14 กันยายน 2548 08:27 น.
BongNothMaRu
ก่อนหน้านี้เคยมีเธอคอยตามเอาใจ
ก่อนหน้านี้เคยมีเธอคอยดูแล
ก่อนหน้านี้เคยมีเธอเป็นเพื่อนยามเหงา
ก่อนหน้านี้เคยมีเธออยู่ใกล้ไม่ห่างหาย
แต่ฉันก็ไม่เคยรู้สึกอะไร...
อาจจะเพราะเธออยู่ใกล้ไป
จึงคิดกับเธอเพียงแค่เพื่อนรักคนหนึ่ง
เพื่อนรัก...และเพื่อนแท้
แต่ไม่เคยมองเธอเป็นเพื่อนใจเลยสักครั้ง
เธอเองก็ใจร้ายนัก
ไม่เคยพูดไม่เคยบอกมากกว่านั้น
ก็คงเพราะเธอเชื่อว่าฉันน่าจะรู้
...ว่าทำไมถึงเธอต้องห่วงใยกันมากมาย
เกินกว่าที่เพื่อนควรจะเป็น
แต่ก็นั่นแหละปัญหา...
เพราะฉันคนนี้นั่นโง่เกินไป
ที่มองข้ามเธอที่แสนดี
และพยายามตามหาความรัก...
มองผ่านสิ่งที่รออยู่ตรงหน้า
เธอเองคงเหนื่อยนัก
ที่จะรอต่อไป...
รอสิ่งที่เธอคิดว่าคงไม่มีหวัง
รอสิ่งที่เธอคิดว่าคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว
เธอจึงเลือกที่จะมองหาอะไรใหม่ ๆ
...ให้ใจของตัวเอง
เธอค่อย ๆ ค้นหาไปเงียบ ๆ
แล้วเธอก็เจอ...เขาคนนั้น
คนที่ไม่ได้มองข้ามเธอเหมือนฉันคนนี้
แต่รู้ไหม ฉันคนนี้อยากบอกอะไร
ก่อนที่เธอจะตัดสินใจแน่นอนว่า
จะเดินไปกับเขาคนนั้น
เธอเหนื่อย...ในวันที่ฉันเริ่มเห็นความจริง
เธอเหนื่อย...ในวันที่ฉันเริ่มหยุดคิด
เธอเหนื่อย...ในวันที่ฉันพิจารณาเธอตรงหน้า
จะสายไปไหม...ถ้าจะบอกว่าพร้อมเลือกเธอ
จะสายไปไหม...ถ้าจะบอกว่าพร้อมเดินไปกับเธอ
จะสายไปไหม...ถ้าจะบอกว่าพร้อมทำทุกสิ่งเพื่อให้ได้เธอคืนมา
ที่ผ่านมาฉันโง่ฉันผิด
แต่วันนี้ฉันอยากรู้ว่าสายไปไหม
หากไม่สายไป
ใจทั้งใจ...ฉันให้เธอ
เอามาให้อ่านกันเล่นครับ
7 กันยายน 2548 09:38 น.
BongNothMaRu
วันเวลาที่ผ่านมา ชั่วระยะเวลาหนึ่งของชีวิต
ผู้คนมากมายผ่านเข้ามา .........บางคนผ่านมาเพียงเพื่อจะผ่านไป
แต่กลับบางคนกลับไม่เป็นเช่นนั้น... จากคนแปลกหน้า
กลายเป็นคนรู้จัก คนคุ้นเคย ล่วงเลย ไปถึงกลายเป็นคนรักกัน
เวลาเปลี่ยน สถานการณ์เปลี่ยน
สถานภาพทางความรู้สึกของเราก็อาจมีการเปลี่ยนแปลงตามไปด้วย
บางคนยังคงความเป็นคนแปลกหน้า
ยังรักษาระยะห่างของการเป็นคนรู้จักคนคุ้นเคย
หรือ คนรักกันไว้ได้อย่างคงที่
บางคน เปลี่ยนแปลงจากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนคุ้นเคย
จากคนเคยคุ้น กลายมาเป็น คนรักกัน ....
