4 ธันวาคม 2546 10:39 น.
burst
ฉันเป็นคนมีสมอง
มีจิตใจไว้ตรึกตรองกรองเหตุผล
แต่ถึงไง...ฉันก็คน
มีว้าวุ่นสับสนเป็นเหมือนกัน
อย่าบีบให้ต้องเลือกได้ไหม
อย่าบังคับจิตใจขนาดนั้น
ให้ต้องเลือกเอาสิ่งใดในทันควัน
มันช่างยากสำหรับฉัน...มันจนใจ
คนหนึ่งหน้าตาดีมีสง่า
กิริยาวาจาแสนสดใส
จะตีค่าเธอก็แพงไป
ยากจะเอามาได้เป็นรางวัล
อีกคนหนึ่งดูธรรมดา
กิริยาวาจาก็งั้นๆ
แต่ค่าเธอพอสูสีพอดีกัน
คงจะพอได้เธอนั้นอย่างแน่นอน
ตัดสินใจอย่างไรดี
หัวใจที่มีมันรุ่มร้อน
อย่าบังคับให้ใจฉันสั่นคลอน
ให้เหตุผลหรือวิงวอนประการใด
ตัดสินใจเงื้อมือ
หวังว่าคือครั้งสุดท้าย
ลูกบอลสองลูกขว้างออกไป
เธอตกน้ำ...อุ๊ยตาย...ได้คู่เลย
---------------------------------------------------------------------
คือไปเล่นปาลูกบอลสาวน้อยตกน้ำน่ะครับ
สนุกดีนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
3 ธันวาคม 2546 10:37 น.
burst
หัวใจตายด้านเพราะคานทับ
ไม่กล้าเปิดรับรักจากไหน
ไม่สนความรักจากผู้ใด
ตอกตะปูปิดกลอนไว้ห้ามเข้ามา
รักของฉันเป็นหมันเพราะกิเลส
เพราะว่าเธอเป็นเหตุมาก่อนหน้า
เธอรักฉันแล้วจับตอนแต่ก่อนมา
หัวใจฉันจึงเย็นชาไม่ได้การ
ใช้ไม่ได้แล้วใจ...กลายเป็นหมัน
ถูกตัดความสัมพันธ์ให้พ้นผ่าน
ใจจึงไม่อาจมีรัก...ทนดักดาน
เป็นหัวใจน่ารำคาญของหลายคน
รักจริงใจแค่ไหนก็ไร้ค่า
ถึงสวยสมหน้าตาก็ไร้ผล
คนเป็นหมันที่หัวใจ...แสนมืดมน
อยู่อย่างไร้ตัวตน...ค้นหัวใจ
กายเป็นหมันเทียบใจที่เป็นหมัน
อันไหนแย่กว่ากันเธอรู้ไหม
กายเป็นหมันยังอาจปันใจรักใคร
แต่เป็นหมันที่หัวใจ....มันด้านชา
ปฏิเสธรับรักร้อยเปอร์เซ็นต์
ไม่รู้ร้อนรู้เย็นไม่เห็นค่า
ใจเป็นหมันหมดสิทธิ์ฝันแต่นานมา
ไม่รักใครดีกว่า....ชาที่ใจ
3 ธันวาคม 2546 10:27 น.
burst
วันนี้ฉันโดนเธอทิ้ง
เป็นความจริงที่แสนโหดร้าย
เป็นช่วงเวลาที่น่าอาย
เป็นชีวิตลูกผู้ชายที่น่าชัง
วันเวลาดีดีผ่านไปแล้ว
เหลือไว้ก็แต่แห้วและความหลัง
เธอเป็นคนเปลี่ยนไปใจร้ายจัง
หมดแล้วหมดกำลังลูกผู้ชาย
ว่าแล้วมันมีอะไรอยู่แน่แน่
เธอถึงเลิกแคร์ฉันง่ายง่าย
มันคือคนพรากเธอไป
แล้วทิ้งฉันไว้ไม่ใยดี
ฉันไม่ใช่พระเอกหนังไทย
ถึงจะอวยพรเธอได้ในตอนนี้
นึกถึงภาพเธอจากไปทุกที
ขออวยพรซักทีให้แก่กัน
เจ้าประคู้น........ หากนรกมีจริง
ขอให้เธอถูกทิ้งอย่างฉัน
ขอให้รักบัดซบ....เลิกคบมัน
ขอให้รักขาดสะบั้นลงทันใด
หากฉันไม่สุขเธออย่าหวัง
จะหัวเราะทีหลังดีกว่าไหม
เฝ้ารอถึงวันนั้นอย่างตั้งใจ
แล้วจะหัวเราะให้เธอคนดี
เลิกกับฉันเธออย่าหวังจะสุขใจ
ถึงเธออาจสดใสในวันนี้
วันข้างหน้าหากฟ้ายังปราณี
ขอเห็นเธออีกที....ตาบวมแดง
----------------------------------------------------------------------------
อันนี้เป็นความแค้น เด็กและสตรีมีครรถ์อ่านแล้ว
รีบไปรดน้ำมนต์เจ็ดวัด อย่าลอกเลียนแบบครับ
ผมรู้มันไม่ดี แต่ผมรู้สึกอย่างนี้จริงๆ
2 ธันวาคม 2546 11:29 น.
