11 ตุลาคม 2545 13:11 น.
burst
ตื่นลืมตาตอนเช้าหนาวเสียแล้ว
โอ้..พ่อแก้วแม่แก้วบอกได้ไหม
เมื่อวานซืนฝนยังตกทั่วเมืองไทย
แล้วยังไงวันนี้มันหนาวจัง
ลมหนาวมาหลังฝนตกหมาดๆ
ลมโชยมาไม่ขาดวาดความหวัง
ว่าปีนี้คงหมดทุกข์สุขใจจัง
ลมหนาวมาอีกครั้งกำลังดี
ฤดูกาลไม่แน่นอนเหมือนชีวิต
เมื่อความคิดอย่างไรกับวันนี้
ย่อมแตกต่างไร้เหตุผลที่ควรมี
คิดเอาไว้ดิบดีกลับเปลี่ยนไป
เช่นเมื่อวานที่ฝนตกตลกแท้
วันนี้กลับเปลี่ยนแปรเป็นหนาวได้
แดดออกจ้าแสบกบาลเป็นได้ไง
ตลกหนอเมืองไทยกี่ฤดู
ชีวิตเราต่างอะไรกับลมฟ้า
หวังได้ไหมกับชะตาที่เป็นอยู่
อนาคตบอกไม่ได้แม้อยากดู
ที่รู้ๆคืออดีตที่ผ่านไป
จำได้ไหมเมื่อวานฝนมันตก
ในวันหน้าลองพกร่มดีไหม
เมื่อวันก่อนเปียกฝนเอาหนาวจับใจ
ในวันหน้าเอาใหม่พกร่มมา
ชีวิตที่ผ่านไปใช่ผ่านพ้น
ประสบการณ์ยังสอนคนอย่างมีค่า
ฤดูกาลของชีวิตติดตามมา
ให้เราเรียนรู้ว่าควรทำไง
เมื่อจู่จู่...ลมหนาวก็มาหา
วันพรุ่งนี้อาจไม่มาก็เป็นได้
เสื้อกันหนาวเตรียมไว้ก่อนให้อุ่นใจ
เผื่อวันหน้าหนาวใหม่...ไม่ต้องกลัว
---------------------------------------------------------------------
แปลกนะครับ วันนี้กลับเหมือนหน้าหนาวเลย
ไม่รู้ที่อื่นๆเป็นยังไงกันบ้าง ส่งเสียงกันหน่อยนะครับ
รักษาสุขภาพนะครับ ตอนนี้ผมเริ่มไม่สบายแล้วล่ะ
กลัวว่าวันจันทร์จะเข้ามาแต่งกลอนไม่ไหวน่ะสิ เสียดายแย่เลย
10 ตุลาคม 2545 13:28 น.
burst
ผมถามจริงๆได้ไหม
คุณแต่งกลอนกันทำไมล่ะที่นี่
ในเมื่อเข้ามาแต่งกันฟรีๆ
เราเค้นกลอนดีๆแต่งให้กัน
สำหรับผมขอตอบว่า
ทุกครั้งที่มีเวลามาเขียนฝัน
ผมบรรจงใส่ทุกอย่างให้มัน
ออกมาเป็นกลอนนั้นอย่างตั้งใจ
เวลาสี่ห้านาที
กลับได้ผลงานที่มีความหมาย
ออกสู่สายตามวลชนอย่างเต็มใจ
ให้อารมณ์เค้าคล้อยไปตามกลอนเรา
พี่ๆมาช่วยสอนช่วยแนะนำ
บางคนนั่งขำ..บ้างนั่งเหงา
บ้างดีใจ..บ้างซึมเซา
อิทธิพลของกลอนเราช่างมากมาย
แล้ววันหนึ่งรู้ว่า...กลอนโดน ก๊อบ
ถามว่า...คุณชอบมันไหม
คุณมีความคิดเห็นยังไง
ที่รู้ว่าความตั้งใจถูกดูแคลน
แน่ล่ะ...หัวผมยังอยู่
ไม่เห็นต้องรับรู้ต้องหวงแหน
จริงอยู่กลอนไม่ใช่แฟน
ยังคิดได้ก็แต่งแทนของเดิมๆ
แต่มันไม่ใช่อย่างงั้น
กลอนทุกกลอนต่างกันที่จุดเริ่ม
แม้จะแต่งเท่าไหร่คล้ายของเดิม
แม้จะต่อจะเติมอีกเท่าไร
มันก็ไม่เหมือนตอนนั้น
ตอนที่ความฝันยิ่งใหญ่
จึงบรรเลงมาเป็นกลอนสะท้อนใจ
ให้คุณรับรู้ไว้นี่ผลงาน
เมื่อถูกเค้าขโมยไป
รู้มั้ย...น้ำใจ...ถูกหักหาร
