3 เมษายน 2548 11:04 น.
BongNothMaRu
คนหายครับคนหายช่วยผมที
คนหายครับพี่หาช่วยทีจะได้ไหม
คนหายน้ารับหาก่อนสายไป
คนหายใจถ้าหยุดหายตายแน่นอน
คนหายใขรดต้นคอ เคล้าคลอจิต
คนหายไปใจก็คิดถึงแต่เขา
คนหายหน้าจากไปใจก็เศร้า
คนหายเมาเขาให้ขับต่อได้
คนหายครับคนหายใครช่วยหา
คนหายครับคนหายช่วยตามมา
คนหายครับคนหายไปไกลตา
คนหายไม่กลับมาเศร้าแท้เอย
2 เมษายน 2548 22:04 น.
BongNothMaRu
เพื่อนรู้จัย ยังงัยก้อ จ๊าบ
หลายๆปีที่รู้จักกันมา
รู้บ้างมั้ยว่าเรารักนายแค่หนัย
และรับรองว่าจะเป็นอย่างนี้ตลอดปัย
ถึงจะมีเพื่อนมั่ยก็ตามที
เพราะเราคือเพื่อน
มีหรือจะลืมเลือนเมื่อเรียกขาน
บอกเลยนะยินดีเสมอช่วยทุกงาน
ไม่เว้นวันหยุดราชการ
เต็มใจช่วยทุกงานเลยเพื่อนเอย
ฤดูกาลผันผ่านไป
อาจจะเปลี่ยนวันวานตามไปด้วย
แต่ตราบใดภาษายังไม่เปลี่ยนไป
คำว่า เพื่อน เขียนอย่างไร
ความหมายยังคงเดิม
จากกันด้วยรอยยิ้มใสๆเต็มใบหน้า
แม้หัวใจจะฟ้องว่าน้ำตาไหล
กอดคอกันแทนสัญญาว่าห่างไป
ความผูกพันอันยิ่งใหญ๋เราไม่ลืม
ไม่ว่าเพื่อนจะอยู่แห่งหนไหน
เราจะเป็นกำลังใจให้เสมอ
แม้มันอาจจะไม่ดีไม่เลิศเลอ
แต่เราก็เป็นห่วงเธอด้วยความจริงใจ
พระอาทิตย์ไม่ลืมวัน
พระจันทร์ไม่ลืมคืน
ทะเลไม่ลืมคลื่น
เพื่อนหรือจะลืมกัน
โปรดติดตาม ภาคจบ นะครับ
2 เมษายน 2548 21:45 น.
BongNothMaRu
ด้วยความเหงา เล่านิยายกับสายน้ำ
คือความช้ำที่ใครมองไม่เห็น
อยู่กับความอ้างว้างอย่างเยือกเย็น
ใจลำเค็ญ...ทุกข์ท้อ...ทรมาน
2 เมษายน 2548 20:45 น.
BongNothMaRu
ฝากท้องฟ้า ฝากทะเล ฝากสายฝน
ฝากถนน ฝากสายน้ำ ลำธารใส
ฝากไปบอก ไม่ว่าเธอ อยู่หนใด
ฝากหัวใจ บอกเธอไว้ คิดถึงเธอ
ไม่ว่าเธอ จะอยู่ไกล สุดขอบฟ้า
ฝากนภา ไปบอกว่า คิดถึงเสมอ
อย่าปล่อยให้ มัวนั่งฝัน พลันละเมอ
นับไว้เถอะ นะเธอ ความห่วงใย
เพราะเธอนั้น คือเพื่อนรัก ยิ่งของฉัน
ไม่ว่า เวลาผ่าน นานเพียงไหน
ไม่ว่าเรา จะอยู่ห่าง สักเพียงใด
จะคิดถึง ตลอดไป ไอ้เพื้อนเกลอ
คิดถึงเพื่อนๆจังวู้......
2 เมษายน 2548 13:59 น.
BongNothMaRu
ทะเลยามนี้ดูเงียบเหงา
ยากจะเดาความรู้สึกลึกลึกได้
ก็คงเหมือนชีวิตและจิตใจ
บ้างครั้งต้องแจ่มใสทั้งเศร้าตรม
ทะเลเงียบไร้คลื่อนลื่นซัดสาด
ดาวเกลื่อนกลาดท้องฟ้าพาแจ่มใส
ทุกคนเฝ้าแต่มองรอบๆกาย
มีใครบ้างสนใจห่วงใยฉัน
แม้คนดีที่หนึ่งในหัวใจ
เมื่อเขามาเปลี่ยนไปใจยังเฉย
ใครเล่าเอ๋ยจะเข้าใจว่ารอยยิ้มที่มีให้
ฉันเอาไว้กลบลบแผลใจให้ตัวเอง