12 มิถุนายน 2546 08:36 น.
burst
สิบบวกสิบได้เท่าไหร่
คนทั่วไปบอกได้...ว่ายี่สิบ
กระเทยทำปากมุบมิบ
บอกว่าบวกได้...ยี่สิบ..ฮ่า.....
10+10ของคนทั่วไป
บวกได้ถูกดั่งครูว่า
กระเทยบวกได้ 25
ครูบอกว่ามากเกินไป
หากชาตินี้ไร้หญิงที่พึงเชย
ก็มาเป็นกระเทยเลยดีไหม
ให้มันรู้ประเทศเทย ประเทศไทย
เปลี่ยนสังคมเสียใหม่ให้ทันการณ์
เค้าว่าดูความเจริญที่ตรงไหน
ผมตอบได้ทันทีเชียวครับท่าน
ที่ไหนมีกระเทยอยู่รวมกัน
ก็บอกได้แล้วที่นั่น..ศิวิไล
โลกสวยงามด้วยกระเทยคอยแต่งหน้า
กระเทยช่วยดาราดูสดใส
กระเทยช่วยวงการบานตะไท
กระเทยช่วยเมืองไทยให้น่าชม
อาคาซ่า ทิฟฟานี ตระการตา
อีกสีลม พัฒน์พงศ์ มาแล้วสุขสม
กระเทยคือผู้ชายที่มีนม
นอกนั้นสวยงามสมกุลสตรี
ไม่ต้องมีฟงแฟน..มาแหนหวง
ไม่ต้องมีคู่ควงสมศักดิ์ศรี
ฉันสวยเองก็ได้...อีชะนี
สวยอย่างฉันไม่มีพิษกับใคร
ศัพท์บรรเจิดหรูเริ่ดอลังการ
อีกคำด่าประจานเจ็บแสบไส้
เหล่านี้ล้วนกระเทยแต่งเอาไว้
ให้เปิด Dic ที่ไหน..ก็ไม่มี
หากยุคนี้มีกระเทย..ไว้เชยชม
ดูสง่าและสมกับศักดิ์ศรี
รู้เอาไว้...กระเทยไทย..น่ะมีดี
ได้ตำแหน่งมาหลายปี TIFFANY WORLD!!!
11 มิถุนายน 2546 18:10 น.
burst
คำว่าแม่จริงแท้มันเรียกง่าย
แต่คุณค่ามันมากมายกว่าคำนั้น
ให้เรียกแม่เรียกง่าย...ได้ทั้งวัน
แต่จะรู้คุณค่านั้นในยามใด
แม่ควรจะเป็นพระผู้อุ้มชู
แม่ควรจะเลี้ยงดูลูกเติบใหญ่
แม่ควรจะฟูมฟักรักเอาใจ
แม่ควรจะเป็นใครที่ใจดี
แม่ควรจะเป็นคนน่าเลื่อมใส
แม่ควรจะภูมิใจในลูกนี้
แม่ควรจะเมตตาและปราณี
แม่ควรจะต้องมีจิตใจงาม
แต่...........
ลองหยุดคิดกันซักนิด
ในสมองฉันคิดมีคำถาม
ปัจจุบันในสังคมที่เสื่อมทราม
จึงร้องหาความงามในหัวใจ
แม่จำต้องออกจากบ้านตอนลูกหลับ
แม่จำต้องเลิกงานกลับมาสายๆ
แม่จำต้องปล่อยลูกร้องเพียงเดียวดาย
แม่จำต้องใจร้ายใช้อารมณ์
แม่จำต้องลองเล่นไพ่เสี่ยงพนัน
แม่จำต้องทำเช่นนั้นแม้ขื่นขม
แม่จำต้องสู้ปัญหาท้าสังคม
แม่จำต้องอกตรมไปขายยา
แม่จำต้องขายตัวเพื่อหาเงิน
แม่จำต้องห่างเหินและหนีหน้า
แม่จำต้องทำแท้งบางเวลา
แม่จำต้องเลิกรากับสามี
อนาถหนอสังคมปัจจุบัน
มีเรื่องน่าโศกศัลย์ขนาดนี้
หากเมื่อถึงวันแม่....มาอีกที
วอนให้แม่คนนี้...คิดถึงกัน
ใช่เพียงให้ลูกคิดตอบแทนแม่
แต่ขอวอนให้ดูแลมากกว่านั้น
ตัวแม่เองก็ขอให้ดูแลกัน
กลับมาหาลูกนั้นที่เดียวดาย
มีเวลาให้ลูกบ้างนะแม่นะ
ก่อนที่จะเป็นคนฝันสลาย
อนาคตอย่าปล่อยลูกเดินเดียวดาย
ลูกยังรักแม่ได้อย่าลืมกัน
11 มิถุนายน 2546 09:48 น.
