30 ตุลาคม 2547 02:58 น.

เดินขึ้นภูเมี่ยง (ภูเดี้ยง) ช่างสุขใจ

ฉันจะเก็บเอาไว้ทุกเรื่องราว
ถึงเมื่อคราวที่บุกไปในไพรสน
นับหมู่มิตรรวมกันได้ยี่สิบสี่คน
ไปเดินวนขึ้นภูเมี่ยงช่างสุขใจ

ถึงเนินแรกส่งเสียงกันเจื้อยแจ้ว
ไม่มีแววเหนื่อยล้ามาให้เห็น
ยังสบายเดินกันได้ใจยังเย็น
ยังคงเห็นเป็นสนุกไม่ทุกข์ใจ

ถึงเนินสองยังสบายเดินได้อยู่
ยังไม่รู้ชะตากรรมทางไหนหนอ
คนเดินเก่งเดินต่อไปไม่ต้องรอ
เราไม่ท้อเดินต่อไปถึงปลายทาง

มาเนินสามเดินตามรอยคนเก่ง
เราก้อเพ่งมองหาทางไหนหนอ
มองกิ่งไม้มีรอยหักก้อคงพอ
อย่าเพิ่งท้ออีกหลายเนินต้องเดินไป

ก้าวขึ้นหินก้อนสูงอย่างมุ่งมั่น
ด้วยท่าอันโลดโผนอย่างที่เห็น
พอก้าวปุ๊บ..เดี้ยงปั๊บ..อย่างที่เป็น
มันจะเป็นเพราะใครเพราะตัวเอง

ถึงเนินสี่เนินปราบเซียนต้องสะอื้น
น้ำตารื้นขึ้นทันทีที่มองเห็น
แต่ต้องทนเก็บอาการด้วยจำเป็น
ไม่อยากเป็นตัวถ่วงของใครใคร

ถึงเนินห้าหาหยูกยามาถูนวด
ยังไม่ปวดแต่เจ็บแปล๊บที่ต้นขา
คงเป็นเพราะเจ้าตะคริวมันตามมา
หารู้ว่ามันมากกว่าเป็นตะคริว

ถึงเนินหกมองหาใครไม่มีเห็น
ทำใจเย็นเดินต่อไปยังไหวอยู่
แม้ต้องเดินก้มจับขาไม่น่าดู
แต่ยังสู้สู้ต่อไปถึงปลายทาง

มาเนินเจ็ดเดินก้มหน้าตาละห้อย
ตาลอยลอยเมื่อไหร่ถึงซึ่งจุดหมาย
นั่งลงพักเหลียวมองรอบรอบกาย
ใจไม่หายมีพี่บีอยู่อีกคน.....

หันไปถามพี่พ่องอีกไกลไหม
ยังอีกไกลน้องหนูกว่าจะถึง
พอได้ยินลมแทบจับพับล้มตึง
เราจะถึงหรือจะตายก่อนถึงภู

นั่งมองผาแล้วพาอุราเศร้า
ด้วยขาเราใช้ไม่ได้ดั่งใจหมาย
เอาละวะช่างมันคงไม่ตาย
แล้วยันกายเดินต่อไปให้มั่นคง

ผาต่อผาเดินไปไม่ต้องพัก
เพราะยากนักกว่าจะลุกขึ้นมาได้
ต้องกัดฟันเดินต่อเดี้ยงต่อไป
กำลังใจจากพี่พี่เริ่มหลั่งริน

กว่าจะถึงที่พักช่างยากเข็ญ
มันยากเย็นกว่าจะถึงซึ่งจุดหมาย
ยังนั่งนึกในใจ...ฉันยังไม่ตาย
ยังตะกายขึ้นมาได้ถึงปลายทาง

ขึ้นถึงยอดภูเมี่ยงช่างสุขสันต์
มองเห็นควันหมอกจางช่างสุขี
ความอ่อนล้าอ่อนแรงที่เคยมี
หยุดอยู่ที่แนวเขาอันกว้างไกล

@@ กลอนนี้เป็นกลอนแรกในชีวิตค่ะ @@
แต่งตอนไปเดินป่าครั้งแรกในชีวิตเหมือนกัน
ตอนนั้นไปเดินป่าที่ภูเมี่ยง จ.อุตรดิตถ์ (ในรูปประกอบนั่นแหล่ะค่ะ)
ตอนนั้นนึกว่าจะไม่รอดกลับมาแล้ว เพราะมันชันมาก ขาก้อเจ็บด้วย
พอขึ้นไปถึงยอดได้ นั่งพักเหนื่อย มองเห็นทิวเขาที่มีแต่หมอก
กับบรรยากาศที่เย็นจับใจ ก้อนึกถึงเวปนี้ขึ้นมา เลยหาปากกามานั่งแต่งกลอนค่ะ

ฝาก เพื่อนๆ พี่ ๆ ช่วยวิจารณ์ด้วยนะคะ
ติดตามมานานแล้วค่ะ แต่ไม่กล้าส่งมาให้อ่านกันค่ะ
กลัวพี่ ๆ เพื่อน ๆ หัวเราะเอาค่ะ ว่าแต่งกลอนไม่เป็น
ยังงัยฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