7 กรกฎาคม 2546 10:36 น.
burst
ห่มผ้านวมบวมหนาใครว่าอุ่น
ไม่ได้ครึ่งกอดคุณมันอุ่นกว่า
มีผ้าไหมผ้าสไบหรือแพรวา
ผ้ากระสอบผ้าดิบหนาใช่ว่าดี
นั่งผิงไฟหวังไออุ่นพอคลายหนาว
ยังเยือกเย็นรวดร้าวหนาวเพียงนี้
ชั่วข้ามคืนนอนหนาวเช้าพอดี
หลับไม่ลงด้วยผมนี้อยู่เดียวดาย
ยามคุณหนาวผมก็เฝ้าประคองกอด
เหมือนไฟช็อตยามผมกอดกับุคณไว้
ผมก็อุ่นคุณก็อุ่นทั้งกายใจ
นึกถึงคราวนั้นไว้อุ่นใจจัง
แต่....วันนี้คุณไปอยู่ที่ไหน
ได้แต่นอนหนาวใจไร้ความหวัง
ยามหนาวเนื้อไร้เนื้อห่มเพียงลำพัง
ถึงวันนี้ผมก็ยัง....นอนคนเดียว
ฮือ.....หนาวจังเยย.....กอดหน่อยสิกั๊บ
4 กรกฎาคม 2546 11:02 น.
burst
หากโลกนี้เปลี่ยนไป
เปลี่ยนให้รสชาติใหม่ดีไหมเอ่ย
เรามาเริ่มจากทะเลกันก่อนเลย
เปลี่ยนยังไงดีเอย...ลองเปลี่ยนกัน
เมื่อทะเลไม่เค็มเหมือนเก่า
อยากให้เปลี่ยนตามใจเราดีไหมนั่น
งั้นมาคิดเปลี่ยนรสชาติให้กับมัน
ขอเสนอก็แล้วกันรสเปลี่ยนไป
1. ทะเลรสช็อกโกแล็ต
เหมือนโดนแดดแล้วน้ำทะเลไหม้
กลายเป็นสีน้ำตาลหวานจับใจ
มาอาบแดดทีไร..สีเดียวกัน
2. ทะเลรสน้ำผึ้ง
บรรยากาศหวานซึ้งเหมือนดั่งฝัน
ทะเลเป็นสีทองผ่องอำพัน
เติมมะนาวซักนิดนั้นเหมือนอมฮอลล์
3. ทะเลรสวนิลา
เป็นสีขาวพราวตาคราแดดอ่อน
อ่อนละมุนนุ่มตาช่างน่านอน
ยามสิ้นแสงแดดอ่อนดูผ่อนคลาย
4. ทะเลรสมินท์
ให้ซู่ซ่าได้กินดับกระหาย
ยามว่ายน้ำขนลุกซู่...อู้ววว...สะใจ
แป้งตรางูไม่ต้องใช้ สบายจัง
5. ทะเลรสใบบัวบก
เมื่อชอกช้ำน้ำตาตกหมดความหวัง
ลองโดดลงทะเลกันหรือยัง
แก้ช้ำในคุ้มคลั่งใครรังแก
โอ๊ยยย...นึกเท่าไหร่ก็ไม่หมด
ให้เปลี่ยนรสทะเลก็คงแย่
ทุกวันนี้ยังไม่คิดจะดูแล
จนทะเลเริ่มแย่ลงทุกที
รักษาทะเลสวยๆไว้นะครับ ให้ลูกหลานเราเล่นสนุกได้
3 กรกฎาคม 2546 14:25 น.
burst
ชันเข่าหลบหน้าตรงมุมห้อง
ไม่อยากให้....หน้าไหนมอง....มาตรงนี้
เอาหัวเข่าปาดน้ำตามาหลายที
สะอึกสะอื้นในคืนที่อยู่ลำพัง
ต้องปิดไฟเอาแสงพระจันทร์ส่อง
ในกระจกเห็นหน้าหมองตรองความหลัง
มันทั้งเจ็บทั้งสะใจพอหรือยัง
เห็นตัวเองยังนั่งหลบสายตา
ในทีวียังเปิดเหลียวไปดู
เห็นภาพข่าวยิ่งอดสูอยากเมินหน้า
ช่วงวงเวียนชีวิต....ขีดชะตา
เด็กหกขวบเลี้ยงมารดาผู้พิการ
แสนรันทดชีวิตเจ้า....เขาขีดให้
ต้องลำบากใจกายน่าสงสาร
ยังอุตส่าห์ดิ้นรนไม่ขอทาน
หนักสู้เอาทำงานเลี้ยงแม่ตน
หันมามองที่ตัวเรา..........