ทำลายระยะห่างของความรู้สึกให้สั้นลงอย่างรู้สึกได้
และเมื่อนั้น เรื่องราวดี ๆ สวยงามทางความรู้สึกจึงเกิดขึ้น ...
แต่ในทางกลับกัน...
ระยะห่างของบางคน อาจห่างไกลออกไปจนสุดหูสุดตา
จากคนเคยรัก คนเคยคุ้น ....กลายเป็นแค่คนเคยรู้จัก ...
กลายเป็นคนแปลกหน้าทางความรู้สึกไป ...
แน่นอนว่า ระยะห่างของคนรู้จัก กับ คนรัก ย่อมไม่เท่ากันเป็นแน่
แต่นั่นแหละ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปได้เสมอ...
ฉันเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของเวลา
พอ ๆ กับเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของความรู้สึก...
ไม่มีมาตราวัดใด ๆ ที่จะใช้วัดระยะห่างของความรู้สึกได้
และระยะห่างในแต่ละสถานภาพทางความรู้สึกในแต่ละคนก็คงจะไม่เท่ากัน...
เราระบุชัดไม่ได้ว่า 1 เท่ากับ 1 ในความรู้สึกของอีกคน 1
ในความรู้สึกของคนหนึ่ง อาจจะเป็น 100 ในความรู้สึกของอีกคนก็เป็นได้ ...
และในเมื่อการคบหากันเป็นปฏิสัมพันธ์ของคนสองคน ....
เราจึงมองเห็นความไม่ลงตัว
เห็นระยะห่างที่ไม่เท่ากันของคนสองคนได้เสมอ
กับคนบางคน เราอยากเป็นมากกว่าคนรู้จัก
เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรามันสั้นลง
กับคนบางคน เราอยากเป็นน้อยกว่าที่เป็นอยู่ . .......
เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรายาวไกลออกไป...
แต่กลับบางคนเรากลับอยากจะรักษา ระยะห่าง ตรงกลาง ไว้ให้คงที่
ไม่ให้ห่างหาย จางหนี หรือ เข้ามาใกล้จนเรารู้สึกอึดอัด....
เคยรู้สึกใช่ไหมว่า ...
ขณะที่เราเดินเข้าหา บางคนกลับกำลังเดินหนี
กับบางคนเรากำลังเดินหนี บางคนกลับเดินตาม
กับบางคนเราก็ต้องการระยะห่างประมาณหนึ่ง ไม่ต้องใกล้มาก
แต่ไม่ต้องการห่างหายไปไหน...
ขณะที่บางคนวิ่งตาม ล้มลุกคลุกคลาน
เจ็บปวดกับระยะห่างของอีกคนที่ทิ้งไว้ตรงหน้า
ขณะเดียวกันกับที่อีกคนก็วิ่งหนี
โดยไม่คิดจะหันกลับมามองความเจ็บปวดของอีกคน
อะไรก็เกิดขึ้นได้ กับความรู้สึกคน...
เหนื่อยแสนเหนื่อย ล้าแสนล้า ....
แต่สุดท้ายก็ยังพยายาม พยายามที่จะยื้อยุดฉุดดึงอยู่เช่นนั้น
บางคนปล่อยความรู้สึกของอีกคนไว้ บนความห่าง ห่างจนลับตา ...
ไม่เคยหันกลับมามองหรือรับรู้ความเป็นไปของอีกคน
ไม่เคยรับรู้ว่า ...
ระยะห่างที่เขาทิ้งไว้อีกคนมันสร้างความเจ็บปวดได้ประมาณไหน
แต่ก็มีบางคนที่เหนื่อยล้ากับระยะห่างที่พยายามรักษาไว้เพียงแค่นั้น
ไม่ต้องห่างไป แต่ เข้าใกล้กว่านี้ไม่ได้ ...
ต้องการเพียงเส้นขนานที่ไม่มีทางมาบรรจบ
การทำลายระยะห่างของคนสองคนอาจไม่ใช่เรื่องยาก
แต่ก็ไม่ได้ง่ายดายนักสำหรับอีกหลาย ๆ คน
บางคนพยายามมาเกือบทั้งชีวิต....
ระยะห่างที่ว่าก็ยังคงห่างอยู่เช่นเดิม....
