.. สี ที่แต้มผกาเมืองกรุง ..

กิ่งโศก

 เปรียบความงามทั้งหลายทั้ง ปวงของหญิงสาวนั้น เรามักจะได้ยินเกี่ยว
โยงกับความงาม ความเบ่งบาน   ของมวลดอกไม้ อยู่เสมอมาช้านานแล้ว
ความสดสวยงดงาม  สีเริงจรัส สุคันธชาติ
ความเปล่งปลั่ง บุหงาแย้มกลีบ
ความจรุงกลิ่นกำจร อันพึงเป็นเกยรติของผกา
สิ่งเหล่านี้ คงพอประโลมโลกใบนี้ให้เริงรื่น อย่างหฤหรรษ์ ตราบยังไม่สิ้น
แตกสลาย

.. อย่าเปรียบ ฉันเป็นเช่น ภุมริน
หวังร่อนบิน ดื่มหวานกิน สิ้นแล้ว ลืมได้
ดื่มกิน ความหวานรักนาน จนสิ้นลมไป
รักจริงร่วมใจ รักเดียวดอกไม้เมืองกรุง 
ช่วงเช้าๆ  ฟังหม่อมถนัดศรี ลำนำ ความงามของดอกไม้ จากบทเพลง 
 ดอกไม้เมืองกรุง  ขณะขับรถมาทำงาน  ทำให้รอยยับย่น บนใบหน้าห
ายไปได้เช่นกัน เพราะใจอิ่ม ใบหน่ย่อมเอิบบ่มด้วยความสุข
เพลงนี้ คงเปรียบความงามของน้องนางเมืองกรุง ที่ปรุงแต่งความงดงาม
ของตัวเอง   ให้เลอล้ำเวลาแล ยิ่งหลง ได้เลย
ดอกไม้ในพงป่าย่อมหอมแบบธรรมชาติ  บริสุทธิ์ เพราะอาบไล้แต่ความ
 พิศุทธิ์ อันเป็นแก่นแท้ของ เนื้อในแห่งธรรมชาติ 
วันนี้ กิ่งโศก ขอเสนอ ดอกไม้ในแดนฟ้า แดนกรุง ดูสิว่า ความวิไล 
เสน่ห์ ปรุงแต่งนี้  จะสะกด ให้เหล่าภมร หลงไหลได้เพียงใด
เชิญพริ้มนัยนาที่เพิ่งมองสรรพสิ่ง แล้วจมดิ่งไปพร้อมๆ กับเพลงนี้ ครับ

เพลง : ดอกไม้เมืองกรุง
ศิลปิน : ม.ร.ว.ถนัดศรี สวัสดิวัฒน์
เปล่งปลั่ง เหมือนดังดอกไม้ แรกบาน
สวยตระการเปรียบหวาน ปานผึ้งหวาน เดือนห้า
กลิ่นช่าง อบอวลเนื้อนวล ยวนยั่วอุรา
เหมือนองค์ อุมาเหนือ นางฟ้า วาสิฏฐี
ช่างอ่อน ละมุนละไม หนักหนา
ทั้ง วาจาเสกสรรมา ไพเราะ เหลือที่
จริต จรรยา โสภา ทุกท่าเทพี
สมเป็น สตรี โสภี เวียงฟ้า เมือง อินทร์
ดอกไม้ ใต้ฟ้า เมืองไทย
หอมไปไกล จูงจิตใจ ภุมริน
หวังภิรมย์ หวังชมกลิ่น
ภมรกิน สิ้นแล้ว บินไกล
อย่าเปรียบ ฉันเป็นเช่น ภุมริน
หวังร่อนบิน ดื่มหวานกิน สิ้นแล้ว ลืมได้
ดื่มกิน ความหวานรักนาน จนสิ้นลมไป
รักจริงร่วมใจ รักเดียวดอกไม้เมืองกรุง
ดอกไม้ใต้ฟ้า เมืองไทย
หอมไปไกล จูงจิตใจ ภุมริน
หวัง ภิรมย์ หวัง ชมกลิ่น
ภมรกิน สิ้น แล้ว บิน ไกล
อย่าเปรียบ ฉันเป็น เช่น ภุมริน
หวัง ร่อนบิน ดื่มหวานกิน สิ้นแล้ว ลืมได้
ดื่มกิน ความหวาน รักนาน จนสิ้นลมไป
รักจริง ร่วมใจ รักเดียว ดอกไม้ เมือง กรุง... 

เสียงร้องที่เอื้อน คงความเป็นศิลปินไทยแท้ คลอเคล้าไปกับทำนองแบบ
นี้นั้น ผมว่า   เอนกายหลับสักตื่นเถอะ..

                          เริงมาลี
๏ หากโลกไร้ไม้ดอก........ระดา ดินเฮย
สิ้นแหล่งแสงทิพา.........ฉ่ำไล้
อัจกลับเปลวลา...........หรี่แผ่ว
อันธกาลครอบไว้.........มืดเวิ้งสิ้นหวัง ๚ะ
๏ คราสว่างกระจ่างแจ้ง.......เริงใจ
แสงชีพรำเบิกใบ.............ขยับก้าน
กลีบสีคลี่ห้อมไพร.........กล่อมป่า
แลเคลื่อนเลื่อนมิคร้าน....ครึกครื้นบรรเลง ๚ะ
๏ เปล่งปลั่งเฉกเช่นแล้ว..........บุหงา  บานเนอ
หวานยิ่งน้ำผึ้งครา.................มาสแล้ง
กลิ่นฟุ้งเอกผกา................ไตรทิพย์
ปั้นเสกฤาเทพแสร้ง........กว่าฟ้าเทวี  ๚ะ
๏ รัมภาระเริงล้ำ........แลสนาน
เด็ดคลี่มาลีบาน......เบิกฟ้า
ขจรกลิ่นล่วงฆาน......ลุคาบ
ทิพรสฤาโลมหล้า.........เจียดเร้าโลมขวัญ ๚ะ
๏ มาลีล้อมัดร้อย........ภุมริน
โบยไต่บ่ายตอมบิน....โบกต้อน
สุรีย์สิเริงฉิน -......โฉมส่อง
ความใฝ่ใคร่ฝันฟ้อน....ยักย้ายโยกยวง ๚ะ
๏ กลีบเก่าเฉาร่วงสิ้น.........ความขัย
จี,ดอกออกยองใย.........ผลิซ้อน
วังวนหล่นพุ่งนัย.......บ่งบอก
เกิดดับย่อมหมุนย้อน......ยอบสิ้นแยงสูญ ๚ะ
+ กิ่งโศก+

ลำนำ ต่อไป ..คิดถึง  ดอกไม้เมืองใต้  หรือ กุหลาบเวียงเหนือ  หรือโน่น 
กลิ่นจำปาแดนอิสาน  ดีหนอ