2 มิถุนายน 2546 10:04 น.
burst
ฟ้ากฟ้ายามเย็นเห็นเมฆหม่น
มีคนหนึ่งคนทนนั่งเหงา
รอตะวันต่ำลงคงเห็นดาว
คอยเป็นเพื่อนคลายเหงาแทนที่ใคร
ที่ตรงนี้เคยมีคนเติมเต็ม
และอิ่มเอมเต็มสุขทุกข์จางหาย
ณ วันนี้คนเคยมีกลับหนีไป
ทิ้งก็เพียงผืนทรายที่เปียกปอน
หาดทรายขาวมีคลื่นยาวเพียงซัดสาด
แต่ไม่อาจดับใจให้คลายร้อน
ก่อนมีฝนคนหนึ่งคนหลับตานอน
ทิ้งตัวลงทอดถอนลมหายใจ
ลืมตาแล้วเห็นดาวพร่างพราวฟ้า
แม้สวยงามจับตาสักแค่ไหน
จะให้ชื่นให้ชมข่มอย่างไร
มันก็เหงาจับใจ...อยู่ลำพัง
คุณเคยไหม แม้ใครใครเขาว่าสุข
เขาสนุกเขาชื่นชมว่าสมหวัง
แต่ข้างในมันกลับไม่มีพลัง
และสุดเศร้าเหมือนเราดั่งคนไร้ใจ
อยู่คนเดียวเหงาคนเดียวสู้คนเดียว
มันจะเปล่าจะเปลี่ยวสักแค่ไหน
มันไม่เหมือนมีเธออยู่เป็นคู่ใจ
ร่วมชื่นชมสมใจไปด้วยกัน
ปล่อยให้คลื่นทะเลมันเห่กล่อม
ฉันจะยอมปล่อยใจไปตามฝัน
มีเมฆดาวและคลื่นยาวเป็นกำนัล
พอให้ฉันเพียงสุขใจ....ให้พ้นคืน
13 พฤษภาคม 2546 10:43 น.
burst
มองหน้ากันอย่างนี้มันมีเหตุ
หน้าตาฉันทุเรศก็หาไม่
ตาต่อตาประสานกันมันโดนใจ
เธอให้ท่าใช่ไหมถึงได้มอง
ใจสับสนวุ่นวายคล้ายจะบ้า
แต่สองเท้าสองขามันสนอง
รีบจ้ำอ้าวตรงหาสาวเข้าประคอง
เธอเอียงอายให้ต้องรีบทำการ
เห็นหน้าตาจิ้มลิ้มยิ้มซื่อๆ
กัดมุมปากตาปรือ...อืม...หน้าหวาน
ฉันคงจะทนต่อไปไม่ได้นาน
เพราะมือไม้เธอรังควานถึงข้างใน
โอ้ยุบหนอพองหนอ ขอทีเถอะ
สติเริ่มเลือนเลอะเจอะของใหม่
ทั้งสวยสดงดงามและตามใจ
ทั้งกอดทั้งซุกไซร้ไม่เกรงกลัว
มีเงินเดือนหมื่นกว่าเที่ยวห้าพัน
อยู่กับเธอทั้งคืนวันไฟสลัว
ก่อนจะทำแม้ซักนิดไม่คิดกลัว
เสร็จกิจแล้วเหงื่อแตกทั่วเริ่มกลัวใจ
เงินที่เหลืออีกเกือบเดือนจะซื้อข้าว
จ่ายค่าบ้านค่าเหล้าอีกเท่าไหร่
อีกลูกเมียที่บ้านบานตะไท
ใกล้เปิดเทอมแล้วใช่ไหมเดี๋ยวไม่ทัน
โอ้...ถุงยางจะใส่บ้างดันลืมได้
พลาดท่าแล้วมีแต่ตายโทษมหันต์
ซวยแล้วตูจะรีดออกก็ไม่ทัน
มีอะไรในเลือดฉัน...หวั่นจริงๆ
นี่แหละหนอความเป็นชายสบายหรือ
แท้จริงแล้วก็คือทาษผู้หญิง
เจอะทีไรก็เสร็จ...เธอเด็ดจริง
แค่คืนเดียวก็ทิ้ง ได้สตังค์
เขาขายตัวให้เรา เราได้ไหม
กลับสูญเสียทั้งหัวใจไร้ความหวัง
ร้อยปัญหาเริ่มรุมเร้าเข้าประดัง
อนาคตคงจะพังอีกไม่นาน
เที่ยวผู้หญิงแท้จริงนั้นไม่ควร
แม้น้องนางเชิญชวนป่วนสะท้าน
โปรดนึกถึงความเดือดร้อนก่อนทำการ
อยากสบายอยู่อีกนานอย่าไปทำ
ยิ่งมีลูกมีเมียเป็นตัวตน
มีครอบครัวให้สุขล้นจนชื่นฉ่ำ
สงสารเมียสงสารลูกตาดำๆ
ต้องรับผลการกระทำอีกเท่าไร
เราไม่เที่ยวมีไหมใครจะติดโรค
จะหยุดความเศร้าโศกอีกเท่าไหร่
จะหยุดการขายสาวขายหัวใจ
หยุดเสียหยุด...ได้ไหม....หยุดใจเรา
8 เมษายน 2546 11:40 น.
