9 มิถุนายน 2546 10:03 น.
burst
(ผู้ชาย) เธอเห็นท้องฟ้านั่นไหม
มีความจริงใจอยู่ในนั้น
สีฟ้าจางๆดูห่างกัน
แต่ในความกว้างนั้นคือหัวใจ
(ผู้หญิง) ใช่...ฉันเห็นท้องฟ้า
ที่เธอตั้งใจพามาดูใช่ไหม
ร้อนก็ร้อนไม่รู้พามาทำไม
มีแต่คราบเหงื่อไคลน่ารำคาญ
(ผู้ชาย) เธอเห็นทะเลนั่นไหม
ดูเวิ้งว้างกว้างไกลจริงไหมนั่น
เหมือนกับรักที่เรามีให้กัน
เทียบกับความรักนั้นแค่ครึ่งใจ
(ผู้หญิง) ใช่...ฉันเห็นทะเลคราม
มองไม่เห็นจะงดงามที่ตรงไหน
มีแต่คลื่นชวนอาเจียนเลี่ยนจะตาย
ขยะเต็มหาดทรายหน่ายเต็มที
(ผู้ชาย) เธอเห็นคู่รักนั้นไหม
ช่างดูสดใสเต็มที่
ทะเลช่วยผูกมิตรไมตรี
ให้ระรื่นชื่นชีวีมีหัวใจ
(ผู้หญิง) ใช่...ฉันเห็นคู่รัก
น่าเกลียดจะตายชักเธอรู้มั้ย
เล่นน้ำจนตัวดำขำจะตาย
ทำเป็นเด็กไปได้ไม่อายปลา
(ผู้ชาย) เธอเห็นฉัน...ตรงนี้ไหม
หากเธอบ่นต่อไป...ฉันไม่ว่า
แต่อยากลองถามเธอสักครา
เธอเห็นฉันมีค่าตรงที่ใด
(ผู้หญิง) ใช่...ฉันเห็นเธอ
และดีใจเสมอที่เธอใกล้
แต่ถ้ายังนั่งต่อไป....
แล้วเมื่อไหร่....จะขายปลาหมึกหมดซักที....
เรื่องของพ่อค้าปลาหมึกปิ้งกับแม่ค้าปลาหมึกปิ้งริมฝั่งบางแสน
9 มิถุนายน 2546 09:57 น.
burst
เธอสวยงามจริงหนาคิ้วก็โก่ง
จมูกคางปากคอดูคมขำ
หน้าตาน่ารักและใจดี
เธอเป็นคนที่ใจฉันต้องการ
แต่งกลอนให้เธอไปอ่านเล่น
เธอหัวเราะทั้งคืนน้ำตาไหล
กลอนที่ฉันแต่งให้เธออ่านวันนั้น
มันเป็นกลอนที่ไม่สัมผัสเลย
................................................................
นึกถึงครั้งแรกที่แต่งกลอน
แล้วนึกย้อนถึงที่แต่งในวันนี้
กลอนข้างบนมันเป็นกลอนไม่ดี
ไม่มีสัมผัสอย่างที่ควรเข้าใจ
อ่านไปหัวเราะหัวแทบทิ่ม
เหมือนคนปัญญานิ่มแต่งมาให้
เหมือนพ่อแม่มันไม่ใช่คนไทย
แต่งมาได้ยังไงเหมือนพึมพำ
อ่านยังไงก็ไม่คล้องจอง
หัวเราะจนท้องแข็ง...เพราะขำ
ไอ้ตอนเรียนครูสอนก็ไม่จำ
เสียไปหมดความงาม...ไร้ราคา
แต่....กลอนบทนั้น
อาจมีค่ากว่ารางวัลล้ำค่า
ถึงกวีซีไรท์ไม่ชายตา
แต่อาจมีคุณค่ากว่าบทใด
ตอนที่ฉัน...แต่งกลอนไม่เป็น
ทุกอย่างที่ฉันเห็น...เป็นไปได้
ฉันจับเอาถ้อยคำวางตามใจ
รวมๆแล้วแต่งได้มาเป็นกลอน
ณ ตอนนี้...ฉันแต่งกลอนเป็น
สัมผัสยากเย็นตามครูสอน
ใช่...มันออกมาเป็นกลอน
แต่ไม่อาจสะท้อนความในใจ
ในถ้อยคำสวยหรูและดูดี
มันขัดกับความรู้สึกที่ยากบอกได้
ฉันรักเวลานั้นสุดหัวใจ
ในความเรียบง่าย....ไม่เป็นกลอน
6 มิถุนายน 2546 15:52 น.