burst
งานคือเงิน...เงินคืองาน...บันดาลสุข
แต่ทำงานไม่สนุกมันก็แย่
เพื่อนร่วมงานอีกเจ้านายไม่ค่อยแคร์
สุขภาพเกินดูแลแย่เกินไป
งานก็หนักเงินก็น้อยคอยแต่รอ
เมื่อไหร่หนอเราจะเป็นโตเป็นใหญ่
กินเงินเดือนรับคำสั่งคอยฟังใคร
อีกกี่ชาติจะได้เป็นนายคน
อย่าเคร่งเครียดอย่าซีเรียสกับชีวิต
หนึ่งนาทีมาช่วยคิดกันซักหน
ยังมีใครที่โชคร้ายตั้งหลายคน
ร่วมชะตาทุกข์ทนอยู่เหมือนกัน
มีเงินเดือนหมื่นกว่าไม่เคยพอ
เรื่องเงินเก็บอย่าได้ขอหมดความฝัน
เฉลี่ยวันละสามร้อยก็หมดกัน
กินข้าวซื้อของเข้าบ้านก็พอดี
หากยังมีค่าเช่าค่าผ่อนรถ
โอ้ย....ก็หมดกันล่ะเงินเดือนนี้
แล้วเดือนหน้าจะกินอะไรดี
ซื้อมาม่าเอาไว้ซี...ประหยัดทุน
หากเป็นชายยิ่งแย่กว่าเป็นหญิง
ไม่มีเสี่ยรักจริงหวังเกื้อหนุน
อยากแต่งงานยังต้องเก็บเงินทำทุน
เรื่องทำบุญอย่าได้หวังนั่งทำใจ
เปลี่ยนไปขอข้าววัดกินดีกว่า
แล้วโกนหัวเข้าหาวัดได้ไหม
ยิ่งทำงานยิ่งจนบ่นต่อไป
บวชแล้วกัน...จะได้...ไม่เปลืองเงิน
..................................................................
นี่บ่นจริงๆนะ....ทำงานหนักแต่ไม่ยักกะรวยเลยเนี่ย
11 มิถุนายน 2546 09:42 น.
burst
แปดโมงเช้าวันอังคารที่บ้านฉัน
เป็นวันดีวันสำคัญจำได้ไหม
วันนั้นคือวันที่ฉันคบเธอไง
เราตกลงกันไว้จะเป็นแฟน
หนึ่งเดือนผ่านสองเดือนผ่านไม่นานนัก
เธอเป็นคนที่ฉันรักและหวงแหน
และไม่อาจมีใครมาทดแทน
เธอก็กลายเป็นแฟนอย่างเต็มตัว
แปดโมงเช้าวันอังคารในวันหนึ่ง
ฉันจึงได้รู้ซึ้งถึงดีชั่ว
ตั้งแต่คบมาเท่าไหร่ไม่เคยกลัว
กว่าจะได้รู้ตัวก็สายไป
เพราะวันนั้นเป็นวันของเดือนหนึ่ง
วันที่ฉันรู้ซึ้งถึงรักใหม่
มันแอบมาทีหลังดังกว่าใคร
กลายเป็นคนคว้าเธอไปเจ็บใจจริง
เพราะวันนั้น...ของเดือนเตือนความจำ
คอยตอกย้ำสิ่งที่ทำมาทุกสิ่ง
ในโลกนี้จะมีใคร..ไหนรักจริง
เธอก็เป็นได้แค่ปลิง...ดูดแล้วไป
ทิ้งให้ฉันซูบซีดเพราะเสียเลือด
พอแห้งเหือดเธอดูดเลือดกับคนใหม่
ในวันนั้น...ของเดือน....ที่เตือนใจ
ฉันถูกหลอกเจียนตายเพราะใครทำ
อกหักแล้วอกหักอีก....นี่ล่ะน้อ..ซีวิตตตตต
10 มิถุนายน 2546 18:19 น.
burst
อย่าถามฉันเลยว่าเคยไหม
ที่คิดถึงจนสุดใจเกินห่วงหา
ถามฉันเถอะว่าเมื่อไหร่จะเลิกรา
จะชาตินี้หรือชาติหน้าไม่จืดจาง.......
อย่าถามฉันเลย...รักแค่ไหน
เกินกว่าความห่วงใยยามอ้างว้าง
แม้ห่างไกลไม่สนใจระยะทาง
จะไม่มีที่ว่างในหัวใจ
อย่าถามฉันเลย...ว่ากี่ครั้ง
ทั้งชีวิตก็ยังนับไม่ไหว
มันมากกว่าอัตราเต้นของหัวใจ
และมากกว่าสิ่งใดที่เห็นมา
อย่าถามฉันเลย...รุนแรงไหม
กี่พายุรวมไว้ยังยิ่งกว่า
แผ่นดินไหวฟ้าทลายไม่อาจมา
เทียบเท่ารักที่มีค่าให้กับเธอ
อย่าถามฉันเลย....ว่ารักใคร
ทั้งที่บอกเอาไว้อยู่เสมอ
คนที่ฉันนั้นรัก...และอยากเจอ
คนนั้นมัน...ไม่ใช่เธอ...อีกระเทย!!!
(ถูกกระเทยตามตื๊อนี่มันน่าเบื่อจิงว้อยยยย.....)
หน้าส่วนตัว
15752