ขณะที่บางคนอยู่นิ่ง ๆ ไม่วิ่งหนี ไม่วิ่งตาม
ปล่อยทุกอย่างให้เป็นหน้าที่ของเวลา
ไม่เรียกร้องให้เกิดความคาดหวัง ไม่ปล่อยละเลยจนเหมือนชาเฉย
ระยะห่างนั้นกลับขยับเข้ามาใกล้ราวปฏิหาริย์...
เอาใจช่วยสำหรับคนที่กำลังพยายามเดินเข้าหา...
ให้อีกคนหันกลับมามองบ้าง
ระยะห่างจะได้สั้นลง พยายามต่อไป
เพราะวันหนึ่งคุณอาจรู้สึกว่าความพยายามของคุณมิได้ไร้ค่า
ร้องขอสำหรับคนที่กำลังเดินหนี
ให้หันกลับมามองความรู้สึกของอีกคนบ้าง
เพราะบางทีคุณอาจจะสูญเสียอะไรดี ๆ ไป
เพราะระยะห่างที่คุณทิ้งไว้ให้อีกคน
เห็นใจกับการรักษาระยะห่างให้คงที่สำหรับบางคน
เพราะบางทีมันก็ทรมานมากกว่า การพยายามเดินเข้าใกล้หรือห่างหนี...เสียอีก...
แล้วคุณ ๆ เล่า
เคยนึกย้อนกลับมามอง ระยะห่าง ของคุณกับผู้คนรอบตัวกันบ้างไหม...
เคยรู้สึกไหมว่าบางที ความห่างไกล
...กับ ระยะห่างของความรู้สึกเป็นกลับเป็นตัวแปรผกผันกัน
เคยรู้สึกได้ถึงระยะห่างทั้งที่ตัวอยู่ใกล้ๆ
หรือรู้สึกใกล้กันแล้วทางความรู้สึกทั้งที่ตัวอยู่แสนไกล กันบ้างไหม....
เคยคิดกันบ้างไหมว่า
ระหว่างคนพยายามเดินหนี
คนที่พยายามเดินตาม
และคนที่พยายามยังไงระยะห่างกลับเท่าเดิม
คนไหนเจ็บปวดไปกว่ากัน...
3 มิถุนายน 2548 16:47 น.
BongNothMaRu
ในอดีตกาลนามมาแล้ว เขาว่ากันว่า มนุษย์ทุกคนมีหัวใจด้วยกันจริงทั้งหมดสองดวง
แต่ยังมีเทวดาน้อยอยู่องค์นึง ซึ่งไม่รู้จักสิ่งที่เขาเรียกว่าหัวใจ
ด้วยความที่สงสัยว่าหัวใจนั้นมันเป็นอย่างไร
เทวดาน้อยจึงได้ไปถามนางฟ้าผู้ที่ดูแลทางเข้าออกของประตูสวรรค์
"ท่านนางฟ้า โปรดบอกข้า หัวใจคืออะไร"
"หัวใจ ก็คือสิ่งบริสุทธิ์ สวยงามที่สุดของมนุษย์ยังไงเล่า"
"แล้วสิ่งที่เรียกมนุษย์อยู่แห่งใดล่ะ"
"อยู่เบื้องล่างอีกฟากของประตูสวรรค์"
"เปิดประตูให้ข้าไปชมหัวใจของมนุษย์ได้มั้ย ท่านนางฟ้า"
"มิได้หรอก มันผิดกฎของสวรรค์ เจ้ากลับไปซะเถอะ
แค่เจ้ามาสนทนากับข้าก็ผิดมากเท่าใดแล้ว เจ้ารู้ตัวมั้ย เจ้าเทวดาน้อย"
เทวดาน้อยทำทีว่าหันหลังกลับไป
แต่ด้วยความที่อยากได้หัวใจมาครอบครองไว้เป็นของตน จึงได้นำคันศรธนูมา
แล้วยิงไปที่นางฟ้าผู้รักษาประตูสวรรค์
วังจะให้นางฟ้านั้นสลบไปในชั่วข้ามคืนนั้นเอง หลังจากนั้น