burst
การจีบหญิงแท้จริงนั้นแสนง่าย
แค่แต่งกายไปเดินที่สยาม
ปิ๊งคนไหนไปใกล้ใกล้แล้วเดินตาม
จากนั้นถามเบอร์โทร..โอ้...ง่ายจัง
แต่จะได้หรือไม่ได้อยู่ที่น้อง
เพราะผู้หญิงมีสมองอย่าได้หวัง
ว่าอะไรจะแสนง่ายสบายจัง
อยากสมหวังต้องจริงใจมาก่อนเลย
ถ้ารักจริงชอบจริงค่อยตามจีบ
ไม่ต้องรีบเปิดใจไปเฉลย
ว่าตัวมึงรักแม่งชิบหายเลย
อย่าเปิดเผยเร็วไปให้เวลา
แรกทักทายต้องสุภาพพูดไพเราะ
พูดเพราะๆดีกว่าอย่าปากหมา
อย่าshow off ทำเป็นเท่ห์อวดศักดา
แค่ทำตัวธรรมดาก็เป็นพอ
ควรทำตัวปกติไม่ต้องset
เค้าจะgetดีกว่าทำตัวหล่อ
ได้เบอร์โทรมาแล้วรู้จักรอ
อย่าเพิ่งขอเบอร์ยกทรง กางเกงใน
โทรไปหาวันละครั้งกำลังแจ๋ว
สิบแปดครั้งมากไปแล้วเค้ารู้ไต๋
อย่าทำตัวเป็นคนง่ายเกินไป
แล้วผู้หญิงหน้าไหนมาใยดี
อ้อ...อย่าตื๊ออย่าตามรำคาญว่ะ
หยิ่งหน่อยนะจะดูเท่ห์สมศักดิ์ศรี
แล้วอย่าพล่ามเรื่องตัวเองแม่งทั้งปี
พูดแบบนี้เหมือนขี้คุยเสี่ยวรำพึง
นัดทานข้าวควรจะเป็นมื้อเย็นนะ
ถ้าอยากจะจากกันแล้วเค้าคิดถึง
เลี้ยงมื้อเช้า มื้อกลางวัน เปลืองนะมึง
แดดมันร้อนแถมไม่ซึ้งเสียตังค์ฟรี
จะไปไหนควรไปรับควรไปส่ง
ต้องซื้อตรงจริงใจไม่ขี้หลี
ถือคติทำดีย่อมได้ดี
ทำตามนี้จีบติด....คิดค่าครู
ข้อควรระวัง
ห้ามใช้กับหญิงไร้หัวใจ มึงจะเสียตังค์ฟรี
โปรดสังเกตุคำเตือนจากเพื่อนๆทุกครั้ง ขอบคุณ
6 มิถุนายน 2546 15:36 น.
burst
มามะคนดีมาหาฉัน
อย่าตาแดงอย่างนั้นฉันหวั่นไหว
มาให้เช็ดน้ำมูกน้ำลาย
โอ๋...ใครนะทำร้ายเธอลงคอ
คนดี......โปรดมองตาฉัน
ยังห่วงใยอยู่ทุกวันรู้ไหมหนอ
ตอนสนุกคงไม่เห็นคนเฝ้ารอ
ตอนเธอเจ็บเธอท้อถึงจะมา
แต่ฉันก็ไม่เคยโกรธเธอ
และไม่เคยอยากเจอเสนอหน้า
วันนี้ที่เธอหอบเอาน้ำตา
และความเจ็บช้ำมาหาหน้าไม่อาย
ดูซิดูเธอตอนนี้......
เหมือนใจคอไม่ดี....โดนทำร้าย
แล้วฉันจะไปซ้ำเธอทำไม
มามะจะปลอบใจให้แก้วตา
ทีหลังอย่าดื้อนะจำไว้
จะไปหลงรักใครอย่าดูหน้า
คนเรารักรักที่ใจใช่เงินตรา
เชื่อที่เห็นอยู่ตรงหน้าอาจเสียใจ
ฉันคือคนที่ปลงต่อชีวิต
และไม่คิดจะเปลี่ยนเธอเป็นคนใหม่
ในวันนี้ที่เธอช้ำ...มาทำใจ
กลับมาหาฉันเมื่อไหร่ก็เหมือนเดิม
ฉันจะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน
คอยมอบขวัญกำลังใจให้เธอเพิ่ม
ผ้าเช็ดหน้า...ซับน้ำตาให้เหมือนเดิม
จนกว่าเธอจะเริ่มคืนกลับมา
.................................................................
เคยมีรุ่นน้องมีปัญหาชีวิตแล้วมาปรึกษา
รู้สึกถึงการเป็นพี่ชายที่แสนดีขึ้นมาทันใด
ประทับใจเหตุการณ์นั้นมากๆเลยครับ
6 มิถุนายน 2546 09:56 น.
burst
เรื่องมันมีอยู่ว่า..........
มีความรักมักบังตาพาให้หลง
หวังใจไว้ให้ความรักจักยืนยง
และมั่นคงดุจหินผานิรันดร์กาล
นั่นมันทฤษฎี
เพราะชีวิตไม่ได้มีแค่หอมหวาน
อนิจจังทุกขังไม่อยู่นาน
รักก็พ่ายแพ้ต่อกาลเวลา
รักทำให้ตาบอดกันทั้งคู่
มองไม่เห็นที่เป็นอยู่หลังใบหน้า
มันมีกันอยู่ 2 ตัวภาพมายา
ที่สร้างขึ้นมาหลอกตาก่อนคบกัน
หนึ่งในนั้นคือฉัน...ที่เป็นควาย
โง่ให้เขาหลอกได้อยู่อย่างนั้น
เป็นคนซื่อคนเซ่อแค่เจอกัน
ก็หลงรักเมามันไม่สนใคร
อีกหนึ่งนั้นคือเธอ....แรดเรียกพี่
อยู่ต่อหน้าเรียบร้อยดีเป็นไหนไหน
แว่บลับหลังนอขึ้นทุกคืนไป
เที่ยวไล่ล่าผู้ชายเป็นร้อยพัน
มันก็มีกันอยู่ 2 ตัว
กว่าจะรู้ว่าต้องกลัว..รัก..คำนั้น
ก็ยากเกินถอนใจให้ถอนทัน
เรื่องความรักครั้งนั้น....ก็จบลง
ก่อนจะรักดูหน่อยนะ...หลังหน้ากาก
เหตุเพราะความรักยากจะหยุดหลง
แต่โปรดตรองดูใจให้มั่นคง
เพื่อความรักจะยืนยงอย่างแท้จริง
หน้าส่วนตัว
1520