เหมือนถูกเค้าตบหน้าท้าประจาน
สะท้อนถึงสันดานคนเอาไป
ได้แต่โกรธเค้าไปอยู่อย่างงี้
หวังว่าเค้าจะคิดดีเลิกทำใหม่
อยากขอร้องพี่น้องเพื่อนกลอนไทย
กลอนของเค้าอย่าเอาไป....แม้ครั้งเดียว
----------------------------------------------------------------------------------
เห็นว่าเรื่องนี้เป็นที่ถกเถียงกันพอสมควรครับ
ลิขสิทธิ์ทางปัญญาอาจไม่แน่ชัด แต่ลิขสิทธิ์ทางจิตใจและศีลธรรม
มันน่าจะมีในตัวทุกๆคนบ้างครับ ผมไปเจอกลอนของผมถูกก๊อบใน
ที่ต่างๆอีกพอสมควร แต่ไม่อยากเอามาประจานในเว็บนี้ เสียใจจัง
รู้ถึงจิตใจของแกรมมี่ อาร์เอส และคนที่ถูกก๊อบเทปผีซีดีเถื่อนเลย
แต่นั่นเค้าได้ตังค์นะ เค้าเสียผลประโยชน์ ส่วนผมได้แต่เสียความรู้สึก
และความภูมิใจของเรา
10 ตุลาคม 2545 11:26 น.
burst
อุแว้......อุแว้....อุแว้......
คำแรกเรียกแม่ใช่ไหม
ลืมตาดูโลกคราวใด
ให้รู้ว่าไม่ใช่สิ่งที่ดี
เราเกิดมาชดใช้กรรม
สิ่งต่างๆที่เคยทำไว้ก่อนนี้
เราเกิดมารับทุกอย่างที่ควรมี
ผิดถูกชั่วดีปะปนกัน
บ้างเกิดมารวยสวยสง่า
บ้างเกิดมาแขนขากุดสั้น
บ้างเกิดมาเหมือนเป็นของกำนัล
บ้างเกิดมาเหมือนสวรรค์ถีบส่งมา
ใช้ชีวิตอย่างไม่คิดถึงจุดนี้
ทั้งชั่วดีล้วนมีแต่ปัญหา
จวบจนเฒ่าย่ำแย่แก่ชรา
จึงหวนคิดถึงที่มาการจากไป
หากตายแล้วจะไปไหนเราไม่รู้
แค่พรุ่งนี้อยากจะดูยังไม่ได้
ปัจจุบันยังไม่เห็นที่เป็นไป
แล้วตายแล้วไปไหน....ใครตอบที
อีตอนอยู่อยากจะรู้ว่าไปไหน
อีตอนไปไปถึงไหนไม่รู้นี่
รู้แต่ว่าตอนที่อยู่กูทำดี
รู้เท่านี้ก็เพียงพอต่อบุญกรรม
หมั่นทำดีเข้าไว้ก่อนตายหนอ
อย่ามัวรออย่ามัวท้อให้ตอกย้ำ
ว่าชีวิตควรคิดดีมีศีลธรรม
ตายไปแล้วผลบุญนำให้สุขใจ
ผมไม่รู้ตายแล้วไปไหนดี
รู้แต่ว่าชีวิตนี้ทำดีได้
ไม่เห็นหรอกสวรรค์ก็ทำไป
ทำได้แค่ทำไหว....สุขใจเอย
-------------------------------------------
คุณพ่อคุณแม่ผมเป็นครูสอนอยู่โรงเรียนประถมในชนบท
จังหวัดนครนายก เด็กหลายๆคนไม่มีเงินเรียน ไม่มีเงินซื้อข้าว
ผมหาทางขอเงินบริจาคเด็กๆเหล่านั้นทุกๆเดือน จากพี่ๆที่บริษัทบ้าง
จากเงินส่วนตัวบ้าง จากเจ้านายบ้าง จากคนรู้จักบ้าง ตอนนี้เด็ก
หลายๆคนได้เรียนต่อ ได้ทุนการศึกษา ไม่ต้องไปขายยาอย่างเด็ก
โรงเรียนอื่นๆแถวนั้น เป็นความสุขใจมากๆของผมที่ช่วยเค้าได้ครับ
ใครสนใจจะช่วยผมบ้าง โทรมาที่ 0-2240-3700 ต่อ 1246 เวลาทำงานนะครับ
เป็นการบอกบุญ ไม่ช่วยไม่เป็นไร บอกสิ่งที่ดี นำมงคลมาสู่ชีวิตคนอ่านครับ
9 ตุลาคม 2545 16:54 น.
