25 พฤษภาคม 2549 20:28 น.
bluepebble
โลกกลมๆ โลกกว้างใหญ่ สุดใจค้น
โลกของคน เธอและฉัน มัน พวกเขา
มีมากมาย คล้ายเพลิดเพลิน เกินคาดเดา
โลกดังกล่าว มิได้เข้า มาหากัน
บางครั้งอยาก เปิดประตู ออกสู่ฟ้า
โลกมายา หลอกให้หลง ตรงฉากกั้น
กระดาษแผ่น บางบาง กั้นกลางวัน
และกลางคืน อย่างที่เป็น เห็นลางลาง
ทว่า ความเป็นจริง ยิ่งเจ็บช้ำ
โลกอาจเป็น สีดำ ซ้ำอ้างว้าง
จักรวาล ไพศาล คร้านเดินทาง
เต็มไปด้วย ช่องว่าง ที่ห่างไกล
คล้ายเป็นโลก อุกาบาต กวาดท้องฟ้า
ไม่เคยเข้า โคจรมา หาดาวใหญ่
ได้แต่หมุน รอบจันทร์ดาว ที่พราวพราย
แลดูคล้าย ถูกลืมหลง รอบวงจันทร์
ไม่สัมผัส ไม่เข้าใจ ไม่เคยรัก
ฉันเพียงผ่าน เข้ามาทัก ก็เท่านั้น
ไม่เคยรู้สึกเป็นหนึ่ง ซึ่งสัมพันธ์
ไม่อาจรู้ ว่าความฝัน คืออันใด
อยากเรียนรู้ คูคามฟ้า จักรราศี
อยากเดินตาม ทางวิถี ที่พึงใกล้
อยากเปิดโลก เปิดดวงตา หากลไก
โลกนี้เป็น ฉันใดหนอ ขอถามเธอ
24 พฤษภาคม 2549 18:29 น.
bluepebble
ในความนิ่งที่จริงมีสิ่งอื่น
อาจหวานชื่นเริงรื่นหรือขื่นขม
ในความเงียบอาจรอนร้าวเศร้าระทม
เฝ้าสะสมสิ่งในใจไว้ผู้เดียว
คำพร่ำเอ่ยไว้ในใจหากได้กล่าว
ยังไม่รู้จะร้อนหนาวหรือหวาดเสียว
คนขี้ขลาด อย่างฉันพูดสั้นนิดเดียว
"ที่จริงเลี้ยว อั๊วรักลื๊อ" คือใจจริง
55555555555555
24 พฤษภาคม 2549 09:51 น.
bluepebble
คำถามล้วนมากมาย ตอบได้ไหม..
คำตอบใครเที่ยวเขียนไว้ในหนังสือ
ถึงหนทาง วิถีทำ พร่ำฝึกปรือ
แต่ยังยื้อ ยังดื้อ ถาม ว่าทำไม
ทุกสิ่งล้วน รู้ ใจ เป็นสาเหตุ
ทุกผู้เพศ ต่างยึดมั่นไม่หวั่นไหว
ในสิ่งที่ คิดว่า รัก อย่างปักใจ
ต่างคนคิด ในใจ ต่างค้นคว้า
หนึ่งวันฉันลองถาม ตรองตามทุกข์
ได้พบว่ามีสุขน้อยยิ่งกว่า
มิใช่เพราะโง่เขลาเบาปัญญา
แต่ดวงตายังมิแจ้ง ถึงแสงธรรม
แต่ ทำไม ใจไม่ถาม จากความสัจจ์
เฝ้าจะถาม จากใจพลัด หรือใจพร่ำ?
ยังสับสน กลวิธี ที่ชี้นำ
คล้ายนกดำในหุบเหวเห็นเปลวเทียน
หน้าส่วนตัว
1549
