5 พฤศจิกายน 2553 12:13 น.
Boomerang
๐ เป็นสายน้ำฉ่ำหวานในธารหมอก
ริ้วระลอกลอยเล่นก็เป็นได้
ไม่เห็นต้องหนีหลบไม่พบใคร?
วิหคไพรพึ่งพาเมื่อล้าลม
๐ ฉันข้ามน้ำข้ามทะเลหลบเล่ห์เหลี่ยม
หวานเต็มเปี่ยมกลับปร่าจนมาขม
ได้สัมผัสพงพฤกษ์ก็นึกชม
ผวาคมรมย์ลึกแต่นึกลอง
๐ อยากเปลี่ยนแปลกแลกเรื่องจากเบื้องหลัง
มิได้หวังคลึงเคล้าเป็นเจ้าของ
เพื่อนทั้งกลุ่มลุ่มหลงในกรงทอง
ทิ้งฉันนองน้ำตาอย่างอาดูร
๐ เริ่มเรียบเรียงเคียงบ่าว่าสันโดษ
อย่าเกลียดโกรธขอกลับไปนับศูนย์
ทุกบทเพลงผูกพันนิรันดร์กูล
มันเพิ่มพูนเติมเต็มอย่างเอมใจ
๐ พอถึงวันคลื่นลมโหมกระหน่ำ
ฝนคราคร่ำเปียกปอนนอนร่ำไห้
เสียงโหยหวนครวญครางก็ต่างไป
ผิดที่ใครลิขิต..ผิดที่เรา !!!
๐ นกเขาคูคู่ขาดและบาดเจ็บ
ยังกลืนเก็บนัยห้วงที่ดวงเศร้า
อยากให้เธอปลอบขวัญอันวัยเยาว์
ในหลืบเงารู้ไหม?..มีใครรอ
๐ รักษาใจในเพลงบรรเลงเหงา
จู่จู่เขาลบล้างที่วางล่อ
เหมือนซ้ำเติมเพิ่มแผลไม่แคร์คลอ
ฉันลอยคอ.รอคอยอย่างน้อยใจ
๐ ทุกคำพูดบูดบึ้งก็ถึงหู
ฉันคือผู้เดี่ยวโดดมันโหดไหม?
ฟังทุกถ้อยรอยลึกสำนึกนัย
อรรถรส.บดใจ.เหมือนใบบัง
๐ ผู้เข้มแข็งแข่งแขมาแต่ก่อน
กลับไหวอ่อนวางจิตว่าผิดหวัง
แม้บินเดี่ยวเปลี่ยวเปล่าเป็นข่าวดัง
ว่าเรือยังห้ามเกาะเพราะรำคาญ
๐ จะถามท้วงทวงสิทธิ์คนจิตนิ่ง
ว่ายากยิ่งอิงอำทำอาจหาญ
มิรู้เลยเป็นเหยื่อเหนือลำธาร
อยู่เนิ่นนานน้ำใจ.กลับไม่มี
๐ หมดคลื่นลมโหมซานึกว่าซึ้ง
กลับขังขึงสะกิดว่าผิดที่
ใช้ความโกรธโหดกว่าไม่ปราณี
เรื่องถือดีถูกผิดใครติดใจ?
๐ มิได้อยากกินปลาหรืออาหาร
ช่วยสงสารวิหค.จวน.หมกไหม้
กลับชี้บอกหนทางให้ต่างไป
นี่ยังไกลไม่พอหรือพ่อคุณ?