burst
มีผู้นำฉลาดชาติพ้นภัย
มีผู้นำอย่างไรเป็นอย่างนั้น
หากวันนี้ติดคุก...ก็ช่างมัน
ขอเถอะขอ...ให้ฉัน ได้พูดไป
รัฐบาลเอื้ออาทรวอนท่านเถิด
สิ่งดีดีเลิศเลิศล้วนเกิดใหม่
ท่านก็เลือกก็สรรค์ปันคนไทย
ให้ก้าวหน้าก้าวไกลเป็นผลดี
แล้วใยขุดอบายมุขทุกข์ของชาติ
มาประกาศ..ถูกกฏหมาย..ขายอย่างนี้
ทั้งบ่อนไก่ คาสิโน โก้เต็มที
อีกรอเปิดซ่องกระหรี่...ดูมิงาม
จะเปิดโต๊ะพนันบอล...ลองนอนคิด
ว่าจะมีผลตามติดกี่คำถาม
ขุดหนอขุดมาทิ้ง สิ่งเลวทราม
หรือให้เค้าประนามหยามคนไทย
เราเมืองพุทธบริสุทธิ์และผุดผ่อง
เหตุไฉนกลับทำหมอง...ทำหม่นไหม้
กลับยอมรับสิ่งร้ายร้ายทำลายไทย
ให้เป็นของถูกใจชาวประชา
ก่อนไม่เคยเล่นหวยอยากรวยเบอร์
เดี๋ยวนี้เดินไปก็เจออยู่ตรงหน้า
เขียนมาสองสามตัวมั่วไปมา
ดูมอมเมากว่าเหล้ายาดูเกลื่อนเมือง
อีกหน่อยเปิดบ่อนไก่ คาสิโน
อ้างว่ามันดูโก้...ดูฟุ้งเฟื่อง
การพนันหวังมาสร้างความรุ่งเรือง
ยิ่งคิดก็แค้นเคือง...รัฐบาล
งานเอเปคผ่านไป..ไทยได้หน้า
ชาวประชาสุขสันต์ได้ฝันหวาน
อีกยาบ้าที่มอมเมามายาวนาน
ท่านก็ปราบจนสะท้านจนหายไป
สิ่งดีดีทำไว้..เราก็ชม
แต่สิ่งใดไม่นิยมเกินทนไหว
เราก็ขอวอนท่านเถิด..เกิดร่วมไทย
คิดถึงกันเข้าไว้..มันไม่ดี
อบายมุขคือปากทางความฉิบหาย
มีแต่เรื่องทำลาย..เรื่องบัดสี
หากให้ถูกกฎหมาย...หน่ายละซี
ชาติของเราคงป่นปี้หมดราคา
องค์สมเด็จเจ้าอยู่หัวท่านกลัวหนัก
ท่านก็รักท่านก็ห่วง...ทุกปวงข้าฯ
ท่านเป็นผู้นำประเทศ คัดเกรดมา
จะมุ่งนำชาวประชาไปทางใด
ฉุดลงเหว เอาความเลว มาขายของ
จะทำให้เรามัวหมองไปถึงไหน
ท่านอุตส่าห์ตั้งชื่อพรรค....ไทยรักไทย
แล้วท่านเอาหัวใจ...รักใครกัน
---------------------------------------------------
ผมดูรายการถึงลูกถึงคนมาหลายวันแล้ว
ผมไม่รู้รัฐบาลเอาอะไรมาคิดนะ เบื่อมาก
1 ธันวาคม 2546 14:40 น.
burst
ยี่สิบสี่ชั่วโมงในหนึ่งวัน
เธอจะเคยคิดถึงกันซักครั้งไหม
สามร้อยหกสิบห้าวัน...ผ่านไป
นับประสาอะไรจะพูดจา
ต่อให้ปีใหม่มาอีกกี่หน
ฉันก็ยังต้องเป็นคนถูกเมินค่า
เขาฉลองปีใหม่ไปกี่ครา
ฉันก็ยังถูกตราหน้าว่าถูกลืม
ได้ยินเสียงอวยพรเขาวอนไหว้
ฟังแล้วเหมือนจะสุขใจแต่ไม่ปลื้ม
อันความสุขที่ให้ไม่อาจยืม
ยังเป็นคนที่ถูกลืมอยู่ประจำ
อยากฉลองปีใหม่เหมือนใครเขา
แต่กลับอยู่อย่างเงียบเหงาและเจ็บช้ำ
คนธรรมดา...โลกว่า...ขี้เกียจจำ
เธอยิ่งกลับตอกย้ำต้องทำใจ
ใครอวยพรปีใหม่ขอให้รู้
ว่ายังมีฉันอยู่ไม่ไปไหน
คอยดูความสุขของเขา...อย่างเหงาใจ
เห็นความสุขผ่านไปปีต่อปี
อยากให้เธออวยพรถึงกันบ้าง
แม้ความหวังอาจเลือนลางอยู่อย่างนี้
ถึงมีหวังอยู่เล็กน้อยคอยจะมี
หวังว่าในชีวิตนี้...คงได้เจอ
---------------------------------------------------
คงมีคนอวยพรปีใหม่ผมบ้างนะครับ
หน้าส่วนตัว
790