ใยยังต้องมาเศร้า....มาสับสน
ยังมีใครลำบากอีกหลายคน
เขายังอดยังทนสู้ต่อไป
นี่มีทั้งพ่อแม่...และคนอื่น
ที่ยังอยากหยิบยื่นช่วยเหลือได้
ยังจะคิดหลบหน้า...ฆ่าตัวตาย
อนาถหนอ...แพ้เด็กชายตาดำดำ
ลุกขึ้นเดินเปิดไฟเปิดหน้าต่าง
เห็นแล้วแสงสว่างกลางคืนค่ำ
ในชีวิต...ยังต้องคิด....ยังต้องทำ
แล้วจะมัวชอกช้ำเพื่ออะไร
มีแสงจันทร์สีนวลทอแสงงาม
รอตะวันขึ้นยามเมื่อฟ้าใหม่
และพรุ่งนี้...เป็นวันเริ่ม....วันเติมใจ
ที่จะพร้อมก้าวต่อไป....อย่างทรนง
25 มิถุนายน 2546 09:47 น.
burst
เคยไปแม่ฮ่องสอนกันมั้ย
ผ่านกี่โค้งเสี่ยงตายกันทั้งนั้น
เค้าร่ำลือว่ามีโค้งอยู่เป็นพัน
มันลำบากขนาดนั้นดูหวั่นใจ
แต่เชื่อไหมเล่า
บนเส้นทางทอดยาวเขาลือไว้
ยังไม่เท่าเส้นทางของหัวใจ
ที่พ้นโค้งสุดท้ายมาเนิ่นนาน
ในชีวิตสาวแก่แลไม่เห็น
ไหนจุดหมาย...มันยากเย็นน่าสงสาร
ฉันผ่านมากี่โค้งแล้วแห้วมานาน
ยืนชะเง้อมองผ่านด้วยหวั่นใจ
พ้นไปแล้วนะโค้งตรงท้ายสุด
ไม่มีใครสะดุดมาหมั้นหมาย
ไม่มีใครแว้บปิ๊งพักพิงใจ
ไม่มีใครรับไปสู่ปลายทาง
ฉันยืนโบกรถอยู่ทางตรง
โค้งสุดท้ายยังคงอยู่ห่างๆ
ได้แต่ยืนฉีกยิ้มอยู่ริมทาง
หวังลึกๆไว้บ้างคงจะมี.......(โธ่.....)
บนถนนที่ทอดยาว...ของสาวแก่
ใครหนอจะมาเหลียวแล...คนปูนนี้
เดินไปนอนกลางถนนดูซักที
ให้ใครเหยียบตายตรงนี้....ก็ช่างมัน
25 มิถุนายน 2546 09:44 น.
burst
อุแว้......อุแว้....อุแว้......
คำแรกเรียกแม่ใช่ไหม
ลืมตาดูโลกคราวใด
ให้รู้ว่าไม่ใช่สิ่งที่ดี
เราเกิดมาชดใช้กรรม
สิ่งต่างๆที่เคยทำไว้ก่อนนี้
เราเกิดมารับทุกอย่างที่ควรมี
ผิดถูกชั่วดีปะปนกัน
บ้างเกิดมารวยสวยสง่า
บ้างเกิดมาแขนขากุดสั้น
บ้างเกิดมาเหมือนเป็นของกำนัล
บ้างเกิดมาเหมือนสวรรค์ถีบส่งมา
ใช้ชีวิตอย่างไม่คิดถึงจุดนี้
ทั้งชั่วดีล้วนมีแต่ปัญหา
จวบจนเฒ่าย่ำแย่แก่ชรา
จึงหวนคิดถึงที่มาการจากไป
หากตายแล้วจะไปไหนเราไม่รู้
แค่พรุ่งนี้อยากจะดูยังไม่ได้
ปัจจุบันยังไม่เห็นที่เป็นไป
แล้วตายแล้วไปไหน....ใครตอบที
อีตอนอยู่อยากจะรู้ว่าไปไหน
อีตอนไปไปถึงไหนไม่รู้นี่
รู้แต่ว่าตอนที่อยู่กูทำดี
รู้เท่านี้ก็เพียงพอต่อบุญกรรม
หมั่นทำดีเข้าไว้ก่อนตายหนอ
อย่ามัวรออย่ามัวท้อให้ตอกย้ำ
ว่าชีวิตควรคิดดีมีศีลธรรม
ตายไปแล้วผลบุญนำให้สุขใจ
ผมไม่รู้ตายแล้วไปไหนดี
รู้แต่ว่าชีวิตนี้ทำดีได้
ไม่เห็นหรอกสวรรค์ก็ทำไป
ทำได้แค่ทำไหว....สุขใจเอย
-------------------------------------------
คุณพ่อคุณแม่ผมเป็นครูสอนอยู่โรงเรียนประถมในชนบท
จังหวัดนครนายก เด็กหลายๆคนไม่มีเงินเรียน ไม่มีเงินซื้อข้าว
ผมหาทางขอเงินบริจาคเด็กๆเหล่านั้นทุกๆเดือน จากพี่ๆที่บริษัทบ้าง
จากเงินส่วนตัวบ้าง จากเจ้านายบ้าง จากคนรู้จักบ้าง ตอนนี้เด็ก
หลายๆคนได้เรียนต่อ ได้ทุนการศึกษา ไม่ต้องไปขายยาอย่างเด็ก
โรงเรียนอื่นๆแถวนั้น เป็นความสุขใจมากๆของผมที่ช่วยเค้าได้ครับ
ใครสนใจจะช่วยผมบ้าง โทรมาที่ 0-2240-3700 ต่อ 1418 เวลาทำงานนะครับ
เป็นการบอกบุญ ไม่ช่วยไม่เป็นไร บอกสิ่งที่ดี นำมงคลมาสู่ชีวิตคนอ่านครับ
หน้าส่วนตัว
2372