๐ เคยคิดถามเหตุผลคนบนฟ้า
ไหนล่ะบ่า?เคียงไหล่เคยให้หนุน
จินตนาค่าครวญเคยพรวนบุญ
ไม่ค้ำจุนค้ำใจเกาะใบเรือ
๐ พระธรรมอยู่ในใจใช่หนังสือ
ไม่ยึดถือครอบครองแม้ของเหลือ
เพียงคำปลอบตอบมาว่าเหลือเฝือ
มิต้องเจือ-จุนหรอกแค่บอกความ
๐ นกจึงเจ็บเก็บตัวเพราะกลัวโกรธ
ไม่ลิงโลดตามเรือถ้าเผื่อห้าม
ลิขิตกรรมธรรมใดถ้าใจงาม
อีกชั่วยาม.บั้นปลายก็ตายรัง
๐ เป็นสายน้ำฉ่ำหวานในธารหมอก
หรือเป็นหอกข้างแคร่ให้แถหนัง
ทุกบทกลอนคือชีวิต.อนิจจัง
พอประทังอารมณ์..ใช่งมงาย
(..กลอนบทนี้..ลอกมาจากการต่อกลอนกับกลุ่มเพื่อนๆ ที่วางในเวปอื่น..)
(เนื้อหา..มีที่มาที่ไปกับ..เรื่องราวที่มีต่อกัน)
(กลอนจึงดำเนินแบบไม่ต่อเนื่องในอรรถรส..จะศึกษาให้มากกว่านี้ค่ะ)
4 พฤศจิกายน 2553 12:48 น.
Boomerang
๐ ไดอารี่.........
เขียนที่นี่ ที่นั่น วันที่ใช่
เก็บเล่าเรื่องเนื่องจากฝากความนัย
เพื่อร่ำไร..เปรียบปรับ..ก่อนหลับตา
๐ ทั้งซ้ำเติม..เสริมห้าม..ทั้งตามเรื่อง
สอนให้เชื่อง..ชื่นชม..สมน้ำหน้า
เขียนเพื่อรักใครสักคน..ปนน้ำตา
เขียนเพื่อลา..จุมพิต..สนิทใจ
๐ เก็บอารมณ์บ่มรักเพื่อพักนิด
สั่งชีวิตเพ้อฝันอย่าหวั่นไหว
ขีดเส้นใต้กันลืมอย่าปลื้มไป
คิดถึงใคร? เชื่อเหอะ "เธอไม่รัก"
...................๐๐๐.........................
๐ ไดอารี่.......
ห้ามฉันซี่หยุดไว้ไม่ให้เถียง
ห้ามตัดพ้อต่อคำจำไว้เพียง
แค่เรียบเรียงเรื่องเล่าเท่านั้นพอ
๐ เธอไม่มีสิทธิ์ถามความรู้สึก
ให้ตรองตรึกนึกย้ำถ้อยคำขอ
ทุกเล่มสีมีเหตุ..เจตน์ให้รอ
น้ำตาคลอเขียนหยุดสะดุดใจ
๐ ไดอารี่....สีดำต้องทำ..จุด...
เพื่อห้ามพุดเป็นกลอน..ซึ่งอ่อนไหว
ขีดเส้นหยุด...จุดย้ำทำเยื่อใย
ร่ำอาลัย..รัญจวน...อยากหวนคืน
.....................๐๐๐......................
๐ ไดอารี่หลายเล่มไม่เต็มเรื่อง
เขียนต่อเนื่องทุกวันเมื่อมันช้ำ
มิได้หลง...จงใจให้ระกำ
ไร้ถ้อยคำเสียดแทงแจกแจ้งใจ
๐ สำหรับเล่มสีม่วงขอทวงสิทธิ์
ด้วยราคะจริตอยากชิดใกล้
เมื่อหมดหวง.ห่วงหา.เหมือนลาไกล
เธอจากไปใจดำ..ถ้าทำลง
๐ ยังมิทันกล้าเผย..เลยว่ารัก
กลับหาญหักปะทะ..ดังประสงค์
ชู้ทางใจไหนจะสู้...ชู้ทางตรง
ถ้าไม่ปลง..ก็ปางจะครางครวญ
๐ ไดอารี่ที่รักขอพักก่อน.....
ช่วยผลัดผ่อนเค้านิด..คิดให้ถ้วน
ฉันก้าวก่ายร้ายนักที่ชักชวน
หรือเธอกวนฉันเล่นเห็นว่า...รัก
....................๐๐๐......................
