20 สิงหาคม 2545 15:43 น.
burst
หากว่า.......พอมีใจ
ช่วยบอกใบ้ซักนิดว่าคิดถึง
หรือส่งตาปิ๊งปั๊งซักครั้งนึง
พอให้ฉันรู้ซึ้งว่ารักกัน
ส่งซิกแนลมาหน่อยได้ไหม
ผ้าเช็ดหน้ามีมั้ย...ทิ้งให้ฉัน
หรือกัดปากส่งตาหวานให้แก่กัน
ส่งจูบมาบอกฉันให้รู้ตัว
ทำเป็นอายเป็นเขินทำเมินหน้า
หลบซอกหลืบบังตาเงาสลัว
เอาแต่ไม่กล้าไม่กล้า....หากว่ากลัว
ใครจะมารักตัว....รู้ได้ไง
หากว่า.....คิดรักกัน
ส่งจดหมายบอกกันก็พอไหว
ลายมืออ่านไม่ออกไม่เป็นไร
จ้างเค้าพิมพ์ก็ได้...คงไม่แพง
แต่หากว่า...มันยากนัก
ทำอะไรก็ลำบากเหมือนโดนแกล้ง
แค่เธอเอียงอายหน้าตาแดง
ฉันก็พอรู้แจ้งว่าเป็นไง
หากฉันโผหอมแก้มขวา
แล้วเชยคางมาหอมแก้มซ้าย
ตอนนั้นให้เธอคิดในใจ
แล้วหอมตอบได้ไหม...แทนบอกกัน
20 สิงหาคม 2545 14:10 น.
burst
แม่น้ำน้อยรวมสายเป็นทะเล
คลื่นลมหันเหตามลมหวน
เสียงหริ่งเรไรรัญจวน
เหมือนหนึ่งป่าชวนชื่นชมไพร
ฝนตกเป็นสายเป็นห่าฝน
เติมความชื่นฉ่ำบนผืนหญ้าใหม่
ให้แตกผลิใบอ่อนอยู่ทั่วไป
พืชพันธุ์เติบใหญ่ใต้ใบบัง
เถาวัลย์เกาะกิ่งก้านใบ
โผพันต้นใหญ่ไว้เบื้องหลัง
ชูช่อสูงชลูดเพื่อต้นยัง
อาศัยใบบังและงอกงาม
นี่แหละเพื่อน...คือปรัชญา
คือคำตอบของที่มาล้านคำถาม
ความเป็นเพื่อน....คือความงดงาม
คือทุกยามที่ได้อาศัยกัน
เฉกเช่นพืชพันธุ์น้อยใหญ่
ที่แตกกิ่งก้านใบอย่างสุขสันต์
เป็นป่าใหญ่ได้ด้วยมีกัน
วัฏจักรเปลี่ยนผันยังคงทน
เราจะเติบใหญ่ไปด้วยกัน
รับแสงตะวันและสายฝน
มิตรภาพความเป็นเพื่อนเวียนวน
เฉกเช่นคนพึ่งพาอย่างจริงใจ
20 สิงหาคม 2545 09:51 น.
