21 พฤศจิกายน 2545 15:41 น.
burst
หากมะนาวกลับหวาน....น้ำตาลขม
มันคงไม่น่าชื่นชมสักเท่าไหร่
รสชาติที่เคยเลี่ยนกลับเปลี่ยนไป
กลายเป็นรสชาติใหม่ไม่น่ากิน
ชีวิตมะนาวหวาน...น้ำตาลขม
ก็คงไม่น่าชื่นชมสำหรับลิ้น
จะมีใครอยากจับต้องอยากลองกิน
เหมือนกับมีมลทินเกาะตามตัว
เพราะชีวิตไม่ใช่ฮอลล์รสน้ำผึ้ง
สิ่งที่ไม่อาจคาดถึงมีอยู่ทั่ว
อาจต้องฝืนให้ถึงฝั่งทั้งที่กลัว
อาจต้องแลกกับเจ็บตัวและเจ็บใจ
อย่าไปยึดติดรสชาติของชีวิต
มีสุขแล้วลองคิดดูเสียใหม่
ในด้านมืดของชีวิตคิดทำใจ
ว่ายังต้องมีอะไรให้ฝ่าฟัน
แม้มะนาวจะหวาน...น้ำตาลขม
อาจจะไม่น่าชื่นชมในรสนั้น
ก็ยังดีที่ได้ลิ้มรสมัน
ได้รู้ผล...สิ่งใดนั้นมันไม่ดี
อย่างน้อยๆได้เป็นคนก็บุญนัก
แม้ไม่สมหวังในรักอยู่อย่างนี้
ก็ยังดีกว่าเป็นฝุ่นผงธุลี
ที่ไม่อาจยินดีในสิ่งใด
อันหวานอมขมกลืนฝืนไปเถอะ
ชีวิตมันอาจเลอะเทอะไม่ผ่องใส
มีให้ชมให้ชิม...พออิ่มใจ
จะได้รู้เอาไว้....รสของคน
21 พฤศจิกายน 2545 15:31 น.
burst
สิ่งที่มองไม่เห็น......แต่มองเห็น
นั่นคือความชาเย็น...บนใบหน้า
เธอปกปิดมันไม่ได้ด้วยสายตา
ฉันจึงได้รู้ว่าเธอเป็นไง
ความชาเย็นเป็นนามธรรม
แต่สีหน้าที่เธอทำกลับเห็นได้
เหมือนมีน้ำแข็งเกาะที่ใจ
จึงไม่รู้สึกอะไรที่รักกัน
ชาเย็นไม่ใช่....ชาใส่นม
มันไม่น่านิยมเหมือนอย่างนั้น
รสชาติก็ประหลาดขยาดมัน
จะให้ชิมตัวฉันก็ขอลา
อย่าได้ทำเป็นชาเย็นหรือเข็ญใจ
ถ่ายไม่ออกบอกได้นะเธอจ๋า
อย่าปล่อยให้อารมณ์ข่มหน้าตา
โปรดจงจำไว้ว่า.....อย่าชาเย็น
20 พฤศจิกายน 2545 15:25 น.
burst
แม้จะเป็นเพียงเสียงในฝัน
อบอุ่นในใจฉันอยู่เสมอ
แม้จะเป็นเพียงฝันฉันพบเธอ
ไม่อาจพบอาจเจอเธอจริงๆ
ยามหลับตาเหมือนเห็นฟ้าอยู่ใกล้ๆ
ได้ยินเสียงกังวาลไกลไปทุกสิ่ง
ยามหลับตาฉันไม่เห็นหรอกความจริง
อยากจะนอนนิ่งๆฝันต่อไป
ตราบเมื่อแสงขอบฟ้าเริ่มฉายแสง
ดวงตะวันสีแดงดูสดใส
จึงเห็นภาพเธอนั้นอยู่ในใจ
เป็นเหมือนดั่งดวงไฟส่องวิญญาณ
อยากหลับตาอยู่อย่างนี้ไม่อยากตื่น
ติดอยู่กับวันคืนอันแสนหวาน
ได้เห็นภาพเธอฉันในวันวาน
ลืมหมดสิ้นชั่วกาลที่ผ่านมา
หากได้พบได้เจอแค่ในฝัน
อยากหลับตาอยู่อย่างนั้นให้รู้ว่า
ในความจริงที่ฉันตื่นลืมตา
ก็คงไม่อาจเห็นหน้าเธอคนดี
ขอฉันนอนหลับอย่างนี้ตลอดไป
แลกกับการได้อยู่ใกล้เธอคนนี้
ต่อจากนั้นไม่ว่าร้ายหรือดี
ฉันไม่สนชีวิตนี้....เป็นอย่างไร
20 พฤศจิกายน 2545 10:29 น.