๐ ไม่เคยเขียนบทกลอน..ซึ่งอ่อนหวาน
พลิกเปิดอ่านจนจบ..ยังหลบเร้น
อยู่กับงานกับเงาที่เราเป็น
ไม่ชัดเจน..สักเรื่องเปลืองเวลา
๐ ไดอารี่สีแยก...เพื่อแลกเล่า
ระคนเศร้ากล่าวกาลที่หาญกล้า
กาลครั้งหนึ่งนานแล้ว..ซึ้งแววตา
คุ้มราคาน้ำหมึก..ได้ฝึกปรือ
๐ ความรู้สึก"ลึกลับ"กลับมาลุ้น
ว่าขาดทุนกำไร..ที่ไปซื้อ
เขียนไม่หมด..จดเล่นที่เน้นคือ
คำร่ำลือนอกเรื่องช่างเฟื่องฟู
๐ เก็บทุกเล่มใส่ลัง..เพื่อยั้งหยุด
ไกลมือสุด..เอื้อมรั้งไว้หลังตู้
คงไม่เขียนเพียรต่อ..แค่รอดู
ว่าจะ"บูชายันต์" สักวันนึง
( แบบว่า จะนำมาเผาให้เกลี้ยงทุกเล่มเลยยยยย)
...................๐๐๐..........................
๐ หัวใจฉันมันจำ...ทุกคำพูด
ยากพิสูจน์หลงเหลือให้เชื่อได้
ตัวอักษรที่อ่าน...มันผ่านใจ
ลบเท่าไร? ไม่เท่า..เผามันเถอะ
๐ เผา....ให้เป็นธุลีกับขี้เถ้า
กรอกใส่เบ้าใส่ขวดที่ดวดเหอะ
จำออกเรือฝ่าฝน..ส่งผลเยอะ
เพื่อลืมเลอะรอยรัก...วัยนักเรียน
๐ จอดเรือคว้างกลางทะเลแล้วเทขวด
ความเจ็บปวดเกินข่ม..ทิศลมเปลี่ยน
ฝุ่นขี้เถ้าเข้าตา..กลับอาเจียร
น้ำตาเทียนไหลหล่น...ดั่งบนปราง
...................๐๐๐.....................
http://www.youtube.com/watch?v=XTob7ANXfpc
๐ เหนื่อยจนพับหลับไหล...ไฉนตื่น?
ท่ามกลางคืนปลุกฝันว่าฉันหนี
เธอไล่ตามล่ามล่า..ทุกนาที
เหมือนจะมีเยื่อใย..แต่ไร้เงา
๐ โดยไม่พูดไม่ถาม..ถึงความสุข
เหมือนสนุกสุขสันต์เห็นฉันเหงา
อยากบันทึกเผอิญ..สูงเกินเอา
ข่มใจเราเป่าปัดขจัดจินต์
๐ เรียนรู้แก้..แค่ใจอย่าไปหลง
เลิกพะวงเรื่องตน..จนถวิล
ชั่วเจ็ดทีดีเจ็ดหน..ท่องจนชิน
อยากรวยรินจดจารเป็นการณ์กลอน
๐ ไดอารี่สีแดง..เขียน"แรงรัก"
เมื่อขอพักไม่อาจเปลี่ยน..มาเขียนอ้อน
นาฬิกาบอกเช้าอย่างร้าวรอน
อยากจะนอน..กอดไดอารี่..แทนที่เธอ
http://music.gmember.com/Song-8400002201
(สำหรับผู้ที่เปิด youtube ไม่ได้ค่ะ)
29 ตุลาคม 2553 12:00 น.
