7 กรกฎาคม 2546 10:36 น.
burst
ห่มผ้านวมบวมหนาใครว่าอุ่น
ไม่ได้ครึ่งกอดคุณมันอุ่นกว่า
มีผ้าไหมผ้าสไบหรือแพรวา
ผ้ากระสอบผ้าดิบหนาใช่ว่าดี
นั่งผิงไฟหวังไออุ่นพอคลายหนาว
ยังเยือกเย็นรวดร้าวหนาวเพียงนี้
ชั่วข้ามคืนนอนหนาวเช้าพอดี
หลับไม่ลงด้วยผมนี้อยู่เดียวดาย
ยามคุณหนาวผมก็เฝ้าประคองกอด
เหมือนไฟช็อตยามผมกอดกับุคณไว้
ผมก็อุ่นคุณก็อุ่นทั้งกายใจ
นึกถึงคราวนั้นไว้อุ่นใจจัง
แต่....วันนี้คุณไปอยู่ที่ไหน
ได้แต่นอนหนาวใจไร้ความหวัง
ยามหนาวเนื้อไร้เนื้อห่มเพียงลำพัง
ถึงวันนี้ผมก็ยัง....นอนคนเดียว
ฮือ.....หนาวจังเยย.....กอดหน่อยสิกั๊บ
4 กรกฎาคม 2546 11:02 น.
burst
หากโลกนี้เปลี่ยนไป
เปลี่ยนให้รสชาติใหม่ดีไหมเอ่ย
เรามาเริ่มจากทะเลกันก่อนเลย
เปลี่ยนยังไงดีเอย...ลองเปลี่ยนกัน
เมื่อทะเลไม่เค็มเหมือนเก่า
อยากให้เปลี่ยนตามใจเราดีไหมนั่น
งั้นมาคิดเปลี่ยนรสชาติให้กับมัน
ขอเสนอก็แล้วกันรสเปลี่ยนไป
1. ทะเลรสช็อกโกแล็ต
เหมือนโดนแดดแล้วน้ำทะเลไหม้
กลายเป็นสีน้ำตาลหวานจับใจ
มาอาบแดดทีไร..สีเดียวกัน
2. ทะเลรสน้ำผึ้ง
บรรยากาศหวานซึ้งเหมือนดั่งฝัน
ทะเลเป็นสีทองผ่องอำพัน
เติมมะนาวซักนิดนั้นเหมือนอมฮอลล์
3. ทะเลรสวนิลา
เป็นสีขาวพราวตาคราแดดอ่อน
อ่อนละมุนนุ่มตาช่างน่านอน
ยามสิ้นแสงแดดอ่อนดูผ่อนคลาย
4. ทะเลรสมินท์
ให้ซู่ซ่าได้กินดับกระหาย
ยามว่ายน้ำขนลุกซู่...อู้ววว...สะใจ
แป้งตรางูไม่ต้องใช้ สบายจัง
5. ทะเลรสใบบัวบก
เมื่อชอกช้ำน้ำตาตกหมดความหวัง
ลองโดดลงทะเลกันหรือยัง
แก้ช้ำในคุ้มคลั่งใครรังแก
โอ๊ยยย...นึกเท่าไหร่ก็ไม่หมด
ให้เปลี่ยนรสทะเลก็คงแย่
ทุกวันนี้ยังไม่คิดจะดูแล
จนทะเลเริ่มแย่ลงทุกที
รักษาทะเลสวยๆไว้นะครับ ให้ลูกหลานเราเล่นสนุกได้
3 กรกฎาคม 2546 14:25 น.
burst
ชันเข่าหลบหน้าตรงมุมห้อง
ไม่อยากให้....หน้าไหนมอง....มาตรงนี้
เอาหัวเข่าปาดน้ำตามาหลายที
สะอึกสะอื้นในคืนที่อยู่ลำพัง
ต้องปิดไฟเอาแสงพระจันทร์ส่อง
ในกระจกเห็นหน้าหมองตรองความหลัง
มันทั้งเจ็บทั้งสะใจพอหรือยัง
เห็นตัวเองยังนั่งหลบสายตา
ในทีวียังเปิดเหลียวไปดู
เห็นภาพข่าวยิ่งอดสูอยากเมินหน้า
ช่วงวงเวียนชีวิต....ขีดชะตา
เด็กหกขวบเลี้ยงมารดาผู้พิการ
แสนรันทดชีวิตเจ้า....เขาขีดให้
ต้องลำบากใจกายน่าสงสาร
ยังอุตส่าห์ดิ้นรนไม่ขอทาน
หนักสู้เอาทำงานเลี้ยงแม่ตน
หันมามองที่ตัวเรา..........
ใยยังต้องมาเศร้า....มาสับสน
ยังมีใครลำบากอีกหลายคน
เขายังอดยังทนสู้ต่อไป
นี่มีทั้งพ่อแม่...และคนอื่น
ที่ยังอยากหยิบยื่นช่วยเหลือได้
ยังจะคิดหลบหน้า...ฆ่าตัวตาย
อนาถหนอ...แพ้เด็กชายตาดำดำ
ลุกขึ้นเดินเปิดไฟเปิดหน้าต่าง
เห็นแล้วแสงสว่างกลางคืนค่ำ
ในชีวิต...ยังต้องคิด....ยังต้องทำ
แล้วจะมัวชอกช้ำเพื่ออะไร
มีแสงจันทร์สีนวลทอแสงงาม
รอตะวันขึ้นยามเมื่อฟ้าใหม่
และพรุ่งนี้...เป็นวันเริ่ม....วันเติมใจ
ที่จะพร้อมก้าวต่อไป....อย่างทรนง
หน้าส่วนตัว
2369