เทวดาน้อยแอบเปิดประตูสวรรค์แล้วบินไปยังโลกมนุษย์
กลางดึกของคืนนี้เป็นคืนที่เงียบสงบ มนุษย์ทุกคนต่างหลับกันหมดแล้ว
เทวดาน้อยจึงแอบบินเข้าไปในบ้านของมนุษย์ทุกคน
แล้วไปเอาสิ่งที่เรียกว่าหัวใจของทุกคนบนโลกมนุษย์ มาคนละหนึ่งดวง
แล้วนำลอยขึ้นไปบนสวรรค์ หวังจะขโมยกลับไปเป็นของตน
แต่ระหว่างที่เทวดาน้อยกำลังกลับเข้าไปปากทางของประตูสวรรค์ได้มีนางฟ้าและเทวดาแห่งความรักยืนกั้นอยู่
เทวดาน้อยเห็นดังนั้นจึงบินหนี
แต่นางฟ้าองค์นึงได้บินตามเพื่อมาแย่งหัวใจของมนุษย์ทั้งหมดไว้
แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อหัวใจทั้งหมดได้เกิดกระจายออกแล้วร่วงโปรยปรายไปยังบนโลกมนุษย์
ทำให้เกิดการสลับสับเปลี่ยนเจ้าของหัวใจกันในค่ำคืนนั้นเอง
เทวดาน้อยถูกลงโทษ ด้วยการให้เป็นเด็กตลอดกาล
และเปลี่ยนชื่อเป็นกามเทพให้อยู่บนโลกมนุษย์
เพื่อตามหาหัวใจอีกดวงของมนุษย์ทั้งหมดที่ไปอยู่กับใครอีกดวงหนึ่งให้มาพบกัน
ตอนนี้หัวใจของคุณอีกดวงหนึ่งก็คงอาจจะอยู่กับใครบนโลกใบนี้ก็เป็นได้
อย่ารอให้กามเทพ เป็นคนหาหัวใจให้คุณ
ถึงเวลาแล้วที่คุณจะต้องตามหาหัวใจของคุณคืนมา และเมื่อคุณได้มันคืนมาแล้ว
จงดูแลหัวใจคุณให้ดี อย่าได้ปล่อยให้หัวใจจากคุณไปอีก
เพราะคุณอาจจะไม่มีวันเจอหัวใจอีกดวงที่แท้จริงของคุณตลอดชีวิต
หรือชั่วชีวิตก็เป็นได้
13 พฤษภาคม 2548 22:43 น.
BongNothMaRu
ก - ฮ แฟนฉัน
ก - เ ก็ บ เ ร า ไ ว้ ใ น ใ จ
ข - เ ข้ า ใ จ เ ร า
ค - ค อ ย เ ป็ น กำ ลั ง ใ จ ใ ห้ เ ร า
ง - ง้ อ เ ร า เ มื่ อ รู้ ตั ว ว่ า เ ข า ผิ ด
จ - จั บ มื อ เ ร า เ มื่ อ ต้ อ ง ก า ร กำ ลั ง ใ จ
ฉ - เ ฉ ย กั บ ค ว า ม ใ จ ร้ อ น ข อ ง เ ร า
ช - ช่ ว ย เ ห ลื อ เ ร า
ซ - ซื่ อ สั ต ย์ กั บ เ ร า ญ า ติ ดี กั บ เ ร า เ ส ม อ
ด - เ ดิ น เ คี ย ง ข้ า ง เ ร า
ต - ติ ด ต า ม ข่ า ว ค ร า ว ค ว า ม เ ป็ น ไ ป ข อ ง เ ร า
ถ - ไ ถ่ ถ า ม ทุ ก ข์ สุ ข
ท - ทำ ใ ห้ ชี วิ ต ข อ ง เ ร า เ ป ลี่ ย น ไ ป
ธ - ธั ม ม ะ ธั ม โ ม กั บ เ ร า
น - นั บ ถื อ เ ร า แ ล ะ น่ า รั ก ใ น ส า ย ต า ข อ ง เ ร า
บ - บ อ ก ค ว า ม จ ริ ง แ ก่ เ ร า
