ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม.....

อนงค์นาง

ฉันเป็นสาวอิสานที่มีเพื่อนสนิทเป็นสาวปักษ์ใต้อยู่สามคนค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเข้ากันได้ดีกับสาวใต้ ทั้งที่อยู่กันคนละภาค   
    เพื่อนคนแรกที่เคยทำงานบริษัทเดียวกันที่นิวยอร์คเมื่ิอยี่สิบปีที่แล้ว เป็นสาวสุราษฎร์ ทุกวันนี้ก็ยังติดต่อคุยกันทางโทรศัพท์อยู่เลยค่ะ อายุอ่อนกว่าฉันหนึ่งปี รักกันมาก 
   คนที่สองเป็นรุ่นพี่ฉันห้าปี คนนี้รู้จักกันมานานแปดปีแล้วค่ะ อยู่ที่นิวยอร์คเหมือนกัน มีอะไรที่คล้ายกันหลายอย่าง เคยเป็นครูเหมือนกัน มีลูกสองคน ลูกสาวก็รุ่นเดียวกัน เวลามีงานวัดจะนัดไปเจอกันเป็นประจำ เป็นคนอำเภอเฉลิมพระเกียรติ นครศรีธรรมราช
   คนที่สามเป็นสาวหาดใหญ่ สงขลา เป็นครูสอนตัดเสื้อผ้าของฉันที่วัดไทย ใจดีมาก ขนาดว่าฉันขาดเรียนเป็นเดือน ครูยังตามให้กลับมาเรียนให้จบหลักสูตร ก่อนที่ครูจะกลับเมืองไทยต้นปีหน้า ครูเป็นอาจารย์สอนที่ม.ทักษิณ มาเรียนปริญญาเอกที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย ครูต้องกลับไปเรียนต่อที่มหิดลให้จบ
ปริญญาเอกด้วยค่ะ คนอะไรเก่งจริงๆ ครูเรียนตัดเสื้อมาจากระพี มาที่นี่ยังมาเรียนเพิ่มเติมที่ Fashion Institute of New York 
ตอนนี้เหลือฉันเพียงคนเดียวที่ครูเคี่ยวเข็ญให้จบหลักสูตร เสาร์ที่แล้วครูสอนวิธีรีดผ้าไหมให้ติดกับผ้าซับในกาว และวิธีสร้างแบบเสื้อชุดไทยเรือนต้นค่ะ ลายมือครูสวย ครูอายุมากกว่าฉันหนึ่งปี  
    ฉันโชคดีมีเพื่อนที่ดีและน่ารักเป็นสาวปักษ์ใต้ ไม่เข้าใจว่าทำไมสาวอีสานกับสาวใต้ถึงได้ถูกชะตากันขนาดนี้ คงเป็นพรหมลิขิตกระมังคะ