burst
สิ่งที่ฉันเพียรทำย้ำว่ารัก
อาจมีค่าไม่มากนักกับรักใหม่
ฉันคนเดิมแต่เธอเพิ่มเป็นสองใจ
ลืมคนเก่าเอาใหม่ไม่แคร์กัน
เธอพูดย้ำแต่คำว่า...จำเจ
ใจจึงอยากหันเหไปทางนั้น
สิ่งที่ทำซ้ำซากอยากลืมมัน
ลืมหมดกันว่าฉันทำอะไร
ก่อนเคยรักเธอต้องการเกินความรัก
เธอบอกฉันสำคัญนักกว่าสิ่งไหน
ต้องสม่ำเสมอนะหัวใจ
หากทำดีเข้าไว้จะได้ดี
ฉันเพียรเฝ้าทำดีมาเสมอ
ทำเพื่อหวังให้มีเธอในวันนี้
เธอบอกฉันว่ารักมากทุกที
รักที่ฉันเป็นคนดีไม่เหมือนใคร
แล้วทำไมวันนี้พูดหมาๆ
อย่าได้เอ่ยวาจาด่าได้ไหม
พูดมาได้ว่าจำเจ....เล่ห์อันใด
ที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปคนละคน
หากสม่ำเสมอแล้วจำเจ
ทำให้เธอเกเรไร้เหตุผล
ณ วินาทีนี้..คงไม่ทน
ฟังถ้อยคำของคนมีหลายใจ
ก่อนเคยพูดไว้อย่างเปลี่ยนไปอย่าง
คงไม่เดินร่วมทางถึงจุดหมาย
ขอกระโดดลงข้างทางระหว่างใจ
ยืนดูเธออยู่ไกลๆ...คงสักวัน
หากวันใดเธอโดนย้ำว่าจำเจ
วันนั้นแหละคนเกเรนึกถึงฉัน
ว่าเคยพูดคำนี้ไว้ทำร้ายกัน
ฉันจะรอนะสักวัน...ฉันจะรอ
14 พฤศจิกายน 2545 17:19 น.
burst
เจ้าชู้...เจ้าชู้...เจ้าชู้
คำนี่ลบหลู่หรือไม่
รู้แต่...ฟังแล้วอึดอัดใจ
ยามเมื่อใครๆเขาว่ามา
คนเรามีใจเอาไว้รัก
ถึงจะมีมากนักก็เห็นค่า
ก็แค่เป็นคน...ช่างเจรจา
มีเสน่ห์ยามคบหากับใครๆ
พูดจาธรรมดาก็ว่าหวาน
เขาติดใจคุยนานเลยหวั่นไหว
ก็แค่เผลอบอกรักกับเขาไป
หนึ่งหัวใจแบ่งไปเป็นหลายอัน
หัวใจใครมีอยู่สี่ห้อง
ไม่พอหรอกต้องหัวใจฉัน
เป็นคอนโดหัวใจห้องนับพัน
พร้อมแจกจ่ายหัวใจฉันให้หลายคน
อย่าโทษเลยว่าผมมันเจ้าชู้
ก็แค่อยากเรียนรู้อีกหลายหน
รักมันเป็นประสบการณ์สอนคน
ให้รู้จักอดทนเมื่อรักใคร
คนเจ้าชู้อย่างผมใช่คนเลว
ใช่แหลกเหลวสำส่อนผมวอนไหว้
ก็เพียงกรุ้มกริ่มกระหยิ่มใจ
ไม่ได้หวังหรอกใครให้เคืองกัน
เกิดเป็นชายใจง่ายก็เพราะหญิง
นี่แหละหนอความจริงของตัวฉัน
มีรักใหม่แปลกหน้ามาทุกวัน
จึงต้องเปิดหัวใจฉัน...ไว้เตรียมรอ
หน้าส่วนตัว
1909
