สุภาษิตกำเมืองล้านนา

กันนาเทวี

สุภาษิตกำเมือง
ตกต่าเปิ้นเป๋นดีใค่หัวตกต๋าตั๋วเป๋นดีไข้ไห้
คนเราเมื่อเห็นคนอื่นประสบเคราะห์กรรม  เจอเหตุการณ์ร้ายต่างๆ  
มักจะเฉยชาไม่เดือดเนื้อร้อนใจเลย บางทียังหัวเราะเยาะ
 เห็นเป็นเรื่องชวนหัวด้วยซ้ำยามเมื่อตนเองเจอเหตุเช่นนั้นบ้าง
  ก็จะรู้สึกตัวหาทางออกไม่ได้ มืดแปดด้านและอยากร้องไห้  
 เป็นลักษณะนิสัยที่ไม่ดี  นอกจากไม่มีจิตใจเมตตาธรรมต่อกันแล้ว
ยังเป็นคนใจจืดใจดำไม่รู้จักเห็นอกเห็นใจผู้ที่ประสบภัยต่างๆ  เป็น
คนตระหนี่  ไม่รู้จักการให้ปันและเสียสละ  หากสังคมใดมีคนเช่นนี้
มากๆ สังคมจะไม่มีความสุข  เป็นสังคมที่ไร้น้ำใจ 
 ไม่มีการเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กัน อยู่แบบตัวใครตัวมัน  
สุภาษิตนี้ให้คติสอนใจว่าเราควรเห็นใจเพื่อนมนุษย์โลก
ที่เป็นเพื่อนร่วมทุกข์  คนเราทุกคนเกิดมาล้วนปรารถนาสุข 
 เมื่อพบเห็นคนประสบทุกข์ควรจะแสดงความเห็นอกเห็นใจ 
 ให้กำลังใจและปลอบใจกันมากกว่า
                    โลกนี้เป็นอนิจจัง ทุกคนมีกรรมที่ติดตัวมา ดวงชะตา
จะเป็นไปตามผลแห่งกรรมที่ประพฤติปฏิบัติสะสมมาส่งผลให้   
เราไม่สามารถล่วงรู้อดีตชาติของเราเอง แต่เราสามารถทำดี
ในวันนี้เพื่อให้บุญทาน  หรือผลแห่งบุญที่เรากระทำในวันนี้
จะส่งผลให้เราได้พบแต่สิ่งดีงามในวันหน้า
ดังเนื้อร้องเพลงฮิตในอดีตเพลงหนึ่ง ที่ว่า 
              อย่าเยาะเย้ยฉันแล้วคงสักวันเธอต้องร้องไห้ 
                 วันนี้ปรีดาพรุ่งนี้ปราชัย
               แล้วจะเจ็บใจ  โทษใครเล่าเอย.......