burst
ตัวของเรา....คือตัวของเรา
แต่เปลี่ยนแปลงเพื่อเขา...ก็พอไหว
ขึ้นอยู่ที่หัวใจ
มันมีค่าพอไหม...เปลี่ยนให้กัน
เป็นตัวของตัวเองมานาน
แต่วันคืนผ่านอาจเปลี่ยนผัน
ขึ้นอยู่ที่เมื่อรักกัน
มันมีค่าพอให้ฉันต้องเปลี่ยนไป
เคยไหมที่รำคาญ
ความรักเปลี่ยนวิญญาณฉันใช่ไหม
ขึ้นอยู่ที่รักเท่าไร
มันมีค่าพอจะให้เปลี่ยนใจคน
ไม่เคยต้องทำอย่างนี้
ไม่เคยเป็นคนดีเลยซักหน
ไม่เคยจะต้องอดทน
ไม่เคยจะชนกับใคร
ไม่เคยพูดหวานๆ
ไม่เคยสงสารคนชิดใกล้
ไม่เคยมอบกำลังใจ
ไม่เคยให้ใครมาด่าทอ
ไม่เคยจะต้องแคร์ใคร
ไม่เคยจะให้เมื่อใครขอ
ไม่เคยต้องเป็นคนรอ
ไม่เคยต้องง้อขอคืนดี
แต่เมื่อรักเข้ามาหา
มันเหมือนมี...ม่านบังตา...ก็ครานี้
เปลี่ยนไปหมดชีวิตที่เคยมี
รำคาญ....ที่.....จะรักใคร
อยากกลับเป็นตัวเองอีกครั้ง
อยากจะร้องดังๆ........ได้ไหม
ฉันขอคืนทั้งตัวและหัวใจ
เพื่อกลับไปใช้.......ชีวิตเดิมๆ
19 สิงหาคม 2545 19:14 น.
burst
เก๋าเจ้งน่อคาวนี้...มังเก๋าเจ้ง
มาเล่งกังเห็งเห็งเอ็งช่ายหมาย
มาเปิกห้างหย่ายโตโก้กว่าคราย
ไม่สงสางหน้าหนายอยู่กล้ายมึง
อั๊วเปิกร้างขัยของชามมานางปี
อยู่นางมาก็ลีลี..คิดม่ายถึง
ว่าจะมีวังนี้...ที่มีมึง
ทามหน้าหย่ายใจถึงเปิกห้างโชว์
ทั้งโลตั๊ก..คาฟูร์ดูโก๋เก๋
คงไปเดิงก็ดูเท่ห์ก็ดูโก้
มีซุกเปอร์มาเก็กดูหย่ายโต
ทุกอย่างเขาโอ้โห....ถูกสตังค์
แล้วอั๊วเล่าหนอ.....รอเซ้งร้าง
อยู่ต่อไปก็รามคางหมกฟามหวาง
ร้างอั๊วก็นิดเลียวเปลี่ยวใจจัง
ดูคงเดิงเข้าห้าง....ผ่างร้างปาย
นั่งตกยุงดูมดหนูแมลงวัง
รอถึงคราวปิกร้าง....เมื่อวางหนาย
เจอโลตั๊ก...คาฟูร์..กูจนจาย
เปิกร้างก็ชิกหาย....หน่ายจิงจิงงงงง....ฮือ......
19 สิงหาคม 2545 11:43 น.
burst
ว่ากันว่านางฟ้าช่างงามนัก
เพรียบพร้อมความรักความสมหวัง
เป็นผู้เติมแรงให้มีพลัง
เป็นจุดหมายเป็นความหวังในใจเรา
นางฟ้าองค์หนึ่งซึ่งลงมา
ทอประกายแสงจ้ากลบความเหงา
นางฟ้ากำลังเดินมาที่เรา
มาดูความโง่เง่าอย่างแปลกใจ
เธอเห็นฝูงควายฝูงหนึ่ง
มองอย่างทึ่งและสงสัย
นี่ตัวอะไรกันน่าแปลกใจ
เอ็นดูและเห็นใจในทันที
จนรู้สึกสัมผัสความจริงใจ
ที่เจ้าควายมอบให้ทั้งใจนี้
นางฟ้าหลงรักเพราะแปลกดี
แต่ขอโทษ....ซักที..จงรีบไป
ออกไปให้พ้นๆคนอย่างฉัน
นี่ไม่ใช่ที่มันสมควรได้
จะมากลิ้งเกลือกดินไปทำไม
เหม็นกลิ่นโคลนสาบควายไม่เหมาะกัน
ควายก็สมควรอยู่กับควาย
รักนางฟ้าไม่ได้...คนละชั้น
นางฟ้าคู่เทวดาก็เหมาะกัน
อย่ามาคู่กับฉัน....ฉันแค่ควาย
หน้าส่วนตัว
730
