโน่นว่านั่นหมั่นดูแล
เป็นญาติพ่อญาติแม่ผมฝ่ายใด
คุณคิดว่าสุนทรภู่เป็นครูเอก
มันปัจเจกทางภาษาเกินไปไหม
ผมไม่รู้สุนทรภู่เป็นครูใคร
ช่างปะไรตัวผม..ไม่มีครู
อยากจะแต่งผมก็แต่งเรื่องของผม
ใครจะด่าจะชมผมไม่รู้
รู้แต่ว่าตูมีสิทธิ์...สิทธิ์ของตู
ใครไม่อยากรับรู้ช่างหัวมัน
ผมคิดว่าผมโกรธผมโทษคุณ
ที่อุตส่าห์การุณสอนผมนั้น
บังเอิญมีพ่อแม่ที่แคร์กัน
ไม่รบกวนถึงท่านมากวนใจ
อยากจะด่าจะว่าก็เชิญเลย
อยากให้รู้ว่าไม่เคยเอาใจใส่
คุณสอนผมผมไม่จำจะทำไม
แต่งแบบผมต่อไป...ผมว่าดี
เรียกมาเถอะสุนทรภู่..ดูกลอนผม
ดูว่าเขาจะตรอมตรมไหมคราวนี้
ปีนี้ปี 2002 ตรองดูซี
ว่าบทกลอนสมัยนี้ยึดอะไร
คุณจะว่าผมผิดแปลกแหวกอักษร
ไม่ถูกหลักของกลอนคุณใช่ไหม
ไม่สนหรอกใครจะบอกผมยังไง
หรือจะลบออกก็ได้ไม่ว่ากัน
พี่ปีกฟ้าจะลบชื่อผมก็ได้
แต่ขอฝากข้อความไว้แทนสิ่งนั้น
แทนสิ่งที่เคยมีใจให้กับมัน
แทนทุกอย่างที่เคยฝันอย่างจริงใจ
อยากบอกว่าความฝันของคนหนึ่ง
มันมีค่าลึกซึ้งเกินสิ่งไหน
เกินกว่าตัวอักษรมาบรรยาย
เกินกว่ากรอบใดๆมากั้นตี
ในวันนี้มีคนด่าว่าผมแล้ว
คงไม่แคล้วต้องลาไกลไปจากนี่
ผมเบื่อแล้วเขาสั่งสอน...กลอนไม่ดี
อยู่มานานที่นี่....โดนประจำ
กลับไปให้...พ่อแม่สอน...แน่นอนกว่า
ท่านไม่เคยบ่นว่าให้เจ็บช้ำ
กลับไปเริ่มต้นในสิ่งที่ควรทำ
ไม่ให้ใคร...เขาตอกย้ำ....ว่าทำเลว
28 ตุลาคม 2545 17:45 น.
burst
เอารูปมาให้ชมใช่ข่มใคร
แต่มีแฟนแล้วไซร้ใช่ว่าข่ม
มีแฟนดีเป็นสิ่งที่ควรชื่นชม
จึงขอฝากคำคมอธิบาย
อันรักผมเพาะบ่มมายาวนาน
มีเผ็ดเปรี้ยวขมหวานมันก็ใช่
แต่ถึงผ่านมาทุกรสไม่หมดใจ
ยังรักกันเรื่อยไปไม่เปลี่ยนแปลง
28 ตุลาคม 2545 13:35 น.