ป - ป ล อ บ ใ จ เ มื่ อ เ ร า ท้ อ
ผ - ผ า ย มื อ ต้ อ น รั บ เ ร า เ ส ม อ
ฝ - ฝ า ก ค ว า ม จ ริ ง ใ จ ไ ว้ กั บ เ ร า
พ - เ พิ่ ม พ ลั ง ใ ห้ แ ก่ เ ร า
ฟ - ฟั ง เ ร า เ ส ม อ
ภ - ภู มิ ใ จ ใ น ตั ว เ ร า
ม - ม อ บ สิ่ ง ดี ดี แ ก่ เ ร า
ย - ย ก โ ท ษ ใ ห้ กั บ ข้ อ ผิ ด พ ล า ด ข อ ง เ ร า
ร - รั ก ที่ เ ร า เ ป็ น เ ร า
ล - ล ะ เ อี ย ด อ่ อ น กั บ ค ว า ม รู้ สึ ก ข อ ง เ ร า
ว - ไ ว้ ใ จ เ ร า
ศ - ศึ ก ษ า นิ สั ย ที่ แ ท้ จ ริ ง ข อ ง เ ร า
ส - สั ง เ ก ต ค ว า ม เ ป ลี่ ย น แ ป ล ง ใ น ตั ว เ ร า
ห - เ ห็ น คุ ณ ค่ า ข อ ง เ ร า
อ - อ ธิ บ า ย ใ น สิ่ ง ที่ เ ร า ไ ม่ เ ข้ า ใ จ
ฮ - เ ฮ ฮ า กั บ เ ร า ไ ด้ ทุ ก เ ว ล า
13 พฤษภาคม 2548 22:36 น.
BongNothMaRu
การจีบหญิง แท้จริง นั้นแสนง่าย
แค่แต่งกาย ไปเดิน ที่สยาม
เห็นคนสวย รีบเดินไป สะกดรอยตาม
แล้วรีบถาม เบอร์โทร โอ้! ง่ายจัง
แต่จะได้ หรือไม่ได้ อยู่ที่น้อง
เพราะผู้หญิง มีสมอง น้องอย่าหวัง
ว่าอะไร มันจะง่าย สบายจัง
อยากสมหวัง ต้องจริงใจ มาก่อนเลย
ถ้ารักจริง ชอบเค้า ค่อยตามจีบ
ไม่ต้องรีบ เปิดใจ ไปเฉลย
ว่าตัวเรา รักเค้า ชิปหายเลย
อย่าเปิดเผย เร็วไป ให้เวลา
แรกทักทาย ต้องสุภาพ พูดไพเราะ
พูดเพราะๆ ดีกว่า อย่าปากหมา
อย่าโชว์อ๊อฟ อย่าทำเท่ อวดศักดา
แค่ทำตัว ธรรมดา ก็เป็นพอ
สองอย่าตื้อ อย่าตาม รำคาญWah
หยิ่งหน่อยนะ ถึงจะเท่ สมศักดิ์ศรี
แล้วอย่าพล่าม เรื่องตัวเอง เกินพอดี
พูดถึงตัว เองแบบนี้ เหมือนขี้คุย
ควรทำตัว ปกติ มิต้องเซ็ท
เค้าจะGet ดีกว่า ทำตัวหล่อ
ได้เบอร์โทร มาแล้ว รู้จักรอ
อย่าเพิ่งขอ เบอร์ยกทรง กางเกงใน
โทรไปหา วันละครั้ง กำลังแจ๋ว
สิปแปดครั้ง มากไปแล้ว เค้ารู้ไต๋
อย่าทำตัว เป็นผู้ชาย ที่ง่ายไป
ผู้หญิงเค้า ไม่สนใจ จริงๆ นะ:-)
นัดทานข้าว ควรจะเป็น มื้อเย็นนะ
ถ้าอยากจะ จากกันแล้ว ให้คิดถึง
เลี้ยงมื้อเช้า มื้อกลางวัน เปลืองนะ:-)
แดดมันร้อน มันไม่ซึ้ง เสียตังค์ฟรี
จะไปไหน ควรไปรับ ควรไปส่ง
ต้องซื่อตรง รักเดียว ไม่ขี้หลี
ถือคติ ทำดี ย่อมได้ดี
ทำตามนี้ มีสิทธิ์ ติดแน่นอน
Lovers
0 คน เลิฟBongNothMaRu
หน้าส่วนตัว
1760