burst
บวชแล้วก็มีแต่คนถาม
เมื่อไหร่จะเบียดตาม...ล่ะทิดจ๋า
บวชแล้วก็เบียดตามเวลา
ตามธรรมเนียมเค้าทำมาแต่ก่อนกาล
ตอนนี้ยังไม่เบียดหรอกจ้าพี่
ยังไม่รีบจะมีหรอกลูกหลาน
ขอสร้างเนื้อสร้างตัวทำงาน
เก็บเงินให้เบิกบานก่อนแล้วกัน
การบวชสอนอะไรเรามากมาย
อย่างน้อยเกิดเป็นชายได้เต็มขั้น
ทดแทนคุณพ่อแม่เอนกอนันต์
เกิดเป็นลูกชายนั้นควรบวชเรียน
เอารูปมาให้ชมกันสักนิด
ก่อนจะมาเป็นทิดหัวโล้นเลี่ยน
ห่มผ้าจีวรสีดั่งเทียน
ท่องคาถาพากเพียรเรียนพระธรรม
ได้เป็นสงฆ์ครั้งหนึ่งก็พึงใจ
รสพระธรรมนำให้ใจอิ่มหนำ
ทุกคำสอนคำพระจะจดใจ
ใช้ชี้นำทางชีวิต...ให้คิดดี
8 เมษายน 2546 11:03 น.
burst
หากซัดดัมเป็นตุ๊ด...บุชเป็นเกย์
เรื่องมันคงจบเห่กันง่ายๆ
ไม่ต้องรบราฆ่ากันตาย
ให้พลเมืองโชคร้ายต้องรับกรรม
ลูกเล็กเด็กแดงหมดแรงสู้
เราเองก็นั่งดูอย่างชอกช้ำ
ดูสาวกจอร์จบุชลุยซัดดัม
ดูยูเอ็นตาดำๆได้แต่มอง
เผลอไปสนใจเรื่องชาวบ้าน
ดูผู้คนหนีลนลานสยดสยอง
อย่าลืมเรื่องข้างกายไม่เป็นรอง
โรคร้ายร่ำร้องกระจายพันธุ์
หวัดมรณะมาแล้วมาแน่แล้ว
เราคนไทยคงไม่แคล้วเจ้าโรคนั่น
อย่ามัวเพลินดูชาวบ้านเค้ารบกัน
จนลืมว่าตัวเองนั้นก็เสี่ยงภัย
โดนระเบิดตูมเดียวก็เสียววาบ
แต่โปรดทราบเป็นโรคนี้มีตายได้
ไม่ต่างกับโดนระเบิดซักเท่าไร
แถมทุรนทุรายทรมาน
อะไรน่ากลัวกว่ากันแน่
ชีวิตคนที่ย่ำแย่น่าสงสาร
สมรภูมิหรือโรคร้ายที่รังควาน
น่าสงสารตัวเอง...ีเกิดเป็นคน
3 เมษายน 2546 17:57 น.
burst
สิ่งที่มองไม่เห็น......แต่มองเห็น
นั่นคือความชาเย็น...บนใบหน้า
เธอปกปิดมันไม่ได้ด้วยสายตา
ฉันจึงได้รู้ว่าเธอเป็นไง
ความชาเย็นเป็นนามธรรม
แต่สีหน้าที่เธอทำซ่อนไม่ได้
ดูสีหน้าและแววตาเหมือนคาใจ
จึงไม่รู้สึกอะไรที่รักกัน
ชาเย็นไม่ใช่....ชาใส่นม
รสไม่น่านิยมเหมือนอย่างนั้น
ก่อนเคยหวานทุกหยดรสหวานมัน
ไม่มีแล้วอย่างนั้นหมดเวลา
อย่าได้ทำเป็นชาเย็นหรือเข็ญใจ
ถ่ายไม่ออกบอกได้นะเธอจ๋า
อย่าปล่อยให้อารมณ์ข่มหน้าตา
โปรดจงจำไว้ว่า.....อย่าชาเย็น
หน้าส่วนตัว
804