burst
สิ่งจำเป็นที่สุดในชีวิต
คือการได้มีหัวคิดใช้เหตุผล
สิ่งที่ทำให้สัตว์ต่างจากคน
นั่นก็คือเหตุผลความเข้าใจ
อย่าได้ใช้อารมณ์ สัญชาติญาณ
มันเหมือนสัตว์จัณฑาลแล้วรู้ไหม
คนต้องมีความคิดสะกิดใจ
ให้รู้ว่าสิ่งไหนควรจะทำ
แต่คนมันมีอารมณ์เหมือนสัตว์ป่า
มีร้องไห้เฮฮาบ้าและขำ
ยามอารมณ์เหนือเหตุผลคนไม่จำ
ไม่รู้สิ่งใดควรทำดีไม่ดี
หากคุณเป็นคนแบบนี้โปรดรู้ไว้
ใช้อารมณ์เมื่อไหร่คิดถึงนี่
คิดถึงความแตกต่างให้จงดี
คนกับสัตว์นั้นมีดีต่างกัน
หมากัดแมวเพราะมันเกิดเป็นอย่างนี้
แมวกัดหนูเรารู้ดีเป็นอย่างงั้น
เพราะมันเกิดมาหากินแย่งถิ่นกัน
สัญชาติญาณบ่งบอกมัน...ทำอะไร
คนกัดคนควรไหมเกิดเป็นอย่างนี้
เราเกิดมาทำดีเป็นบ้างไหม
มีเหตุผลก่อนจะทำ..จำขึ้นใจ
ให้แมวหมามันด่าได้...ว่าต่ำทราม
เคยเห็นมั้ยหมามันคิดก่อนกัดแมว
เห็นแต่มันกัดแล้วไม่เคยถาม
มันไม่มีเหตุผลคนประนาม
แต่ก็ไม่เคยทรามเหมือนบางคน
คนกัดคนอันเหตุผลไม่เคยมี
คนอย่างนี้ไม่มี..หรอกเหตุผล
เกิดเป็นแมวหมูหมาไม่น่ายล
ดังนั้นเกิดเป็นคนควรทำดี
25 ตุลาคม 2545 17:18 น.
burst
ไม่ได้แต่งกลอนครับ นี่คือรูปผมกับสาวปริศนา ไม่ระบุชื่อ ให้เพื่อนๆพี่ๆเดาเอาว่าเค้าเป็นใคร ใบ้ให้นิดนึง ไม่ใช่แม่ ไม่ใช่ญาติผู้ใหญ่ ไม่ใช่น้อง ไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้อง ไม่ใช่คนรู้จัก ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่สหาย ก็เดาเอาครับ
25 ตุลาคม 2545 17:04 น.
burst
โป๊ก โป๊ก โป๊ก โป๊ก โป๊ก
ใช่เป็นเสียงเคาะกะโหลกนะพี่จ๋า
แค่ได้ยินและดมกลิ่นที่ลอยมา
ก็รู้เลยล่ะว่า...ส้มตำปู
ต่อไปนี้..จะเล่าถึง..อาหารอร่อย
คือส้มตำกินบ่อยๆใช่เลิศหรู
น้ำตาลนิดมานาวหน่อยซอยถั่วพลู
กระหน่ำพริกขี้หนูถึงรสไทย
ให้เผ็ดแซ่บจี๊ดจ๊าด.....ปากตลาดยังยอมแพ้
ลิ้นใครที่ว่าแน่ยังต้องแย่เชื่อไหม
ใส่ปูตัวโตร้องโอ้โหถึงใจ
ตำเข้าเนื้อเมื่อไหร่เป็นได้เห็นดี
นั่นแหละรสความรักที่ฉันรู้
รักเหมือนส้มตำปูรสอย่างนี้
ถึงพริก ถึงมะนาว มีกลิ่นคาวกำลังดี
น้ำตาไหลทุกทีแต่ก็ยังติดใจ
ความรักมันเผ็ดมันร้อนปากบาน
แต่ยังรักกันทุกวันเชื่อไหม
ความรักแฝงพิษแรงฤทธิ์เพียงใด
ก็ยังสมัครใจมารักทุกครา
ยิ่งกินยิ่งล้า...น้ำตานอง
สองมือประคองป้องปากซู่ซ่า
เลิกกินไม่ได้...เหมือนมีมนตรา
เสน่ห์สากแม่ค้าตำได้เผ็ดจริง
ความรักมันเจ็บจี๊ดๆจ๊าดๆ
แต่ก็ไม่อาจตัดใจโยนทิ้ง
ส้มตำรสเด็ดแม้เผ็ดจริงๆ
โดนใจอย่างยิ่งไม่อาจลืมมัน
ความรักจึงเหมือน...ส้มตำปูเค็ม
ถึงเผ็ดก็เปรมถึงเครื่องในฉัน
สมรักสมรสกินหมดทุกวัน
ความรักของฉัน.....คือส้มตำปู
หน้าส่วนตัว
1088