Boomerang
จดทะเลผิวขอบ..ถึงรอบโลก
พื้นน้ำโชกโลกแล้ง..หนแห่งไหน
ทำแผนที่ตีวัด..พิกัดไป
เหตุผลใด?.สร้างกรอบ.เขตขอบรัก
เห็นฉันอยู่รุ้งตะแคงหรือแวงตั้ง
ได้ลุกนั่งในใจหรือไสผลัก
ทำแผนที่กี่ขนาดประกาศพัก
จะได้หักใจจำ..ก่อนทำเมิน
เหตุไฉนเป็นเดือนไม่เอื้อยเอ่ย
เริ่มชาเฉยทุกอย่างแสร้งห่างเหิน
จากใกล้ชิดคิดห่วง..เป็นล่วงเกิน
นี่บังเอิญหรือบังอาจซ่อนศาตรา
ถ้าแผนที่บ่งบอก..นอกพิกัด
จะได้ตัดใจด่วนเลิกครวญหา
เธอเลี่ยงหลบ..กลบเกลื่อนเป็นเพื่อนยา
ยื้อเวลาเธอเล่น..แกล้งเช่นกัน
28 ตุลาคม 2553 20:40 น.
Boomerang
วันพิเศษเหตุกรรม..จำอดีต
เสียงแม่กรีด..กรี๊ดจ้าเห็นหน้าเจ้า
มือสัมผัสลูกแก้วอย่างแผ่วเบา
ลูกก็เดารู้ดี...ว่ามีใจ
เป็นเหมือนหลุมคุ้มภัย..มอบไออุ่น
เบาดั่งนุ่น.ขนนก.กระจกใส
เป็นสายธาร.ม่านหมอก.เป็นดอกไม้
น้ำนมคล้ายหยาดทิพย์ทุกหยิบมือ
วันพิเศษเหตุกรรมต้องจำจาก
สวรรค์พรากแม่พ่อ...ท้อสะอื้น
ให้อบอุ่นร้อนหนาวไม่ยาวยืน
ก็กลับคืนสู่เหย้า..ดาวดึงส์
ทุกวันเกิดคือวัน..ที่ฝันหา
"พ่อแม่จ๋า" พันผูกให้ลูกซึ้ง
ขอก้มกราบแทบเท้าอีกคราวนึง
คืนนี้จึง..รอฝัน..ว่าท่านมา
ลูกวางน้ำพวงมาลารอท่าอยู่
เชิญทั้งคู่เหมือนเลย..ที่เคยหา
ขอสวดมนต์ผลพวงดวงชะตา
ลูกนิทรา..พ่อเห่แม่ห่ม..พระพรหมใจ
21 ตุลาคม 2553 19:31 น.
Boomerang
กว่าจะพบสบพักตร์เหมือนยักท่า
จึงไม่กล้าเอ่ยอ้างนำทางได้
ต้องเจียมตัวกลัวแผล...ถูกแล่ใจ
เฉือนเอาไปบางส่วนปั่นป่วนมา
คิดจะรักเลยวุ่นลงทุนวืด
กลัวจืดชืดกระสันยะแดหวา
คิดว่าเจ็บเล็บก้อย..แล้วค่อยลา
แผลหลั่นล้าเป็นร้อยบวกน้อยใจ
กลับถูกย้ำย่ำยี..ตรงที่เก่า
นั่งจับเจ่า..ใครรู้สู้ไม่ไหว
จึงหน้าด้านหน้าทนกระสนไป
เอ่ยกับใคร? สักคำ กลัวตำแย
ทั้งกายใจเหมือนซากที่มากเรื่อง
เลี้ยงไม่เชื่องถูกเหน็บเจ็บถึงแผล
อยากให้เธอเปรอปรน..จนดูแล
โอ้...ดวงแดยาใจช่วยใส่ที
ทั้งกรรมเก่ากรรมใหม่..รุมใส่ยับ
เล่นไม่นับรอยกระสุนพรุนเลยนี่
งั้นคงต้องผันผ่อน..อ้อนวจี
รอกรรมดีบันดาล..ค่อยคลานมา
หน้าส่วนตัว
1368