burst
นั่นเมฆครึ้มอืมครึมดูซึมเซา
นั่นเม็ดฝนหล่นเอาเราใจหาย
นั่นฟ้าแลบแสบตาเมื่อคราใด
นั่นกระทบถึงใจคนไกลกัน
ฟ้าเปลี่ยนไปตามฤดูก็รู้แน่
แต่ใจคนอาจผันแปรยิ่งกว่านั้น
ฤดูใจมีเท่าไหร่...ไม่รู้มัน
ถึงฟ้าเปลี่ยนทุกวัน...ไม่เท่าใจ
สำหรับฉันฟ้าเปลี่ยน...ใจไม่เปลี่ยน
แม้คลื่นฝนวนเวียนอยู่ใกล้ๆ
เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าน่าตกใจ
มรสุมหนักแค่ไหนใจยังทน
แต่...ฝนที่ตกทางโน้นอีกกี่ที
หนาวถึงคนทางนี้...ช่างสับสน
ฉันแน่ใจว่าใจฉันมันยังทน
แต่หัวใจแต่ละคนไม่เหมือนกัน
หากฟ้าเปลี่ยนใจจะเปลี่ยนเหมือนกันไหม
ฉันแน่ใจว่าไม่ใช่หัวใจฉัน
แต่ใจเธออาจสั่นไหวไปทุกวัน
คิดแล้วใจของฉันชักไม่ดี
จึงมองฝนอย่างคนที่เงียบเหงา
มองเห็นฝนเป็นดั่งเราในวันนี้
มองฟ้าไกลดูสดใสดูสวยดี
แต่ฟ้าฝนตรงนี้กลับมืดมัว
เธอจะลืมฉันไหมฟ้าไกลจ๋า
ที่ตรงนี้มีน้ำตา..ฟ้าสลัว
ยิ่งคิดมากเท่าไหร่..ใจยิ่งกลัว
ฝนยังตกไม่ทั่ว...กลัวใจเธอ
9 ตุลาคม 2545 15:34 น.
burst
ปาดเหงื่อปาดน้ำตา
และเงยหน้าขึ้นมาดูฉันไว้
คนอย่างฉันไม่มีอะไร
มีแต่ตัวกับหัวใจเท้าติดดิน
ร่องรอยแห่งความอดทน
แม้ลำบากลำบนไม่จบสิ้น
แต่ไม่ง้อ...ขอใครกิน
เสียงความหวังยังได้ยินก้องหัวใจ
ยื่นมือมาเถิดเพื่อนเอ๋ย
อย่าเศร้าไปเลยเริ่มต้นใหม่
หากสองขายังมีให้เดินไป
สองแขนยังคว้าไขว่อย่ารีรอ
ใจยังเต้น.......แม้แผ่วเบา....ก็ยังเต้น
ตายังเห็นหนทางสว่างหนอ
อยากร้องไห้อยากเศร้า...เอาให้พอ
เช็ดน้ำตาแล้วไปต่อพอกันที
กำลังใจเกินร้อยฉันคอยให้
เธอต้องการแค่ไหนเอาที่นี่
คนอย่างฉันไม่เคยลืมหรอกไมตรี
ยังเป็นเพื่อนที่แสนดีคอยช่วยนาย
หากลุกแล้วคราวนี้ยังล้มลง
จะประคองให้ยืนตรงให้จงได้
อย่าให้ใครดูถูกลูกผู้ชาย
ให้ไหล่ตึงอกผายใจแกร่งทน
เก็บความเจ็บเป็นแผลเป็นคอยเตือนใจ
สมรภูมิฝากไว้กี่ร้อยหน
ฉันจะร่วมล้มลุกทุกข์ยอมทน
ตายกี่ครั้งกี่หน...ฉันร่วมทาง
หน้าส่วนตัว
966
